TTC

Zo gezien klopt het dan wel, verander niets met als optie dat alles kan veranderen, naargelang menselijke keuze. A = B C = D F = C/A+1 A/F = E/F C/F = D/F A – A/F = X C/F = X = D/F Het voordeel is dat we niet kunnen zeggen dat het moeilijk is, maar als het a priori al niet gezien wordt, of geweten is, is er geen nuchter doordacht oordeel over mogelijk. Kortom, het is logica, haast kinderlijk, niet meer, niet minder.

Wie is het dat welzijn ervaart, of vrede koestert?

Eenvoudiger is te zeggen dat niets bestaat, de rest zoeken we nog uit.

Premisse, als door niet-weten onbewust epistemologische obstakels het zwaartepunt van een samenleving naar beneden zuigt, dan worden herstel- en/of groeiprocessen een zaak van schimmige zielsworstelingen en vaak ook vijandelijkheden die gezien de ‘normaliteit’ tot proporties kunnen opgeblazen worden die we niet wensen, en bijgevolg onze hartverwarmende ambities van een fluweelzachte paradigmashift tot een nachtmerrie maakt, een domper van jewelste. Ten individuele titel is het echter een relatief koud kunstje om deze obstakels helder te maken en er in alle integriteit hulpvragen van preventiev

Mysterieus is het, neutraal geld is van niemand. De S van schaarstedenken? Aparte techniek is wanneer je denkt dat iets waar is, ook proberen aan te tonen waarom het niet waar is zonder dat de ene waarheid ten koste gaat van de andere, zodat het mysterieus wordt maar ook vanzelfsprekend. Het is maar hoe je ernaar kijkt, van waaruit spontaan het idee vloeit dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, mits er al aandacht en de bereidheid tot overdenking voor bestaat, van harte.

Ik wacht eigenlijk nog steeds op jou, op hoe je nu dat neutrale geld zou willen aanwenden binnen het tijdloze denkexperiment dat we gestart waren. De symbolen spelen nog weinig belang, het is toch altijd hetzelfde. A = B C = D F = C/A+1 A/F = E/F C/F = D/F A – A/F = X C/F = X = D/F Het bewijs is tijdloos en steeds toepasbaar op een gegeven moment A. Keer het proces een keertje om, dan wordt de vraag hoe intermenselijke gordiaanse knopen nu precies ontstaan, heeft niets met sektes te maken. Die komt er door naar het verleden te kijken, z

Visualisaties kunnen helpen, zoals de vraag hoe de wereld er zou kunnen uitzien wanneer alle niet geratificeerde sociale alternatieven wel opgenomen hadden geweest in het maatschappelijke besluitvormingsproces? Het is niet dat het ontbreekt aan hoopvolle ideeën, mensen genoeg die een en ander hebben uitgewerkt, jammer genoeg enkel onderbelicht misschien. En je kent het, ongekend is onbemind, het is altijd hetzelfde.

Een aantal E-werkers is tot de vanuit hun beleving ontnuchterende ontdekking gekomen dat op alles de wet van entropie van toepassing is, behalve op begrotingstekorten en schuldenbergen, het is een onoplosbaar raadsel dat schijnbaar niet voldoet aan wetenschappelijke zekerheden, alleszins apart hun integere hulpvragen voedend.

Als je iemand een banaan zou geven en vraagt om het gemiddeld aantal atomen in een banaan te berekenen, kom je dat wellicht nooit te weten door die banaan in een schuif te laten verrotten. En als je dat pas veel later toch overweegt, blijkt die banaan weg.

Het leven zien als een tijdloos proces van in- en excarnatie, en omdat we hier dan toch zijn kunnen we een handje helpen om het redelijke evenwicht te bewaren, of herstellen wanneer het uit de hand gelopen is. Het suggereert dat er ergens ook een gulden middenweg moet bestaan, een weg van de minste energie die we middels aandacht en oefening op het spoor kunnen komen. Paradoxaal genoeg, zo meent een aantal, dat spoor ligt er gewoon, het niet-zien een andere kwestie, alsof het een wonder zou zijn.

Het is altijd hetzelfde, als er een oplossing bestaat voor een gegeven probleem, bestaat het probleem dan wel? En wat als zou blijken dat we op de verkeerde plaats zoeken? Hoe weten we dat?

Als we een theorie zouden kunnen bedenken die stelt dat er ergens in een virtuele schuif geld ligt om alle schulden in de wereld tot nihil te herleiden, maar er ook bij vermelden dat die schuif pas gevuld kan worden wanneer we dat met liefde aandacht geven, is het dan niet louter een belachelijk idee dat geenszins getuigt van logisch boerenverstand?

Bijzonder fenomeen is honderd keer hetzelfde zeggen en achteraf het verwijt krijgen waarom je het niet eerder hebt gezegd, en de tussenliggende fase bestaat niet, toen je nog in alle integriteit probeerde een preventieve hulpvraag te stellen, het is apart.

Heel concreet bestaan er denksporen die tot heel andere conclusies leiden, wat anders wordt wanneer die denksporen geblokkeerd worden.

Een aantal meent dat het belang van een hulpvraag pas goed kan ingeschat worden na een gewetensvol herstelonderzoek, niet andersom. Hierin vinden ze dan ook legitimatie om te stellen dat diverse adviezen een averechts effect kunnen hebben, of in ieder geval dubbel te interpreteren en soms nog meer verwarring in de hand werkend dan wanneer je ze niet zou volgen. In deze schijnbare paradox ligt dan weer een haast kinderlijke logica besloten, zij het veel vaker onbegrepen de hulpvragen voedend.

Net geteld, het verschil in atomen tussen een briefje van 20 en 50, is verwaarloosbaar. Tenzij men ook daar een probleem van zou willen maken, gekke wereld is het.

Naar de beleving van een aantal wil symptoombestrijding vooral zeggen geen aandacht besteden aan stereotiepe inprentingen die aan de oppervlakte het eenzijdig inflatoire debat voeden, alsof we een deel van onze hersenen in reserve dienen te houden om lange vergaderingen te kunnen houden over wat herstel nu precies betekent. Elke verwijzing hiernaar is daarenboven taboe, met al even absurde reacties van E-werkers die een lijst vragen van welke hulpvragen ze nog mogen stellen om in de gratie te vallen, het is niet alleen apart maar ook onbegrijpelijk dat zoiets überhaupt kan, in het jaar 2021.

E-werkers moeten echt wel een serieuze slag van de hamer gekregen hebben om als een stelletje dwazen te blijven volhouden dat drie plus drie gelijk is aan zes, in het andere geval staat sowieso een grondige hervorming van de basisschool op het programma, begrijpelijkerwijs.

Zo is dat, vandaag krijgen we alle informatie in onze schoot geworpen, ons soms de vraag stellend waarom het al niet lang in orde is. We hopen dat de schade beperkt mag blijven, geen garantie omwille van 1000+1 redenen.

De stelling dat alle tegengestelden kunnen verzoend worden op een hoger/dieper niveau, wil eigenlijk zeggen dat we een niveau dan wel kunnen overstijgen of loslaten, om in retour een aantal nieuwe, vaak nog veel weerbarstiger, problemen bij te krijgen. Dit leidt tot maar al te vaak paradoxale verklaringen dat we strijd leveren tegen problemen die al opgelost zijn, simpelweg omdat in de besluitvorming een aantal verzoenende elementen ontbreken, doch kant en klaar beschikbaar voor wie er interesse in heeft, of de bereidheid tot overdenking. Hulpvragen aan ggz-experten worden vanuit deze beleving

Aanvankelijk leek het weinig relevant om de Fishervergelijking te gebruiken om ceteris paribus te spiegelen, je doet het, of je doet het niet. Iets later bleek het een schromelijke vergissing te zijn geweest, zij het een wel heel hoopvolle voor wie het wel relevant had gevonden, quasi letterlijk de omgekeerde wereld.

Apart is de bedenking dat we elkaar nooit in het heden kunnen zien, maar dat we ook nog niet zo goed weten wie het dan ziet. Toegegeven, het is geneuzel in de marge van debatten over onoplosbaar gewaande begrotingstekorten en schuldenbergen, zelfs al kunnen die slechts bestaan zolang we daar geloof aan blijven hechten. Het is dan ook maar een reflectie of manifestatie binnen een veel groter kosmisch geheel dat we amper kunnen bevatten, maar toch alweer laat blijken hoe onwaarschijnlijk we ons kunnen vergissen, des mensen wellicht.

Het spiegelprincipe stelt dat waar we ons niet bewust van zijn zichtbaar wordt, of kan gemaakt worden, beetje zoals niets blijft verborgen. Maar dat zichtbaar worden kan ook ons ongeloof tarten op een manier dat we het misschien snel weer willen verdringen, omdat het helemaal niet strookt met de overtuiging die we al zo lang voor waar hebben aangenomen. Dit leidt finaal tot de hypothese, voor sommigen nuchter doordachte stelling, dat elke waarheid drie fasen doorloopt, met bijhorende neveneffecten. Op deze manier komt een aantal E-werkers tot hun zogeheten AB-perspectief, simpelweg omdat ze hi

Denk je dat die 'achterstand' over levens heen gaat zoals gesuggereerd door de reïncarnatietheorie? Beetje zoals wijsheid komt met de jaren, maar dan veel ruimer dan een mensenleven zoals we het traditioneel invullen?

Ik denk dat iedereen geroepen wordt, maar niet iedereen aan die lokroep beantwoordt. Op deze manier zouden er geen uitverkorenen zijn, al kan die perceptie wel ontstaan. Een bedenking die pas aan waarachtigheid kan winnen wanneer er ook de bereidheid kan gevonden worden om ze ernstig introspectief te overdenken, meen ik.