Hopper

Alleen als je monotheïsme onzin vindt kunnen er meerdere goden bestaan. Maar gezien dat het christendom een monotheïstische religie is, kan Allah geen andere God zijn dan de christelijke God. Moslims erkennen echter de drie-eenheid niet. Dat is het grote verschil tussen islam en christendom. En daar heeft het christendom een streepje voor op de islam. De Zoon kennen is de Vader kennen. (Niemand komt tot de Vader dan door Mij) Immers: de Zoon en de Vader zijn één. En binnen het christendom speelt de HG ook nog een rol. 1 Korintiërs 3. 16 U weet toch dat u een tempel van

In het veld van goed en kwaad speelt 'de sterkste' de baas. De Christus kan alleen daar intreden waar het 'zelf' wijkt. (zelfverloochening) Op het moment dat het 'zelf' onrechtvaardigheid verdraagt wijkt het 'zelf' ietsje terug. Zelfverloochening betrachtten als er niks gebeurd is zinloos. Juist tegenslag in de vorm van onrechtvaardigheid is goed voor zelfverloochening. Met het lezen van de Schrift gebeurd er ook niks. (Uitgezonderd contemplatief lezen.)

Zelf denk ik dat er mensen zijn die niet gehoord worden en verlangen dat er recht gedaan wordt , juist om die reden geloven in God. Ik kan me bv indenken dat een slachtoffer van het toeslagenschandaal zo denkt. Of een slachtoffer van verkrachting. Wat me er niet in aan staat is het 'vereffenen'. En als ze dat 'vereffenen' in gebed met God mededelen dan houden ze de 'gebrokenheid' in zichzelf gaande. Ik ben bekend met dat wat men 'gebrokenheid' noemt, dat is een persoonlijke gemoedstoestand waar de persoon in de rol van slachtoffer verkeert. Evenzo ben ik bekend met 'ongebrokenheid

Was Jezus niet die man die onrechtvaardigheid en beschimpingen gelaten onderging tijdens de kruisweg? Jezus volgen heeft met te maken met doen en laten. Dus als Jezus gelaten onrechtvaardigheid onderging dan dien ik dat als volger van Jezus ook te doen. Maar jij mag er uiteraard anders over denken. Iets anders is het hebben van een mening. Als jij vindt dat er te weinig verzorgend personeel is ergens, dan heb je die mening. Maar op een mening hoeft geen gemoedstoestand te volgen.

Er treedt automatisch vergelding op. Ik zie hier forumdeelnemers hun gemoed luchten op hen die we 'misdadigers' noemen. Zolang het gemoed nog vervuld is van wraak en andere gevoelens is er geen sprake van zelfverloochening en kan Math 16:25 niet in werking treden en lijdt de mens schade aan zijn ziel (Math 16:26). Wraak willen voor iets in 'de wereld' is iets willen/winnen in de wereld. Waaruit blijkt dat je met louter de Schrift lezen er niet komt als je niet van plan bent om de aanwijzingen van Jezus op te volgen.

Zo begrijp ik Robert Frans niet. Hij schrijft dat voor de mens in erbarmelijke omstandigheden de toorn Gods wel eens de laatste strohalm is. Dat verwijst -volgens mij- naar wraakgevoelens in zo een mens. Alleen besteedt zo iemand het uit aan God. Als God Liefde is dan kan er simpelweg geen liefdeloosheid in God aanwezig zijn, wat de mens er zelf ook van moge denken of geloven. En kan er dus ook geen toorn van God zijn. De mens heeft de vrijheid om zich van de Liefde af te wenden, maar moet dan ook niet zeuren als hij -geestelijk- in hoge nood komt. Lees: dat zijn gemoed gevuld wordt m

Non-dualiteit is een algemeen gebruikte term in de diverse religies. Maar het is een vreemd woord. Het betekent feitelijk dat het éne niet tegenover het andere staat. Dus in non-dualiteit kan het 'goede' ook niet tegenover het 'kwaad' staan. Wie zich inspant om een 'goed mens' te zijn heeft dan nog steeds alle zondige mensen tegen over zich. Zoals ik 'de Christus' interpreteer staat de Christus geheel buiten goed en kwaad. Dat is ook wat er volgens mij bedoeld wordt in Mt. 25,31-46. Wat je voor de hongerigen en dorstigen, de vreemdelingen, zieken, en gevangenen doet, doe je niet om e

De schrijver heeft het over 'de diepste betekenis' . Math. 16:25 gaat m.i. over zelflediging (zelfverloochening). De vraag is: Hoe doe je dat? Leerde Jezus ons niet dat de ultieme dienstbaarheid jegens een ander het opgeven van je zelf is? Uitspraken over het handhaven van individualiteit doe ik niet. Zelflediging is zonder voorwaarden vooraf. Herschepping is wel degelijk een optie. Dan maakt het 'zelf' plaats voor iets anders wat je tot dat moment niet kent. Maar dat kun je niet weten, de sprong in het diepe is een ongewisse zaak.

Ik kan me natuurlijk vergissen , maar volgens mij zijn er ook joden die de christelijke God afwijzen. En die beweren dat het christendom een valse godsdienst is.

Zolang Jezus een man is die 2000 jaar terug leefde is het niet erg spannend. Misschien is het de wijze van uitdrukken? Kun jij -Peter- dermate dienstbaar zijn aan een ander dat je je zelf er voor op zou geven? Is dat niet wat Jezus heeft voorgeleefd en nagevolgd kan worden? Dat is én-én: zelfverloochening én dienstbaar zijn aan een ander.

Het pad leidt naar de fontein , als God het wil...

http://www.wegennaareenheid.nl/non-dualistisch-christendom [quote]De mens denkt in menselijke categorieën. Hij heeft, met andere woorden, de neiging om te antropomorfiseren. Omdat God zich openbaart als liefde, als aanwezigheid, concludeert de mens dat God een persoon is, met wie hij op vertrouwelijke wijze om kan gaan. Maar als hij dan denkt God te kennen, komt er vroeg of laat een ervaring waarin God zijn onkenbaarheid kenbaar maakt. In uiterlijke omstandigheden kan dat rampspoed zijn, de ervaring van Job, die eraan gewend was zijn vroomheid in voorspoed te genieten, maar wiens g

Jezus is dermate radicaal dat niemand zich daar een voorstelling van kan maken. Het gaat iedere voorstelling te boven. En dan vraag hij ook nog eens om hem te volgen.

Klinkt goed. Ik zie 'bidden' als een ik-gij relatie welke de zelfzucht in stand houdt. Misschien okay in een bepaalde fase van je leven, maar het is en blijft een tweeheid, net zoals 'vergeven' een tweeheid veronderstelt. (Ik degene die vergeeft en 'jij' degene die vergeven wordt). Ik weet dat Jezus bidden en vergeven heeft aanbevolen, maar dat wil niet zeggen dat men er in hoeft te blijven hangen. Dankbaarheid kan ook spontaan opkomen. De liefdevolle blik in een medemens behoeft geen dank, niet aan de mens in kwestie en ook niet aan God. Het gaat vanzelf...

Voordat de mens aan zelflediging toe is vergt dat veel voorbereiding. Als er schuldgevoelens in een mens leven om het een of ander, dan zal die mens daar zelf wat aan moeten doen. Dan is je geweten belast met iets. Ik kan iedereen bedotten , maar mijzelf bedotten dat gaat niet lukken. Dat is onderdeel van het gaan van 'de weg'. Hoe het uiteindelijk in zijn werk gaat dat kan geen enkel mens vooraf weten. Je treft voorbereidingen door eerlijk te zijn jegens jezelf en de mensen om je heen. Verder weet ik van demonen niks af, ik heb ze nooit gezien, ontmoet of wat dan ook. Maar n

Hallo Fundamenteel, Het citaat is: "Jezus zeide tot hem: Ik ben de weg en de waarheid en het leven; niemand komt tot de Vader dan door Mij." (Johannes 14:6 NBG51) Jezus spreekt als dé Christus altijd in de ik-vorm (of Mij). Als ik ergens 'ik' gebruik dan bedoel ik natuurlijk niet mijzelf, laat dat helder zijn. Wie leeg is van 'ik' is vol van Christus maar wie vol is van zichzelf is leeg van Christus. Het was Hermanos die twee verschillende 'wegen' poneerde. (Die van mij en die van Jezus) Ik zie dat ik in zekere zin daarin ben meegegaan. Dat had ik niet mo

Mijn opinie is dat 'de weg' van Jezus ook niet bepaald gemakkelijk is. Ontlediging (leeg worden van zelf) is geen makkie.

Je zegt met andere woorden hetzelfde als ik. Christus als Waarheid moet gaan leven in de mens en niet langer 'ik'. Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij. Zoals Paulus dat schreef. En het kan ook niet betekenen dat we allemaal ons eigen Christus gaan verzinnen, het moet dezelfde Christus zijn. Als 'ik' zijn we allemaal verschillend, als Christus zijn we universeel. Daarom moeten we afscheid nemen van de begeertes welke in het aardse liggen, maar zónder ons af te zonderen. De verleidingen mogen zich onder onze ogen bevinden, maar wij begeren hen niet langer. En we

Er staat geschreven: Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Daarmee bedoelt Jezus zichzelf als Waarheid. Maar die Waarheid komt niet op commando omdat iemand bidt, die kan alleen komen als het 'eigen willen' is opgegeven. (Niet mijn wil geschiedde ) Zolang je Jezus of God nog verwacht is er 'willen' is je aanwezig. De enige die aan het 'willen' een einde kan maken dat ben je zelf. Daarom moet je ook "het leven verliezen om Mijnentwil". Zelfs de wil om te leven kan opgegeven worden, zodat je helemaal kan opgaan in het onbekende. Daarmee bedoel ik: je leven opgeven zoals je dat

Voor wie God zoekt is er natuurlijk ook nog Math 16: 25. "Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het vinden." God kan zich alleen als de Zoon (Waarheid) baren waar het zelf is geweken. God baart de Zoon in de ziel (Zie Math 16: 26). Wees vrij van de handelaar in je zelf. God handelt niet met jou. Alleen zij die niets van God verwachten kunnen de ziel ontvankelijk maken.

Ik lees dat wel eens bij gelovigen: dat ze de stem van God horen. Dat is natuurlijk hun eigen stem. Dus bidden heeft wel degelijk ook zijn dubieuze kanten. Vandaar mijn advies om het maar achterwege te laten. Dat gezegd hebbende moet natuurlijk ieder mens zélf daar achter komen, dat is het gaan van 'de weg'. (Ik ben de weg, het leven en de waarheid)

Ik heb geen bezwaar tegen bidden, maar topicstarter wil God ervaren. Zolang je aan het bidden bent is het onmogelijk om God te ervaren omdat je je dan tot iemand anders dan jezelf richt. En ik beken dat ik ooit -heel lang terug- ook wel eens gebeden heb in nood. Omdat het stil bleef van God's kant weet ik dat dat een beproeving was in mijn leven. Ik moest leren dat bidden niet helpt. God spreekt alleen in de stilte.

Het is eigenlijk super eenvoudig. Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Dus je kunt wel tot God bidden, maar dan ben jij hier en is God daar. En dat blijft natuurlijk ook zo. Gewoon Jezus volgen is voldoende. Daar kunnen we het over hebben. Bidden vind ik zelf zinloos.

Laat ik dit antwoorden: wie dorstig is voelt de behoefte aan water. Waarheid is zowel de 'dorst' als het 'lessen van de dorst' tegelijkertijd. Ik ga op in Waarheid en Waarheid gaat op in mij. En niet door mijzelf af te zonderen, maar door vol in het leven te staan. Het zijn van nut voor mijn medemens is tegelijkertijd mijn eigen nut. Kortom, deze Waarheid laat zich niet in woorden uitdrukken. 2 Korinthiërs 12:9. "want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht." In vergelijkingen spreken is de enige mogelijkheid om te communiceren. Daarom zullen we steeds hetgeen ver

Jezus sprak: ik ben de Waarheid (en de weg en het leven). Waarmee hij zei dat hij de verpersoonlijking is van Waarheid (enkelvoud). Met het woord 'ben' gaf hij een zijnstoestand aan. De Waarheid van Jezus is dan ook niet te vinden in het zintuigelijk waarneembare. Maar deze Waarheid is wel te vinden -zoals je schrijft- op basis van kleinere waarheden. Het erkennen van je eigen menselijke fouten is daar idd onderdeel van. Vandaar dat Jezus ook sprak van 'de weg'. Het relateert ook aan 'de verloren zoon'. Als deze Waarheid zichzelf mededeelt is dat een thuiskomst. Ik ben alleen we