TTC

Grasduinend in wat MBCL precies wil zeggen, maar kan het allemaal niet zo goed meer volgen eigenlijk.

Humor is als een zachte bries die de zwaarte van reflectie en zelfonderzoek lichter maakt.

Beelddenken, waarbij de nadruk ligt op het denken in beelden in plaats van in woorden of lineaire concepten, roept gemengde reacties op binnen onderwijs en wetenschap. Het concept biedt interessante inzichten in hoe mensen informatie verwerken en problemen oplossen, maar het blijft omstreden vanwege methodologische beperkingen en de moeilijkheid om het fenomeen empirisch te toetsen.

Ik vrees een beetje dat het ons spontaan onmachtig zal maken, omdat elk discours hierover vrijwel onbewust betrokken wordt in het samenspel van these-antithese, waarvan we nu weten dat het altijd strijd is door de opeenstapeling en bijhorende spanningsvelden van tegengestelden. Hierin vinden we dan ook de dubbelheid van diverse ggz-tools, het zegt niet dat ze ons niet kunnen helpen om hierin op een redelijk doordachte manier meer inzicht te realiseren, het zegt tegelijk dat we al doende getuige worden van een vanuit die beleving mensonterend schouwspel dat ons kan raken in het diepste van onze

Staat helemaal in het begin overigens, we schieten op. Pseudocode, als een gestructureerde maar niet-taalspecifieke manier om algoritmen te beschrijven, is gebruikelijk in onderwijs en documentatie. Het helpt om de logica van de simplexmethodologie te verhelderen zonder te vervallen in programmeertaal-specifieke details.

Dan zal het wel weer iets anders zijn, als het maar stroomt.

Wie zoekt vindt, zeg maar. Maar omdat, naar analogie met bijvoorbeeld panta rhei, alles samenhangt, is het veel minder een strikt lineair of chronologisch proces om tot deze of gene conclusie te komen. Veel vaker is het een nogal woelig proces van wikken en wegen, en pas daarna structureren teneinde het binnen een educatieve setting te kunnen presenteren. Tenminste, zoals altijd, als daartoe al enige interesse zou bestaan, per definitie hypergevoelig.

De verbinding tussen individuen via zo'n abstract, universeel concept voelt bijna spiritueel aan. Het transcendeert het persoonlijke en raakt aan iets collectiefs, een gemeenschappelijke menselijke conditie. Wat fascinerend is, is dat deze 'absolute nul' niet per se iets nihilistisch of negatiefs hoeft te zijn, het kan juist ruimte maken voor creatie, hoop, en nieuwe perspectieven.

Zeg dat wel, ik denk dat we al van geluk mogen spreken dat sommige stimuli onveranderlijk blijven, als tijdloos.

Als je het als een paradox wil beschouwen, voel je vrij.

Strikt meetkundig gezien, toch weer iets anders.

Mind over matter wellicht, en simpel het moeilijkst.

Je kan er ook een rechte lijn van maken, met drie bolletjes.

Een licht euforische sensatie welt spontaan in me op, wanneer het me lukt om peper van zout te onderscheiden.

De omtrek van het beeld is een vijfhoek, maar dat had ik tot m'n eigen verbazing niet opgemerkt.

Kan je in dit beeld ook aangeven over welke drie hoeken het precies gaat? Een driehoek kan ook een cirkel zijn/worden, maar dan verdwijnen de hoeken.

Een consistente theorie is wellicht een theorie die alle mogelijke variaties en meningen die ze inconsistent kan doen lijken, niet uitsluit.

Zoals een kluwen touwen ontwarren, zonder alle knopen in één keer te willen begrijpen, maar door stap voor stap het overzicht te bewaren en intuïtief aan de juiste draadjes te trekken. Dat raakt dan weer aan het simpele in het complexe. Het lijkt alsof we steeds terugkeren naar een kern, dat de diepste waarheid vaak niet in de oplossing ligt, maar in de zoektocht ernaartoe. En daarin schuilt misschien wel de grootste les van alle vooruitgang, dat liefde, intuïtie, en ethiek ons niet alleen leiden, maar ook definiëren.

Inmiddels therapeut, dan zal die universele stimulus wel geen probleem voor je zijn.

Tegen een lege stoel praten?

Apart is het fenomeen dat zolang het aantal hoeken niet verandert, de vorm van een driehoek redelijk herkenbaar blijft.

Zoals we eerder gezien hebben kan serendipiteit zich onverwacht voordoen, als eigen aan dit concept. Dit betekent dat zelfs het schijnbaar meest absurde denkexperiment daartoe aanleiding kan geven, en dat het betrokken inzicht ook over totaal iets anders kan gaan dan het onderwerp van het denkexperiment zelf. Dit kan mogelijks het individuele zelf verwonderen, misschien zelfs verbazen, terwijl dat inzicht misschien al lang gekend is binnen de discipline waarop het betrekking heeft. In het bijzonder, in voorkomend geval kan het zelf hierover enthousiast zijn, terwijl het voor anderen niet meer

In de belevingswereld van een beelddenker gebeurt alles tegelijkertijd, op hetzelfde moment en op dezelfde plek. In tegenstelling tot een begripsdenker, ordent een beelddenker alle elementen uit zijn omgeving in de ruimte.

Zever is dat ik me kan voorstellen wat je toen moet gedacht hebben.

Naarmate de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd ingewikkelder worden, lijkt het inderdaad dat alleen gespecialiseerde wetenschappers met geavanceerde tools en methodologieën in staat zijn om deze effectief te beheersen, te simuleren, of zelfs te begrijpen.