Robert Frans

Je wilde dus gewoon een ononderbouwde sneer uitdelen naar christenen? Want daar lijkt het zo wel een beetje op. Wel, ik heb goed nieuws voor je: er is geen enkel verschil tussen christenen en niet-christenen in het afwijzen van kindermisbruik en dat verschil is er ook nooit geweest.
Christenen hebben bepaald niet vaker misbruik gepleegd dan niet-christenen, ook vandaag de dag, en het aanmoedigen van "kinderseksualiteit" werd voor zeker ook en misschien zelfs voornamelijk door niet-christenen gedaan in vooral de jaren zestig en zeventig.
Er is dus geen enkele reden om het geloof erbij te halen in de discussie over Michael. Er is dus geen enkele reden om aan te nemen dat christenen hem minder snel schuldig zouden verklaren dan niet-christenen. Je opmerkingen hieromtrent voegen dus niets toe aan de discussie en zijn mijns inziens zelfs vrij ongepast.

Heb de documentaire gekeken; het werd inderdaad nachtwerk. Zeer indrukwekkend en indringend, maar ook voer voor discussie. Alleen al omdat de documentaire nauwelijks echt aan hoor en wederhoor deed. We moesten het doen met het verhaal van deze twee heren. De VPRO had verder rondom de docu een prima voor- tussen- en nabespreking uitgezonden, waarin mijns inziens vooral de input van de kinderpsychologe waardevol was.
Of het allemaal echt zo gebeurd is? Vind dat moeilijk om te zeggen en gelukkig is mijn mening hierover dan ook niet relevant. Zowel voorstanders als tegenstanders hebben sterke punten en wat ze in dat programma ook al zeiden: niemand weet écht wat er achter de deur gebeurd is en zowel voor- als tegenstanders kunnen hun eigen agenda's hebben. En na grondig gerechtelijk onderzoek destijds is er nu eenmaal niets bewezen.
Maar ja, aan de andere kant is kindermisbruik sowieso nu eenmaal ontzettend moeilijk te bewijzen. Dat maakt het zo verschrikkelijk gevoelig en kwetsbaar, want je wilt toch beslist niet iemand onterecht beschuldigen, maar ook niet een schuldige vrijspreken.
Dat Michael Jackson een vreemde vogel was, dat moge wel bekend zijn. Dat hij in deze context zich nogal verdacht kon verdragen, dat is zowel voor- als tegenstanders denk ik wel duidelijk. Als volwassene met kinderen in een bed slapen ís nu eenmaal érg vreemd, hoewel destijds daar misschien niet zo streng over gedacht werd als nu.
En in de docu viel het mij ook op dat hij op wel héél veel plaatsen in Neverland een slaapkamer zou hebben. Als dat inderdaad zo is, en dat is middels het gerechtelijk onderzoek prima te controleren, dan is dat ook minimaal érg vreemd.
Maar of hij daarom ook echt kinderen misbruikt heeft? Het gerecht heeft altijd en consequent ontkend, de verhalen spreken elkaar tegen: de ene zegt van wel, de ander weer van niet. En kun je dan alles wel zonder meer op de ontkennisfase gooien?
Zuiver gezien zouden we uit moeten gaan van de rechtsspraak, van de bekende feiten, en dat zou betekenen dat Michael onschuldig is totdat het tegendeel bewezen is. En dat is het simpelweg niet. Maar het is heel goed te begrijpen dat mensen deze docu toch geloven en dus hem wél als schuldig zien.
Ik sta dus eigenlijk wat ambivalant tegenover deze documentaire en de discussie over Michael Jackson in het algemeen en hoop van harte dat het allemaal toch niet waar blijkt te zijn.

Eens katholiek, altijd katholiek hè?
Je voornemen is zeker edel en juist om te doen, maar ik wijs je daarbij wel graag op een prachtige uitspraak van Mark Twain:
The only difference between reality and fiction is that fiction needs to be credible.
Doe er je voordeel mee.

Daar heb je op zich ook een punt, met dat Aramees. Maar het zou best kunnen dat ze wel degelijk een beetje Aramees kenden, om in elk geval te communiceren met de bevolking. Ik bedoel, in het Latijn tegen iemand roepen dat ie bij deze gearresteerd is klinkt zeker episch (tua adprehendimus est? ), omdat het Latijn is, maar de gemiddelde Judeese boer zal dan toch echt niet begrijpen wat die beste man nu allemaal zegt.
Misschien blijft het technisch gezien wel allemaal gissen, maar ik ga wel uit van de betrouwbaarheid van de evangelieën en dat ons is overgeleverd wat Christus wilde dat we overgeleverd kregen. Dit soort vraagstukken blijven dan altijd heel boeiend, dat zeker wel, zolang ze maar niet afleiden van wat Christus ons ten diepste wil zeggen.
Voor mij is daarbij bijvoorbeeld de vraag hoe de evangelisten wisten van het verhoor van Pilatus dan ook minder moeilijk te beantwoorden: dat heeft Jezus ze zeer waarschijnlijk gewoon overgeleverd na zijn verrijzenis.
Maar ja, ik ben dan ook als gezonde katholiek altijd keurig voor onredelijkheid vatbaar hè?

Waarheid staat los van zonde. Zou ik iemand vermoorden en daarna zeggen dat gij niet zult moorden, dan ben ik hypocriet, maar spreek ik wel de waarheid. Hoe erg het ook is wat er allemaal gebeurt, toch bestaat deze Kerk nog steeds, verkondigt zij het Evangelie zoals God het wil en heeft zij daartoe ook vele aanvallen van de duivel overleefd.
Ook deze zware, verschrikkelijke aanval van binnenuit, die ongetwijfeld niet de laatste zal zijn, zal zij overleven. Ze zal er misschien anders uitkomen en vele schuldigen zullen wellicht de eeuwige straf smaken, maar nog wel steeds als de Kerk van alle eeuwen.
Dat is niet altijd leuk of gemakkelijk, maar we kunnen en mogen waarheid niet laten afhangen van wat wij wel of niet doen, want Christus is sterker dan de zonde en Hij is de Waarheid. Ook al wordt zij nauwelijks door ons nageleefd, toch moet zij door ons verkondigd worden. Ook al zondigen wij zwaar, toch wil Christus zich op dezelfde wijze laten kennen als eeuwen geleden, dus door de Kerk. Door het gebed, de sacramenten en onze broeders en zusters in het geloof.
Het is andersom. De vele godsdiensten destijds vonden hun vervulling in het Evangelie, het jodendom natuurlijk het meest direct en in het bijzonder, daar uit haar onze Verlosser is voortgekomen. Maria is echter niet vergoddelijkt en wordt ook niet aanbeden binnen de Kerk.
De heilige Voorzienigheid hield nu eenmaal niet op na de bijbelse tijd, maar plaatst tot op de dag van vandaag alles in het licht van het Evangelie. Zelfs de duivel zal uiteindelijk voor Hem moeten knielen en moet nu al toezien hoe veel gelovigen zelfs het diepste lijden vertrouwvol opdragen aan Christus.
Binnen de Kerk vindt alles dus altijd de gerechtigde plaats onder Christus, die alleen alle lof en aanbidding verdient. Ook als wij de heiligen vereren, net zoals we op aarde ook elkaar kunnen beminnen, hoogachten en voor elkaar kunnen bidden, doen we dat in relatie tot Christus, die alle goeds schenkt.
De Schepper van Maria is en blijft God zelf. Dat kan, omdat Jezus eeuwig en ongeschapen is en daardoor het vlees kon aannemen in haar schoot.
God zelf blijft de Allerhoogste, net zoals onze koning toch ook veel meer gezag draagt dan zijn moeder, maar Hij luistert natuurlijk in het bijzonder naar de voorspraak van zijn Moeder.
Ook in de oosterse culturen uit de bijbelse tijd had de koningin-moeder als "gebiedster" een zeer machtige, invloedrijke positie. Daar kun je Maria's rol dus mee vergelijken.
Zij staat weliswaar op oneindige afstand tegenover God, net zoals wij allen, maar Hij trekt zich daar niets van aan en heeft die afstand door zijn dood en verrijzenis vervolgens zelfs helemaal teniet gedaan. Ook bij ons.

En niet alleen katholieken. Ook oosters-orthodoxen, kopten en eigenlijk alle andere niet-protestantse kerken belijden de Theotokos. Ook Luther en Calvijn hadden geen problemen met haar Moederschap en Maagd-zijn.
Eigenlijk doen alleen veel huidige protestanten er moeilijk over en zij vormen tegenover al die andere kerken wereldwijd nog steeds de minderheid.
Of de dogma's bijbels zijn, hangt nogal af van hoe je de bijbel leest en interpreteert. Het principe dat enkel de bijbel gezaghebbend zou zijn, ofwel het sola Scriptura, is immers ook niet direct uit de bijbel te halen, maar is een stuk protestantse geloofstraditie, met name te verstaan in samenhang met de andere sola's.
Het begrip "bijbels" is dus eigenlijk een weinigzeggend begrip. Het is weliswaar van belang dat de leer apostolisch, orthodox en universeel is, maar over het precieze hoe en wat kun je eindeloos discussiëren, zéker als je niet het leergezag van de Kerk wenst te aanvaarden en dus je eigen leer wil ontwikkelen.

Absoluut:
Want de prediking van het kruis is dwaasheid voor hen die verloren gaan, maar voor hen die gered worden, voor ons, is zij Gods kracht.
Er staat immers geschreven: Verdelgen zal Ik de wijsheid der wijzen en het verstand der verstandigen zal Ik tenietdoen.
De wijze, de geleerde, de redetwister van deze tijd, waar zijn zij? Heeft God de wijsheid van de wereld niet tot dwaasheid gemaakt?
In Gods wijsheid heeft de wereld met al haar wijsheid God niet gevonden; daarom heeft God besloten hen die geloven te redden door de dwaasheid van de verkondiging.
Want Joden eisen wonderen, heidenen verlangen wijsheid.
Maar wij verkondigen een gekruisigde Christus, voor de Joden een aanstoot, voor de heidenen een dwaasheid,
maar voor hen die geroepen zijn, joden zowel als heidenen, is Hij Gods kracht en Gods wijsheid.
Want de dwaasheid van God is wijzer dan de mensen, en de zwakheid van God is sterker dan de mensen.
-1 Korintiërs 1,18-25; WV75

Blijf het maar een vreemde term vinden. Ik zie dan echt zo'n keurmeester voor me, waarbij op een soort lopende band mensen voorbijkomen en hij sommigen een stempel geeft: goedgekeurd.
Of een keurmeester die rondom je heen loopt, uitgebreid aan je snuffelt en je nauwgezet bestudeert, voordat je hopelijk de stempel krijgt en door mag.
Het klinkt ook wat liefdeloos. Alsof je vrouw na een jarenlang huwelijk, vol lief en leed, vol hartstocht en ruzie, maar altijd innig met elkaar verbonden tot op de laatste dag, dan tegen je zegt: "Ik keur jou goed." Tja...

Blijf het maar een vreemde term vinden. Ik zie dan echt zo'n keurmeester voor me, waarbij op een soort lopende band mensen voorbijkomen en hij sommigen een stempel geeft: goedgekeurd.
Of een keurmeester die rondom je heen loopt, uitgebreid aan je snuffelt en je nauwgezet bestudeert, voordat je hopelijk de stempel krijgt en door mag.
Het klinkt ook wat liefdeloos. Alsof je vrouw na een jarenlang huwelijk, vol lief en leed, vol hartstocht en ruzie, maar altijd innig met elkaar verbonden tot op de laatste dag, dan tegen je zegt: "Ik keur jou goed." Tja...

Het is zomaar mogelijk dat het een indirecte goddelijke straf was voor het aanbieden van zijn dochters. Door wat zijn dochters deden werd hij immers de stamvader van twee volken die door Israël verafschuwd werden.
Ook verliest hij zijn vrouw en een deel van zijn familie door de ramp en komt er sowieso dus bepaald niet zonder kleerscheuren vanaf.
Nu spreekt de Schrift dus niet direct over een goddelijk ingrijpen in deze, maar je leest wel vaker over dergelijke "indirecte straffen."
Denk maar aan Jakob die zeven jaar extra voor Rachel moet werken, wat een gevolg kan zijn van zijn diefstal van het eerstgeboorterecht van Esau. Want, zo zegt Laban: "Het is bij ons geen gewoonte, de jongste uit te huwelijken voor de oudste." (vgl. Gn. 29,26)
Ook een subtiel gevalletje "wie de bal kaatst..."

Sterker nog: als JG daadwerkelijk uitgaan van de "atheïstische dood," dan heb je zelfs ook geen herinneringen en gedachten meer. Je toestand is dan eigenlijk als van vóór je geboorte, zodat het is alsof je nooit geleefd hebt en alsof er nooit een schepping geweest is met een God.
Ook de verschrikking van de dood zelf tijdens Armageddon, zoals zij dat leren, is dan in feite irrelevant: daarna heb je er toch geen enkele gedachte of herinnering aan en is het voor jou in feite nooit gebeurd. Je kunt daardoor ook geen enkele spijt, wroeging, maar ook geen rust en vrede hebben.

Het is zomaar mogelijk dat het een indirecte goddelijke straf was voor het aanbieden van zijn dochters. Door wat zijn dochters deden werd hij immers de stamvader van twee volken die door Israël verafschuwd werden.
Ook verliest hij zijn vrouw en een deel van zijn familie door de ramp en komt er sowieso dus bepaald niet zonder kleerscheuren vanaf.
Nu spreekt de Schrift dus niet direct over een goddelijk ingrijpen in deze, maar je leest wel vaker over dergelijke "indirecte straffen."
Denk maar aan Jakob die zeven jaar extra voor Rachel moet werken, wat een gevolg kan zijn van zijn diefstal van het eerstgeboorterecht van Esau. Want, zo zegt Laban: "Het is bij ons geen gewoonte, de jongste uit te huwelijken voor de oudste." (vgl. Gn. 29,26)
Ook een subtiel gevalletje "wie de bal kaatst..."

Heel eenvoudig gezegd: tijdens het masturberen ben je negen van de tien keer bezig met het verwekken en beantwoorden van uitsluitend lustgevoelens en lustgedachten, die weinig connectie hebben met de liefdevolle intimiteit die een man en vrouw tijdens seks ervaren.
Lust op zichzelf wordt als iets profaans of iets werelds gezien, dat pas "geheiligd" wordt als het gecombineerd wordt met de liefde voor en overgave aan je vrouw. De liefde voor elkaar adelt dan de seksuele gevoelens en geeft ze hun gerechtigde plaats.
Lust opwekken of beantwoorden puur om de lust wordt in vele mystieke tradities, waaronder dus ook de christelijke, daarom als iets verkeerds gezien, omdat het je als het ware bindt aan de profane wereld en dus afhoudt van de geestelijke gaven.
Het is daarnaast niet de bedoeling om mensen uitsluitend als objecten van je lust te zien, ook niet in je gedachten, ook niet voor even. Bij masturbatie doe je dat echter wel, omdat je immers niet de overgave aan de ander daadwerkelijk beleefd en uitsluitend met je eigen genot bezig bent.
Theoretisch zou men kunnen masturberen zonder ergens aan te denken, maar in de praktijk gebeurt dat natuurlijk bepaald niet.
Paulus zegt dan ook in zijn Korinthe-brief: als men brandt, kan men beter trouwen. Vertaald dus naar het nu: trouw met de vrouw die je liefhebt en beleef samen seks zoals het bedoeld is, of laat die gevoelens anders voor wat ze zijn.
En wat Kaasjeskruid zegt is ook waar: ook in een huwelijk of anderssoortige seksueel actieve relatie zullen er perioden van kuisheid aanbreken en is het sowieso goed om met mate van elkaar te genieten. En dan is het goed als je jezelf kunt beheersen en dus ook zonder je vrouw kuis kunt leven.
Kuisheid blijft dus altijd een zeer belangrijke deugd, of je nu gehuwd bent of niet, of je nu seksueel actief bent of niet.

Of mensen die op zich helemaal geen problemen hebben met de JG, maar wel met het (mogelijke) misbruik dat er plaatsvindt en de opstelling van het WTG hierin. En ook de opstelling van jullie, namelijk het meteen in de tegenaanval gaan en het veroordelen van hen die het mogelijke misbruik aankaarten en verder willen onderzoeken. Zonder dat je die mensen überhaupt kent.
Je kunt namelijk ook gewoon van de goede wil uitgaan van anderen, om zo serieus in gesprek te gaan en te achterhalen wat er bij hen speelt. Meteen er vanuit gaan dat de ander liegt of het WTG wil kapotmaken, is over het algemeen geen goed idee.
De waarheid zal toch wel boven tafel komen, met of zonder medewerking van het WTG. En mocht dan inderdaad blijken dat het WTG net zo waardeloos met misbruikschandalen en -slachtoffers omging of omgaat, dan zal zij in dezelfde hoek worden gezet als de katholieke kerk nu. Of zij nu wil of niet.
Ik kan je verzekeren dat je echt niet in die hoek wil zitten, dat het echt veel beter is om meteen openheid van zaken te geven, serieus in gesprek met misbruikslachtoffers te gaan, óók als zij ex-JG zijn en óók als zij zich in hun boosheid lomp en ongenuanceerd uiten, en onvoorwaardelijk mee te werken aan elk onderzoek van overheid en of justitie.
Bedenk wel: het grootste schandaal binnen de katholieke kerk was nog niet eens het misbruik zelf, hoe erg dat ook was. Het was haar nalatige opstelling daarin, het alles in de doofpot willen stoppen en het niet adequaat bestraffen van misbruikende geestelijken.
Aangezien slechte voorbeelden nooit nagevolgd moeten worden, is het goed om ook als WTG te voorkomen dat je dezelfde fouten hierin maakt. Als ze dan wel degelijk blijkt goed om te zijn gegaan met misbruik, dan zal dat bekend worden. Als ze echter nalatig gehandeld heeft, dan kan ze in elk geval daarvan leren.

Of mensen die op zich helemaal geen problemen hebben met de JG, maar wel met het (mogelijke) misbruik dat er plaatsvindt en de opstelling van het WTG hierin. En ook de opstelling van jullie, namelijk het meteen in de tegenaanval gaan en het veroordelen van hen die het mogelijke misbruik aankaarten en verder willen onderzoeken. Zonder dat je die mensen überhaupt kent.
Je kunt namelijk ook gewoon van de goede wil uitgaan van anderen, om zo serieus in gesprek te gaan en te achterhalen wat er bij hen speelt. Meteen er vanuit gaan dat de ander liegt of het WTG wil kapotmaken, is over het algemeen geen goed idee.
De waarheid zal toch wel boven tafel komen, met of zonder medewerking van het WTG. En mocht dan inderdaad blijken dat het WTG net zo waardeloos met misbruikschandalen en -slachtoffers omging of omgaat, dan zal zij in dezelfde hoek worden gezet als de katholieke kerk nu. Of zij nu wil of niet.
Ik kan je verzekeren dat je echt niet in die hoek wil zitten, dat het echt veel beter is om meteen openheid van zaken te geven, serieus in gesprek met misbruikslachtoffers te gaan, óók als zij ex-JG zijn en óók als zij zich in hun boosheid lomp en ongenuanceerd uiten, en onvoorwaardelijk mee te werken aan elk onderzoek van overheid en of justitie.
Bedenk wel: het grootste schandaal binnen de katholieke kerk was nog niet eens het misbruik zelf, hoe erg dat ook was. Het was haar nalatige opstelling daarin, het alles in de doofpot willen stoppen en het niet adequaat bestraffen van misbruikende geestelijken.
Aangezien slechte voorbeelden nooit nagevolgd moeten worden, is het goed om ook als WTG te voorkomen dat je dezelfde fouten hierin maakt. Als ze dan wel degelijk blijkt goed om te zijn gegaan met misbruik, dan zal dat bekend worden. Als ze echter nalatig gehandeld heeft, dan kan ze in elk geval daarvan leren.

Of mensen die op zich helemaal geen problemen hebben met de JG, maar wel met het (mogelijke) misbruik dat er plaatsvindt en de opstelling van het WTG hierin. En ook de opstelling van jullie, namelijk het meteen in de tegenaanval gaan en het veroordelen van hen die het mogelijke misbruik aankaarten en verder willen onderzoeken. Zonder dat je die mensen überhaupt kent.
Je kunt namelijk ook gewoon van de goede wil uitgaan van anderen, om zo serieus in gesprek te gaan en te achterhalen wat er bij hen speelt. Meteen er vanuit gaan dat de ander liegt of het WTG wil kapotmaken, is over het algemeen geen goed idee.
De waarheid zal toch wel boven tafel komen, met of zonder medewerking van het WTG. En mocht dan inderdaad blijken dat het WTG net zo waardeloos met misbruikschandalen en -slachtoffers omging of omgaat, dan zal zij in dezelfde hoek worden gezet als de katholieke kerk nu. Of zij nu wil of niet.
Ik kan je verzekeren dat je echt niet in die hoek wil zitten, dat het echt veel beter is om meteen openheid van zaken te geven, serieus in gesprek met misbruikslachtoffers te gaan, óók als zij ex-JG zijn en óók als zij zich in hun boosheid lomp en ongenuanceerd uiten, en onvoorwaardelijk mee te werken aan elk onderzoek van overheid en of justitie.
Bedenk wel: het grootste schandaal binnen de katholieke kerk was nog niet eens het misbruik zelf, hoe erg dat ook was. Het was haar nalatige opstelling daarin, het alles in de doofpot willen stoppen en het niet adequaat bestraffen van misbruikende geestelijken.
Aangezien slechte voorbeelden nooit nagevolgd moeten worden, is het goed om ook als WTG te voorkomen dat je dezelfde fouten hierin maakt. Als ze dan wel degelijk blijkt goed om te zijn gegaan met misbruik, dan zal dat bekend worden. Als ze echter nalatig gehandeld heeft, dan kan ze in elk geval daarvan leren.

Of mensen die op zich helemaal geen problemen hebben met de JG, maar wel met het (mogelijke) misbruik dat er plaatsvindt en de opstelling van het WTG hierin. En ook de opstelling van jullie, namelijk het meteen in de tegenaanval gaan en het veroordelen van hen die het mogelijke misbruik aankaarten en verder willen onderzoeken. Zonder dat je die mensen überhaupt kent.
Je kunt namelijk ook gewoon van de goede wil uitgaan van anderen, om zo serieus in gesprek te gaan en te achterhalen wat er bij hen speelt. Meteen er vanuit gaan dat de ander liegt of het WTG wil kapotmaken, is over het algemeen geen goed idee.
De waarheid zal toch wel boven tafel komen, met of zonder medewerking van het WTG. En mocht dan inderdaad blijken dat het WTG net zo waardeloos met misbruikschandalen en -slachtoffers omging of omgaat, dan zal zij in dezelfde hoek worden gezet als de katholieke kerk nu. Of zij nu wil of niet.
Ik kan je verzekeren dat je echt niet in die hoek wil zitten, dat het echt veel beter is om meteen openheid van zaken te geven, serieus in gesprek met misbruikslachtoffers te gaan, óók als zij ex-JG zijn en óók als zij zich in hun boosheid lomp en ongenuanceerd uiten, en onvoorwaardelijk mee te werken aan elk onderzoek van overheid en of justitie.
Bedenk wel: het grootste schandaal binnen de katholieke kerk was nog niet eens het misbruik zelf, hoe erg dat ook was. Het was haar nalatige opstelling daarin, het alles in de doofpot willen stoppen en het niet adequaat bestraffen van misbruikende geestelijken.
Aangezien slechte voorbeelden nooit nagevolgd moeten worden, is het goed om ook als WTG te voorkomen dat je dezelfde fouten hierin maakt. Als ze dan wel degelijk blijkt goed om te zijn gegaan met misbruik, dan zal dat bekend worden. Als ze echter nalatig gehandeld heeft, dan kan ze in elk geval daarvan leren.

De katholieke visie op het lijden is complex, zeker als je misschien minder bekend bent met de katholieke spiritualiteit daaromtrent in het algemeen. Die is namelijk enigszins te vergelijken met die van het boeddhisme, namelijk dat men gelukzaligheid kan vinden als men het lijden waar men niets (meer) aan kan doen liefdevol aanvaardt en zelf ook enkel vanuit liefde en mededogen probeert te leven. En in katholiek verstaan het lijden zo opdraagt aan Christus.
Je zult Theresia's visie denk ik daarom in die context moeten verstaan. Haar orde, de Missionarissen van Naastenliefde, probeert natuurlijk wel degelijk zo goed als mogelijk het lijden weg te nemen door voor de armen te zorgen, maar dus wel vanuit genoemde spiritualiteit. Het lijden is niet het einde en het wegnemen ervan is een mogelijk middel om het geluk te vinden, doch niet het énige middel daartoe.
Als iemand diens ongeneeslijk lijden dan rustig en vertrouwvol aanvaardt en zo dus toch met positieve blik het leven blijft beminnen, dan is dat inderdaad iets heel mooi's en bijzonders.
Ook aanhangers van Theresia zullen werkelijk niet met een door jou genoemd sadisme toekijken hoe iemand ligt te lijden. Zij zullen diegene dan willen bijstaan waar mogelijk en diegene helpen om ofwel ervan te genezen, ofwel rust en vertrouwen te vinden erin.
In hoeverre Theresia zélf dat daadwerkelijk gedaan heeft, blijkt inderdaad een punt van discussie te zijn. Toch heeft zij vele mensen geïnspireerd om de naastenliefde handen en voeten te geven en ja, ook het lijden op te dragen aan Christus.
Ze is wereldwijd een ikoon geworden van onvoorwaardelijke naastenliefde en zal waarschijnlijk ook zo wel herinnerd blijven worden. Ook als haar methoden (lang) niet altijd even juist waren en ook als zij wellicht (soms) te ver ging in die lijdensmystiek, en dat wil ik best geloven, heeft ze toch een voorbeeld van goedheid nagelaten in de wereld.
Een voorbeeld waar ze zelf misschien niet altijd aan voldaan zou kunnen hebben, maar we worden dan juist des te meer uitgenodigd om "in haar naam" het voorbeeld naar ons eigen beste kunnen zo goed en mooi na te volgen in onze eigen levens.
Het is altijd goed om kritisch na te gaan of een held of heldin daadwerkelijk wel altijd juist gehandeld heeft of niet. Maar als iemand miljoenen mensen weet te inspireren, ook na diens dood, en wereldwijd herkend wordt als voorbeeld van heldhaftigheid en liefde, ook buiten kerken en religies om, dan heeft diegene toch iets heel waardevols nagelaten.
De kritiek mag dan zeker gehoord en geuit worden, maar wel vanuit de positieve insteek om zelf die held beter na te volgen dan de held misschien zelf deed. Ik denk wel dat we moeten waken voor een soort cynisme, waarin we geen helden of heiligen mogen hebben, omdat niemand immers volmaakt juist handelt, en waarin we iemands motieven zo negatief mogelijk willen afschilderen.
Hiermee zeg ik niet dat jij per se cynisch wil zijn, maar met uitdrukkingen als sadisme schuurt het daar wel tegenaan. Want als Moeder Theresia oprecht probeerde het lijden te verzachten en écht begaan was met de armen in de Indiase sloppenwijken, dan is daar niets sadistisch aan. En aangezien wij niet in haar hart kunnen kijken, kunnen we haar ook niet zomaar op die wijze oordelen.

En heel veel van die dingen hebben een christelijke (veelal katholieke) achtergrond. Veel universiteiten, sterrenwachten, studies en ook wetenschappelijke ontdekkingen (van evolutie tot oerknal) werden door katholieken opgericht of gedaan. De Europese kunst, muziek, literatuur en filosofie is zeer beïnvloed door het katholieke en protestantse denken. En ook het humanisme zelf is van oorsprong katholiek, maar later daarvan (min of meer) losgeraakt.
Zelfs het huidige rechtssysteem kent haar beginselen in de katholieke inquisitie destijds. Natuurlijk was het toen érg hardvochtig en rudimentair naar onze maatstaven, maar zij kende wel hoor en wederhoor, formele bewijsvoering en relatief milde straffen (wat dan natuurlijk nog meer zegt over de ándere strafsystemen). Menigeen zou liever door de inquisitie worden berecht dan door de plaatselijke landheer of door het volk.
Voor het eerst mochten verdachten zich verdedigen en werden volkslynchpartijen ingedamd; de heksenvervolgingen kwamen bijvoorbeeld pas op gang toen de macht van de Kerk afbrokkelde.
Natuurlijk was het zeker geen paradijs destijds en natuurlijk gebeurden er ook verschrikkingen. Je hoeft bijvoorbeeld echt niet de Zwarte Legende over de Spaanse Inquisitie te geloven om alsnog op voldoende wreedheden en gruweldaden te komen uit die tijd.
Maar ook tijdens de Verlichting ging er veel mis en ook vandaag de dag is de westerse cultuur voor velen geen paradijs, maar een keiharde, kapitalistische wereld die haar onderdrukking en uitbuiting slechts naar buiten de landsgrenzen heeft verplaatst. En zelfs dat niet altijd.
De geschiedenis is daarom veel te complex en te grillig om verschillende ontwikkelingen zonder meer op het conto van theïsme of atheïsme te schrijven, omdat je in verschillende tijdsperioden zowel fundamenten voor de huidige beschaving tegenkomt als misstanden die wij nu met kracht afwijzen. En de verschillende voorlopers zowel diepgelovig als zeer sceptisch konden zijn, niet zelden beiden tegelijk.

En heel veel van die dingen hebben een christelijke (veelal katholieke) achtergrond. Veel universiteiten, sterrenwachten, studies en ook wetenschappelijke ontdekkingen (van evolutie tot oerknal) werden door katholieken opgericht of gedaan. De Europese kunst, muziek, literatuur en filosofie is zeer beïnvloed door het katholieke en protestantse denken. En ook het humanisme zelf is van oorsprong katholiek, maar later daarvan (min of meer) losgeraakt.
Zelfs het huidige rechtssysteem kent haar beginselen in de katholieke inquisitie destijds. Natuurlijk was het toen érg hardvochtig en rudimentair naar onze maatstaven, maar zij kende wel hoor en wederhoor, formele bewijsvoering en relatief milde straffen (wat dan natuurlijk nog meer zegt over de ándere strafsystemen). Menigeen zou liever door de inquisitie worden berecht dan door de plaatselijke landheer of door het volk.
Voor het eerst mochten verdachten zich verdedigen en werden volkslynchpartijen ingedamd; de heksenvervolgingen kwamen bijvoorbeeld pas op gang toen de macht van de Kerk afbrokkelde.
Natuurlijk was het zeker geen paradijs destijds en natuurlijk gebeurden er ook verschrikkingen. Je hoeft bijvoorbeeld echt niet de Zwarte Legende over de Spaanse Inquisitie te geloven om alsnog op voldoende wreedheden en gruweldaden te komen uit die tijd.
Maar ook tijdens de Verlichting ging er veel mis en ook vandaag de dag is de westerse cultuur voor velen geen paradijs, maar een keiharde, kapitalistische wereld die haar onderdrukking en uitbuiting slechts naar buiten de landsgrenzen heeft verplaatst. En zelfs dat niet altijd.
De geschiedenis is daarom veel te complex en te grillig om verschillende ontwikkelingen zonder meer op het conto van theïsme of atheïsme te schrijven, omdat je in verschillende tijdsperioden zowel fundamenten voor de huidige beschaving tegenkomt als misstanden die wij nu met kracht afwijzen. En de verschillende voorlopers zowel diepgelovig als zeer sceptisch konden zijn, niet zelden beiden tegelijk.

Maar God staat niet gelijk aan welk verkiezingsprogramma ook. Je kunt dus niet zeggen dat Jezus bijvoorbeeld het GroenLinks-programma zou uitvoeren, of juist het VVD-programma. Je kunt je eigen ideeën over dit vraagstuk dus niet sanctioneren met de idee dat Jezus ook zo zou handelen.
Uiteindelijk voegt het ook weinig toe aan de discussie, want elke gelovige zal dan alsnog diens eigen ideeën over Jezus' veronderstelde handelen hebben, zodat de inhoud en verloop van de discussie hetzelfde blijft, maar men nu Jezus er steeds direct bijhaalt. Waardoor zijn Naam uiteindelijk ijdel gebruikt wordt.
Ongetwijfeld, maar God kan dat op uiteenlopende manieren doen. Hij kan vrede brengen in het land, waardoor de vluchteling kan terugkeren, Hij kan voor een familie zorgen die de vluchteling wil opvangen, maar Hij kan ook middels het toestaan van harde maatregelen de mensensmokkel doen laten opdrogen, zodat er geen vluchtelingen meer verdrinken.
Hij kan dus op allerlei manieren voor de zwakken opkomen, waarbij Hij veel mensen en ook kinderen echter ook gewoon laat sterven in de oorlog of na jarenlange marteling en misbruik. Ook in dát opzicht is er dus niet echt een duidelijk politiek peil te trekken op Gods plannen.
Het is goed om vanuit christelijke normen en waarden deze discussie te onderhouden, maar men moet ervoor waken Jezus' Naam ijdel te gebruiken. Hij is niet achter welke ideologie of politieke koers te scharen, maar heeft in deze wereld een heel andere bediening.
Jezus' woorden en tekenen staan opgetekend in het Evangelie, zijn leer wordt verkondigd door de Kerk en zijn handelen wordt tegenwoordiggesteld in het gebed, de sacramenten en de naastenliefde. Dat is meer dan voldoende om vanuit ons door God gegeven verstand en geweten dergelijke vraagstukken te bespreken.

Meestal als in elk geval binnen de katholieke wereld mensen spreken over "eigentijds kerkzijn," dan krijg je zó een zouteloos en vaag-zweverig Huub Oosterhuis-gebeuren, vermengd met een maatschappelijk-politiek GroenLinks-sausje, dat je net zo goed niet katholiek kunt zijn.
Iets wat veel mensen inderdaad dan ook besloten in de jaren zestig en zeventig, toen die "eigentijdsen" iets teveel invloed kregen in teveel parochies en zo'n beetje alles afschafden en vernielden wat ook maar katholiek róók (zelfs letterlijk, want het bewieroken kon natuurlijk ook niet meer).
Hoeveel prachtige, handgemaakte kazuifels zijn er wel niet verbrand, hoeveel schitterende fresco's wel niet besmeurd met lagen witkalk, hoeveel eeuwenoude altaarstukken wel niet aan stukken geslagen? De tweede beeldenstorm inderdaad.
Nee, wie de wereld en de tijdsgeest slaafs wil volgen, zal ook niet méér dan de wereld en de tijdsgeest krijgen. Wat je geeft is wat je ontvangt en het is gemakkelijker te vernielen dan te repareren.

Gewoon een pin door de kop, dan is het binnen hoogstens een paar tellen gedaan. Mijns inziens zijn de levensomstandigheden vóór de slacht daarbij nog belangrijker dan het slachten zelf. Want het slachten is hoogstens een paar minuten lijden en daarna heeft het beest er geen herinnering meer aan; het is immers dood. Maar het stalleven duurt natuurlijk een stuk langer en levert bij teveel boerderijen een constant lijden op.
Het slachten moet dus zeker zo snel en pijnloos mogelijk gebeuren, maar het leven ervóór kan ook echt een heel stuk diervriendelijker dan nu veelal het geval is. Want of we nu wel of niet dat en dat vlees mogen eten, onze omgang met veedieren is zéker niet juist te noemen.
De rechtvaardige weet wat zijn beesten behoeven,
maar de zondaars zijn meedogenloos van aard.
-Spreuken 12,10, WV75

Gewoon een pin door de kop, dan is het binnen hoogstens een paar tellen gedaan. Mijns inziens zijn de levensomstandigheden vóór de slacht daarbij nog belangrijker dan het slachten zelf. Want het slachten is hoogstens een paar minuten lijden en daarna heeft het beest er geen herinnering meer aan; het is immers dood. Maar het stalleven duurt natuurlijk een stuk langer en levert bij teveel boerderijen een constant lijden op.
Het slachten moet dus zeker zo snel en pijnloos mogelijk gebeuren, maar het leven ervóór kan ook echt een heel stuk diervriendelijker dan nu veelal het geval is. Want of we nu wel of niet dat en dat vlees mogen eten, onze omgang met veedieren is zéker niet juist te noemen.
De rechtvaardige weet wat zijn beesten behoeven,
maar de zondaars zijn meedogenloos van aard.
-Spreuken 12,10, WV75

Lijkt mij dan wel lastig, met jezelf vloeken...