TTC

Het idee dat een monade het universum in zich draagt, biedt een fascinerend perspectief op de aard van de werkelijkheid en ons eigen innerlijke potentieel. Terwijl concepten zoals het innerlijke kind of lichtwerkers meer gericht zijn op specifieke aspecten van menselijke ervaring en ontwikkeling, vertegenwoordigt de monade een fundamenteel metafysisch principe dat de universele orde en harmonie weerspiegelt. Dit concept benadrukt de diepe verbinding tussen het individu en het geheel van het bestaan, een verbinding die we misschien slechts gedeeltelijk kunnen begrijpen, maar die ons uitnodigt t

Aandachtsfocus en beelddenken zijn krachtige middelen in ons cognitieve arsenaal. Ze stellen ons in staat om diepgaande analyses te maken en abstracte ideeën te concretiseren. Door onze aandacht te richten en beelden zowel dynamisch als statisch te behandelen, kunnen we complexe ideeën beter begrijpen. Dit proces vereist oefening en bewustwording, maar het kan leiden tot meer helderheid en inzicht in zowel ons denken als in de wereld om ons heen.

Bij het oordelen is het lastig om neutraal te zijn, elke waarneming lijkt te zijn gestoeld op de in het verleden opgedane ervaring met een opkomende associatie met de huidige gebeurtenis. Sommige aspecten van diepgaand begrip resoneren met universele menselijke ervaringen, waardoor verbinding en wederzijds begrip mogelijk worden, zelfs als niet alle nuances volledig worden begrepen.

Het toelaten van verwarring kan ook betekenen dat je loslaat wat je denkt te moeten weten of controleren. Dit creëert ruimte voor nieuwe inzichten en perspectieven om zich te ontvouwen, wat uiteindelijk kan leiden tot een dieper begrip en een sterker gevoel van innerlijke rust.

'Broken dreams' en het latente verlangen naar een harmonieuzere samenleving symboliseren de paradox van menselijke aspiraties, een voortdurende spanning tussen wat is en wat zou kunnen zijn. Hoewel de omstandigheden zelden ideaal zijn, blijft het streven naar een betere wereld een onuitputtelijke bron van hoop en motivatie. De uitdaging ligt in het balanceren van deze idealen met de realiteit, en in het vinden van manieren om, ondanks alle tegenstand, toch een stap dichter bij die harmonie te komen.

Ik denk niet dat je er wijzer van wordt, anderen misschien wel. Van het klimaatprobleem begrijp ik nog veel minder, het is immers altijd tegenwind.

Hoewel absolute nul in een thermodynamische context verwijst naar een staat zonder beweging, kan het in een financieel-economische context worden opgevat als het abstracte punt waar alle debet- en creditposten in perfecte balans zijn. Dit zou impliceren dat er geen netto verandering of groei is, wat in de praktijk zelden voorkomt, maar theoretisch wel denkbaar is.

Leibniz heeft het gezegd, dus het kan niet anders dan zo zijn. Als logicus was Peirce de bedenker van de waarheidstabel, een manier om de klassieke logica in een korte, en toegankelijke vorm weer te geven.

Ja, dat is wat in die relevante lectuur ook geopperd wordt, maar dat heeft meer te maken met het perspectief van waaruit een en ander beschouwd wordt. In die zin kunnen veel verschillende perspectieven geopperd worden, zodat het ook enig onderscheidingsvermogen vergt om er niet steeds opnieuw een chaotische brij van te maken. En voor wie dit interesseert, binnen die chaos kunnen we diverse patronen (h)erkennen, net zoals anomalieën die veel vaker onbewust een vertekend beeld kunnen geven. Om deze reden wordt binnen die niche of sfeer van interesse ook vaak gewerkt met metaforen, wat intuïtief

Ja, verschillende stimuli kunnen helpen bij dit proces, relevante lectuur in overvloed.

Ja, beetje lastig wanneer je niet weet waar dat precies over gaat, begrijpelijk. Volgens Leibniz zou de geest voorgeprogrammeerd zijn, misschien kan je dan ook niet anders dan die thema's buitenspel te zetten. Ik weet het niet, het is vaak ook zo'n warboel dat het nog amper mogelijk is om er enige helderheid in te vinden.

De verbinding tussen kubisme en de Platonische lichamen biedt een diepere kijk op het kubisme, niet alleen als een kunststroming, maar als een manier van denken die gebaseerd is op fundamentele geometrische principes. Deze principes zijn al duizenden jaren onderdeel van het menselijk denken, en het kubisme kan worden gezien als een moderne herinterpretatie van deze tijdloze ideeën. Dit perspectief laat zien hoe kunst en filosofie vaak samenkomen om nieuwe vormen van expressie en begrip te creëren, die hun wortels hebben in eeuwenoude tradities.

De wereld is extreem complex. Elk fenomeen kan op talloze manieren worden begrepen, afhankelijk van de context en het perspectief. De natuurwetenschappen, bijvoorbeeld, omvatten alles van de kleinste subatomaire deeltjes tot de uitgestrektheid van het universum, terwijl de geesteswetenschappen de menselijke ervaring in al zijn rijkdom en diversiteit onderzoeken. Simpel is zeggen dat nul in het midden staat, maar wat het nu precies betekent een raadsel.

Tenzij iemand anders wil beweren, het is onmogelijk alles van alles te weten.

Het goede nieuws is dat de stimulus niet verandert, de rest lijkt een kwestie van aandacht.

Kubisme, als reactie op het intuïtieve en expressieve fauvisme, introduceerde een nieuwe benadering van kunst die de nadruk legde op orde, reflectie, en de constructie van driedimensionale vormen. Door de werkelijkheid vanuit meerdere perspectieven tegelijk te presenteren, probeerden de kubisten de complexe en gefragmenteerde aard van het zien en begrijpen te onderzoeken. Dit markeerde een belangrijk moment in de kunstgeschiedenis, waarin de representatie van de wereld niet langer gebaseerd was op enkel wat zichtbaar was, maar ook op de manier waarop de geest de wereld analyseert en reconstrue

Het onderzoek loopt nog, het kan alle richtingen uit. Vroeger hadden we niet meer nodig dan een aantal axioma's, maar dat is gerekend zonder interferentie die elke vorm van milde overreding quasi onmogelijk maakt.

Wanneer we dat niet onderzoeken, lijkt het onwaarschijnlijk dat er ook naar verwezen kan worden. Maar wellicht is dat ook afhankelijk vanuit welk perceptieveld een en ander beschouwd wordt. Dit sluit wellicht ook aan, of naargelang perceptie een afgeleide daarvan, bij dat gezegde over dat potje. Ja, complete nonsens is vaak de respons, vaag en mistig omdat niet iedereen geneigd is om er gerichte aandacht aan te besteden.

In de praktijk wordt het onbekende gebied vaak over het hoofd gezien of krijgt het minder aandacht, omdat mensen zich doorgaans richten op het open gebied waar communicatie en interactie plaatsvinden, en het verborgen gebied waar persoonlijke geheimen of kwetsbaarheden liggen.

Het is zomaar gebeurd, hadden geen idee dat het zo zou verlopen. Hilarisch, en dan hebben we het nog niet over het vervolg. Leibniz stelde dat er helemaal geen wisselwerking plaatsvindt tussen lichaam en geest. Deze twee entiteiten leven volstrekt naast elkaar maar hebben wel een gezamenlijke oorsprong waardoor hun gedragingen sterk op elkaar lijken.

We zouden anders geen topics kunnen openen die eeuwig voortkabbelen, zelfs al zal dit niet meer dan een voetnoot blijken.

Het is als wormgaten zoeken, volgens sommigen bestaan ze niet.

De volgende keer dat ze met die paraplutermen beginnen te jongleren, maak ik dat ik weg kom.

Er kan enkel sprake zijn van een monade 'lichaam' en een monade 'geest'. Dit brengt echter het probleem voort dat bij de mens deze twee monaden lijken te interageren, terwijl dit in het systeem van Leibniz strikt genomen onmogelijk is. Als oplossing voor dit probleem werkt Leibniz een parallellisme uit, in de vorm van een Harmonia Praestabilita, waarbij God de werking van de geest en het lichaam op elkaar heeft afgesteld, zoals twee klokken die perfect gelijk lopen.

Een belangrijk inzicht is dat we ons vaak niet bewust zijn van de perspectieven of posities die we nog niet hebben verkend. Deze 'onbekende' posities kunnen nieuwe inzichten bieden, maar blijven verborgen totdat we actief op zoek gaan of toevallig worden geconfronteerd met nieuwe ideeën.