TTC

Wat kunnen we zeggen, het staat allemaal in de boekjes? Wanneer je een zelfoverstijgende hulpvraag tracht te stellen en ggz-experten beginnen massaal hun grenzen te bewaken, vergeet dan de hulpvraag en verstop je in een grot, alle hoop ten spijt.

Gegeven het potentieel van een tweedeling kunnen we ons de vraag stellen waarom het niet gewoon een geheel mag blijven. Dit is misschien makkelijker gezegd dan gedaan omdat het een keuze impliceert welk van de twee delen meer of minder aansluit bij de aspiraties van de nieuwe ggz. Je voelt het aan je theewater, het vereist in de eerste plaats aandacht om te weten waar het nu precies om gaat, en het zegt niets over hoe de respons zal worden wanneer we op dit idealiter vreedzame spoor terecht komen, hou moed.

Zelden verlichtend is machines verhuizen zonder ook eerst een aantal bouten los te schroeven.

Een tweesnijdend zwaard wordt vertaald als iets met belangrijke, duidelijke voordelen maar met minstens even belangrijke, vaak minder duidelijke nadelen.

Termen zoals pro- en/of retroactieve inhibitie zijn, hoe ook vertaald in de volksmond, niet meteen uitnodigend om te willen weten wat ze precies betekenen. Veel vaker is het makkelijker om medemensen op wachtlijsten te plaatsen en rustig af te wachten tot hun kaarsjes vanzelf doven, desgevallend hierover een boek te schrijven voor gewaardeerde collega’s binnen het vakgebied.

Interessant is het idee dat een goede aarding impliceert dat we ons zouden kunnen aansluiten op dat wat als tijdloos kan gepercipieerd worden, garantie op succes bestaat echter niet.

Om te vermijden dat je prompt zou overvallen worden door het verzamelde studiewerk van de geesteswetenschappen, kan je opteren om hulpvragen heel simpel te houden.

De rest van de handleiding kunnen we later nog wel eens lezen, het is toch altijd dezelfde.

Sinds oudsher hebben de eeuwige filosofen zich gebogen over de vraag wat waar is binnen veranderlijke contexten, waarin niets nieuws onder de zon gevonden kan worden, sterkte.

Vereenzaming is het lot der dwazen die hun hoopvolle binnenpretjes trachten te verbergen.

Hogere en lagere energieën mengen in de hoop dat een positieve kentering kan gerealiseerd worden is niet meer dan water naar de zee dragen, hopeloos en zelfondermijnend.

Door een aantal logicakwesties op te helderen werd het pad effen gemaakt, om er in de terugkeer door gegrepen te worden.

Generaliserend kunnen we niet kiezen uit de opties die we niet kennen, waarmee niet gezegd wordt niet kenbaar.

Misschien is de vraag hoe we zoiets zouden kunnen realiseren, is dat überhaupt mogelijk in deze wereld? Een poging wagen om het lijden te verzachten is al heel wat, meen ik. Tussen A en B zijn miljoenen wegen te bedenken, zelfs wanneer B net achter de hoek ligt.

Beetje als de dyade die getallen baart, iets later verdampen ze omdat de prijzen alsmaar stijgen. Meestal eens hard roepen, geen garantie.

In de filosofie staat horror vacui voor de onzekerheid van de mens, die niet kan leven met twijfel en onzekerheden en niet beantwoorde vragen. Volgens deze redenering probeert de mens op elke vraag een passend antwoord te vinden en voor alles een verklaring te zoeken.

Strijd is de vader der dingen, dixit Heraclitus. Misschien dat onthechting of vrijheid leidt tot meer empathische betrokkenheid, de expressie van het innerlijke kind gedreven door liefde en ethiek?

De verzachtende omstandigheden hebben inmiddels de gedaante van een onoverkomelijke berg ingenomen, zodat de kans dat hulpvragen steevast in het niets zouden verdwijnen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kon voorspeld worden, averechts.

Duizend losse flodders bij elkaar is niet meer dan het vervelende geouwehoer van ontheemde zielen die minderwaardig zijn aan dit leven, spontaan bekrachtigt wanneer ze daar structuur in trachten te brengen en denken dat het op die manier wel makkelijker zal worden om er met hoopvolle intenties ggz-experten over te interpelleren, sterkte.

Middels abstractie kunnen we ons ontdoen van veel irrelevanties, zodat je door veel minder te weten veel meer kan weten. Iets verderop in de gedeelde internetruimte krijg je dan het antwoord op die vermeende absurditeit, fundamentele kennis zegt namelijk niets over de toepassing, simpel. Absurd hoeft geen oordeel te zijn, het is een legitieme term om een toestand te beschrijven die minder doordacht lijkt. Als alternatief kunnen we veel neologismen bedenken die de helderheid van de nuchtere analyse verbloemen, wellicht omdat ze net iets te pijnlijk wordt om zomaar te verteren of redelijk verwer

Het duister komt niet zonder de optie om ze te verhelderen, anders zou waarheidsvinding compleet absurd worden. Ben je vertrouwd met een aantal universele wetmatigheden die onderliggend werkzaam zouden zijn? Ik dacht een zevental, varieert nogal eens. Hierin schuilt iets bijzonders, niet iedereen ziet die olifant die je de stuipen op het lijf kan jagen.

Onderschatting ongepast, het is als denken dat filosofie bedoeld is om met mooie woordjes Sofie in je bed proberen te krijgen, in werkelijkheid is het sterven in haar armen. De rede zal dan nog maar weinig betekenis hebben, zelfs al is het een handig hulpmiddel om tot dat extatische orgelpunt te komen.

Pardoes weggeschreven als mierenneukers en maar al te vervelende betweters, en ze wilden het hebben over hypergevoelige vlindereffectjes die ze met veel liefde en een vleugje humor trachtten te brengen.

Het lijkt altijd een beetje arrogant om te stellen dat we voor een aantal zaken soms ons verstand nodig hebben, heb er daarom ook spijt van het ooit eens gebruikt te hebben.

Heel misschien dat het correlaat tussen innerlijke tweestrijd en het idee van een tweesnijdend zwaard spontaan leidt tot veel onbegrip in de omgeving, waarin we naargelang inhoud een verklaring kunnen vinden voor maar al te pijnlijk ervaren stigma omwille vanuit die beleving misschien absurde redenen.