TTC

Finaal speelde het totaal geen rol meer in welke vorm een en ander gepresenteerd zou worden, zonder die ontbrekende schakel ging het vrijwel onbewust steeds dezelfde richting uit, alle hoop gekelderd waardoor ze niet anders meer konden dan nuchter te beschouwen, het strijdtoneel.

De langgerekte horizontale lijn met hieronder miljarden hokjes waarin een wirwar aan getallen zich als een ondoordringbaar pantser liet opmerken, maakte het des te eenvoudiger om toe te lichten waarom een aantal katalysatoren niet gezien konden worden, doch stralend aan de horizon.

Het pad van liefde en mededogen bracht hen tot een punt dat ze niet meer gehoord konden worden, met als toevoeging dat het meest banale dan ook verworpen zou worden, van harte.

Interessant, als de traditionele opvatting is dat de prefrontale cortex vooral een sturende/regelende functie heeft, en ontbrekende basiskennis dit sturen op een nadelige manier beïnvloedt, wordt het prompt ook veel logischer om te kunnen begrijpen waarom we vrijwel auto-immuun een economie onderhouden die berust op beperkte rationaliteit.

Wie langs een binnenweg aan de andere kant van de oever is geraakt, kent wellicht ook het verschil tussen appelen en peren.

De tijdgeest is de kenmerkende manier van denken en handelen van het merendeel van de bevolking in een bepaalde tijd, zodat andersdenkenden misschien beginnen te denken op een verkeerde planeet te leven. Heel misschien dan wel hoopvol maar volstrekt betekenisloos, van harte.

Dwars door de pijn levert misschien vruchten op die je nooit verkocht krijgt, het is altijd hetzelfde.

Aparte visualisatie bij mindfulness is ons de wereld voor te stellen als een bundeling van miljarden T-rekeningen, deze aan elkaar te hechten zodat een langgerekte horizontale lijn ontstaat met allemaal hokjes, met hierbinnen een veelvoud aan bewegingen, elke dag, miljarden per minuut.

Te gek om los te lopen is zeggen dat we pas iets kunnen begrijpen wanneer we er ook interesse in tonen, nog gekker dat net hierdoor in het innerlijke een aantal illusies kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon, alsof wonderen bestaan. Het neveneffect verdrongen hoop in het hart, vereenzaming en verdriet, mislukking en teleurstelling, innerlijk sterven, het failliet van het zelf, het speelse kind ongezien, onbegrepen, gemarginaliseerd en verworpen, omwille van een illusie.

Als we het nog eenvoudiger zouden maken, zou niemand het geloven. Probeer maar, we kunnen zelfs meer geld recycleren dan er eigenlijk is, dat is nu eenmaal het effect van de relativiteit der dingen. Of anders, de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie laat dat eenvoudig besluiten, niet meer, niet minder.

Een aantal is er vol enthousiasme ingedoken en toen ze terug boven kwamen werden ze weggemaaid zonder dat iemand had opgemerkt dat ze ook iets in hun handen hadden, wat ze nuchter doordacht deed besluiten, dat het altijd hetzelfde is, tragisch pijnlijk, van harte.

Naar de beleving van een aantal wordt de schijnbare onverenigbaarheid van verschillende cognities pas echt transparant wanneer ze een aantal ontbrekende elementen in herinnering brengen, simpelweg omdat het toelaat dezelfde situatie vanuit een heel andere invalshoek te belichten. Het is net vanuit die beleving dat hun hoop geventileerd wordt, maar eerder duister en onbegrepen blijft zonder die extra belichting ook toe te laten tot het denken, ondanks simpel.

Je zal in je leven maar de pech hebben om iets op te merken dat amper iemand interesseert, maar wel elke dag over bezig is. Echt dom ben je pas wanneer je daar het fijne van wil weten, simpelweg omdat je dan niet meer kan zeggen dat je dat niet weet, wat voor velen echter betekenisloos blijft.

Als er al zoiets bestaat als een universeel denkvermogen, laat het zich binnen tijd en ruimte wel als enorm versnipperd en vooral conflictueus opmerken. Het zoeken en vinden van harmoniserende katalysatoren is daarom ook geen kwestie van moeilijk, het is een kwestie van aandacht en de bereidheid tot overdenking van wat ontegensprekelijk reeds bestaat, tijdloos.

Het wonderbaarlijke was dat zoveel mogelijk dermate tot z’n essentie herleid werd zodat iedereen in vrijheid van denken en keuze er iets anders van kon maken, wat dan ook gebeurde en hen in absolute verbazing liet verblijven. Alsof vanzelfsprekend een mysterie zou zijn, ondanks kinderlijk speels en hoopvol, alleszins apart. Misschien had het handiger geweest of er de motivatie kon gevonden worden om het Elaboration Likelihood Model nader te willen bestuderen.

Beetje als de besluitvormingstheorie van Herbert Simon. de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen de alternatieven die hij kent, kan hij niet alle simultaan vergelijken als gevolg van de eerste twee axioma’s zal men niet het optimale alternatief kiezen de mens beschikt over een set routineacties deze routineacties bestaan alle los van elkaar elk probleem wordt simultaan met het bestaande doel en middelen beschouwd als gevolg van 4 en 5 zal 2 pas in werking treden als routineacties niet meer volstaan Wie aandacht heeft

De mogelijkheden van wat we denken en doen zijn beperkt door wat we niet zien, en omdat we niet zien wat we niet zien, is er niets dat we kunnen doen, tot we zien.

De absurde helden van Camus hebben zich al eerder te pletter gelopen tegen de windmolens, ondanks ze maar heel simpel wilden zeggen dat er iets ontbreekt in diverse beoordelingsmodellen.

Tiens, het is alsof je tegenspreekt wat je net tracht te zeggen, maar dan andersom.

Lichtwezens hebben de neiging om te verblinden, vandaar wellicht de totale verwarring, een gok.

Aanvankelijk lijkt het misschien een onmogelijke opdracht om tegelijk kloven te dichten, bergen te beklimmen en een brug te bouwen, maar finaal zal misschien blijken dat die brug enkel noodzakelijk was om aan die bergen te geraken, waarmee we die kloven konden dichten, logica helpt. Tijdens de werkzaamheden wordt je om de haverklap van de brug geschoten, en iets later mag je proberen uit te leggen dat die kloof er helemaal niet is.

Vragen ons af of die zondvloed ook iets te maken heeft met Lemurië en/of Atlantis, of komt dat pas later in het verhaal?

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat we niet geneigd zijn om te beginnen nadenken over wat we vergeten zijn, en al zeker niet wanneer we daar ook rijker van zouden kunnen worden.

Ja, een lening is de toekomst naar het heden halen, als andersom sparen. Gelukkig dat niets bestaat om het op te lossen, waar we minder vaak aan denken.

De verwarring is wel amper geloofwaardig, maar zo wordt het ook weer veel transparanter voor wie zich er niet door laat misleiden, paradoxaal genoeg.