TTC

Een singulariteit is in het algemeen een ongewoonheid, iets waar de normale regels of wetten niet meer geldig zijn of niet meer toegepast kunnen worden.

Het voordeel van een cyclisch proces is dat we slechts hoeven te herhalen wat reeds gekend is, enigszins wonderbaarlijk.

Ervaring leert dat inductieve herkadering niet zozeer betekent dat oude denkkaders wegvallen, maar in toenemende complexiteit steeds meer denkkaders en invalshoeken zich voortschrijdend ontvouwen.

Als druppels op een hete plaat bleven de dwazen hun hulpvragen aan het adres van ggz-experten ventileren, ondraaglijk de hoop die ze innerlijk koesterden.

Het filosofenprobleem in de informatica maakt consensus vinden beslist niet makkelijker, dit verandert echter niets aan de basis die geldig is voor elk door de mens in het leven geroepen artefact. Deze basis is echter onpersoonlijk van signature, door niemand bedacht dan wel overgeleverd aan de vrije wil.

Mits toepassing van geijkte ggz-adviezen mag het overstijgen van het vigerende paradigma misschien wel op een koud kunstje lijken, het wordt misschien pas een nachtmerrie wanneer we er hulpvragen over ventileren.

Het innerlijke kind herwint aan vrijheid in de mate dat het gepast weet om te springen met een aantal katalysatoren, dit biedt echter geen garantie dat hulpvragen hieromtrent ook als dusdanig gehonoreerd zullen worden.

Het aantal onderwerpen die we kunnen aansnijden binnen integrale visualisaties is dermate overweldigend dat we een aantal patronen nog maar amper kunnen zien, wat paradoxaal genoeg eenvoud maar al te vaak ook tot een nachtmerrie maakt.

Gezien de niet-aflatende strijd zal dat beslist nog wel een tijdje kunnen duren, geen prettig vooruitzicht.

Wellicht voel je je heel eenzaam dan?

Misschien is het wel zo dat wanneer we elke boom apart willen belichten en tot in de subtielste details trachten te beschrijven, dat we eerder ongewild het bos uit het oog verliezen.

Misschien dat ze zich verstopt hebben om ons schrik aan te jagen, in deze wereld weet je maar nooit.

Waar niets over gezegd wordt, is ook geen seconde aandacht voor te vinden.

Spreken over logicakwesties zonder te weten waar het precies om gaat, is een beetje als luchtfietsen in niemandsland.

Interessant is de bedenking dat het niet-coöperatieve spel met incomplete informatie quasi naadloos aansluit bij de observatie dat fundamentele wetenschap niets zegt over de toepassing, hiermee een verklaring gevend waarom een minieme kenniskloof ook kan leiden tot een wereld van verschil in hoe we naar diverse problemen kunnen kijken.

Soms geloof je misschien niet dat zoiets überhaupt zou kunnen, doch wetenschappelijk perfect verdedigbaar.

In de periferie van het subtiele detail is het veel gemekker, het subtiele detail onopgemerkt.

Ik hoop alleen dat mijn transitie een beetje zacht mag verlopen, soms niet eens wetend dat het daarover gaat, bizar.

Sommige soapseries kunnen eindeloos doorgaan, dat kennen we.

Begin nooit over basics, iets later ben je geen mens meer.

In theorie al achter de rug, heb nog even geduld.

Gaandeweg steeds minder mens, hopend dat het lotgenoten goed vergaat.

Bij meldingsplicht stopt de verantwoordelijkheid van ervaringswerkers, wat volgt weten we niet.

Het proces is de weg waarin een katalysator als een positieve stuwkracht kan gezien worden, de naakte essentie omgezet in abstractie. In theorie transparant voor het betrokken zelf, in praktijk zich manifesterend als een caleidoscoop van golven/aspiraties die niet zelden allerhande strijd en conflict opzwepen, angst, zorg en weerzin inducerend.

Horizonversmelting is een bijzonder fenomeen, naargelang perceptie zeggend dat er hoop voor duizend is en tegelijk z'n volledig tegengestelde, het idee simpel.