Robert Frans

Echter niet altijd. Als we namelijk wat verder terug lezen in dat gedeelte, dan zien we dit:
Over de gerechtigheid door de wet schrijft Mozes: De mens die haar volbrengt, zal door haar tot het leven komen.
Maar de gerechtigheid uit het geloof spreekt aldus: Zeg niet bij uzelf: Wie zal ten hemel stijgen? alsof het nodig was Christus te doen afdalen;
of: Wie zal neerdalen in de onderwereld? alsof het nodig was Christus uit het dodenrijk te doen opstijgen.
Neen, zegt de Schrift, het woord is vlakbij, het is in uw mond, het is in uw hart, het woord namelijk van het geloof, dat wij verkondigen.
Want als uw mond belijdt, dat Jezus de Heer is, en uw hart gelooft, dat God Hem van de doden heeft opgewekt, zult gij gered worden.
Het geloof van uw hart brengt de gerechtigheid en de belijdenis van uw mond het heil.
Zo zegt het de Schrift: Niemand die in Hem gelooft zal worden teleurgesteld.
Er bestaat geen verschil tussen Jood en heiden. Zij hebben allen dezelfde Heer, rijk aan gaven voor allen die Hem aanroepen.
Want alwie de naam van de Heer aanroept zal gered worden.
-Romeinen 10:5-13
Het is dus vrij duidelijk dat met de Heer Jezus Christus zelf wordt bedoeld. Eerst wordt immers gezegd dat Jezus de Heer is, die God van de doden heeft opgewekt en vervolgens dat al wie de naam van de Heer aanroept gered zal worden. Dus wie Jezus' naam aanroept, zal gered worden.
In de Nieuwe Wereldvertaling mist die opbouw echter, doordat de laatste Heer inderdaad plotseling met Jehovah wordt vertaald. Terwijl ook die vertaling in dit gedeelte voortdurend over Jezus als (de) Heer spreekt.

Dat ligt eraan. Er zijn verschillende soorten kloosters die gewoon tot dezelfde Kerk behoren. Ieder mens heeft, naast de algemene roeping waar je terecht op doelt, ook een eigen roeping in het persoonlijk leven. Een kloosterroeping zal natuurlijk lang niet iedereen hebben, dit topic is slechts hypothetisch bedoelt, maar je gaat wel een persoonlijke weg met God en legt daarin samen met Hem je eigen accenten.
Stel dat ik mij meer op gebed zou richten en jij meer op liefdadigheid, waarbij we beiden het andere natuurlijk niet nalaten, dan vullen we elkaar juist aan en hoeft er geen sprake van verdeeldheid te zijn. We hoeven daarom ook niet beiden precies dezelfde leefwijze aan te houden.

Drie maal per dag bid ik het getijdengebed: lauden, vespers, completen. Elke zondag ga ik naar de mis en zo af en toe spreek ik de biecht als het nodig is. Nu in de veertigdagentijd leef ik ook iets soberder en straks in de Goede Week zal ik wel weer zo'n beetje elke dag in de kerk te vinden zijn met al die vieringen.
Daarnaast lees ik elke dag een of twee hoofdstukken uit de Schrift, uit de dagboekreeks Spreken met God bij het ontbijt, denk ik veel over levensbeschouwelijke onderwerpen na, ook letterlijk in stilte, en schrijf daar af en toe over op met name dit forum.
Ik probeer een vriendelijke, hulpvaardige en verantwoordelijke naaste te zijn voor de mensen om mij heen, tijdens mijn vrijwilligerswerk en daarbuiten. Soms heb ik met mensen bijzondere gesprekken over levensbeschouwelijke kwesties, waarin ik desgevraagd dan zo mooi en beeldend mogelijk uitleg wat ik geloof. Het gebruik van religieuze argumenten en beelden beperk ik dan tot een minimum en anderen veroordelen doe ik niet.
De meeste tijd leef ik echter alleen en werk ik veelal thuis, volgens een dagritme enigszins geïnspireerd op het monastieke leven. Ik leef ook bewust ongehuwd en wil dus geen relatie, omdat ik geen gezin wil en het alleen leven mij bijzonder bevalt.
Mijn visie op het dagelijks christelijk leven is deze: bid elke dag en belijd berouwvol je zonden, ga naar de eredienst van je kerk en gehoorzaam haar geboden, leef sober en doe alles wat je wil doen met mate, doe al je werk alsof je het voor God zelf doet, wees de meest vriendelijke en aangename versie van jezelf, bewaak en verleg steeds meer je grenzen en vertrouw in alles geheel op Gods voorzienigheid en barmhartigheid.
Zo vorm je, met hulp van Gods genade en bijstand, een gezonde voedingsbodem voor de verdere mystieke of spirituele verdieping van je geloof, naar gelang je roeping en je plaats in de wereld.
 

Als ik zelf zoiets zou organiseren zou ik trouwens graag een hoogleraar op gebied van evolutie biologie willen hebben die het met hand en tand wil verdedigen en een evolutie bioloog (iets met phd. / universitair docent / prof.) die vertelt vanuit zijn christelijke geloofsleven. En ik wil een Dawkins achtig figuur(apologetische atheïst en erkend evolutie bioloog). En dan wil ik een historicus omdat die eigenlijk alles het beste weten voor een betoog over hoe dt onderwerp in de christelijke geschiedenis gespeeld heeft en ik wil een paar theologen. met verschillende zienswijzen. En een creationist met veel ervaring.  En ik wil een lekker radicale postmoderne wetenschapsfilosoof die aan het einde iedereen huilend naar huis laat gaan (of vergetelheid laat zoeken tijdens de borrel) omdat alle muren van de realiteit zijn afgebrokkeld en helemaal niets meer zeker is. Evolutie een bedenksel? Ja, en jij bent dat zelf ook!
Misschien maar goed dat ik dat soort dingen niet organiseer (nog los van de realiseerbaarheid natuurlijk).  

Zelf heb ik zowel de bekende filmversie uit 1973 als de musicalversie van Andrew Lloyd Webber uit 2000 op de plank staan. Het bijzondere is dat allebei de versies precies hetzelfde verhaal vertellen, met precies dezelfde liederen, teksten, personages en gebeurtenissen, maar toch twee totaal verschillende films zijn.
Waar 1973 nog relatief vrolijk en kleurrijk is, is 2000 behoorlijk grauw en grimmig. Pilatus is er een dictator in uniform, de hippies zijn veranderd in gewelddadige straatbendes en bij de geselscéne wordt het bloed niet geschuwd. Plotseling klinken de liederen dan toch heel anders.
Het geeft op fraaie wijze aan dat je met eenzelfde tekst toch heel verschillende verhalen kunt vertellen. Met eigen accenten waar de toeschouwer vervolgens wel of niet blij mee kan zijn. En dat een tekst dus eigenlijk nooit echt op zichzelf kan staan, maar voor haar betekenis afhankelijk is van zowel de schrijver als de lezer.

Zelf heb ik zowel de bekende filmversie uit 1973 als de musicalversie van Andrew Lloyd Webber uit 2000 op de plank staan. Het bijzondere is dat allebei de versies precies hetzelfde verhaal vertellen, met precies dezelfde liederen, teksten, personages en gebeurtenissen, maar toch twee totaal verschillende films zijn.
Waar 1973 nog relatief vrolijk en kleurrijk is, is 2000 behoorlijk grauw en grimmig. Pilatus is er een dictator in uniform, de hippies zijn veranderd in gewelddadige straatbendes en bij de geselscéne wordt het bloed niet geschuwd. Plotseling klinken de liederen dan toch heel anders.
Het geeft op fraaie wijze aan dat je met eenzelfde tekst toch heel verschillende verhalen kunt vertellen. Met eigen accenten waar de toeschouwer vervolgens wel of niet blij mee kan zijn. En dat een tekst dus eigenlijk nooit echt op zichzelf kan staan, maar voor haar betekenis afhankelijk is van zowel de schrijver als de lezer.

Volgens mij kende men in de bijbelse tijd niet echt een specifieke leeftijdsaanduiding waarop men zou kunnen huwen. Zodra een meisje vruchtbaar was en in staat was een kind te dragen, kon ze in principe met een man trouwen. Trouwen met een zeer jong meisje zou er dus eerder onder efebofilie vallen dan onder pedofilie.
Mogelijk gingen vrouwen toen ook op latere leeftijd de puberteit in dan nu, maar dat weet ik niet zeker. Vandaag de dag schijnen vrouwen namelijk steeds jonger te gaan puberen.
Over seks met nog onvruchtbare kinderen wordt nergens geschreven in de bijbel, ook niet in de reinheidswetten, misschien wel omdat men zich simpelweg niet kon voorstellen waarom iemand dát nu zou willen. Iets wat de meesten van ons zich overigens ook niet kunnen voorstellen.

Is dat relevant dan? Als iemand hulp nodig heeft, dan biedt je die hulp gewoon aan. Niet het gewicht van het leed is van belang, maar het gewicht van degene die het draagt. En soms kan klein leed alsnog groot leed worden, juist omdat er onvoldoende aandacht aan geschonken is.

Even antwoorden op de TS... Ik heb niets met zoenende mannen, ook niet trouwens met zoenende hetero's... Maar ik ga er in ieder geval niet voor op straat komen... Ik ben inmiddels de 40 gepasseerd en ik kom nog voor weinig op straat... (Ik heb zelfs nog nooit gestaakt ;)), en wat een ander in zijn slaapkamer doet zijn mijn zaken niet.
Verder ben ik het eens met deThomas... Ik vind dat hij het heel mooi verwoord heeft... Het valt mij dan ook op dat niet christenen dogmatisch zijn, maar de mens in het algemeen... Vroeger mocht je je niet uitspreken voor homoseksualiteit (let b.v. dat nog maar zo'n vijftig jaar geleden uit de DSM verdwenen is) en nu mag je je er niet tegen uitspreken want dan discrimineer je, ben je een homohater, etc etc etc...
Ik wil ook even ingaan om de vergelijking van homofilie en pedofilie... De gelijkenis gaat op in die zin dat ze beiden geaardheden zijn... Men zegt dat homofilie aangeboren is, maar dat is ook zo voor pedofilie... Ik denk dat er geen pedofiel is die ervoor kiest op kinderen te vallen (even ook duidelijk stellen dat een pedofiel geen pedoseksueel is)... Gevoelens heb je nu eenmaal niet in de hand. Wel vindt men het (terecht) doodnormaal dat een volwassene geen relatie aangaat met een kind, en ziet men dat niet als het verwerpen van de persoon met pedofiele gevoelens, waarom is dat wel het geval met homofilie?
Ik ben het dan ook eens met Robert Frans als hij zegt dat hij de seksuele daad los ziet van het seksueel gevoel.
Wordt het in de bijbel verworpen? ja waarschijnlijk wel (en zoals dat geloof ik al aantoont in het OT zeker), maar ja, in het OT wordt ook het dragen van kledij van tweeërlei snit verworpen, ook het eten van zwijnen en het hebben van huidziekte, of het werken op de sabbath...
In Amoris Laetitia van Paus Franciscus die trouwens weinig vernieuwing bevat voor de denkbeelden omtrent seksualiteit binnen de Katholieke Kerk, worden homoseksuelen niet getrouwd, maar wordt er wel expliciet benadrukt dat er respect moet zijn voor de persoon...

Als je me toestaat hier een kleine nuancering te plaatsen: het is inderdaad mogelijk dat je een ongeordendheid in de schepping niet meteen als kwaad of ongewenst ziet. We geloven dat de schepping niet volmaakt is, dat er om wat voor reden dan ook ziekte, lijden, pijn en ongeordendheid is.
Nu zien we homoseksualiteit natuurlijk niet als ziekte, maar wel als ongeordend. Gewoonlijk, ook statistisch gezien, wil een man immers met een vrouw huwen of andersom en dat is bij homo's niet het geval.
Is dat erg? Niet automatisch. Is dat een zonde? Ook niet automatisch. Is de liefde tussen homo's dan minder oprecht? Niet meer of minder dan die tussen hetero's. Zijn homo's dan minder gelijkwaardig? Absoluut niet.
Ja, ontucht is zonde inderdaad, daar refereer je ook naar met die bijbelgedeelten, maar kan ook door hetero's worden gepleegd. Ook als heteromannen met elkaar naar bed gaan, zondigen zij. Waarom? Omdat dat per definitie seks buiten het huwelijk is en zelfs overspel als de man in kwestie alreeds getrouwd is. Het staat dus los van homoseksualiteit an sich.
Het is dan ook heel waarschijnlijk dat de bijbelse schrijvers uit die tijd dát voor ogen hadden en helemaal niet van homoseksualiteit qua geaardheid wisten. Wat veel mensen overigens ook nog altijd niet weten of erkennen en waar in de wetenschap volgens mij nog altijd onderzoek naar wordt gedaan.
We aanvaarden de schepping dus in de gebrokenheid waarin wij geloven dat zij nu is. Niet alles verloopt naar de goddelijke natuur. Ook een schepsel van God kunnen we in al diens gebrokenheid aanvaarden. Het is dan aan diegene zelf hoe ermee om te gaan.
Net zoals iemand met een ziekte of stoornis er goed of zondig mee om kan gaan, zo kan iemand met een ongeordendheid er goed of zondig mee omgaan. En je kunt altijd nog bediscussiëren in hoeverre iets een ongeordendheid zou zijn of niet.
Maar dat doet niets af aan het gegeven dat zo iemand door God geschapen en geliefd is. De uitkomst van zo'n discussie hangt daar niet van af.

Als je me toestaat hier een kleine nuancering te plaatsen: het is inderdaad mogelijk dat je een ongeordendheid in de schepping niet meteen als kwaad of ongewenst ziet. We geloven dat de schepping niet volmaakt is, dat er om wat voor reden dan ook ziekte, lijden, pijn en ongeordendheid is.
Nu zien we homoseksualiteit natuurlijk niet als ziekte, maar wel als ongeordend. Gewoonlijk, ook statistisch gezien, wil een man immers met een vrouw huwen of andersom en dat is bij homo's niet het geval.
Is dat erg? Niet automatisch. Is dat een zonde? Ook niet automatisch. Is de liefde tussen homo's dan minder oprecht? Niet meer of minder dan die tussen hetero's. Zijn homo's dan minder gelijkwaardig? Absoluut niet.
Ja, ontucht is zonde inderdaad, daar refereer je ook naar met die bijbelgedeelten, maar kan ook door hetero's worden gepleegd. Ook als heteromannen met elkaar naar bed gaan, zondigen zij. Waarom? Omdat dat per definitie seks buiten het huwelijk is en zelfs overspel als de man in kwestie alreeds getrouwd is. Het staat dus los van homoseksualiteit an sich.
Het is dan ook heel waarschijnlijk dat de bijbelse schrijvers uit die tijd dát voor ogen hadden en helemaal niet van homoseksualiteit qua geaardheid wisten. Wat veel mensen overigens ook nog altijd niet weten of erkennen en waar in de wetenschap volgens mij nog altijd onderzoek naar wordt gedaan.
We aanvaarden de schepping dus in de gebrokenheid waarin wij geloven dat zij nu is. Niet alles verloopt naar de goddelijke natuur. Ook een schepsel van God kunnen we in al diens gebrokenheid aanvaarden. Het is dan aan diegene zelf hoe ermee om te gaan.
Net zoals iemand met een ziekte of stoornis er goed of zondig mee om kan gaan, zo kan iemand met een ongeordendheid er goed of zondig mee omgaan. En je kunt altijd nog bediscussiëren in hoeverre iets een ongeordendheid zou zijn of niet.
Maar dat doet niets af aan het gegeven dat zo iemand door God geschapen en geliefd is. De uitkomst van zo'n discussie hangt daar niet van af.

@Dat beloof ik Onthou dat je op een Christelijk forum zit. Geen adviezen geven die tegen Christelijke principes indruisen. 

Mooi topic dit. Diverse gesprekken met de TS hebben zeker mijn wereldbeeld beïnvloed, waar ik hem erg dankbaar voor ben. Ik ben atheïst en mijn liefde voor wetenschap heeft daar een belangrijke rol in gespeeld, maar ik heb onder andere naar aanleiding van die gesprekken de conclusie getrokken dat mijn ongeloof geen rationele grond heeft. De uitspraak dat God niet bestaat is in mijn ogen ook onbewijsbaar, maar waarom noem ik me dan geen agnost? Het komt uiteindelijk op gevoel neer en ik had en heb niet het gevoel dat God bestaat. 
Het is altijd lastig om te zeggen dat je iemand begrijpt. Begrijp je het werkelijk? Of is het beeld dat je denkt te begrijpen misschien een heel ander beeld dat de ander in gedachten heeft? Ik denk dat ik inmiddels het antwoord van de TS mijn vraag van destijds begrijp en toch zal ik er nooit genoeg van krijgen van zijn topics als deze. Je blog heb ik destijds ook met veel interesse gelezen, hoewel ik er niet direct op geantwoord heb. In ieder geval heb ik al lang het gevoel dat de TS iemand is die dichter bij me staat dan de meeste mede-atheïsten.
Wat de kunst betreft denk ik dat we ook op dezelfde pagina zitten. Ik noem mezelf ongelovig, maar misschien kan je kunst mijn religie noemen. Zeker wat muziek betreft, ik speel al jaren fanatiek in amateurorkesten, er waren tijden dat ik wekelijks in het Concertgebouw zat. Maar ook de beeldende kunst raakt me steeds meer en meer. De laatste jaren ben ik behoorlijk verslingerd geraakt aan film, waarbij ik ook een voorkeur lijk te hebben voor de artistiekere films, waarin poëzie belangrijker is dan een consistent verhaal. Zoals Angel's Egg. Onbegrijpelijk, maar zo ontzettend mooi qua beeld en muziek. Een film die overigens behoorlijk veel religieuze motieven kent. 
Het is ergens wel gek. Ik kijk enerzijds graag zo rationeel en logisch als het maar kan naar de wereld, maar kunst is alles behalve dat. Ik denk dat de ratio inderdaad ontoereikend is om alles te beschrijven en voor mij vult kunst denk ik die leemte.

Het is over het algemeen niet erg hoffelijk om een dame te dwingen haar hooddeksel af te nemen. Dat hoeven alleen heren als ze ergens binnen zijn of tijdens plechtige momenten. Daarbij, als je specifiek hoofddoeken wil verbieden, dan heb je natuurlijk wel een probleem met gesluierde kloosterzusters en ook christelijke vrouwen die een mantilla of hoofddoek naar de mis dragen. Zij kunnen dan ook niet meer dragen wat hun vroomheid ingeeft of wat hun orde gebiedt. En wat dacht je van capuchons, of mutsen gecombineerd met sjalen, tijdens daartoe nodende weersomstandigheden?
Dat men gezichtsbedekkende kleding verbiedt, dat is goed te begrijpen uit het oogpunt van veiligheid en ook herkenbaarheid. Men moet de ander wel in het gelaat en met name in de ogen kunnen zien als men elkaar spreekt. Maar hoofddoeken bedekken alleen het haar en de hals en vormen daarin dus geen bedreiging. Je hoeft immers niet per se iemands haar en hals te zien voor behoorlijk contact. Alleen tijdens het flirten is dat handig, maar dat willen dragers van zulke hoofddoeken nu juist nadrukkelijk niet. Dus dat is ook het probleem niet.
Blijft enkel nog de kwestie over van mogelijke dwang jegens dames om hoofddoeken te dragen. Het is waar dat moslimvrouwen inderdaad over het algemeen geboden worden zich te sluieren, net zoals verschillende kloosterzusters dat ook zijn. Dit hoeft echter niet per se onderdrukking van de vrouw in kwestie te betekenen, zeker niet als de vrouw in kwestie zelf voor de betreffende levensbeschouwing gekozen heeft, of de levensbeschouwing na erin te zijn opgevoed vrijwillig voortzet. Moslima's bijvoorbeeld beschouwen de hoofddoek juist als bescherming tegen onbehoorlijke blikken van mannen.
De islam kent geen monastieke traditie, maar probeert juist (onbewust) monastieke elementen in het dagelijks leven te integreren: sobere, bedekkende kleding van alle ijdelheid ontdaan, een specifieke leefregel, het vijfmaal dagelijks gebed dat enigszins op het getijdengebed lijkt qua opbouw, enige afzondering van de wereld, ook middels reinheidsriten, de nadruk op gehoorzaamheid, soberheid en kuisheid, etc.
In die context kunnen hoofddoeken dus ook gezien worden: de moslima probeert zo haar schoonheid en ijdelheid te verbergen en zo kuisheid te bevorderen, zowel bij haarzelf als bij degenen die haar zien en spreken. Strengere moslimmannen laten om die reden ook hun baard staan en kennen ook specifieke kledingvoorschriften met hetzelfde doel.
Als er vermoeden is van onredelijke dwang, zodanig dat de vrouw in kwestie tegen haar wil in de hoofddoek moet dragen, dan moet daar natuurlijk een oplossing voor gevonden worden. En bij mishandeling of misbruik moet er aangifte gedaan worden. Maar de oplossing ligt niet in het verbieden van uiterlijkheden zoals de hoofddoek, maar in een wijkgerichte, multidisciplinaire aanpak, waarbij het mensen zo gemakkelijk mogelijk wordt gemaakt om hulp te zoeken en sowieso het ze zo gemakkelijk mogelijk wordt gemaakt om volop deel te nemen aan onze samenleving.
Het is daarom goed je te realiseren dat als je de hoofddoek verbiedt, de dragers ervan dan niet zonder meer voortaan met ontbloot hoofd naar buiten zullen gaan. De kans is dan groter dat ze helemáál niet meer naar buiten zullen gaan en daardoor minder tot niet zullen deelnemen aan de samenleving. Met alle mogelijke gevolgen van dien, want uitsluiting leidt nu eenmaal sneller tot radicalisering, zéker als het verbod uit haat voor de islam is geboren. Het is dus altijd verstandig om pragmatisch en hoffelijk te handelen hierin en hoofddeksels gewoon toe te blijven staan in het straatbeeld, zeker voor dames.

Inderdaad. Bijvoorbeeld dat het opvalt dat het begint met "ónze Vader." Dus niet "mijn Vader." Meteen aan het begin stel je je dus in de gemeenschap der gelovigen. Je kindschap Gods beleef je niet alleen, maar vindt haar bestaansrecht binnen de Kerk, door sommige protestanten ook wel de Gemeente genoemd.
Als je dus niets met de Kerk of met medegelovigen te maken wil hebben, dan kun je dus gebed eigenlijk al niet meer bidden. Want God is niet enkel jouw Vader en je hebt daarom niet het alleenrecht op zijn liefde en nabijheid. Zijn doel is de Kerk op aarde te verbreiden en uiteindelijk te verenigen met de Kerk in de hemel, zoals in de tweede bede van het Onze Vader beleden en afgesmeekt wordt. Dáárvoor is Christus gestorven en verrezen.
Hij redde jou dus niet enkel omwille van jouzelf, maar ook en bovenal omwille van je buurman en omwille van die misschien wel heel erg irritante kerkgenoot naast je in de kerkbanken. Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, maar enkel voor God onze Heer.

De fase dat ik stop ben ik ontgroeid. Ik post, of ik post niet. Als ik jaren niet post, prima. Als ik daarna weer post ook prima. Ik ben niemand verantwoording schuldig waarom ik wel of niet post. Ik voel eveneens niet de motivatie om met veel bombarie mijn vertrek aan te kondigen. 

Dat ligt eraan. Er zijn verschillende soorten kloosters die gewoon tot dezelfde Kerk behoren. Ieder mens heeft, naast de algemene roeping waar je terecht op doelt, ook een eigen roeping in het persoonlijk leven. Een kloosterroeping zal natuurlijk lang niet iedereen hebben, dit topic is slechts hypothetisch bedoelt, maar je gaat wel een persoonlijke weg met God en legt daarin samen met Hem je eigen accenten.
Stel dat ik mij meer op gebed zou richten en jij meer op liefdadigheid, waarbij we beiden het andere natuurlijk niet nalaten, dan vullen we elkaar juist aan en hoeft er geen sprake van verdeeldheid te zijn. We hoeven daarom ook niet beiden precies dezelfde leefwijze aan te houden.

Drie maal per dag bid ik het getijdengebed: lauden, vespers, completen. Elke zondag ga ik naar de mis en zo af en toe spreek ik de biecht als het nodig is. Nu in de veertigdagentijd leef ik ook iets soberder en straks in de Goede Week zal ik wel weer zo'n beetje elke dag in de kerk te vinden zijn met al die vieringen.
Daarnaast lees ik elke dag een of twee hoofdstukken uit de Schrift, uit de dagboekreeks Spreken met God bij het ontbijt, denk ik veel over levensbeschouwelijke onderwerpen na, ook letterlijk in stilte, en schrijf daar af en toe over op met name dit forum.
Ik probeer een vriendelijke, hulpvaardige en verantwoordelijke naaste te zijn voor de mensen om mij heen, tijdens mijn vrijwilligerswerk en daarbuiten. Soms heb ik met mensen bijzondere gesprekken over levensbeschouwelijke kwesties, waarin ik desgevraagd dan zo mooi en beeldend mogelijk uitleg wat ik geloof. Het gebruik van religieuze argumenten en beelden beperk ik dan tot een minimum en anderen veroordelen doe ik niet.
De meeste tijd leef ik echter alleen en werk ik veelal thuis, volgens een dagritme enigszins geïnspireerd op het monastieke leven. Ik leef ook bewust ongehuwd en wil dus geen relatie, omdat ik geen gezin wil en het alleen leven mij bijzonder bevalt.
Mijn visie op het dagelijks christelijk leven is deze: bid elke dag en belijd berouwvol je zonden, ga naar de eredienst van je kerk en gehoorzaam haar geboden, leef sober en doe alles wat je wil doen met mate, doe al je werk alsof je het voor God zelf doet, wees de meest vriendelijke en aangename versie van jezelf, bewaak en verleg steeds meer je grenzen en vertrouw in alles geheel op Gods voorzienigheid en barmhartigheid.
Zo vorm je, met hulp van Gods genade en bijstand, een gezonde voedingsbodem voor de verdere mystieke of spirituele verdieping van je geloof, naar gelang je roeping en je plaats in de wereld.
 

Op mij komt het over dat de DTS een zowel theologische als missionaire opleiding wil zijn. Dus kun je haar daar gewoon op toetsen.
Bij een theologische opleiding is het van belang dat je onderwijs krijgt in het OT en het NT, de grondtalen van de Schrift, de geschiedenis van het christendom, hermeneutiek, wijsbegeerte, dat soort vakken. In de missie heb je weer onderwijs nodig in apologetiek, culturele vorming, interculturele communicatie, levensbeschouwelijke vorming, sociale vaardigheden en natuurlijk praktische vaardigheden die je tijdens de missie wil uitvoeren. Denk aan metselen, verplegen, basisonderwijs geven, verbouwen, zelfvoorzienend leven, et cetera.
Deze vakken kunnen gewoon toegespitst worden op het karakter en het niveau van de opleiding en haar doelgroep, om de studenten zo voldoende theologische, apologetische, spirituele en culturele vorming mee te geven voor de missie.
Ook kun je kijken naar de lesmethodiek, de competenties en certificaten en of diploma's die je ermee kunt halen, de kwalificaties en opleidingen van de docenten zelf en natuurlijk in hoeverre de opleiding door kerken en kerkgemeenschappen erkend wordt en aansluit bij hun leer.
Je hebt immers niets aan een opleiding als je vervolgens binnen je kerk er geen functie mee kunt bekleden, of als de opleiding je zelfs theologische leerstellingen en of godsdienstige oefeningen aanreikt die door jouw kerk niet erkend of zelfs afgewezen worden.

En zie hier! Via die link zie je een overzicht van alle actieve topics gebundeld per... *tromgeroffel* topic! Deze is te te bereiken via het hoofdmenu onder Activiteit.

Dank u!
Inmiddels zijn er een groot aantal berichten weer terug geplaatst. Er was inderdaad iets te rigoureus gebezemd.

Ik denk dat het goed is om enige discussie in het topic toe te laten. Het is nogal een investering waar ze onze hulp bij vraagt, dus moeten er wel openlijk kritische vragen gesteld kunnen worden over de legitimiteit van de betreffende opleiding, over de wijze waarop met het geld omgesprongen wordt en ook over de wel of niet bestaande garantie dat ze daarna daadwerkelijk een goede, duurzame (betaalde) functie kan bekleden binnen haar kerkgemeenschap.
En inderdaad, als het de bedoeling is dat zij na die opleiding missionaris wordt, dan is het wel zo handig als ze nu alreeds stevig in de schoenen staat. Bij een goede theologische/missionaire opleiding wordt immers ook aan stevige zelfreflectie en vorming gedaan, worden je juist ook kritische vragen gesteld over wat voor jou zo vanzelfsprekend is, dus lijkt het mij logisch dat ze dergelijke vragen ook moet kunnen confronteren bij het zoeken naar investeerders.
Het lijkt mij voor de crew daarom verstandig om dergelijke oproepen alleen toe te staan, als de oproeper voldoende openstaat voor openlijke kritische vragen en discussie erover en dat in het betreffende topic laat blijken. Alleen zenden is dan dus niet de bedoeling. Dit misschien júíst ter bescherming van de oproeper, maar ook van degenen die de oproep lezen.

Maar Hij gaat er daarbij wel vanuit dat je niet gaat zitten afwachten maar toch echt zelf de handen uit de mouwen steekt (Mattheüs 25:14-30)

Ik hoop echter wel voor je dat als je te ziek wordt, je wél gewoon hulp vraagt en dus naar de dokter gaat. En dat als iemand jou om hulp vraagt, je diegene dan niet afwijst omdat diegene op God zou moeten vertrouwen.
Het vertrouwen in Hem staat het verlenen van of vragen om menselijke hulp namelijk geenszins in de weg, integendeel. God helpt ons in verreweg de meeste gevallen door andere mensen en heeft daarvoor nu juist ook zijn Kerk opgericht. Hij wil dat wij elkaar nodig hebben om Hem te beminnen en te dienen, omdat Hij in elk mens herkend wil worden.
Anders kom je straks misschien in de hemel, vraag je Hem waarom Hij je liet verzuipen, en kaatst Hij terug: "Maar Willempie toch, Ik stuurde een roeiboot, zeiljacht én een helikopter..."

Goed om te horen dat er nieuwe aanwas is. Helaas verstoort dit natuurlijk ernstig onze plannen om Credible uiteindelijk te assimileren in de katholieke Kerk, maar ach.
Nieuwe vissen Naeva, Sjako, Trajecto en Joost, veel succes met jullie nieuwe aanstelling, oude haai Thorgrem, bedankt voor je werk hier.