Robert Frans

Die vraag is over het algemeen niet relevant voor veel bewuste gelovigen. Het gaat er niet om of een idee het leven zin geeft of niet, maar of het idee juist is, ofwel het meest volledig verwoordt wat de mens voortdrijft. En met of zonder God, uiteindelijk weten ook veel gelovigen dat ze zelf iets van het leven moeten maken en het leven vanuit liefde en mededogen uiteindelijk het meeste geluk geeft.
Daarbij kan het idee van een liefhebbende God zowel aantrekkelijk als beangstigend zijn. Want als we zeggen dat God liefde is, dan bedoelen we wel het serieuze werk en dus niet dat wat kleffe gedoe op social media of die niet zelden nogal bizarre verhalen in romans. Nee, we bedoelen dan echte, allesdoordringende, zichzelf volledig opofferende, hartstochtelijke, zachtmoedige en volmaakt goede en zuivere liefde. Wie kan daar uiteindelijk werkelijk een echt passend antwoord tegenover zetten, wie durft zo'n liefde te na te volgen in alle consequenties?
Het idee van een bestaan zonder God kan daarbij ook heel aantrekkelijk zijn, maar is over het algemeen ook niet de reden waarom mensen niet in God geloven. Je levensovertuiging is uiteindelijk hetgeen waarvan je dus overtuigd bent en van waaruit je je leven vormgeeft. En dat kent altijd zijn mooie en zijn moeilijke kanten, dat kent altijd zowel innerlijke vrede als innerlijke strijd.
Ik kan je dus van harte aanraden om er vanuit te gaan dat gelovigen vanuit dezelfde motieven geloven als dat jij niet gelooft, namelijk ofwel vanuit overtuiging ofwel vanuit gewoonte. En dat gelovigen dus ook gewoon op eenzelfde wijze proberen een mooi en rechtvaardig leven te leiden als niet-gelovigen doen. Alleen zullen ze veel dingen anders verwoorden.
Daarbij doe je in deze alinea al veel onbewezen uitspraken en morele stellingen over een werkelijkheid die slechts een product is van jouw waarneming. Ook binnen het niet-gelovige domein zijn er al genoeg levensbeschouwingen die het genieten helemaal niet zo uitgesproken bovenaan stellen. En wat versta je onder bewijs? Enkel wat de wetenschap levert? Waar baseer je dat dan op?
Hiermee wil ik niet per se die hele discussie met je aangaan, maar enkel aangeven dat er méér levensbeschouwingen zijn dan die van jou, die net zo volwaardig en op zichzelfstaand trachten te verwoorden wat goed, juist en waar is.
Als je dus oprecht wil begrijpen waarom gelovigen geloven wat zij geloven, dan zul je zonder vooringenomen stellingen je vragen moeten stellen, vanuit het besef dat je echt niet de enige bent die serieus nadenkt over dit soort dingen en vanuit een vaste overtuiging de wereld beziet. Wij geloven niet enkel voor de lol, net zoals jij ook niet enkel voor de lol jouw levensbeschouwing aanhangt.

Bevredigende antwoorden zijn dan ook altijd antwoorden die jouzelf aangaan. Als je een antwoord weet te vinden op het lijden dat jou overkomt, dan kan dat rust en innerlijke genezing brengen. Maar ook al Antwoorden voor andere mensen vinden gaat je niet lukken en dat is denk ik ook onze taak niet. Wij zijn er niet om antwoorden te brengen, maar Christus. Klinkt nogal als een dooddoener, maar wat ik daarmee bedoel is dat we als Christus moeten zijn voor mensen in nood. Dus hulpvaardig, liefdevol, barmhartig, meelevend, dat soort dingen.
Bij dit soort vragen denk ik altijd even aan de zalige Titus Brandsma, die in concentratiekamp Dachau belandde, onbetwistbaar een plaats van afschuwelijk leed en onbeschrijflijke wreedheid. Waar hijzelf natuurlijk ook volop onder leed. Maar toch had hij, naast medelijden met zijn medegevangenen, ook medelijden met de SS-ers en bad hij ook voor hen. En wist hij in de barak toch vreugde en inspiratie te brengen aan zijn medegevangenen en soms zelfs stiekem de mis op te dragen. Zo zijn er meer heiligen die tijdens zware ziekten of ander leed vooral ánderen tot troost en bemoediging waren.
Ik denk dat hierin het geheim ligt van het opnemen van je kruis en Hem volgen: dat niets je meer van het geluk en de vrede kan afhouden en dat je voldoende hebt aan leven vanuit liefde en mededogen. Als volgens het christelijk geloof God hét volmaakte beeld van zichzelf afgeeft op deze aarde, dan zien we op naar een gekruisigde, lijdende en stervende mens. En als wij elkaar onze mooiste verhalen vertellen, dan zit daar altijd leed in dat de personages moeten overkomen. Het leed stoot ons af, maar het ontroert ons ook. En waarom staat het woord passie voor zowel hartstocht als voor lijden?
Als we écht het antwoord willen weten op de vraag waarom er lijden is in een liefdevolle wereld, dan zullen we een gedachtesprong moeten maken die we niet willen of kunnen maken en die bij onvoldoende voorzichtigheid en nederigheid heel snel kan uitmonden in (impliciete) veroordelingen en verkeerde aannames. We willen niet dat liefde lijden inhoudt, we achten het lijden als volstrekt zinloos, het offer verstaan we niet meer en er zijn maar weinigen die net als Titus het lijden kunnen opdragen aan Christus. Maar zelfs als we dat wél zo graag willen, tot tranens toe, blijft die weg niet zelden duister, hard en mysterieus.
De weg naar de hemel is de weg van het kruis, de weg van zelfverloochening en versterving, samen met God. Christus heeft ons geen andere weg gewezen en vrijwel alle mystieke stromingen en ook verschillende grote levensbeschouwingen komen uiteindelijk ook hier op uit. En die weg is voor iedereen weer anders en onvergelijkbaar. Alleen waarom het kruis bij tijd en wijle zo onvoorstelbaar wreed, veel te willekeurig en langdradig moet zijn en "gewone" pijn blijkbaar niet voldoende lijkt, buiten het menselijke kwaad om, dat is iets wat mij denk ik altijd een vreselijk raadsel zal blijven.

In de OP van het oorspronkelijke topic vertelt Gaitema zijn verhaal over hoe hij voorzien werd in wat hij op dat moment het meest nodig had: een nieuw huis en zelfs een nieuwe stofzuiger. Daar is hij God dankbaar voor en dat deelt hij dus met ons.
Vervolgens stelt DBI een aantal kritische vragen over hoe hij dat dan beziet in het licht van de orkaanramp in Puerto Rico, waarom God die mensen dan geen nieuwe huizen zou geven. En vindt hij het egoïstisch dat Gaitema zijn voorspoed toeschrijft aan Gods voorzienigheid.
Volgens mij reageerde ik daar vrij netjes op door aan te geven dat mensen, rijk of arm, altijd dankbaar mogen zijn voor ook de kleine voorspoedigheden en dat er dus geen eventueel taboe op zulke getuigenissen hoeft te worden gelegd. Het moet geen verplichting worden dat je altijd na zo'n getuigenis moet schrijven dat God natuurlijk ook zus en zo bij mensen had kunnen doen die nog véél erger eraan toe waren.
Als ik daarmee van het onderwerp zou afwijken, dan mogen Gaitema of DBI mij uitleggen hoe ik dat dan doe en met name DBI wat hij dan werkelijk bedoelde met zijn schrijven. Als het onderwerp echter enkel het bevestigen van het getuigenis zelf zou zijn, dan zou DBI al off-topic zijn met zijn kritische reactie, dus dat zal het dan wel niet wezen.

Heb dit soort berichten wel vaker gelezen: hoe kun je dankbaar zijn als rijke westerling voor je voorspoed, terwijl in andere werelddelen mensen liggen te creperen? De vraag is wellicht uit integere, oprechte bedoelingen gesteld, maar toch zou het mijns inziens niet juist zijn om een soort taboe te creëren op eenvoudige dankbaarheid voor het goede dat je hebt. Dankbaarheid om het goede, hoe klein ook, maakt namelijk bescheiden, vrolijker en uiteindelijk toch liefdevoller. Wie het kleine niet eert...
Het één sluit het andere dan ook niet uit. Je kunt in hetzelfde gebed namelijk dankbaar zijn voor de gaven die jij krijgt én smeekbeden verrichten voor die andere mensen. Ook in je handelen kun je zowel genieten van je nieuwe huis, als je rijkdommen aanwenden om iets goeds te doen voor de mensen om je heen, of voor de mensen daarginds.
Natuurlijk kan die ogenschijnlijk oneerlijke verdeling (grotendeels ook door mensen zélf veroorzaakt, want we hóéven niet mensen te laten verhongeren) vragen oproepen, maar dat betekent niet dat je altijd op zoek hoeft te gaan naar antwoorden en dat je alles moet kunnen verklaren.
Als je het moeilijk vindt dat er zoveel leed is, dan is het zaak om je droefheid of boosheid daarover om te zetten in goede voornemens. En die kunnen heel klein zijn, passend bij jouw roeping in deze wereld. Maar blijf wel altijd dankbaar en optimistisch, omdat er méér is dan de ellende om je heen en omdat de liefde uiteindelijk altijd overwint. Juist in tijden van nood neemt de saamhorigheid en hulpvaardigheid enorm toe.
De liefde neemt toe naarmate je meer dankbaar bent voor zelfs de meest eenvoudige, goede dingen en je jezelf altijd afhankelijk weet van de voorzienigheid. Regelmatig zie je bewijs dat je op één dag alles kwijt kunt raken en gelukkig zij die zich daardoor niet van de wijs laten brengen, maar het geluk vinden in God en de mensen om hen heen.

Heb dit soort berichten wel vaker gelezen: hoe kun je dankbaar zijn als rijke westerling voor je voorspoed, terwijl in andere werelddelen mensen liggen te creperen? De vraag is wellicht uit integere, oprechte bedoelingen gesteld, maar toch zou het mijns inziens niet juist zijn om een soort taboe te creëren op eenvoudige dankbaarheid voor het goede dat je hebt. Dankbaarheid om het goede, hoe klein ook, maakt namelijk bescheiden, vrolijker en uiteindelijk toch liefdevoller. Wie het kleine niet eert...
Het één sluit het andere dan ook niet uit. Je kunt in hetzelfde gebed namelijk dankbaar zijn voor de gaven die jij krijgt én smeekbeden verrichten voor die andere mensen. Ook in je handelen kun je zowel genieten van je nieuwe huis, als je rijkdommen aanwenden om iets goeds te doen voor de mensen om je heen, of voor de mensen daarginds.
Natuurlijk kan die ogenschijnlijk oneerlijke verdeling (grotendeels ook door mensen zélf veroorzaakt, want we hóéven niet mensen te laten verhongeren) vragen oproepen, maar dat betekent niet dat je altijd op zoek hoeft te gaan naar antwoorden en dat je alles moet kunnen verklaren.
Als je het moeilijk vindt dat er zoveel leed is, dan is het zaak om je droefheid of boosheid daarover om te zetten in goede voornemens. En die kunnen heel klein zijn, passend bij jouw roeping in deze wereld. Maar blijf wel altijd dankbaar en optimistisch, omdat er méér is dan de ellende om je heen en omdat de liefde uiteindelijk altijd overwint. Juist in tijden van nood neemt de saamhorigheid en hulpvaardigheid enorm toe.
De liefde neemt toe naarmate je meer dankbaar bent voor zelfs de meest eenvoudige, goede dingen en je jezelf altijd afhankelijk weet van de voorzienigheid. Regelmatig zie je bewijs dat je op één dag alles kwijt kunt raken en gelukkig zij die zich daardoor niet van de wijs laten brengen, maar het geluk vinden in God en de mensen om hen heen.

Dat is inderdaad het christelijke ideaal. Maar ook na je doopsel, nadat je van de erfzonde verlost bent, behoud je de neiging tot zondigen. Het geloof moet je daarom onderhouden door gebed, sacrament en naastenliefde, omdat het anders dood is en geen vruchten meer opbrengt. Paulus waarschuwt in zijn brieven niet voor niets om niet te zondigen en niet van het geloof af te vallen. Het geloof is bij tijd en wijle ook een strijd om een reden.

En vergeet ook niet hoe men vandaag de dag in de synagoge met de vaak rijkelijk versierde en bekleede Torah omspringt. Het wordt plechtig rondgedragen, gekust en gestreeld, de Torah zelf wordt nooit met de handen aangeraakt maar altijd met een speciaal aanwijshandje, de jad, en Torah's voor de synagoge worden ook speciaal met de hand letter-voor-letter gekopieerd op speciale materialen door speciaal daartoe toegeruste schrijvers. Het zeer eerbiedig omgaan met gewijde zaken en het rijkelijk versieren met patronen en beelden van bijzonder heilige voorwerpen is een eeuwenoude traditie die je in eigenlijk alle religies tegenkomt.

En vergeet ook niet hoe men vandaag de dag in de synagoge met de vaak rijkelijk versierde en bekleede Torah omspringt. Het wordt plechtig rondgedragen, gekust en gestreeld, de Torah zelf wordt nooit met de handen aangeraakt maar altijd met een speciaal aanwijshandje, de jad, en Torah's voor de synagoge worden ook speciaal met de hand letter-voor-letter gekopieerd op speciale materialen door speciaal daartoe toegeruste schrijvers. Het zeer eerbiedig omgaan met gewijde zaken en het rijkelijk versieren met patronen en beelden van bijzonder heilige voorwerpen is een eeuwenoude traditie die je in eigenlijk alle religies tegenkomt.

Nee, Paulus waarschuwt er voor overleveringen afkomstig van mensen die bedrog en gemene listen gebruiken. Dus niet voor overleveringen an sich. De overleveringen van de Kerk komen echter niet van mensen, maar van Christus zelf. Wij laten ons daarom ook niet meesleuren door elke wind van leer, maar houden vast aan wat Christus ons al eeuwenlang overgeleverd heeft.
Dus als een zeker WTG ineens besluit dat God geen Drie-eenheid zou zijn, dat de heerlijke beloften van Christus enkel een klein groepje van zogenoemde gezalfden zou toekomen, dat de sacramenten niet Christus' handelen in deze wereld zouden zijn en dat we vanaf nu niet de Kerk maar het WTG zouden moeten gehoorzamen en nog wel vele malen strenger en absoluter, terwijl het WTG niet eens in de apostolische successie staat, dan laten wij ons daar niet door meesleuren, maar blijven wij bij het katholieke geloof dat Christus ons overgeleverd heeft.

In katholiek verstaan wordt, zo had ik begrepen, met het duizendjarig Rijk de Kerk zelf bedoeld. Gods vrede is immers hier volmaakt op aarde door de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in het sacrament en in elke gelovige die Hem bemint. Iedereen kan ten volle in die vrede delen door gebed, sacrament en naastenliefde, door Christus na te volgen, door zich met geheel zijn lichaam en ziel te verenigen met zijn Offer en door zo zichzelf te verloochenen.
Het Rijk Gods is op aarde gevestigd door de incarnatie van Christus in het vlees, door zijn geboorte, prediking, lijden, kruisdood, verrijzenis en hemelvaart. Met Pinksteren werd het Rijk geopenbaard en verbreid. En die verbreiding gaat tot op de dag van vandaag door, tot de voltooiïng ervan bij de wederkomst, als het oordeel wordt uitgesproken, de hemel en de aarde ook naar het vlees geheel (verlost en) verenigd worden in Christus en het kwaad definitief wordt vernietigd.

Bij vrije lezingen kom je echter ook tegen dat dominees eenzelfde setje populaire bijbelgedeelten kiezen om te lezen. Of om bijbelgedeelten te vermijden die te moeilijk of te grimmig zouden zijn. Bij een vast leesrooster kun je dat vermijden en zorg je er ook voor dat er überhaupt fatsoenlijke Schriftlezingen in de eredienst zíjn.
Ook op spiritueel vlak heeft het iets bijzonders om (een deel van) de liturgie te moeten vólgen in plaats van zelf samen te stellen. Je schikt je dan naar iets dat niet van jou is, dat je niet zelf bedacht hebt en dat, wanneer in alle parochies of gemeenschappen van jouw kerk het rooster wordt gevolgd, ook groter is dan jou. Het wordt dan een dialoog tussen jou en de liturgie, tussen jou en Gods Woord.
Voor de kerkganger is het daarbij mooi dat hij (of zij) zich al kan voorbereiden op de eredienst, ook als hij de eredienst in een andere kerkgemeenschap bijwoont, omdat de lezingen dan immers al bekend zijn. Voor de rondreizende dominee is het echter natuurlijk weer een nadeel dat hij niet in verschillende gemeenten achter elkaar dezelfde lezingen en preek kan houden.
Bij het katholieke leesrooster, en ook bij het oecumenische rooster van de PKN, wordt elke zondag een gedeelte van het Evangelie gelezen, met daaromheen twee (doordeweeks één) bijpassende Schriftlezingen uit de andere bijbelboeken. Zo wordt in drie jaar de drie synoptische evangelieën vrijwel helemaal doorgelezen en wordt Johannes elk jaar tijdens en rondom bijzondere kerkelijke getijden en feestdagen gelezen.
Bij een goed rooster komt het Evangelie dus geheel aan bod en wordt uit de andere bijbelboeken ook zoveel mogelijk belangrijke, relevante gedeelten gekozen. En worden daarin ook lastige, weerbarstige gedeelten gelezen, uit zowel het OT als uit de Apostel.
Je hoeft dus niet de héle bijbel te lezen, want dan ben je na tien jaar nog niet klaar en weinig mensen hebben daarbij zin in week na week gortdroge offerwetten uit Leviticus, maar wel hetgeen belangrijk is voor het christelijk geloof. Daarnaast kun je natuurlijk ook delen direct uit de bijbel zíngen, in het bijzonder de psalmen.

@Gaitema Als je je er niet in wil verdiepen, dan kun je er dus ook geen oordeel over geven. En ja, als je iets zinnigs wil zeggen over andere godsdiensten en levensbeschouwingen, dan zul je je daarin ook moeten verdiepen. Anders kom je niet verder dan "de islam is fout, klaar." Heel leuk en aardig, maar bijvoorbeeld in gesprek met een moslim kom je daar niet verder mee. Je moet wel iets van diens godsdienst weten, om daar iets tegenover te kunnen stellen, om aan te kunnen geven waarín de islam dan van het christendom verschilt.
In de roman 1984 proberen ze de taal zodanig te beknotten, dat men er geen volgens de Partij ketterse denkwijzen meer mee kan verkondigen. Een tekst over het belang van mensenrechten, persoonlijke vrijheid, democratie en vrije meningsuiting kan dan enkel worden vertaald met het woordje "(dubbelplus) misdenk," omdat men letterlijk geen woorden meer heeft voor deze begrippen. En daar het ook daadwerkelijk allemaal misdenk is volgens de Partij, is dat wel zo gemakkelijk.
Zo komen sommige mensen, zowel gelovig als niet-gelovig, op mij over als zij niets anders over andere levensbeschouwingen kunnen zeggen dan dat ze onzin zijn of dwaalleer en zich ook niet in die levensbeschouwingen willen verdiepen. Dat is hun goed recht natuurlijk als zij tevreden zijn met het geestelijk voedsel dat ze al genieten, maar ze kunnen mijns inziens dan ook niet meepraten over die levensbeschouwingen. Je moet immers wel degelijke kennis opdoen over hetgeen je wil bespreken, anders kom je dus niet verder dan "het is misdenk, punt."

@Gaitema Als je je er niet in wil verdiepen, dan kun je er dus ook geen oordeel over geven. En ja, als je iets zinnigs wil zeggen over andere godsdiensten en levensbeschouwingen, dan zul je je daarin ook moeten verdiepen. Anders kom je niet verder dan "de islam is fout, klaar." Heel leuk en aardig, maar bijvoorbeeld in gesprek met een moslim kom je daar niet verder mee. Je moet wel iets van diens godsdienst weten, om daar iets tegenover te kunnen stellen, om aan te kunnen geven waarín de islam dan van het christendom verschilt.
In de roman 1984 proberen ze de taal zodanig te beknotten, dat men er geen volgens de Partij ketterse denkwijzen meer mee kan verkondigen. Een tekst over het belang van mensenrechten, persoonlijke vrijheid, democratie en vrije meningsuiting kan dan enkel worden vertaald met het woordje "(dubbelplus) misdenk," omdat men letterlijk geen woorden meer heeft voor deze begrippen. En daar het ook daadwerkelijk allemaal misdenk is volgens de Partij, is dat wel zo gemakkelijk.
Zo komen sommige mensen, zowel gelovig als niet-gelovig, op mij over als zij niets anders over andere levensbeschouwingen kunnen zeggen dan dat ze onzin zijn of dwaalleer en zich ook niet in die levensbeschouwingen willen verdiepen. Dat is hun goed recht natuurlijk als zij tevreden zijn met het geestelijk voedsel dat ze al genieten, maar ze kunnen mijns inziens dan ook niet meepraten over die levensbeschouwingen. Je moet immers wel degelijke kennis opdoen over hetgeen je wil bespreken, anders kom je dus niet verder dan "het is misdenk, punt."

Sterker nog, zeker in het katholieke geloof (en dat is numeriek toch nog steeds veruit het overgrote deel van het christendom) is er al een soort glijdende schaal binnen de Bijbel. De vier Evangelieen gelden daarbij als het hoogtepunt, het deel waar Christus ahw direct spreekt (het is dan ook de gewoonte om bij de lezing van het Evangelie in de mis te gaan staan, en die lezing uitsluitend te laten verzorgen door een daartoe gewijd persoon, met voorrang van de diaken). Teksten uit het Oude Testament en Handelingen zijn nog steeds wel geïnspireerd, maar zijn voor een flink deel toch vooral "geschiedenissen" die wel Gods handelen in de wereld tonen, maar iets minder direct de sprekende God vertegenwoordigen. Andersom hebben teksten van de Didache, de Apostelen, Apostolische Vaders en Kerkvaders een gezag en een inspiratie die grenst aan die van de Bijbel. Teksten van Kerkleraren, van oecumenische concilies en ex cathedra uitspraken van pausen hebben weer een gezag en inspiratie die grenst aan die van de Vaders. Etc. Etc.
Het is, voor katholieken tenminste, nogal zot om te doen alsof de Bijbel uit de hemel is komen vallen, naar het model van de Islam/Koran, en evenzeer om te doen alsof God zich slechts via de Bijbel zou uitspreken, meer naar het protestantse model. Waarbij ik overigens direct noteer dat ik hierbij zowel de Islamitische visie op de Koran, als de protestantse versie op de Bijbel sterk simplificeer, tekort doe, en misbruik om te proberen iets over de katholieke visie te verhelderen.

Het 'help DeThomas van zijn diabetes af' experiment is erg interessant, maar het heeft nu al (voordat een en ander gaat plaatsvinden) een aantal elementen in zich waarop je tevoren kunt aan ziet komen dat het fout gaat. Met name bedoel ik dat het geheel niet is gedocumenteerd en niet onder gecontroleerde omstandigheden plaats vindt.
Het geheel is niet gedocumenteerd. Om wat zaken te noemen: er is tevoren niet bekend wat er nu precies aan de hand is met DeThomas en welke medicatie hij gebruikt. Feitelijk weten we niet eens welk type diabetes hij heeft. Er is niet bekend wie nu precies welke handelingen gaat verrichten en wat daarvan het gevolg gaat zijn. Het meten van bloedsuikerwaarden is een indicatie, maar het geeft niet aan wat er dan precies in het lichaam van DeThomas is veranderd. Het 'genezen van diabetes' kan niet door 1 enkele meting, maar is alleen door een arts vast te stellen. Net zoals de diagnose diabetes ook door een arts is vast gesteld. Lijkt me wel zo veilig; DeThomas loopt dan niet het risico te sterven.
Daarnaast vind het geheel niet plaats onder controleerbare omstandigheden. "we spreken wel een keer af ergens in Utrecht CS op een doordeweekse avond" is op dat gebied zo wel ongeveer het vaagste wat je kunt doen. Wie controleert er of DeThomas in het toilet niet even snel een blikje Redbull pakt, of dat de kok niet stiekum iets in het eten stopt?
Het klinkt wellicht wat flauw maar dit soort zaken moet je tevoren regelen om te voorkomen dat één van de partijen naderhand een excuus zoekt om zich niet aan de afspraken te houden. en ook die afspraken zijn te vaag. "Ik bekeer me"; ja maar tot welke god? Ik weet er nog wel een paar honderd. En vervolgens zal Vredestichter moeten aantonen welke god hem heeft geholpen (en dat kan hij waarschijnlijk niet). En aan de andere kant is terecht bij Vredestichter opgemerkt dat hij zich wel kan terugtrekken, maar onder een andere naam opnieuw kan beginnen.
Zoals nu het plan er ligt, is dit experiment gedoemd te mislukken.
Feitelijk zou DeThomas om het even welk kerngezondpersoon naar de ontmoeting kunnen laten gaan, een paar blikjes Redbull kunnen laten drinken en vervolgens de suikerspiegel meten (die dan echt hoger is dan normaal). Dat Vredestichter en anderen hier met open ogen in trappen zegt wat over hun gebrek aan kritisch nadenken. 

Het zal je verbazen hoe mensen in rampgebieden vaak juist tot God bidden en (uiteindelijk) antwoorden vinden op het overkomen leed. Zij kunnen niet zelden ook meer verdragen en zijn mentaal vaak dan ook sterker dan wij hier in het veilige, rustige Nederland.
Het is dan ook niet aan ons om zomaar antwoorden aan te reiken bij mensen in nood. Die zullen zij uiteindelijk zelf vinden, samen met God, als zij dat willen. Wij mogen ze helpen in hun dagelijkse behoeften, met en voor hen bidden en we mogen vooral ook van hén leren.

Maar dat is wel Bijbels te beargumenteren.  Zie bijvoorbeeld Math.25
Hoe je als Christen leeft telt ook wel mee. Als iemand zichzelf christen noemt en een vreselijk mens is die zijn medemens hele nare dingen aan doet om er zelf beter van te worden, dan kan die later best een probleem hebben. En de RKK gelooft ook in een God van genade die zonde vergeeft, maar dan moet je die vergeving wel willen en ook wel spijt hebben van de fouten die gedaan hebt.

En in die zin heb je idd geen garantie voor behoud. Wie weet wat voor naar persoon je wordt in de toekomst, of wie weet wat er nog tussen Jezus en jezelf staat. Maar doorgaans is het Katholieke geloof in de praktijk best relaxt. Als jij oprecht probeert Jezus te volgen moet je je daar niet teveel zorgen over maken. En als je merkt dat er dingen in de weg zitten doordat bijvoorbeeld je geweten alarmbelletjes doet rinkelen, dan zijn dat dingen om aan te pakken. Ben je de fout in gegaan en heb je spijt, dan kun je vergeving vragen.
 

Ik denk dat het hetzelfde principe is waarom bijvoorbeeld karateka's een harde oerkreet laten horen als zij een plank doormidden slaan. Het bundelt als het ware heel snel je energie daar waar het moet wezen. Een vloekwoord bekt daarbij nu eenmaal erg lekker, zodat het voor veel mensen als extra krachtige oerkreet kan worden gebruikt.

Dan google je het onderzoek toch? Ach kijk, hier is het : https://www.keele.ac.uk/pressreleases/2017/newresearchfindsswearingcanmakeyoustronger.php   Dan zie je dat ze alleen vastgesteld hebben dat het zo is, maar niet hoe het komt. En met vaststellen dat het zo is, trappen ze een behoorlijk open deur in. Bij veel sporten, ik noem de bekende voorbeelden bevalling, kogelstoten en tennis, zie je dat mensen schreeuwen op het moment van een krachtsexplosie. Elke sporttrainer kan je vertellen dat dit helpt om meer kracht te zetten. Of je daarbij nu "boe" of "whaaa" of een vloek gebruikt, dat maakt niets uit. Het heeft dus niets speciaals met vloeken te maken, maar met schreeuwen. Dat kan in de vorm van vloeken, maar ook in andere vormen. Het gebruik van krachttermen (waarom zou dat nu zo heten ?)  heeft dus een functie. Ik doe het zelf regelmatig. 

Ik denk dat het hetzelfde principe is waarom bijvoorbeeld karateka's een harde oerkreet laten horen als zij een plank doormidden slaan. Het bundelt als het ware heel snel je energie daar waar het moet wezen. Een vloekwoord bekt daarbij nu eenmaal erg lekker, zodat het voor veel mensen als extra krachtige oerkreet kan worden gebruikt.

Heel simpel, omdat Hij alleen de Middelaar ís. Toch mogen wij voor elkaar bidden en mogen wij mensen tot Christus brengen. Ik bedoel, stel dat jij aan de deur tot iemand spreekt over God en misschien diegene tot een Wachttorenstudie weet te bewegen, ben jij dan volgens het WTG ook niet voor diegene een soort middelaar die hem of haar naar God brengt? Handelt Christus volgens de WTG-leer dan niet ook door jou heen?
En als jij voor iemand bidt, bijvoorbeeld voor die hele zieke zuster, ben jij op dat moment dan ook niet een voorspreker voor diegene en doe je voor diegene dan niet ook als het ware een goed woord bij God? Toch zal ook volgens het WTG het gebed voor je broeders en zusters het Middelaarschap van Christus niet in de weg staan, maar integendeel aanvullen. Tenminste, aangenomen dat het WTG het bidden voor elkaar aanmoedigt en als een goede daad beschouwt.
Zo zal ook een vriendschap en zelfs een huwelijk je relatie met God niet in de weg staan, als het goed is, maar juist verrijken. Je mag een ander mens liefhebben tot op heel exclusief en intiem niveau, zonder dat het zal afdoen aan je exclusieve liefde en toewijding voor God. Kortom, het liefhebben van medemensen en ook het erkennen van hun goede daden vult de liefde voor God aan.
Welnu, als je dus voor een ander mag bidden en ook om gebed mag vragen, als je een ander exclusief mag liefhebben binnen het huwelijk en als je mensen tot God mag brengen, dan is er dus geen reden meer om de verering van heiligen en het vragen om hun gebed dus als onbijbels te beschouwen. Want dat is precies wat wij doen: wij vragen hen, in het bijzonder Maria, om gebed, we hebben ze lief en zij brengen ons zo tot God. Wij herdenken hun grootse daden en laten ons daardoor inspireren.
En nee, de heiligen zijn niet dood. Integendeel. Zij leven nog veel meer dan wij, want zij zijn nu volmaakt verenigd met God en kennen geen zonde, lijden en kwaad meer. De scheidslijn tussen Gods Rijk op aarde en in de hemel is afgebroken door Christus, want in Christus ontmoeten wij elkaar en zijn wij met elkaar verenigd. Christus kent immers maar één ondeelbaar Lichaam, dat de Kerk is, die hemel en aarde omspant, en daarbinnen zijn geen muren meer, maar enkel vrije omgang met elkaar en met Christus zelf.
Daarom is er geen dood meer voor de heiligen, want God is een God van levenden en wie in Christus is, kan niet meer sterven, daar Christus de dood immers heeft overwonnen. De aardse dood is slechts een tijdelijke scheiding van lichaam en ziel, die ongedaan zal worden gemaakt als ook de hemel en de aarde uiteindelijk in het geheel zullen worden verenigd en de verlossing voltooid wordt.

Zelfs onze grote vriend David Sörensen geeft op zijn website aan dat de geluiden in het oorspronkelijke filmpje prima te verklaren zijn en in de andere filmpjes erin geplakt zijn om goedgelovige christenen te trollen. Welnu, als zelfs Sörensen het niet gelooft, dan weet je zéker dat het fake news is.  
Maar het moet gezegd worden, het geluid klinkt wel heel erg episch en lekker mysterieus. Oorspronkelijk filmpje:
 

Romeinen 4,3 geeft helemaal niet aan dat we enkel "wat zegt de Schrift" moeten vragen, maar citeert het verhaal over Abraham die door zijn geloof werd gerechtvaardigd. Iets wat de katholieke Kerk overigens ook gewoon leert.
Galaten 4,30 is hetzelfde verhaal: het legt het verhaal van Sarah en Hagar op zeer allegorische wijze uit, om zo te duiden dat wij vrijgeboren kinderen zijn.
Handelingen 17,10 moet waarschijnlijk 17,11 zijn, waar de Bereanen de Schrift vroom bestuderen. En wel het Oude Testament, daar zij joden waren. Hieruit kun je opmaken dat zij ofwel hetgeen de apostelen zeiden wilden terugvinden in de Schrift, ofwel dat zij onderzochten of de apostolische leer niet in strijd was met de Schrift. Een exclusief sola scriptura, die stelt dat elk gebruik direct te herleiden moet zijn uit de Schrift, kun je hier dus niet uit opmaken. Het katholicisme is inderdaad zeer bijbels, heeft haar grond in de Schrift, maar het sola scriptura zoals in de openingspost geduid is dat niet.
2 Timoteüs 3,16-17 geeft aan dat de Schrift zeer belangrijk is, iets wat de katholieke Kerk ook gewoon leert, maar zij geeft niet aan dat alléén de Schrift belangrijk is. Er staat dat héél de Schrift nuttig is, niet énkel de Schrift. In 1 Timoteüs 13,15 geeft Paulus dan ook aan dat de Kerk de grondslag en pijler van de Waarheid is. Zij heeft het Evangelie ontvangen van onze Heer en zij heeft daarom de volmacht deze te verkondigen en te bewaren. Zij heeft dus niet de Waarheid in pacht, maar slechts in beheer.
Als je dus de sola scriptura van de openingspost aanhangt, dan houd je dus niet erg sterke argumenten over. Hang je het sola scriptura echter niet aan, dan heb je sowieso al niet de gewoonte om je theologie aan een paar bijbelteksten te hangen en is de onderbouwing van het artikel dus ook al vrij irrelevant. Waarom immers genoegen nemen met enkel de Schrift, als er ook een enorme schat aan geloofskennis en -waarheid te vinden is binnen de Kerk zelf, waar de Schrift ook uit voortgekomen is?
De basis van het artikel is dus al nogal wankel. En dan hebben we het nog niet eens over welke canon dan het meest bijbels is, want daar geeft de Schrift al helemaal geen duidelijke aanwijzingen over. De protestantse canon, dus die met 66 boeken, is de jongste canon, maar daarmee nog niet meteen de meest juiste.
Onderbouwingen over waarom de protestantse canon de meest juiste zijn, zijn dan ook vrijwel altijd buitenbijbels, geënt op eigen traditie en eigen redeneringen, die je dan tevergeefs in de Schrift zelf terugvindt. Logisch ook, want als je nog de canon moet vaststellen, dan heb je natuurlijk nog geen Schrift om daaruit argumenten te halen. Die ben je immers aan het vaststellen.

Romeinen 4,3 geeft helemaal niet aan dat we enkel "wat zegt de Schrift" moeten vragen, maar citeert het verhaal over Abraham die door zijn geloof werd gerechtvaardigd. Iets wat de katholieke Kerk overigens ook gewoon leert.
Galaten 4,30 is hetzelfde verhaal: het legt het verhaal van Sarah en Hagar op zeer allegorische wijze uit, om zo te duiden dat wij vrijgeboren kinderen zijn.
Handelingen 17,10 moet waarschijnlijk 17,11 zijn, waar de Bereanen de Schrift vroom bestuderen. En wel het Oude Testament, daar zij joden waren. Hieruit kun je opmaken dat zij ofwel hetgeen de apostelen zeiden wilden terugvinden in de Schrift, ofwel dat zij onderzochten of de apostolische leer niet in strijd was met de Schrift. Een exclusief sola scriptura, die stelt dat elk gebruik direct te herleiden moet zijn uit de Schrift, kun je hier dus niet uit opmaken. Het katholicisme is inderdaad zeer bijbels, heeft haar grond in de Schrift, maar het sola scriptura zoals in de openingspost geduid is dat niet.
2 Timoteüs 3,16-17 geeft aan dat de Schrift zeer belangrijk is, iets wat de katholieke Kerk ook gewoon leert, maar zij geeft niet aan dat alléén de Schrift belangrijk is. Er staat dat héél de Schrift nuttig is, niet énkel de Schrift. In 1 Timoteüs 13,15 geeft Paulus dan ook aan dat de Kerk de grondslag en pijler van de Waarheid is. Zij heeft het Evangelie ontvangen van onze Heer en zij heeft daarom de volmacht deze te verkondigen en te bewaren. Zij heeft dus niet de Waarheid in pacht, maar slechts in beheer.
Als je dus de sola scriptura van de openingspost aanhangt, dan houd je dus niet erg sterke argumenten over. Hang je het sola scriptura echter niet aan, dan heb je sowieso al niet de gewoonte om je theologie aan een paar bijbelteksten te hangen en is de onderbouwing van het artikel dus ook al vrij irrelevant. Waarom immers genoegen nemen met enkel de Schrift, als er ook een enorme schat aan geloofskennis en -waarheid te vinden is binnen de Kerk zelf, waar de Schrift ook uit voortgekomen is?
De basis van het artikel is dus al nogal wankel. En dan hebben we het nog niet eens over welke canon dan het meest bijbels is, want daar geeft de Schrift al helemaal geen duidelijke aanwijzingen over. De protestantse canon, dus die met 66 boeken, is de jongste canon, maar daarmee nog niet meteen de meest juiste.
Onderbouwingen over waarom de protestantse canon de meest juiste zijn, zijn dan ook vrijwel altijd buitenbijbels, geënt op eigen traditie en eigen redeneringen, die je dan tevergeefs in de Schrift zelf terugvindt. Logisch ook, want als je nog de canon moet vaststellen, dan heb je natuurlijk nog geen Schrift om daaruit argumenten te halen. Die ben je immers aan het vaststellen.

Romeinen 4,3 geeft helemaal niet aan dat we enkel "wat zegt de Schrift" moeten vragen, maar citeert het verhaal over Abraham die door zijn geloof werd gerechtvaardigd. Iets wat de katholieke Kerk overigens ook gewoon leert.
Galaten 4,30 is hetzelfde verhaal: het legt het verhaal van Sarah en Hagar op zeer allegorische wijze uit, om zo te duiden dat wij vrijgeboren kinderen zijn.
Handelingen 17,10 moet waarschijnlijk 17,11 zijn, waar de Bereanen de Schrift vroom bestuderen. En wel het Oude Testament, daar zij joden waren. Hieruit kun je opmaken dat zij ofwel hetgeen de apostelen zeiden wilden terugvinden in de Schrift, ofwel dat zij onderzochten of de apostolische leer niet in strijd was met de Schrift. Een exclusief sola scriptura, die stelt dat elk gebruik direct te herleiden moet zijn uit de Schrift, kun je hier dus niet uit opmaken. Het katholicisme is inderdaad zeer bijbels, heeft haar grond in de Schrift, maar het sola scriptura zoals in de openingspost geduid is dat niet.
2 Timoteüs 3,16-17 geeft aan dat de Schrift zeer belangrijk is, iets wat de katholieke Kerk ook gewoon leert, maar zij geeft niet aan dat alléén de Schrift belangrijk is. Er staat dat héél de Schrift nuttig is, niet énkel de Schrift. In 1 Timoteüs 13,15 geeft Paulus dan ook aan dat de Kerk de grondslag en pijler van de Waarheid is. Zij heeft het Evangelie ontvangen van onze Heer en zij heeft daarom de volmacht deze te verkondigen en te bewaren. Zij heeft dus niet de Waarheid in pacht, maar slechts in beheer.
Als je dus de sola scriptura van de openingspost aanhangt, dan houd je dus niet erg sterke argumenten over. Hang je het sola scriptura echter niet aan, dan heb je sowieso al niet de gewoonte om je theologie aan een paar bijbelteksten te hangen en is de onderbouwing van het artikel dus ook al vrij irrelevant. Waarom immers genoegen nemen met enkel de Schrift, als er ook een enorme schat aan geloofskennis en -waarheid te vinden is binnen de Kerk zelf, waar de Schrift ook uit voortgekomen is?
De basis van het artikel is dus al nogal wankel. En dan hebben we het nog niet eens over welke canon dan het meest bijbels is, want daar geeft de Schrift al helemaal geen duidelijke aanwijzingen over. De protestantse canon, dus die met 66 boeken, is de jongste canon, maar daarmee nog niet meteen de meest juiste.
Onderbouwingen over waarom de protestantse canon de meest juiste zijn, zijn dan ook vrijwel altijd buitenbijbels, geënt op eigen traditie en eigen redeneringen, die je dan tevergeefs in de Schrift zelf terugvindt. Logisch ook, want als je nog de canon moet vaststellen, dan heb je natuurlijk nog geen Schrift om daaruit argumenten te halen. Die ben je immers aan het vaststellen.