TTC

Angstwekkend het wereldbeeld vanuit dat perspectief, probleem stelt zich dat wanneer de onderliggende zones in elkaar stuiken ook alle andere hierin betrokken worden. De dynamiek van licht en duister is hierop van toepassing, hogere impulsen die een neutraliserende werking hebben kunnen dan wel naar het niveau gebracht waarop ze van toepassing zijn, het kost je misschien wel je leven om het nog te doen ook. Maar finaal maakt dat de situatie letterlijk tragisch absurd, omdat het probleem in wezen al opgelost is, verblijvend zonder aandacht.

Zo ken ik ook veel computers die alles anders vertalen dan wat er soms gezegd wordt, onderling verwordt dan tot utopische gespletenheid met de hieraan vanuit die beleving logisch te begrijpen perverse effecten. Maar dat valt weinigen op, en toch is alles verbonden.

Die symboliek is vaak verwarrend, zo krijg je een discours waarin de ene zegt dat de slang het kwade weerspiegelt, de andere wijsheid. Wat hierin vaak vergeten wordt is dat die slang ook kan vervellen, hiermee zeggend dat we die slang als het ware in ons dragen maar kan evolueren van onbewust naar steeds meer bewustzijn. Maar om te kunnen weten wat misschien verstandiger zou kunnen zijn, hebben we ook eerst kennis nodig van goed en kwaad, als een leerschool, het leven als een beproeving.

Ergo, binnen het kader van je betoog zou het dus ook niets uitmaken dat we je zouden zeggen dat we via pro- en/of retroactieve inhibitie vergeten elementen in herinnering kunnen brengen van waaruit mag blijken dat een aantal niet weet in wanen te geloven, maar wel mensen labelt die daar als van nature een glimp van opvangen en totaal in verwarring raken?

Het spontaan aangeboden denkexperiment kende als basis de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’ en leverde als bij wonder ook drie verschillende denkpistes op om tot hetzelfde resultaat te komen, maar dat heeft wellicht nog niemand opgemerkt. Het is echter wel op deze manier dat we op een kinderlijk speelse manier aansluiting vonden bij de stellingen van Einstein, en anderen. Verder bestaan er spoken, vliegende spaghettimonsters, mensen van goede wil die hulpvragen stellen, zandkastelen, absurd gewaande ideeën, liefde en hoop.

Eenmaal ze zich bevrijd hadden van de obstakels waar ze lang geloof aan gehecht hebben, kwam de spontaan menselijke vraag wat ze nu met al dat neutraal gerecycleerde geld zouden kunnen doen, in overvloed gutste het immers uit de hemel. Pardoes viel het hen op dat ze schijnbaar een niet zo alledaagse denkpiste hadden gevolgd, die een totaal andere kijk op de wereld toeliet, een wereld die begon te schitteren als nieuw, verlevendigend, waar grenzen niet meer bestonden en mensen het licht in elkaars ogen gunden, als verbonden in liefde en vergeving, harmoniserend.

Apart is de bedenking dat wanneer we ons onderzoek kunnen herleiden tot een simpel woord dat als universeel en tijdloos kan ingeschreven worden, we hierna de rest van de kosmos er kunnen aanplakken, om bezig te blijven. Compleet raadsel is het, want hoe kan het immers zijn dat mensen die niet meer bestaan, toch nog hulpvragen blijven stellen?

Houden ons hart al vast, straks blijkt het totaal verkeerd te zijn geweest.

Schijnbaar wordt er een heel stuk overgeslagen, misschien om de verwarring in stand te houden, apart alleszins.

Woordspelingen, het verschil tussen monade en nomade is dat de monade getallen baart, en de nomade holt erachter aan alsof we geen nieuwe getallen meer zouden kunnen baren, van harte.

Hoe een op zich zo minimale kenniskloof tot zo’n gigantisch contrast kan leiden, doet het hart elke dag bloeden en het innerlijke kind om aandacht vragen, idealiter integer en vreedzaam. Het daarom vaak ook hypergevoelige kind is echter niet opgewassen tegen de hardheid van een samenleving die als een pletwals nietsontziend voortraast, het kind vermorzeld, telkens opnieuw geraakt in het diepste van het hart om redenen die amper geloofwaardig zijn, als een menselijk offer dat niet eens opgemerkt wordt. Het is een drama, een nachtmerrie, met hoop voor duizend, tijdloos en onpersoonlijk.

Het aanbieden van tijdloze katalysatoren zoals biflatie zou zonder bijsluiter ongepast zijn, het zou immers betekenen dat de hoop hierin besloten vrijwel onbewust naar de zwijgspiraal verdreven zou worden, net zoals de onpersoonlijke bron verduisterd. Kortom, het was geen kwestie van niet beschikbaar of opties die ons onthouden worden, het was een kwestie van aandacht, van harte.

In de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’ vond een aantal als vanzelfsprekend de vergeten basiskennis die hen een waaier aan bijkomende opties opleverde, als een spiegel van waaruit zowel hun hoop als onmacht kon verklaard worden, en ze vervolgens dan ook in verdriet, verbijstering en eenzaamheid deed verblijven, onbegrepen. Het antwoord in eenvoud en kleine dingen, kinderlijk speels, niet meer, niet minder.

Apart was de bedenking dat het niet mogelijk zou zijn om van richting te veranderen binnen een strikt unipolair wereldbeeld, dit betekende dat er eerst iets hersteld diende te worden dat doorheen de tijd in vergetelheid is geraakt, het stuur incompleet. Daarom, simpel en menselijk mocht dan wel het hartverwarmende nieuwe credo zijn, tussen theorie en de ervaringsgerichte proef op de som een wereld van verschil, quasi letterlijk.

Hema is een winkel waar je in solden vanalles kan kopen, net zoals we zinnetjes kunnen schrijven en denken dat de klus geklaard is.

De genade van Christus maakt dat wij onschuldig zijn en als we zijn offer aannemen dan is onze schuld weg, schreef je. Het vernis van de wereld was zo dik dat het de afwezigheid van het echte goud daaronder verborg, en toen het ‘oplosmiddel’ zijn werk begon te doen, bleek de kandidaat in elk opzicht slechts een verguld beeldje te zijn dat van de buitenkant tot in de kern uit morele droesem bestond.

Werken met eilandmodellen heeft als bijzonder voordeel dat we zelfstandig verschillende denksporen kunnen exploreren zonder dat dit proces verstoord wordt door andere denksporen, of zelfs verschillende sporen naast elkaar leggen zodat het contrast transparant wordt. Op deze manier is een aantal tot de weg van de minste energie gekomen, van waaruit we nuchter doordacht kunnen besluiten dat veel hoop in schuiven verborgen ligt, van harte.

Over de kracht van eenvoud en kleine dingen is het laatste woord nog niet gezegd, zelfs quasi onmogelijk om er aandacht voor te vinden, hoe hoopvol ook. Op dat moment worden we geconfronteerd met een overvloed aan lijstjes en variaties met betrekking tot de reacties op een als universeel te beschouwen stimulus, wat maakt dat diegenen die het in alle rust, sereniteit en bedachtzaamheid nu net willen hebben over die eenvoud en kleine dingen, geen schijn van kans maken.

Wat ze finaal als vanzelfsprekend konden percipiëren werd bizar genoeg tot stand gebracht door in de eerste plaats een zeer specifiek referentiekader degelijk te integreren, om vervolgens de knop om te draaien en weer los te laten. Naar hun beleving lag hierin ook veel van het onbegrip besloten, simpelweg omdat het moeilijk is een sleutel te overhandigen zonder te weten in welk deurgat deze past, niet meer dan logica.

Solden bij Hema? Daemon est deus inversus,

Omdat naar hun beleving de meesten zich meegezogen voelden tot de linkerkant in het spiegelbeeld, werd het een haast onmogelijke opdracht om de rechterkant in herinnering te brengen, ondanks nu net daarin de kinderlijke eenvoud van hun stellingen gevonden kon worden.

Omdat naar hun beleving de meesten zich meegezogen voelden tot de linkerkant in het spiegelbeeld, werd het een haast onmogelijke opdracht om de rechterkant in herinnering te brengen, ondanks net daarin de kinderlijke eenvoud van hun stellingen gevonden kon worden.

Wie weet dat je de wereld wel kan redden door iets wat je hier zegt, vooral omdat iemand anders dat wel interessant genoeg vindt om op verder te bouwen. Het is overigens op dezelfde manier dat we weten dat er veel hoop mag gekoesterd worden, als we van zender zouden veranderen.

Hoe verklaar je dat Lucifer lichtbrenger betekent?

Vreemd genoeg, heel soms gebeurt dat, lossen problemen op in het niets door iets toe te voegen. Maar omdat zoiets niet gebeurt bij iedereen tegelijk, blijft het probleem bestaan in de manier hoe we daarover denken, nergens anders. En dan krijg je die befaamde paradox, enkel in de hoofden waarin het probleem opgelost werd, is het nog velen malen groter, angst en zorgwekkend, maar niet begrepen.