TTC

De Argonauten kwamen na een lange reis weer in Pagasae aan, vanwaar ze hun reis waren begonnen.

De ene analyse kan nog mooier zijn dan de andere, niets garandeert horizonversmelting. Wat een gezever.

Theorieën kunnen een brug slaan tussen persoonlijke beleving en een breder begrip van de wereld. Ze bieden taal voor wat anders onzegbaar blijft en tools om de chaos te structureren. Maar zodra ze in schema’s of benchmarks worden gegoten, schuilt het gevaar van vereenvoudiging. Wat niet direct in het schema past, lijkt onbelangrijk, wat leidt tot vervorming of zelfs uitsluiting van andere perspectieven.

Een caleidoscoop aan stromingen en meningen ontvouwt zich spontaan in de mate we bereid zijn onszelf beter te leren kennen, als een schilderij waarvan we de diepte niet kunnen peilen en tegelijk de fundamenten ontzien.

Iemand kan bijvoorbeeld een rinkelende telefoon horen, maar het signaal niet als verzoek tot communicatie herkennen. Anderzijds kan hij wel reageren op een telefoonsignaal, maar de telefoon niet herkennen als het toestel dat hij daarvoor moet gebruiken. Hegel's dialectiek functioneert als een universeel schema voor verandering, maar het zegt niets over de specifieke inhoud van een these, de aard van de antithese, of de kwaliteit van de synthese. Dit maakt het krachtig als abstract denkkader, maar beperkt in het direct verklaren van een actuele situatie zonder verdere invulling.

Zalig, je hebt ook al aandacht gehad voor epistemologische obstakels, merk ik. Als interludium misschien niet onbelangrijk om ook even kennis te willen nemen van enerzijds, waarin het probleem van synchronisatie wordt opgemerkt, het filosofenprobleem in de informatica, anderzijds de wet van de uitgesloten derden. Of simpel is het moeilijkst, het is immers onmogelijk om te kiezen uit opties die we in de eerste plaats niet kennen, in de tweede plaats degelijke elaboratie vergt om er überhaupt enig oordeel over te kunnen vellen. Kortom, enig denkwerk quasi een must. Of je nu per se

Ja, als we eerst de helft buitenspel zetten en dan terug in herinnering, dat lijkt op een goocheltruc. Andersom, de goocheltruc is dus de helft buitenspel zetten, en dan op zoek gaan naar een goocheltruc. Welke versie vind je, in alle rust en sereniteit beschouwend, relevant? Als je het nog niet verwarrend genoeg vindt, kunnen we misschien een topic over de langste of kortste weg overwegen.

Hegels dialectiek laat ons zien hoe we over verandering kunnen nadenken, maar het vertelt ons niet wat die verandering precies zal inhouden, of hoe die in praktijk moet worden gebracht. Het is een kader dat om voortdurende interpretatie vraagt, precies omdat elke situatie uniek is.

Ja, dat is wat Herbert Simon ook al bedacht heeft, in een eilandmodel ben je vrij om te simuleren naar keuze. Naargelang het perspectief lijkt het ene tegenover het andere dan misschien op een goocheltruc, terwijl het misschien maar gewoon de toepassing is van beschikbare middelen. Maar dat is theorie, niet wat er in de alledaagse, om welke reden dan ook, werkelijkheid gebeurt.

Dat principe zit in die stimulus, misschien nog niet opgevallen. Er staat niet dat het niet zou kunnen, er staat dat voor synchronisatie samenwerking nodig is. Wat jij suggereert is dat we dat in een oogwenk zouden kunnen oplossen, alsof je een goocheltruc zou toepassen.

Zo gezien heeft het filosofenprobleem in de informatica maar bitter weinig te maken met een gemis aan sociale alternatieven, het is veel eerder een kwestie van synchronisatie. En dat is nu eenmaal niets waar we als klanten van de ggz iets aan kunnen verhelpen. Enfin, subjectief uiteraard, dat gaat immers over termen en methodieken waar ik heel m'n leven nog nooit van gehoord heb.

We zullen zien, de vorige keer was het immers net hetzelfde.

Ja, het is geduldig wachten, allemaal geen geheim.

Ja, denken dat een aantal epistemologische obstakels niet een beetje weerbarstig kunnen zijn, is een misvatting. En erger, niet weten dat het continu wordt weggeredeneerd, pardoes.

Dat is als zeggen dat bewijzen niet bestaan, omdat er geen aandacht voor bestaat.

Zolang een stimulus als tijdloos gewaardeerd kan worden, kan het alle kanten op.

Moest je middels reverse engineering tot een punt komen dat er nog geen lucht was om te ademen, vergeet dan je huur niet te betalen.

De eerste zin van die docent fysica begreep ik nog, maar dat ging over de nooduitgang.

In termen van bewustwording lijkt een zich gradueel ontluikende visielogica toch minder makkelijk dan het lijkt, en heel misschien ook de reden waarom er zoveel metaforen voor bedacht werden. Hoe dan ook dankbaar voor het rijkelijke aanbod van de ggz, want zonder de hulp van ggz-experten wordt het misschien dwalen in een bos waar nooit een eind aan komt, allerminst prettig.

Van die metafoor van dat kasteel begrijp ik eerlijk gezegd geen snars, maar ik zit dan ook in de modder.

Oh, sorry dan, ik dacht dat je wel begreep dat het idee van die ballenbak van IKEA als metafoor bedoeld was.

Misschien is dat slijk bedacht door God, want zonder slijk zou het misschien te simpel worden. Afgelopen week heeft enkel maar kunnen bevestigen waarom ik denk dat zorg- en hulpverlening zwaar ondergewaardeerd wordt, heb er nog amper woorden voor.

Probeer je iets te zeggen over een moerasprobleem, krijg je te horen dat je door het slijk moet om aan het kasteel te geraken.

Op de keper beschouwd, veronderstellend gelijksoortige of herkenbare fasen, zouden we de introspectieve beweging kunnen zien als een terugkeer naar de synthese. En wat in voor leken haast onbegrijpelijk doch ijzingwekkend accuraat vakjargon beschreven wordt, heeft begrijpelijkerwijs ook geen betekenis zonder de ervaring zelf. In die zin kunnen simplismen dan misschien wel als een welgemeende uitnodiging tot een meer verbindende dialoog gezien worden, veel vaker is het ook niet meer dan een angstschreeuw die aan de oppervlakte, quasi letterlijk, niet gehoord kan worden.

Ja, tegenspraak en negatie, we kennen het.