TTC

Met als benchmark de positieve desintegratie theorie van psychiater Dabrowski, die in vijf lagen weerspiegeld wordt, kunnen gaandeweg een aantal inzichten geïntegreerd worden waarvan we niet kunnen zeggen dat ze nieuw zijn, maar mogelijks wel als dusdanig gepercipieerd wanneer we hier voor de eerste keer mee in aanraking komen. Hoe deze inzichten verwerkt worden nog een andere zaak maar het is op basis van ervaringskennis alvast niet zo dat we deze inzichten snel even kunnen omzetten in doordachte hulpvragen en daarmee denken dat de klus geklaard is, ondanks niets nieuws onder de zon, heel biz

Mooie combinatie is de bifurcatietheorie en non-lineaire attractors waarbinnen onze manier van denken centraal wordt gesteld, complexe materie waarover een aantal uit preventieve bezorgdheid alsmaar hulpvragen blijft stellen. Soms als mysterieus en ongeloofwaardig gepercipieerd, maar het zegt zoveel dan dat we voor een repeterend probleem ook steeds dezelfde remedie kunnen gebruiken, als oude kennis in een nieuw jasje steken maar veel vaker niet gekend, jammer genoeg.

Repressieve tolerantie zegt zoveel dan dat het nooit goed is voor het imago om het kind met het badwater weg te gooien, je kan dan beter in containers voorzien om de badkuipen te stockeren, met hartjes op de deur.

Een chaosvenster mag dan wel woelige periode zijn maar ook ideeën laten opborrelen die een fluweelzachte paradigmashift faciliteren, als opties die aanvankelijk misschien absurd lijken maar ons hoop kunnen bieden. Niettemin bevreemdend is het idee dat we straks begrotingstekorten gaan opvullen met bitcoins, alsof het helikoptergeld zou zijn.

Piekervaringen doen dat met een mens, geniet ervan. Schijnbaar de ver van ons bed show zijn integraal psychologische modellen met vier kwadranten en tot acht verschillende dimensies die onlosmakelijk in elkaar haken als een woeste oceaan, maar tegelijk ook de verbazing wekken wanneer blijkt dat het even dichtbij is dan zo meteen de hond uitlaten, in de serene stilte van de natuur die onze heimwee wekt.

Volgens de New Scientist kampen aspirant-tijdreizigers kampen al tijden met een probleem, de zogeheten grootvaderparadox. Namelijk, als je terugreist naar het verleden en daar iets doet dat voorkomt dat je ooit geboren wordt, hoe kon je dan in eerste instantie beginnen aan je tijdreis? En wij maar hulpvragen stellen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, in de vorm van wat als we niet zouden vergeten zijn wat we 3500 jaar geleden nog als normaal percipieerden?

Met betrekking tot die door een aantal verwachte wereldreligie lijkt het voor velen ver gezocht om te verwijzen naar de drie guna's, maar als we een en ander diepgaander beschouwen zien we wel bijzonder veel correlaten, zij het misschien in heel andere termen gebracht.

Naar de beleving van een aantal E-werkers is het perfect mogelijk om middels ggz-adviezen vergeten basiskennis in verticale zin te integreren in denken en zijn, het is nog een ander om in horizontale zin aandacht te vinden voor de hulpvragen die hier als quasi vanzelfsprekend uit volgen. Onthutsend is de waarneming dat het finaal dan om een simpele kenniskloof gaat, en eigenlijk ook niet meer dan dat, ook niet minder.

Tijdreizen en vlindereffecten lijken iets gemeen te hebben, zo kan een tijdreiziger iets in het verleden veranderen waardoor het heden en de toekomst automatisch mee veranderen. Maar het kan ook veel simpeler, door ons vandaag de vraag te stellen wat er zou kunnen gebeuren wanneer allerhande alternatieven wel in het besluitvormingsproces zouden worden opgenomen, het is maar hoe je het bekijken wil, van harte.

De uitkomst van een vereenvoudigd denkexperiment zegt niets over het verdere verloop ervan, tenzij een helse zoektocht naar ggz-experten die het met aandacht op intrinsieke waarachtigheid beschouwen willen.

Amper in woorden te beschrijven is de tragische absurditeit die zich ontvouwt tussen weten en zien, wat onze hoop voedt.

Bevreemdend is het idee dat een paradigmashift niet zozeer zou te maken hebben met nieuwe kennis dan wel met het gradueel ontsluieren van oude kennis, alsof we evolutionair in een diep dal zijn gezakt, ons hieruit kunnen ontworstelen en terug naar de toekomst gaan, het is apart.

Denk je, probeer eens toe te lichten hoe epistemologische obstakels het zwaartepunt van het volledige netwerk naar beneden zuigen op een manier dat amper iemand ziet wat er gewoon in de schuif ligt te wachten, dat waar jij het altijd over hebt.

Als licht synoniem staat voor oplossingen voor problemen die zich in duistere sferen manifesteren, en we maken de optelsom van hoeveel verschillende problemen er zich kunnen voordoen, kleine en grote, dan kunnen we misschien beter al onze kennis verzamelen om te kijken of we niets over het hoofd hebben gezien. Het was ooit een dom idee, het aanbod overweldigend, van harte.

Dat is dan hetzelfde, als het maar lukt. Wat betreft al die andere 'fake' goden is er een alomtegenwoordig, eeuwig, grenzeloos en onveranderlijk BEGINSEL, waarover elke speculatie onmogelijk is, omdat het het menselijke begripsvermogen te boven gaat en door menselijke uitdrukkingen of vergelijkingen alleen kan worden verkleind, zoiets?

Dat is nog heel pril, beetje vergelijkbaar met een piekervaring?

Zelfs mensen die volstrekt niets te maken hebben met economie als vakgebied lezen hem met groot plezier. Hoe hij dit doet? Door zich niet te storen aan de gebruikelijke hekjes rond de economie, en door een eenvoudige, bijna ketterse stelling te betrekken: eigenlijk gaat de economie over niets meer of minder dan de vraag over goed en kwaad. In ‘De economie van goed en kwaad’ bekijkt Sedlácek zijn vakgebied door een volstrekt nieuwe bril en daagt hij ons uit tot een volstrekt nieuwe kijk op de wereld.

Procesfilosofie, of proces-denken, is een filosofische stroming die de laatste dertig jaar opgang maakt binnen de geesteswetenschappen en er in bestaat dat alles (het universum, de wereld, de schepping, de mens, God) opgevat wordt als een continu gebeuren of proces. Ervan uitgaand dat niets stilstaat, maar alles evolueert, ontwikkelt en beweegt, is het proces-denken een dynamische denkrichting, die veel klassieke en gestabiliseerde ideeën in een nieuw en ander licht plaatst. Het proces-denken heeft nieuwe perspectieven geopend. Het heeft een nieuw licht geworpen op tal van zaken. Toch is het g

Dat is wat gnostici al eeuwen zeggen, de dwaling. Had je een bijzondere ervaring? Hoe lang is dat geleden?

Met redeneren en filosoferen is op zichzelf niets mis, filosoferen echter niet voor doetjes, het is durven sterven. Nyaya is geen logica omwille van de logica alleen. Haar volgelingen meenden dat het verkrijgen van valide kennis de enige manier was om zich te kunnen vrijmaken van het lijden. Zij spanden zich daarom enorm in om aan valide bronnen van kennis te komen en die te onderscheiden van foutieve opvattingen. Volgens de Nyaya school zijn er exact vier bronnen van kennis: waarneming gevolgtrekking vergelijking en getuigenis. De kennis die door elk v

Mooi gezegd, je valse zelf ingeruild voor een waarachtiger zelf. Beetje zoals Jezus zei, voor Abraham ben ik. Ken je iets van het zogeheten 3D-4D-5D-complex?

Denk dat het onmogelijk is om alles te begrijpen, en sowieso leidend tot conflicten. God op zichzelf zou niet beschreven kunnen worden, simpeler kan haast niet. Jimmy bestaat niet, zoiets?

Geen probleem mee, volgens Huizinga kan de homo ludens verworden tot een zogeheten puerilist, zo bestaan er veel termen om specifieke hoedanigheden te beschrijven. Maar zoals altijd, het is niet omdat dit alles netjes beschreven staat dat ook iedereen hier aandacht voor heeft.

Ondoorgrondelijk z'n werk, dat is zeker. Maar waarom denk je dat God het zo complex gemaakt heeft?

Enigszins logisch, wetenschap beweegt zich weg van onwaarheden, ook afhankelijk van wat je nu precies wil onderzoeken. Een banaan kan ook interessant zijn, ik zeg maar wat. Mario Livio stelde zich de vraag of God geen wiskundige is, bijvoorbeeld.