Modestus

1. Daar waar God tegenwoordig is en Zijn wetten en Zijn gerechtigheid worden onderhouden.
2. Bij de Vader, en Zijn Zoon Jezus, en in alle mensen die vervuld zijn van de Heilige Geest.
3. Van eeuwigheid bij God de Vader, door Jezus Christus op aarde gebracht, in genade ontvangen door hen die Jezus als Verlosser en Zaligmaker aannemen.
4. Jezus Christus is de Koning der koningen.

Ja.

Omdat de wijze apostel zegt (ik zal de citaat een beetje veranderen om het ietsje beleefder te doen klinken): 'Verwerp een 'andersdenkende' mens na de eerste en tweede vermaning' (Titus 3:10). 
Ik ben niet slimmer dan Paulus om naar zijn raad niet te luisteren. Sorry. Probeer iemand anders uit zijn balans te brengen; bij mij heeft het geen zin. 

"Tenzij" moet "mits" zijn.
https://onzetaal.nl/taaladvies/mits-tenzij/#:~:targetText=Mits betekent '(alleen) als,'%2C 'behalve als'.

Dit kan geestelijk worden opgevat. Het betekent dat je wedergeboren bent en het vleselijke streven los laat.
In de liefde blijven wandelen.

Nee, want hosties zijn altijd wit en rond en sowieso is het volgens mij vrij ongebruikelijk in iconen om Jezus met een hostie af te beelden, daar de hostie dan nu juist het Lichaam van Christus zelf is.
Waarschijnlijk is het een rijksappel, als teken van zijn koninklijke waardigheid. Het is echter jammer dat we zijn rechterarm niet zien, waarmee Hij dan misschien een scepter vasthoudt en we dit daardoor zekerder kunnen weten.

Lijden is verbonden met zonde. Lijden is in de gehele schepping gekomen met de intreding van zonde.

Omdat ik vertrouw de getuigenis van het Heilige Schrift. De door God geïnspireerde profeet David zei (en dat is alleen maar een voorbeeld van talloze andere verzen): 'De afgoden van heidenvolken zijn zilver en goud, werk van mensenhanden... ' (Psalm 135); 'De goden die de hemel en de aarde niet gemaakt hebben, die zullen van de aarde en van onder deze hemel vergaan.' (Jeremia 10). Kortom ze zijn niets.
Waarom moet je God van de Bijbel vertrouwen? Dat is inderdaad niet gebaseerd op 'harde bewijzen', het is een keuze die ieder van ons maakt in het diepst van zijn hart.

Tja het lijden wat er is zal bestreden moeten worden,maar daar vanaf gezien de oorzaak van het lijden is bekend de zondeval.Voor de rest valt er niet over te zeggen in zijn totaliteit niet

Ik denk dat jij als moeder, samen met je man, wel kunt invoelen wat er door je heengaat als je boos op je kind bent. Die woede kan tweeledig zijn en is het vaak ook: enerzijds oprechte irritatie omdat het kind iets doet wat je echt heel vervelend vindt, anderzijds oprechte zorg dat het kind zich mogelijk in gevaar brengt met zulk gedrag. Als het kind bijvoorbeeld zomaar zonder kijken een drukke weg oprent, dan is de kans aanwezig dat je uit schrik het kind boos terug de stoep op trekt en een uitbrander geeft. Want het kind had zomaar overreden kunnen worden en je hebt hem (of haar) zo vaak gewaarschuwd...
Soms kun je naderhand wel lachen om een hilarisch uitgevoerde streek en soms moeten ouders hun lachen zelfs inhouden tijdens het corrigeren, omdat het kind hilarisch doet, maar natuurlijk wel duidelijk moet worden gemaakt dat hij dat echt niet moet doen. Maar soms kan het kind je echt het bloed onder de nagels vandaan halen en wil je hem gewoon even een tijdje niet meer zien. Omdat hij overduidelijk welbewust bezig is om jou uit te dagen en hij daarmee jou noch hemzelf bepaald goed doet. Uiteindelijk komt die boosheid, soms al dan niet gespeeld, dus vooral voort uit zorgzaamheid en liefde voor je kind.
De woede van God, al dan niet vooral een innerlijk proces, kan dus voortkomen uit het gegeven dat een mens iets doet wat echt heel dom, gevaarlijk of gewoon kwaadaardig is. En niet zelden is dat iets wat de mens in kwestie eigenlijk ook wel weet, maar toch blijft doen. In de Schrift wordt God dan ook omschreven als een Vader, of als een Koning, die zijn kinderen respectievelijk onderdanen opvoedt en de juiste weg wijst. En dat opvoeden ging zeker toen bepaald niet zo zachtzinnig als in onze samenleving. Ook de woede van een koning kon je letterlijk de kop kosten. Dus werd Gods toorn inderdaad gevreesd.
Of woede dan een menselijke eigenschap is? Misschien. Het kan echter ook zijn dat het iets goddelijks is, een vanzelfsprekende reactie op het kwaad, en dat wij er iets van hebben meegekregen. Wij zijn immers geschapen naar Gods beeld en Hijzelf kwam als Mens op aarde. Honger, vermoeidheid, droefheid, haat, lijden en uiteindelijk de dood bleven Hem niet vreemd. Er is een heilige woede die zich richt tot het echte kwaad, het kwaad dat Jezus uit doodsangst bloed deed zweten in de hof, en wij hebben iets van die woede meegekregen op die zeldzame momenten dat we écht geen onrecht kunnen verdragen.

Je hebt evolutie en de evolutietheorie he. Dat laatste is niet meetbaar noch verifieerbaar noch controleerbaar. Er is geen gemeenschappelijke voorouder, we stammen niet af van vissen. Genesis is correct, ieder organisme is naar zijn soort geschapen.
Aliens.

Waarom zou je daar iets over in de bijbel moeten vinden? Sinds wanneer is de bijbel een wetenschappelijke encyclopedie?
Geloofs- of wetenschappelijke kennis zijn geen constanten ze zijn allebei voor verbetering vatbaar.
Overigens zonder God's zegen over de medische wetenschap ga je nog steeds dood aan ebola ook met medicijnen.

"Kan geloofskennis in strijd zijn met wetenschappelijke kennis?"
Nee, als het echt om kennis gaat en niet om veronderstellingen, zoals evolutionisme. Atheïstische veronderstellingen moeten niet gepresenteerd worden als wetenschappelijke kennis.

Dank je wel, ik begrijp wat je zegt. Mijn vrouw is zo met de Statenvertaling groot gebracht en kent van al de oud Nederlandse woorden wat er in staat ook de betekenis. Daardoor spreekt God ook echt tot haar. Maar voor mij als "buitenstaander" die er niet mee groot gebracht is, komt het niet over. Tenzij als ik haar vraag het voor me te vertalen.
Ik denk dat daarom ook voor Christenen er de uitdaging ligt om missionair hierin de vertaalslag voor de buitenstaanders kunnen maken, om zo sneller ook toe te kunnen treden.

Toen de Mis wereldwijd verplicht geheel in het Latijn werd opgedragen, gaf dat een bijzonder effect: waar je ook ter wereld was als katholiek, je kon met je missaaltje precies de liturgie volgen. Alleen de homilie (soort preek) kon je dan net niet verstaan als je de taal van het land niet machtig was, maar al het andere wel.
Rondreizende priesters konden in elk land, van oost tot west, gewoon dezelfde Mis opdragen en de gelovigen, of enkel hijzelf, begrepen wat er gebeurde. Door een missaaltje, of gewoon doordat ze na zoveel jaren uiteindelijk de vaste teksten wel uit het hoofd kenden. Zelfs de misdienaren konden gewoon onder elke willekeurige priester de mis dienen en in het Latijn de gebeden correct beantwoorden.
Ook nu verstaan katholieke gelovigen elkaar nog altijd in vaste gebeden. Toen de nieuwe paus verkozen werd, stonden duizenden gelovigen op het St. Pietersplein te wachten en te bidden. In groepjes baden vele nationaliteiten samen de Latijnse versies van het onzevader, het weesgegroetje en zo nog meer vaste gebeden. Vertaling was niet nodig, iedereen wist de tekst of murmelde die gewoon min of meer mee.
Dit effect is natuurlijk ook min of meer te bereiken als wereldwijd elke parochie zich strikt aan de liturgie houdt. Dan kun je ook in een andere taal wel aanvoelen wanneer het Kyrie begint, of wanneer de priester het eucharistisch gebed aanheft.
Alleen doet niet elke parochie dat en ook in parochies die dat wél doen, volgen de wisselende gezangen in de volkstaal niet altijd zo strikt de tekst van het missaal. Dat hoeft dan ook niet per se, maar daardoor weet je natuurlijk niet altijd precies meer wat je zingt.
Daarbij heeft het ook iets mystieks, om iets te volgen dat niet om jouw gevoelens en expressie gaat, maar puur om de liturgie zelf. De liturgie is op God gericht, niet op jou. Jij volgt de liturgie, de liturgie niet jou. De Latijnse liturgie is misschien niet altijd te begrijpen, maar het is dan aan jou om je daarin te verdiepen en dus ook om de Latijnse gebeden je eigen te maken. Om de liturgie jóú te laten veranderen, jouw ziel te laten verheffen tot Christus zelf.
Door een vreemde taal, vreemde rituelen en een manier van zingen of reciteren die je op weinig andere plaatsen tegenkomt, wordt je opgenomen in een wereld waarin het mysterie en het wonder centraal staan en die zo vanzelfsprekend een eigen, unieke gedachtengang volgt, dat de wereld daarbuiten maar irreëel en absurd lijkt.

En met uw geest.
Het is maar net hoe je de (heils)geschiedenis interpreteert. We lezen in het Evangelie al wel dat Petrus de sleutels van het rijk der hemelen krijgt en dat hij sowieso een bijzondere rol speelt. Ook in Handelingen neemt hij als eerste het woord.
Natuurlijk krijgen de andere apostelen ook dezelfde volmachten als Petrus, net zoals alle bisschoppen die ontvangen, maar Petrus wordt heel expliciet de rots genoemd waarop Christus zijn Kerk bouwde. Wij hechten daar een eigen betekenis aan, steunend ook op onze eigen Traditie.
Zoals ik al eerder in dit topic schreef, is de rol van de paus door de geschiedenis heen steeds veranderd en verder ontwikkeld. Nu is zijn rol vrij ultramontaan, maar zij is in de geschiedenis inderdaad ook meer conciliair geweest.
De huidige paus lijkt ook zich weer meer te richten op een meer conciliaire rol, waarbij bisschoppen en ook synodes meer zeggenschap hebben en men daadwerkelijk vrijelijk in discussie mag gaan met de paus.
De geschiedenis zal uitwijzen hoe dat zal uitpakken.
We zien dan ook dat de katholieke Kerk zich enorm heeft ontwikkeld en uitgebreid over de hele wereld en dat ondanks al haar zonden en gruweldaden ze wereldwijd nog steeds een baken van hoop, geloof en liefde is voor meer dan een miljar mensen.
Daarin zien wij een teken dat we daadwerkelijk zo de weg gaan die Christus wil dat wij gaan.
Dat betekent echter niet dat de oosters-orthodoxen het helemaal fout zouden doen; onze gedeelde geschiedenis is nu eenmaal erg complex en veel conflicten onderling waren meer politiek dan religieus van aard.
Samen delen we de sacramenten, de apostolische successie en de liefde voor de Moeder Gods en oecumenische gesprekken blijven gelukkig nog altijd plaatsvinden. God heeft, zo geloof ik, uiteindelijk een plan met ons beiden; we kunnen en mogen niet zonder elkaar. Uiteindelijk zullen we weer één worden.
Maar we geloven wel dat het pausdom op krachtige wijze de eenheid van de katholieke Kerk vertegenwoordigd en dat heilige pausen daadwerkelijk een bron van inspiratie kunnen worden ook buiten de katholieke Kerk.
Wat betreft de onfeilbaarheid van de paus als hij ex cathedra spreekt: we zien dat juist als een bepérking van zijn macht, niet als een verbreiding.
Door die onfeilbaarheid kan hij zijn voorgangers namelijk niet tegenspreken daar waar zij ook ex cathedra gesproken hebben. Het is dus precies bedoeld om de eenheid, stabiliteit en consistentie van de Leer te bewaren.
Een paus kan dus niet 'zomaar wat roepen', want hij is altijd en overal gebonden aan de Traditie, die mede gevormd wordt door zijn voorgangers.
 

Met alle respect voor de Rooms-Katholieke dogma's, maar persoonlijk zou ik deze leer niet accepteren. Er was nooit een periode in de geschiedenis van de universele Christelijke Kerk waarin de paus van Rome (of welke andere bisschop dan ook) geaccepteerd werd als de universele herder van de Kerk. Dat geldt alleen voor de Rooms-Katholieke Kerk. Nergens zien we dat Jezus de heilige apostel Petrus en zijn opvolgers in Rome aanstelde als baas over alle christenen. Het hoogste gezag in de heilige katholieke en apostolische Kerk vormden de zogenaamde concilies, dat wil zeggen de bijeenkomsten van (met name) de bisschoppen. Trouwens ik las ergens dat deze vorm van saamhorigheid heet katholiciteit in het Grieks (katholikotita, καθολικότητα) De meest bekende zijn de oecumenische concilies. Maar uit de geschiedenis van de Kerk blijkt het dat zelfs niet alle concilies en hun beslissingen waren onfeilbaar. Er waren concilies die de kerk uiteindelijk verworpen heeft. Als de vergadering van de bisschoppen niet onfeilbaar is, dan kan zeker geen enkele bisschop aanspraak maken op onfeilbaarheid. En als een bisschop maakt een aanspraak op onfeilbaarheid en de absolute universele macht, dan loopt hij het gevaar antichrist te worden. Antichrist betekent niet alleen degene die tegen Christus is, maar ook degene die in plaats van Christus is. 
 Vrede zij met u.

Misschien gebeurt dat al vele malen, waarbij anderen weer vóór de oorlog bidden, maar worden onze herinneringen natuurlijk ook steeds aangepast. Dan is over vijf minuten W.O. II nooit gebeurt en weten we niet beter dan dat zij nooit is gebeurt. Een soort 1984, maar dan écht...

Met alle respect voor de Rooms-Katholieke dogma's, maar persoonlijk zou ik deze leer niet accepteren. Er was nooit een periode in de geschiedenis van de universele Christelijke Kerk waarin de paus van Rome (of welke andere bisschop dan ook) geaccepteerd werd als de universele herder van de Kerk. Dat geldt alleen voor de Rooms-Katholieke Kerk. Nergens zien we dat Jezus de heilige apostel Petrus en zijn opvolgers in Rome aanstelde als baas over alle christenen. Het hoogste gezag in de heilige katholieke en apostolische Kerk vormden de zogenaamde concilies, dat wil zeggen de bijeenkomsten van (met name) de bisschoppen. Trouwens ik las ergens dat deze vorm van saamhorigheid heet katholiciteit in het Grieks (katholikotita, καθολικότητα) De meest bekende zijn de oecumenische concilies. Maar uit de geschiedenis van de Kerk blijkt het dat zelfs niet alle concilies en hun beslissingen waren onfeilbaar. Er waren concilies die de kerk uiteindelijk verworpen heeft. Als de vergadering van de bisschoppen niet onfeilbaar is, dan kan zeker geen enkele bisschop aanspraak maken op onfeilbaarheid. En als een bisschop maakt een aanspraak op onfeilbaarheid en de absolute universele macht, dan loopt hij het gevaar antichrist te worden. Antichrist betekent niet alleen degene die tegen Christus is, maar ook degene die in plaats van Christus is. 
 Vrede zij met u.

Met alle respect voor de Rooms-Katholieke dogma's, maar persoonlijk zou ik deze leer niet accepteren. Er was nooit een periode in de geschiedenis van de universele Christelijke Kerk waarin de paus van Rome (of welke andere bisschop dan ook) geaccepteerd werd als de universele herder van de Kerk. Dat geldt alleen voor de Rooms-Katholieke Kerk. Nergens zien we dat Jezus de heilige apostel Petrus en zijn opvolgers in Rome aanstelde als baas over alle christenen. Het hoogste gezag in de heilige katholieke en apostolische Kerk vormden de zogenaamde concilies, dat wil zeggen de bijeenkomsten van (met name) de bisschoppen. Trouwens ik las ergens dat deze vorm van saamhorigheid heet katholiciteit in het Grieks (katholikotita, καθολικότητα) De meest bekende zijn de oecumenische concilies. Maar uit de geschiedenis van de Kerk blijkt het dat zelfs niet alle concilies en hun beslissingen waren onfeilbaar. Er waren concilies die de kerk uiteindelijk verworpen heeft. Als de vergadering van de bisschoppen niet onfeilbaar is, dan kan zeker geen enkele bisschop aanspraak maken op onfeilbaarheid. En als een bisschop maakt een aanspraak op onfeilbaarheid en de absolute universele macht, dan loopt hij het gevaar antichrist te worden. Antichrist betekent niet alleen degene die tegen Christus is, maar ook degene die in plaats van Christus is. 
 Vrede zij met u.

Inderdaad. Een gelijkenis is een illustratie van een bepaalde waarheid! Welke waarheid zou de Heer Jezus hier proberen te illustreren als er helemaal geen bewuste plaats van bestraffing of zegen zou bestaan?

'Minder omnipotent'... ?

ik heb veel compassie met de gewone mensen daar. Ik heb er lang gewoond en veel op gereisd. Het zijn voor het overgrote deel lieve mensen die alles voor je over hebben. De corrupte leiders die de boel vergallen worden altijd ondersteund door westerse mijn- en oliemaatschappijen. ik mag het niet zeggen maar doe het toch. Voor verreweg de meeste landen in Afrika was de tijd dat ze koloniën waren de beste voor alle inwoners. Die tijd heeft voor bijvoorbeeld Angola en Mozambique helemaal niet lang geduurd. We spreken over enkele tientallen jaren. De beslissing van de Portugese regering om die landen officieel tot koloniën te verklaren was om er orde en recht te brengen. Voor die tijd werden die landen uitgebuit door multinationals. De ambtenaren die er toen naar toe werden gestuurd waren voor het overgrote deel gewone mensen die het beste voor het land en de bewoners voorhadden. Nadat de landen gedekoloniseerd en zogenaamd vrij waren namen de multinationals de boel weer over. Die leggen aan niemand verantwoording af en hun enige motivatie is zoveel mogelijk winst maken. Ze hebben genoeg geld en macht om stromannen aan te stellen om hun belangen te behartigen en doen dat dan ook zo'n beetje overal in Afrika. Het is een dieptreurige situatie. Momenteel is China bezig het continent over te nemen, vanwege de grondstoffen. China heeft veel geleerd van de fouten die de Europese landen in Afrika hebben gemaakt en voor veel Afrikanen is de Chinese overname een zegen. Waarom ze het niet zelf kunnen is een lang verhaal. In het kort: Het interesseert ze gewoon te weinig. Ik spreek nu uiteraard veralgemeniserend maar Afrikanen leven van dag tot dag.  

Ik heb zelf trouwens ook pdd-nos en ken het probleem met opleidingen en werk vinden. Ik zie dat je spijt hebt van de gemaakte keuzes, maar waarscheinlijk zit de pdd-nos ook in de weg om je school af te kunnen maken en voor het gestudeerde werk te vinden. Veel mensen uit het autistische spectrum kampen met dit probleem. Sommigen zitten jaren werkloos thuis. Ik zelf heb twee opleidingen niet af kunnen maken en veel banen die me te complex waren verloren. 
Ik heb echter de ervaring dat God altijd voor me heeft gezorgd en in voldoende werk en inkomen heeft voorzien. Dat zie ik bij jou ook. Je hebt een huis, een kerk en werk. Alles is door God zo geleidt. Kijk, als je een diploma had gehad, kon jij je daar op beroemen. Dan is het jouw eigen inzet en verdienste geweest, lijkt het dan. Maar nu dat van jouw kant niet heeft kunnen gebeuren, heeft God in jouw leven voorzien met behulp van de nonnen. God krijgt dan alle eer. Dat heeft jouw geloof in afhankelijkheid van Jezus vergroot. Wat zou je immers zonder Hem zijn? Werkloos? Ongelukkig? Doelloos? Geïntimideerd? Maar nu heeft God jou gesticht als het ware. Hij heeft jou gemaakt tot wie je nu bent en dat is iets om werkelijk gelukkig om te zijn.
Met God aan jouw zijde kan je bergen verzetten.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.