TTC

En waarin ligt nu precies het verschil tussen nous en dianoia? Niet dat we dat zelf bedenken maar het is nuchter waarneembaar, er zijn mensen die de abstractie met aandacht beschouwen en onmiddellijk de link leggen, als een plots inzicht dat ons wakker schudt, als een vanzelfsprekendheid. Er is niks vijandigs of schokkends aan, het vult de harten met hoop om er dan in alle integriteit samenwerking voor te zoeken, maar niet eens terecht kunnen bij ggz-experten, jammer genoeg.

Het is nog veel erger dan dat, in de oefening is het abstract tijdloos beschikbaar en toepasbaar wanneer we dat maar willen. Maar mensen weten niet dat het bestaat, noch weten we hoe hiermee om te gaan wanneer een en ander gepresenteerd wordt. Finaal wil dat zeggen dat er ergens in schuiven informatie ligt die voor iedereen kristalhelder zou kunnen zijn, en ondertussen leven we in een wereld waar altijd geldtekorten zijn, in methodische zin oplosbaar op een bierviltje.

Denk dat we dan best eerst opzoeken hoeveel verschillende soorten er bestaan, om de spanning binnen economische markten te neutraliseren kunnen we gebruik maken van katalysatoren. Naargelang perceptie zijn deze te vinden in de overkoepelende waarheid, het eenvoudig kennis nemen hiervan betekent dat we ons bewust kunnen worden van een tragische absurditeit, niet in de zin van een scheldwoord maar als de geijkte term van toepassing op situaties waarin we ons bezighouden met problemen die principieel, op allerhande kladjes en geestelijk voor wie het aandacht schenkt, al opgelost zijn. Kwetsbare m

Vergeten is een optie die uitgevonden werd door iemand die we niet kennen, tenzij je daar een andere mening over hebt.

Heb eens gelezen dat de hemel die plaats zal zijn als de voortzetting van hoe je in dit leven dacht, maar of dat ook bevestigd kan worden?

Het gaat over simpele logica, nu dit weer. Bronkennis gaat vooraf aan het gebruik van die kennis, overgeleverd aan de vrije wil van de mens. Het is als zeggen dat we een wagen ter beschikking krijgen, het staat ons vrij om hiermee tegen een muur te rijden, maar het hoeft niet persé.

Belasting is een systeem met knopjes om geld in te zamelen, er hoeft niet perse logica in te zitten, dat is irrelevant.

Als de denkgeest voorafgaat aan het bedachte, dan kunnen we ons de vraag stellen of we niet veel problemen in stand houden door de manier hoe daarover gedacht wordt. In z’n meest pure vorm, gedenkend onze 3D-wereld, heeft een en ander geleid tot een gulden middenweg, op basis van de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’. Maar hoeveel mensen weten wat ‘biflatoir’ denken nu precies wil zeggen, en tot welke gevolgen dit zou kunnen leiden? Ja, simpel, de drie-eenheid ‘inflatie-deflatie-biflatie’, niet meer, niet minder, in liefde en verbondenheid, de gulden middenweg, van harte.

Hoe we het ook draaien of keren, een denkproces is nu eenmaal een denkproces, met een resultaat en conclusie als gevolg daarvan. Heel anders wordt het wanneer we tien getallen optellen en halverwege stoppen, omdat we misschien aanvoelen dat de uitkomst ons niet gaat bevallen, zelfs wanneer dat hoopvol zou kunnen zijn, van harte.

Hoe kan je nu een grote zondaar zijn en dan zeggen dat je aangevallen wordt door satan? Begrijp ik niet zo goed, eerlijk gezegd.

We merken het, hebben al een harnas nodig om een simpele oefening tot een fatsoenlijk einde te brengen, waar we niet eens toe komen.

Het verdween sneller dan het verscheen, wat slechts met een arendsoog kon opgemerkt worden, tijdloos voortschrijdend.

Het is misschien vreemd om zeggen, maar die caleidoscoop heeft precies niet de neiging om ons niet telkens opnieuw in verwarring te brengen, heel apart. En dan maar hulpvragen stellen natuurlijk, hopeloos.

Theophrastus schreef het aan melancholie toe, dat Heraclitus' geschrift 'maar half af' is en 'een vreemd ratjetoe lijkt'. Seneca, Juvenalis, Lucianus en Sidonius Apollinaris noemden hem vervolgens 'de huilende filosoof' omdat hij stelde dat 'alles stroomt' en omdat de domheid van mensen hem deed huilen. Heraclitus, die bekend bleef staan als pessimist, werd tegenover 'de lachende filosoof' Democritus geplaatst, die juist moest lachen om domheid en tragiek.

Nu je het zegt, we zijn hier wel heel snel overheen gegaan. Hoe lang zou het volgens jou duren, wanneer we daarvoor zouden kiezen, om de goudstandaard te herstellen?

Een aantal heeft tot hun ontnuchterende verbazing ontdekt dat het Dunning-Krugereffect op zowat alles van toepassing is, heel bizar.

Iets dat we 'plots' kunnen zien vergt geen tijd, we zien het, of ook helemaal niet. Daarenboven, het is morgen niet anders dan vandaag, dat is het hele punt.

Telkens wanneer het dreigde simpel te gaan worden, waren ze alweer weg, bevreemdend.

Het grote voordeel van tijdloze concepten is dat je ze in de schuif kan leggen, de hoop koesteren dat je dat snel mag vergeten en ook niemand je hieraan herinnert, niet vandaag, niet morgen, nooit meer. Nadelig kan echter wel zijn dat je geweten begint te knagen en eigenlijk niemand weet waar je het nu precies over hebt, en toch ligt het in de schuif, gewoon.

Als vlinder worden betekent het zich gradueel ontworstelen uit onwaarheden of verkeerde aannames, zou het best wel eens kunnen dat het bijhorende wereldbeeld eentje wordt van angst, zorg en weerzin, net zoals veel onbegrip en verzet, van harte.

Wat je als E-werker beter kan vermijden is zeggen dat je denkt onderhand wel een beetje begrepen te hebben waar de besluitvormingstheorie van Herbert Simon nu precies over gaat, het zou immers zomaar eens kunnen dat men je verdenkt informatie achter te houden, weet je nooit.

Is het überhaupt wel mogelijk om niet in de periferie van een katalysator zoals biflatie te leven?

Wat er in de periferie van een katalysator zoals biflatie allemaal gebeurt, kunnen we wellicht ook maar enkel bevatten wanneer we ook weten waar het precies over gaat, in het andere geval blijft enige conclusie vaag en mistig, alleszins beperkt, van harte.

In veel aforismen wordt vaak op een ludieke manier de draak gestoken met de samenleving zoals we deze op dat moment in de tijd delen, maar dan denkt iedereen weer dat het om te lachen is.

We hebben nog altijd een verrassing voor je, iets dat je wellicht onmogelijk kan geloven dat het waar is, en het is simpel.