TTC

Bij het idee van een paradigmashift worden tegenstrijdigheden troef, dat noemt een chaosvenster waarin 'non-dialoog' van kracht wordt. Dit kunnen we transparant door ons te richten tot slechts één thema dat vigerend actueel is, in deze zin het schuldencomplex binnen een schuldeconomie. Het wel/niet voordelig zijn staat los van de logica die mogelijkerwijs het beeld vertroebelt, verheldering gaat van onbewust naar bewust. Maar zover komen we veel vaker niet, om 100+1 redenen. Als we morgen besluiten om alle schulden te herleiden tot nihil, zou er geen geld meer zijn. de stelling i

De vraag gaat enkel over gehanteerde logica's, een stelling is (a) waar of (b) niet waar. Die zorg van Noel is terecht, dat is deel van het proces naar zelfrealisatie en dat in hoeverre dat al geambieerd wordt. De oplosbaarheid van een vraagstuk wordt bepaald door de aandacht die er voor bestaat, bij ontstentenis geen oplossing.

Misschien is er wel geen verschil, en wordt het terug naar de toekomst. 😉

Terecht, we zijn sneller het spoor bijster dan dat we de samenhang zien, een innerlijk proces dat qua referentiekaders sterk kan verschillen. Maar net daarom dat er ook een universele grondslag in te bespeuren valt, het antwoord in eenvoud en kleine dingen verwijst hiernaar. In potentie zakt 'morgen' het vigerende referentiekader in elkaar, zodat een nieuw paradigma kan doorbreken.

Die caleidoscoop mag dan misschien wel een generalisatie zijn, toch beleven we dat schijnbaar allemaal op een andere manier.

Zie nu wat je bedoelt met die toevoegingen. 😉 Had je eerder een voorbeeld gegeven, wat simpel start. Als we morgen besluiten om alle schulden tot nihil te herleiden, zou er geen geld meer zijn. Waar, of niet waar? Absurd zou het pas worden wanneer je tracht te herstellen van logica’s die als normaal begrepen kunnen worden, wat niet per definitie wil zeggen dat diegenen die we voor normaal nemen niet voor herstel in aanmerking zouden kunnen komen.

Wellicht te maken met ervaringskennis, afleidbaar van de onderzoeksmethode these-antithese-synthese. Ken je iets van economische paradoxen?

Het is en blijft één lange smeekbede waarin we alles wat we mogelijkerwijs verkeerd zouden kunnen doen, verkeerd doen.

Alwaar we in het loslaten van een aantal strikt unipolaire logica’s meer verbinding en harmonie kunnen bespeuren, leert ervaring dat bedachtzame hulpvragen hierover toch minder vanzelfsprekend zijn dan wat we aanvankelijk zouden kunnen denken.

Logica stelt dat er over niets niets te zeggen valt, evident.

Wat zou er allemaal niet mogelijk kunnen worden wanneer we daar ook de ruimte voor zouden hebben?

Net zoals elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, hebben sommige mensen de sociaal vreemde neiging om alles te willen herleiden tot een absoluut minimum. En wat er in dat minimum gevonden kan worden, dermate ongeloofwaardig dat het ook geen schijn van kans maakt om te kunnen groeien, alle hoop verdrongen. Ergo, in het simpele zit het complexe, in het complexe het simpele, van harte.

Stellingen worden geplaatst binnen deze of gene context, elimineer de context en de stelling wordt volkomen waardeloos. Dat zal dan weer een kwestie van perceptie zijn die niet bestaan, kwestie van horizonversmelting wellicht.

Moest je per toeval iets vinden waarvan je niet kan zeggen dat het nog veranderen zal, wil dat niet perse zeggen dat het niet veranderen kan.

De premisse dat alles een kwestie van perceptie is, kunnen we naar eigen ritme en niche van interesse gewetensvol onderzoeken.

Spreken in termen van zaadjes en pareltjes heeft iets romantisch, iets aanlokkelijks, iets veelbelovends, iets vreedzaams, hartverwarmend. Tot je dieper gaat graven en een aantal ethische implicaties spontaan de kop opsteken, dan wordt het misschien hartverscheurend, vereenzamend, ondanks alle hoop.

Interessant aan verschillende percepties en/of wereldbeelden is dat we ze ook kunnen visualiseren en een verschillenanalyse opmaken, wat de kwestie aandacht, introspectie, interpretatie en gevolgtrekking dan ook zo precair maakt.

Logica stelt dat we niet kunnen kiezen uit opties die we niet kennen, onmogelijk. 😉

Intervisie is een zelfhulpmethode waarmee collega's elkaar helpen om beter te worden in hun werk. Dit gebeurt meestal in een intervisiegroep, de leden van de groep komen op vrijwillige en gelijkwaardige basis regelmatig samen. Soms worden ze begeleid door een trainer, maar meestal is er geen leiding.

Als katalysatoren worden weggespoeld door dat waarop ze van toepassing zijn, kunnen we nog wel een paar eeuwen verder met er aandacht voor te vinden.

Zeker weten, zie de Nyaya-school misschien even, over logica. ☀️

Mensen die iets opzoeken, het is een apart ras. 😉

Zelfs wiskundigen en hoogleraren raken bevangen door die logicakwesties en aanverwanten, hierin wordt angst gecultiveerd en daarom ook zo moeilijk om een en ander te overstijgen. Maar het is perfect mogelijk, zelfs verbluffend eenvoudig wanneer er oprechte interesse bestaat in zelfrealisatie.

Hoe transparant een synthese ook mag zijn, zo onmogelijk is het om ze zonder aandacht te begrijpen.

We hebben werkelijk geen flauw idee, we doen alsof.