Modestus

16 juni

De heilige Tychon, de zoon van een broodhandelaar, was om de reinheid van zijn leven en de vurigheid van zijn orthodoxie gekozen tot bisschop van Amathus op Cyprus. Hij spande zich in om het geloof te brengen aan de vele eilandbewoners die nog heiden waren. Na lange jaren van apostolisch werk en askese, is hij gestorven in 425. Zijn leven is beschreven door de heilige Joannes de Barmhartige.

[...]

De heilige martelaren Ferreolus (Fargeau), eerste bisschop van Besan- con, en zijn diaken Fergeux (Fargeon, Ferrutio). Zii waren tegen het jaar 180 door de heilige Ireneos daarheen gezonden om het Evangelie te verkondigen. Zij dienden daar 32 jaar, tot aan hun marteldood in 212.

De heilige martelaren Julitta met haar 3-jarig zoontje Kerykos (Cyricus, Quiricus). Zij was een inwoonster van Iconium en toen daar de vervolging met uiterste wreedheid werd doorgevoerd, vluchtte zij met haar zoontje en twee dienstmeisjes naar Tarsos. De vervolger kwam echter vrijwel tegelijk met haar de stad binnen; zij werd herkend, gearresteerd en voor het tribunaal gebracht. Haar enige antwoord op alle vragen was: “lk ben christen”. De woedende rechter liet het kind uit haar armen rukken en gaf opdracht haar af te ranselen. Toen Kerykos zag hoe zijn moeder met zweepslagen verscheurd werd, begon hij onbedaarlijk te huilen. De rechter nam het kereltje op schoot, maar deze verzette zich uit alle macht en krabde en spuwde hem in het gezicht en riep: “lk ben ook christen!” In zijn woede greep de rechter het kind bij een been en slingerde het de trappen af van de tribune op de stenen vloer, waar het dood bleef liggen. Julitta uitte geen klacht maar jubelde dat haar zoon een martelaar was, en met nog meer moed onderging zij de folterdood, onder Diokletiaan, 304. De beide dienst- meisjes, die zich eerst verborgen hadden gehouden, wisten in de nacht de lichamen te bergen en te begraven in het open veld. Na de kerkvrede onder Konstantijn maakte een van hen de plaats bekend, en de gebeurtenis vond een geweldige weerklank in heel de christenheid. Hun geschiedenis was reeds beroemd in de vroege middeleeuwen, en in Frankrijk zijn veel plaatsen genoemd naar Saint-Cyr ( zie ook 15 juli ).

De heilige Mauros met zijn zoon Felix. Hij was priester in Caesarea van Palestina, in de zesde eeuw. Om een onbekende reden liet hij zijn vrouw achter en nam zijn zoontje met diens verzorgster mee naar Rome. Na het vereren van de graven van de apostelen en martelaren, vestigde hij zich in een stadje dat nu San Felice heet. Daar bouwde hij een huis voor hun drieën. Ook Felix groeide op tot een heilige; er wordt van hem gezegd dat hij een dode ten leven heeft gewekt.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Aureus, bisschop van Mainz‚ met zijn diaken Justinus en zijn zuster Justina, door de Hunnen gedood tijdens het vieren van de Goddelijke Liturgie, in 451; en Ilpidius te Mende, 3e eeuw.

Eveneens op deze dag de heilige Tychon van Krestogorsk (Wologda); de monniken Bertadus en Amandus, 6e eeuw; de abt Euspicius, 6e eeuw; de monnik Vorles, tegen 600; Lutgardis, van het klooster van Aywières in Brabant; Markos de rechtevaardige van Apollonias, een neef van de apostel Barnabas; Menno, bisschop van Meissen in Duitsland; en Similianus bisschop van Nantes, 4e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-179/

 De aanbidding van Jezus door de Wijzen uit het Oosten

15 juni

De heilige profeet Amos, de derde van de Kleine Profeten. Hij kwam uit Thekoa‚ een dorp aan de rand van de woestijn, even ten zuiden van Jeruzalem. Rond 760 voor Christus werd hij gegrepen door de Geest en hij trok naar het noorden van lsraël, waar hij zijn visioenen predikte. De handel had daar welvaart gebracht maar tegelijk veel contact met de heidense volkeren. Er was een grote verleiding om allerlei elementen van de aantrekkelijke afgodendienst te mengen in de strenge eredienst van de ware God. De grotere welvaart verscherpte ook de sociale verschillen tussen arm en rijk, waarbij zij die gebrek leden uitgebuit werden ten bate van de welgestelden. Tegen dit alles verhief de profeet zijn stem. Hij leefde en profeteerde onder Josua van Judea en Jeroboam II van lsraël, en hij stierf als martelaar toen de zoon van de priester hem met een knuppel het hoofd insloeg.

[...]

De heilige Theodoros de Sykeoot, bisschop van Anastasioupolis in Galatië. Zijn relieken zijn in de 8e of 9e eeuw naar Konstantinopel overgebracht. Vandaag wordt dit feit herdacht.

De heilige Orsiësios (Ortisios) van Tabenna, de opvolger van de heilige Pachomios de Grote als hegoumen over al diens kloosters, nadat hij tijdens Pachomios leven reeds aan het hoofd had gestaan van het Cenobitische klooster. Hij is in vrede gestorven in 380.

De heilige Gregorios en Kassianos. Gregorios was een der stichters van het klooster Awnesj aan de Suchona, waarvan hij later de hegoumen werd. Samen met de kellenaar Kassianos, een vroegere grootgrondbezitter, werd hij in 1392, bij de verwoesting van het klooster, door de Tataren vermoord.

De heilige Michaël uit Griekenland, metropoliet van Kiev en de eerste primaat van de Russisch Orthodoxe Kerk. Hij begeleidde de heilige Wladimir, nadat deze in Chersonesis was gedoopt, naar Kiev. De Kroniek noemt hem: Wijs en zachtmoedig, doch strikt wanneer het noodzakelijk was. Hij bracht het orthodox geloof in Roess en stichtte de eerste scholen. Michaël is gestorven in 992.

De heilige Efraïm, patriarch van Servië. Als zoon van een priester was hij heimelijk naar de Athos gegaan toen zijn ouders bezig waren hem uit te huwelijken. Van daar keerde hij als monnik naar Servië terug naar het Ibrovski-klooster, waar hij later tot hegoumen werd gekozen. In 1376 werd hij de volgende patriarch na de heilige Sava. Hoezeer de keuze hem ook bedroefde, Efraïm kon niet weigeren in deze tijd van grote moeilijkheden zowel voor het land als voor de Kerk.
ln 1382 kroonde hij prins Lazaros en deed toen afstand van het patriarchaat, dat hij overdroeg aan Spiridon. Maar toen deze stierf in 1388, verzocht koning Lazaros hem, weer zijn schouders onder die last van het patriarchaat te zetten. Hij leidde het Servische volk door de moeilijke tijd na de nederlaag van Kosowo. In 1400 ging Efraïm op naar zijn Heer Die hij zozeer had liefgehad; hij stierf in de ouderdom van 88 jaar.

De heilige koning Lazaros van Servie, van 1371-1389. Hij is een der grootste vorsten van Servië, en werd gekroond door patriarch Efraïm. Hij hief het land weer op uit de door de voortdurende twisten en oorlogen veroorzaakte ellende, en bevorderde het geestelijk leven door de bouw van kerken en kloosters. Lazaros raakte gewond in de slag bij Kosowo tegen de Turken, werd gevangen genomen en onthoofd in 1389. Zijn lichaam werd naar het door hem gebouwde Ravenitsa gebracht, en in 1942 naar de kathedraal in Belgrado, tot troost voor de gelovigen in de Tweede Wereldoorlog. Hij was de stichter van het russische Panteleimon-klooster op de Athos.

De heilige Doulas de Veellijdende, een monnik uit Egypte, werd ervan beschuldigd zaken uit de kerk gestolen te hebben. Hij werd van zijn monnikschap vervallen verklaard en het voorwerp van verachting en allerlei mishandelingen. Hij bleef buiten voor de poort van het klooster en verdroeg alles, zonder protest, twintig jaar lang. Toen kwam zijn onschuld aan de dag, maar ook de ziekte waaraan hij leed. Twee dagen later stierf hij in vrede.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-178/

 De besnijdenis van Jezus Christus

@Hetairos Nee, ik denk niet dat hij nog leeft. Ik bedoelde Vanya als audioboek op YouTube.

@Hetairos Nee, ik heb er nooit van gehoord. In de jaren 70 was ik er nog niet. Maar ik vind het wel interessant. Dank je. Ik heb het nu wel gevonden op YouTube en zal het zeker beluisteren. Er is zelfs Engelstalige versie beschikbaar. Maar toen, 50 jaar geleden, moest het zeker buiten het Oostblok geprint zijn.

14 juni

De heilige profeet Elisa was de zoon van Safat uit de stam Ruben, te Abelmaum aan de Jordaan. Nadat hij bekleed werd met de uit de hemel gevallen mantel van Elia‚ was hij 65 jaar profeet, onder zes israelische koningen, van Achaz tot Joas. Hij had bij het afscheid van zijn geestelijke vader Elia, toen deze in een vurige wagen ten hemel werd opgenomen, een dubbel aandeel in diens geest gevraagd. En inderdaad werkte de goddelijke genade door hem met grote kracht. De ongewisse loop van toekomstige gebeurtenissen heeft hij vaak met grote nauwkeurigheid voorspeld. Op zijn woord geschiedden opvallende wondertekenen: het verdorstende leger van Israël in de woestijn werd door een plotselinge watervloed gered; uit een klein vat kwam zoveel olie dat een weduwe daarmee al de schulden van haar overleden man kon inlossen; het gestorven zoontje van de vrouw die hem onderdak verschafte, werd ten leven gewekt; een beperkte voorraad brood werd vermenigvuldigd om heel de profetenschaar te voeden tijdens de hongersnood. En zelfs na zijn dood werd door de aanraking met zijn gebeente een dode opgewekt. Elisa leefde in de 9e eeuw voor Christus.

[...]

De heilige Marcus, bisschop van Lucera, was de zoon van rijke christenen in Apulië. Na de dood van zijn vader werd hij priester gewijd. Later werd hij, om zijn heilig leven, tot bisschop gekozen in Lucera. Hij heeft het ambt vervuld tot hij stierf, 70 jaar oud, rond 328.

De heilige Quintianus (Quinctianus), bisschop van Rodez en Auvergne. Hij was een Afrikaan, die het land ontvlucht was wegens de felle vervolgingen door de Arianen. Hij kwam in Frankrijk op het einde van de 5e eeuw en werd tot bisschop gekozen van Rodez, na de dood van de heilige Amandus. Toen na enige tijd de Visigothen de overhand kregen in de stad, beraamden zij een aanslag op Quintianus. Deze vluchtte naar Auvergne, waar hij eervol ontvangen werd door de heilige bisschop Eufrasius. In 515 werd hij gekozen als diens opvolger. 
Een van zijn eerste daden was om koning Dirk weer gunstig te stemmen nadat deze gezworen had Auvergne te verwoesten, ook ander onrecht wist hij te verhinderen. Quintianus is gestorven op 13 november 527, maar hij wordt herdacht op 14 juni. 

De heilige martelaren Rufinus en Valerius waren twee christenen die toezicht hadden op de keizerlijke bezittingen bij Soissons. Zij vielen op door hun asketische levenswijze en hun weldadigheid voor de armen. Keizer Maximiaan begon met een gewelddadige vervolging en had aan alle magistraten de opdracht gegeven de naam van christen uit te roeien, tot elke prijs. Nadat de christenen in Reims waren uitgeroeid, kwam Soissons aan de beurt. Rufinus en Valerius hadden de stad ontvlucht, maar zij werden achterhaald in het woud waar zij zich schuil hielden. Zij werden toen zwaar gefolterd en gedood in 297. 

De heilige Docmael (Toul) in het graafschap Pembroke 6e eeuw. Hij onderscheidde zich door een bijzondere liefde voor het gebed en de boetvaardigheid. Altijd was hij vervuld van levendige dankbaarheid voor wat Christus omwille van ons heeft willen verduren, en hij zou zichzelf een misdadiger vinden als hij zich niet geheel aan Hem geven zou. 

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Marcianus, bisschop van Syracuse op Sicilië, en aldaar vermoord; en de priester Anastasius; de monnik Felix, en de maagd Digna, allen te Cordova.

Eveneens op deze dag de heilige Aldates (Eldad), bisschop van Gloucester, geroemd om zijn grote wijsheid en vroomheid, gestorven na 490. Elisa Sumski, monnik van het Solovjetski-klooster, 15e/16e eeuw; Etherius, bisschop van Vienne, 7e eeuw; 

Methodios, hegoumen van Pesjnosja, 1392; de Godminnende vorst Mstislav met de doopnaam Georgios, prins van Novgorod van 1179-1180; Jozef, bisschop van Thessalonika, en Julitta (Julia) van Tabenna in Egypte.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-177/

 Een nare voorval van profeet Elisa met kinderen

 Profeet Elisa en de Sunamitische vrouw

13 juni

De heilige martelares Akylina te Byblos in Syrië. Zij stamde uit een christelijk gezin en reeds vanaf haar zevende jaar wist zij zich op bijzondere wijze verbonden met Christus. Als juist huwbaar meisje werd zij op sadistische wijze gemarteld onder Diokletiaan in 293. Akylina was toen 12 jaar oud. Door de ontzettende pijn verloor zij het bewustzijn en ze werd als dood op de vuilnisbelt van het gerechtshof gegooid. Toen zij de volgende morgen nog bleek te bewegen, werd zij onthoofd.
Terwijl de priemen, waarmee zij gemarteld moest worden, roodgloeiend werden gestookt, bad zij het volgende gebed: “Heer Jezus Christus, Gij hebt mij in leven gehouden vanaf mijn jeugd; Gij hebt mijn innigste gedachten doorstraald met het heldere licht van Uw gerechtigheid; Gij hebt mij sterk gemaakt door Uw onmiddellijke en krachtdadige hulp, opdat ik zou kunnen strijden tegen de vijand en tegenstander, de Satan. Gij Die aan al Uw gelovigen de werkelijke en hoogste wijsheid verleent, voleindig nu ook de zware strijd die ik te strijden heb. Laat de lamp van mijn maagdelijkheid niet uitdoven, opdat ik met de vijf wijze maagden mag binnentreden in Uw bruiloftszaal om daar U te prijzen, Die al mijn smeekbeden hebt verhoord”.

De heilige nieuwe martelaar de diaken Nikolaas van Lesbos. Vandaag wordt herdacht de vinding van zijn relieken.

De heilige maagd-martelares Felicula in Rome. Zij was de zoogzuster van de heilige Petronilla, die door de wrede graaf van Rome, Flaccus, ten huwelijk was gevraagd. Zij bad God om haar dit huwelijk te besparen, en zij werd verhoord: God nam haar van de aarde weg. Flaccus stelde nu Felicula voor de keus: hem te huwen of aan de goden te offeren. Felicula antwoordde toen dat zij niet met hem kon trouwen, omdat zij zich aan God had toegewijd. En dat zij als christen in geen geval aan de afgoden zou offeren. Toen gaf Flaccus haar in handen van zijn lijfwacht. De officier hield haar eerst een week lang zonder enig voedsel opgesloten om haar wilskracht te breken. Daarna werd zij ondergebracht bij de Vestaalse maagden die haar evenmin konden overhalen.
Tenslotte werd zij aan de beul overgeleverd en op de pijnbank gespannen. Tijdens de foltering werd haar de vrijheid aangeboden als ze maar verklaarde geen christen te zijn. Maar vol vuur riep zij uit: “Ik zie Hem Die mijn ziel liefheeft, Die voor mij gal heeft geproefd, de doornenkroon heeft gedragen en aan het kruis gestorven is”. Toen zij gestorven was werd haar lichaam weggeworpen in de cloaca, het grote romeinse riool. ‘s Nachts wist de priester Nicomedes haar lichaam te vinden en het te begraven aan de Via Ardeatina, in het jaar 81.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-176/

  De engel verkondigt in de droom aan rechtvaardige Jozef de geboorte van Christus

12 juni

De heilige kluizenaar Onufrios de Grote. Onufrios begon zijn askese in het klooster Eriti in de Thebaïde, waar een honderdtal monniken leefde in strenge askese. Maar hij werd aangetrokken door het eenzame leven dat de heilige profeet Elia en Joannes de Doper hadden geleid voordat zij tot de prediking geroepen werden, en hij vertrok daarom naar de woestijn, vanuit de Grote Oase recht naar het Zuiden. Door Gods hulp vond hij de grot waarin een oude kluizenaar leefde. Onufrios wierp zich ter aarde en riep: “Vader, zegen!” De ander kwam naar buiten, hief hem op en gaf hem de broederkus. Onufrios bleef bij hem en kreeg onderricht over het leven in de woestijn. Het duurde niet lang of zijn geestelijke vader achtte hem geschikt om zelfstandig te leven, en hij bracht hem naar een op vier dagreizen afstand gelegen grot, die hij op zijn omzwervingen door de woestijn had ontdekt. Daar bleef hij een maand bij hem, totdat Onufrios aan de plaats zou zijn gewend. Vervolgens bezocht hij hem nog eenmaal per jaar, totdat hij bij zijn laatste bezoek stierf en door Onufrios begraven werd. Daarna leefde deze in volstrekte eenzaamheid, zonder ooit iemand te zien, gedurende 60 jaren vol ontberingen. Hij vertelde aan Pafnutios‚ die hem tenslotte vond, dat hij vaak zwaar te lijden had gehad van honger en dorst, en soms op sterven had gelegen door algehele zwakte. Hij had als enig voedsel de wilde planten die in de omgeving groeiden, maar na 30 jaar ontsprong voor de ingang van zijn spelonk een goede waterbron, waarbij een dadelpalm groeide, die hem voedsel verschafte. Zijn kleding raakte op den duur geheel verteerd en hij had als dekking slechts de lange spierwitte haren die op zijn lichaam groeiden als bij een wild dier, terwijl zijn baard reikte tot op de grond. Samengevlochten palmbladeren dienden als een gordel om zijn lendenen.
De heilige Pafnutios, die na al die jaren door God daarheen was geleid, was eerst uit angst weggevlucht toen hij Onufrios zag, totdat deze hem achterna riep dat hij ook een mens was, net als hij. Zo raakte zijn levensgeschiedenis bekend. Nadat zij de nacht samen in gebed hadden doorgebracht, nam Onufrios afscheid, waarbij hij beloofde de voorspraak te zullen zijn voor hen die in zijn naam een of ander goed werk verrichtten of zijn bijstand inriepen; daarna knielde hij weer neer. Nu stierf hij, tijdens zijn gebed, tegen het jaar 400. Door de kruisvaarders werd de eredienst van de heilige Onufrios, die zich al spoedig in het byzantijnse rijk had verbreid, ook in het Westen bekend.
Volgens de legende deed een engel ieder zaterdag en zondag de ronde door de woestijn om aan de alleen-levende monniken de heilige Communie te brengen.

De heilige kluizenaar Petros van de Athos was een Griek uit Konstantinopel; tijdens zijn militaire dienst werd hij bij een oorlog in Syrië gevangen genomen en zijn gevangenschap, in een vesting aan de Eufraat, duurde 9 jaar. Na zijn vrijlating trok hij naar de Athos, waar hij 53 jaar in eenzaamheid leefde en alle ontberingen verdroeg. Langzamerhand waren al zijn kleren vergaan, maar zijn lichaam was, als bij een dier, met lange haren begroeid, en zijn baard hing tot op de grond. Hij is gestorven in 734 als een van de eerste monniken op de Heilige Berg. Zijn relieken zijn naar Makedonië gebracht.

[...]

De heilige Bassianos en Jona van Solovjets. In 1651 werden zij naar het vasteland gezonden om kalk te halen, maar zij leden schipbreuk ten gevolge van een der hevige stormen die dat gebied teisteren. De beide monniken verdronken en hun lichamen spoelden aan land, waar boeren hen vonden en begroeven. Bij het graf gebeurden veel wonderen, zodat daar het klooster Petrominsk werd gebouwd, genaamd naar tsaar Peter de Grote, die daar eens gedurende drie dagen met zijn schip gelegen had om een storm op zee te ontgaan. Hij maakte in die tijd een groot houten kruis, dat aan de kust werd opgericht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-175/

  De aankondiging van de geboorte van Johannes de Doper door artsengel Gabriël aan Zacharias

Op 8-6-2022 om 18:09 zei Hetairos:

Zo denk ik ook aan de Maria-verering, waar komt die vandaan? Zo ook Maria Hemelvaart, bijvoorbeeld.

De Maria-verering was er al altijd in de traditie van de kerk. De grote feesten zelf waren gevormd na de tijd van de vervolging, toen de christenen de gelegenheid kregen om hun liturgische eredienst te organiseren. Er is geen 'Maria Hemelvaart' als een aparte feest. We geloven wel dat ze is opgestaan uit de doden drie dagen na haar begrafenis, door Gods wonder en naar het voorbeeld van Jezus. Maar dit hoort bij het verhaal van het grote Mariaanse feest van de Ontslaping van de Moeder Gods (15 augustus). De eerste schriftelijke informatie vind je in de apocriefen (niet-gezaghebbende boeken) - Protoevangelium van Jacob, de evangelie van de Geboorte van Maria, de Ontslaping van Maria. Je kan het in het Engels hier vinden en lezen (Jakobs Protoevangelium, Gospel of the Nativity of Mary, The Passing of Mary) https://www.ccel.org/ccel/schaff/anf08.toc.html#P6204_1831404

'Orthodoxe christenen zegenen, vereren en eren Maria, maar we aanbidden haar nooit.

Een deel van de verwarring over de 'aanbidding van Maria' komt voort uit het idee van aanbidding zelf. Als men in moderne kerken over aanbidding spreekt, bedoelt men meestal het zingen dat vóór de preek plaatsvindt. Als een bezoeker ons over Maria hoort zingen, associëren ze dat zingen met Maria-aanbidding. Maar in de orthodoxe kerk wordt aanbidding opgevat als offer (aan God). Wanneer we de Eucharistie aanbieden, nemen we deel aan het offer van het lichaam en bloed van Jezus. Orthodoxen zouden nooit een offer aan Maria brengen.

We eren Maria vanwege haar relatie met Christus, het wordt nooit geïsoleerd of op basis van haar eigen verdienste gedaan. In de iconen van de kerk zal Maria zelden of nooit in haar eentje afgebeeld worden. Ze wordt altijd met Christus getoond. Het meest voorkomende beeld is dat Maria Christus vasthoudt met haar hand naar Hem wijzend, de gelovigen opdragend om naar Christus op te zien voor redding.

In Lukas lezen we,

LUKAS 11:27-28
Een zekere vrouw uit de menigte verhief haar stem en zei tegen Hem: "Gezegend is de baarmoeder die U gebaard heeft en de borsten die U verzorgden!" Maar Hij zei: "Meer dan dat, gezegend zijn zij die het woord van God horen en het bewaren!"
Maria wordt niet alleen geëerd op basis van het feit dat ze Jezus fysiek heeft gebaard of gekoesterd. Ze is vereerd omdat ze het woord heeft gehoord en het heeft gehouden. Het is haar leven van volledige overgave aan de wil van God dat ze wordt geëerd. Hoewel het baren van Christus Maria's eigen unieke ervaring is, kan haar voorbeeld van onderwerping door alle christenen worden gevolgd.

De orthodoxe kerk leeft de Schrift na,

LUKAS 1:48
"van nu af aan zullen alle generaties mij gezegend noemen."

De afgelopen eeuwen is er veel discussie geweest over de mate van verering aan Maria, grotendeels vanwege de angst om te ver te gaan. Het ongelukkige resultaat is Maria helemaal niet te vereren. In feite heeft dominee Billy Graham herhaaldelijk gezegd: "Wij, evangelische christenen, geven Maria niet wat ze toekomt." Veel moderne christenen beschouwen Maria als een verre historische figuur, maar voor orthodoxe christenen is ze een aanwezige, levende voorbeeld in onze aanbidding van de ene God. Sinds het begin van het christendom tot op de dag van vandaag hebben we nooit opgehouden Maria te eren.

CITATEN VAN DE VROEGE CHRISTENEN
Want terwijl Eva, nog maagd en onbesmet, door het woord dat van de slang kwam, ongehoorzaamheid en dood voortbracht; de Maagd Maria, geloof en vreugde nemend, toen de Engel haar de goede tijding vertelde dat de Geest van de Heer over haar zou komen, en de kracht van de Allerhoogste haar zou overschaduwen, en daarom zou de Heilige die uit haar geboren zal worden de Zoon van God zijn, antwoordde: Het zij me naar uw woord. En zo werd Hij door bemiddeling van haar geboren, over wie... er zoveel Schriftplaatsen gesproken hebben; door wie God de slang omverwerpt, alsook de engelen en mensen die aan hem zijn gelijk geworden, en aan de andere kant verlossing van de dood bewerkstelligt voor degenen die zich bekeren van hun slechte daden en in Hem geloven - heilige Justinus de Martelaar, 'Dialoog met Trypho de Jood' (ca. 160 na Christus)

Net zoals Eva, de vrouw van Adam, maar nog steeds maagd, door haar ongehoorzaamheid de oorzaak van de dood werd voor haarzelf en de hele mensheid, zo werd ook Maria, die nog maagd was, door haar gehoorzaamheid de oorzaak van het heil voor haarzelf en de hele mensheid... En zo kwam het dat de knoop van Eva's ongehoorzaamheid werd losgemaakt door Maria's gehoorzaamheid. Want wat de maagd Eva vastbond door haar weigering om te geloven, dit heeft de Maagd Maria ontbonden door haar geloof. - St. Irenaeus, Tegen ketterijen (175-185 na Christus)

Het hele mensenras op aarde werd uit Eva geboren; maar in werkelijkheid is het van Maria dat het Leven waarlijk ter wereld is geboren. Zodat Maria door geboorte te geven aan de Levende, de moeder werd van alle levenden - St. Epifanius, Tegen 80 ketterijen, 78,9 (c. 374)'

http://theorthodoxfaith.com/article/worship-of-mary/

Daarnaast zijn verschillen met de rooms-katholieke verering van Maria. De Maria-verering wordt niet als dogma gezien in de oosters-orthodoxe traditie en we kennen ook niet het feest of de leer van de Onbevlekte Ontvangenis. 'Orthodoxen geloven dat de Heilige Maagd werd geboren in voorouderlijke zonde, net als elke andere persoon. Dit is belangrijk omdat als Maria niet in voorouderlijke zonde was geboren, God de zondige menselijke natuur niet van haar had kunnen aannemen. Zoals St. Gregorius Nazianzen schreef: "Want dat wat Hij niet heeft aangenomen, heeft Hij niet genezen." Als God de zondige menselijke natuur niet van de Heilige Maagd had aangenomen, had Hij de zondige menselijke natuur niet kunnen redden door de menswording van Christus. Inderdaad, een gebed gericht aan de Maagd Maria uit de dienst van Completen bevat de mooie woorden: "door Uw glorieuze baren heeft God het Woord zich verenigd met de mens en de gevallen natuur van ons ras verbonden met het hemelse."' http://ww1.antiochian.org/node/17079

Meer over deze verschilen vind je in deze lange Engelstalige artikel https://ortodoks.dk/ortodoks-tro-og-praksis/de-hellige/the-orthodox-veneration-of-mary-the-birthgiver-of-god

7 uur geleden zei sjako:

Daar ben ik het dus niet mee eens. Hij noemde Poetin een Godsgeschenk. Hij staat niet voor niets op de zwarte lijst. Een religieus leider behoort zich niet met politiek te bemoeien. Dat is namelijk bemoeien met de wereld en niet met geestelijke zaken. Openbaring noemt dat hoererij. En sorry dat ik moet zeggen, ik vind de Russisch Orthodoxe kerk typisch een religie als omschreven in Openbaring 17. Hij heeft bloed aan zijn handen door de oorlog van Poetin te steunen.

Als je moeite hebt met ROK, vergeet haar. Er zijn nog andere 14 kerkelijke organisaties (zelfstandige lokale kerken) binnen de orthodoxe kerk, wiens voorgangers een andere mening kunnen hebben over meneer Poetin.

Op 8-6-2022 om 18:09 zei Hetairos:

erfzonde

Wat is het verschil in opvattingen tussen de orthodoxie en de westerse kerken?
Erfzonde (προπατορική αμαρτία betekent in het Grieks voorouderlijke zonde) is een term die in westerse kerken wordt gebruikt en die verschilt van wat de kerk oorspronkelijk leerde als voorouderlijke zonde. Het is een leerstelling die stamt uit de tijd van Sint-Augustinus. Hij verdedigde de kerk tegen de leer van Pelagius. Augustinus leerde dat de hele mensheid met Adam zondigde. Dat wil zeggen, zijn zonde werd onze persoonlijke zonde. Het gevolg is dat schuld de dood vervangt als de voorouderlijke erfenis.

Er wordt op gewezen dat Augustinus een slechte vertaling van Romeinen 5:12 gebruikte. ἐφ᾿ ᾧ (ef' o) wat "vanwege" betekent, werd vertaald als "in wie". Zondigen in Adam is heel anders dan gezondigd vanwege Adam. De juiste interpretatie leert dat Adams zonde de dood met zich meebracht voor de hele schepping, en dat hoewel onze zonde het bewijs is van deze dood, het niet Adams specifieke overtreding is die we hebben geërfd.

In de orthodoxe leer zijn we onderworpen aan zondige neigingen, ziekte, lijden en dood als gevolg van onze afstamming van Adam. Met Adams zonde veranderde onze natuur. Ons doel is nu om deze gevallen neigingen te overwinnen met de hulp van de Heilige Geest en de weg van Christus, zodat we eenheid met God kunnen bereiken en in harmonie met hem in het paradijs kunnen leven.

In de orthodoxe opvatting kan schuld alleen het gevolg zijn van een handeling die iemand heeft gepleegd. We kunnen niet zondigen voor een ander. We geloven dat we een verlosser nodig hebben om de dood en onze scheiding van God te overwinnen, om vergeving te krijgen voor onze eigen overtredingen, maar niet om vergeving te krijgen voor Adams overtreding. Voor Adam kwam de zonde eerst en daarna de dood. We erven de dood van Adam en onze zonde volgt.

De dood is een zware last voor ons om te dragen. Onze levens worden gedomineerd door de angst voor de dood en onze strijd om te overleven. In deze strijd hebben we de neiging om egocentrisch te worden. Daardoor kunnen we van God gescheiden zijn. Onze redding omvat een transformatie uit deze angstige autonome staat. Voor het eeuwige leven moeten we in gemeenschap zijn met God en met elkaar.

Augustinus ontwikkelde in zijn debat met Pelagius het standpunt dat alleen genade kan redden. De kerk had altijd geleerd dat het zowel een kwestie van genade was als van persoonlijke inspanning of synergie, zoals het werd genoemd. Deze positie van de vroege kerk werd in het westen verlaten. Een concept van legalistische rechtvaardigheid werd vervolgens toegepast op de westerse theologie, wat leidde tot verdere verschillen tussen oost en west en het idee van een toornige God in het westen in plaats van de liefhebbende God van de orthodoxie.

https://stgeorgegreenville.org/our-faith/catechism/the-ofall/original-sin

11 juni

De heilige apostelen Bartholomeos en Barnabas, Bartholomeos, of Nathanaël, uit Kana, was een van de twaalf apostelen. Met Filippos verkondigde hij het Evangelie in Syrië en Klein-Azië. Zij werden samen gekruisigd maar er ontstond een zo hevige aardbeving dat hun lichamen uit angst van het kruis werden gehaald. Filippos was reeds gestorven maar Bartholomeos werd nog levend van het kruis afgenomen. Hij begroef de gestorven Filippos en ging naar Armenië. Daar bouwde hij kerken en vertaalde het Evangelie van Mattheos in het armeens. In Armenië genas hij de zieke dochter van de koning, maar diens broer werd opgestookt door de afgodspriester en deze liet Bartholomeos opnieuw kruisigen.
Barnabas, afkomstig van Cyprus, behoorde niet tot de twaalf. Om zijn speciale uitverkiezing en zijn werk voor de Evangelie-prediking werd hij reeds in de Handelingen (14:14) apostel genoemd. Wel behoorde hij tot de zeventig leerlingen die Christus uitgezonden had, en hij was de eerste die na het Pinksterfeest al zijn goederen had verkocht om met de apostelen een gemeenschappelijk leven te leiden.
Hij was samen met Paulos een leerling geweest van de beroemde Gamaliël, en hij verdedigde zijn vriend toen deze na zijn bekering in Jeruzalem met grote achterdocht ontvangen werd. En toen Barnabas de groeiende gemeente van Antiochië niet langer alleen kon besturen, haalde hij Paulos uit Tarsos om hem te helpen.
Na een openbaring van de Heilige Geest werkten Paulos en Barnabas samen in Seleucië en op Cyprus, vanwaar ze naar Perge, Pamfilië en andere provincies van Klein-Azië trokken. Langzamerhand verschoof ook hun verhouding. Was Paulos eerst de helper van Barnabas, de kracht van zijn persoonlijkheid bewerkte vanzelf dat Paulos de initiatiefnemer werd, en het tekent Barnabas overgave aan Christus, zijn innerlijke grootmoedigheid en de zuiverheid van zijn bedoelingen dat hij deze nieuwe positie ook vanzelfsprekend aanvaardde. Na het apostelconcilie waarin bepaald werd dat de heiden-christenen niet gebonden waren aan de joodse Wet, werd Barnabas, als een gezaghebbende persoon, meegegeven aan Paulos om de christenen in Antiochië gerust te stellen, en het werk van Paulos te consolideren. Eerst na een samenwerking van 14 jaar, ontstond een scheiding omwille van Barnabas’ neef, de evangelist Markos.
Barnabas geldt als de stichter van de kerk op Cyprus, waar hij nu weer heenging. Daar werd hij door de Joden gestenigd bij Salamis. Er is een zendbrief nagelaten waarin de christenen worden vermaand te wandelen op de weg van het licht, maar deze is waarschijnlijk van een andere Barnabas.
De Schrift werpt geen licht op een overlevering volgens welke Barnabas zich later weer bij Paulos heeft gevoegd in Rome en Italië. Hij zou ook de Kerk van Milaan hebben gesticht, waarvan hij als de patroon wordt vereerd. Maar zijn voornaamste werk ligt toch op Cyprus.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-174/

   Jezus en de rijke jonge man (Lukas 18)

10 juni

De heilige bisschop-martelaar Timotheos van Prussa (Bithynië), werd onder Juliaan gevangen gezet. Maar de gelovigen kwamen hem daar bezoeken, en door zijn lijden had zijn stem nog meer invloed gekregen. Dit werd aan de keizer overgebracht en deze gaf daarom bevel Timotheos in de gevangenis te onthoofden, 362.

De heilige martelaren, de maagd Antonina, veroordeeld om onteerd te worden maar uit het bordeel ontsnapt in de kleren van de soldaat Alexander, die in haar plaats achterbleef. Toen Alexander voor het gerecht werd gebracht, kwam Antonina zichzelf aangeven. Beiden werden nu gefolterd en ter dood gebracht, 313.

De heilige Bassianus, bisschop van Lodi. Hij was een zoon van de stadhouder van Syracuse, en voor zijn opvoeding werd hij naar Rome gezonden. Daar kwam hij in aanraking met christenen, hij kreeg Christus lief en werd gedoopt. Toen hij daarover lastig werd gevallen door zijn vader, trok hij naar Ravenna, waar bisschop Ursus, een landgenoot, hem onderdak bood bij de kerk van de heilige Apollinaris, buiten de stad. Daar leidde hij gedurende lange jaren een leven van askese en gebed.
Toen de bisschop van Lodi (Liguria) stierf, werd ten gevolge van een openbaring Bassianus gekozen als zijn opvolger. Hij werd door Ambrosius van Milaan en Ursus van Ravenna tot bisschop gewijd voor Lodi. God schonk hem de gave van genezingen, en er werd zelfs een dode weer tot leven gewekt na zijn gebed. Hij was ook aanwezig bij het sterven. van de heilige Ambrosius en hoorde hoe deze de Heer Jezus Christus had aanschouwd. Nadat Bassianus zijn diocees 30 jaar had bestuurd, is hij gestorven, 90 jaar oud, in 409.

De heilige Theofanes uit Antiochië was als jongen van vijftien jaar gehuwd met een eveneens heidens meisje. Na een gelukkig huwelijk van drie jaar stierf zijn vrouw. ln deze tijd van uiterste droefheid hoorde hij spreken over Christus, en zijn hart ging open naar een hogere liefde. Hij werd gedoopt. Daarna leefde hij als kluizenaar in een kleine cel bij de stad.
Na enkele jaren drong zich de gedachte aan hem op dat er in Antiochië zovelen een zondig leven leidden uit onwetendheid, en hij zag het als zijn plicht om ten minste één van hen te redden. Daarom verliet hij zijn cel, ging naar huis, en zei tegen zijn vader dat hij opnieuw wilde trouwen. Deze was daarover verheugd en gaf hem geld ter waarde van tien pond goud. Theofanes stak zich nieuw in de kleren en ging naar Pamsemna, een vrouw die bekend stond om haar slechte levenswandel.
Hij knoopte een gesprek met haar aan en vroeg hoe lang ze dit soort leven leidde. Zij antwoordde: “Sinds twaalf jaar”. “Zou je dan niet liever gewoon getrouwd zijn?” “Niemand heeft me ooit gevraagd”, zuchtte zij. “En als ik je dan zou vragen om mijn vrouw te worden – Pamsemna, wat zou je dan zeggen?” Zij was intussen zo onder de indruk geraakt van zijn ernstige persoonlijkheid dat zij het hoofd liet hangen en zei: “Als ik maar niet zo onwaardig was”. Toen nam Theofanes haar hand en zei: “Pamsemna,” hier is geld; bereid de bruiloft voor, want als je van me houdt dan zul je van mij zijn” – Met tranen in haar ogen antwoordde zij: “Niemand heeft ooit zo tot me gesproken. Wat kan ik anders dan van je houden?” Nu ging hij weg.
Een tijd later kwam hij bij haar terug en zei: “Het is tijd, ga met me mee”. Zij vroeg waar ze dan heen zouden gaan en waar hun huis zou zijn. Toen wees hij naar de hemel: “Daar waar niet gehuwd wordt noch ten huwelijk gegeven, maar waar ze zullen zijn als engelen Gods”. Zij was kwaad en wilde niet, maar ze hield van hem en luisterde toen hij begon te spreken over God Die rechtvaardig is en het onrecht haat; en over Jezus Christus Die op aarde gekomen is om zondaars te redden. Toen brak haar tegenstand en ze begon een diep verlangen te krijgen naar een heilig en ongeschonden leven. Langzaamaan bracht hij haar ertoe zich geheel af te wenden van haar zondig leven‚ en dit uit te wissen door het heilige water van de Doop.
Theofanes bouwde nu voor Pamsemna een cel in de buurt van de zijne, en leerde haar het asketische leven van vasten en onophoudelijk gebed, het strijden tegen de opstandige hartstochten, het zich bewust zijn van Gods tegenwoordigheid en het verlangen naar het hemelse verblijf der rechtvaardigen. Zo leefden zij elk in hun eigen cel gedurende bijna twee jaar, en zij stierven toen gezamenlijk, misschien ten gevolge van een besmettelijke ziekte. Na hun dood, in 369, werden zij in hetzelfde graf gelegd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-173/

 Genezing van de man met een verschrompelde hand

24 minuten geleden zei Hetairos:

Zoals ook Ignatius al schreef in zijn brief aan de gemeente te Smyrna rond 170 n.Chr: "Waar de Bisschop zich laat zien, daar is ook de gemeente aanwezig, zoals daar, waar Jezus Christus is, ook de algemene kerk is. Het is niet juist, zonder de Bisschop te dopen of het liefdesmaal (avondmaal) te houden". En hij voegde daar nog aan toe: "Wie de Bisschop eert, die wordt door God geëerd". Dat zal de kinderdoop zeker hebben gestimuleerd.

Hoe zie jij dat?

De bisschop is inderdaad iemand die het bestaan van de kerk mogelijk maakt, net zoals dat eertijds de apostelen waren. Het is niet alleen vanwege hun getuigenis, geleerdheid, prediking, maar ook omdat ze leidinggevende rol spelen en de Heilige Geest (Gods genade) doorgeven aan de gelovigen. Desalniettemin waren er wel gevallen in de geschiedenis van de kerk, waarbij bepaalde gelovigen ongehoorzaam moesten zijn aan de bisschop, toen de bisschoppen bijvoorbeeld in ketterij vervielen en hun volk dwongen om met hen mee eens te zijn of waarbij ze anderen dwongen om met hun misdaden mee eens te zijn. Denk bijvoorbeeld aan de ketterijen van de monothelitisme of iconoclasme, die aanvankelijk door de keizers veroorzaakt waren. Die protesterende gelovigen worden nu als heiligen vereerd, bijvoorbeeld Stafanus de Nieuwe of Maximus de Belijder die trouw wilde zijn aan de orthodoxe leer zelfs al zou de hele wereld tegen hem gekeerd zijn. En wat dopen betreft, er zijn ook voorbeelden van leke martelaren die anderen doopten voordat ze gemarteld en gedood werden. Zij waren geen priesters die dat wel mochten doen, maar toch waren ze vol zelfvertrouwen bij wat ze deden. Ik denk dat in die spannende en intensieve momenten van de voorbereiding op de marteldood waren ze vurig gericht op God en wat God wilt, zonder dat om de toestemming van de bisschop hoefden te vragen. Dus de bewering van de heilige Ignatius is geen absolute wet die altijd letterlijk moet worden nageleefd..

De vraag is of het nuttig is en of je God daarmee blij maakt. Voor mij de antwoord op beide vragen is nee. Drugs, alcohol en roken zijn zeker niet de genietingen van het eeuwige leven met God in het hiernamaals. Het zijn de demonen die deze verslavingsmiddelen aan de mens bieden (suggereren).

47 minuten geleden zei Hetairos:

Maar ook wat algemenere onderwerpen als kinderdoop

Er kan veel gezegd worden over de onderwerpen die je aanhaalde. Zodra ik tijd heb, zal ik meer informatie daarover presenteren. Maar nu eerst over de kinderdoop. Ik heb hier een Nederlandse vertaling van een interessante Engelstalige artikel daarover. Dit vertaalde gedeelte gaat over de achtergrond. De rest van het artikel kun je eventueel ook vertalen met google naar het Nederlands.

"De kinderdoop was in de eerste twee eeuwen na Christus niet controversieel in de kerk. St. Polycarpus beschreef zichzelf als 86 jaar toegewijde dienst aan Christus op een manier die duidelijk zou duiden op een kinderdoop. Plinius beschrijft met verbazing dat kinderen net als volwassenen tot de christelijke cultus behoren. De heilige Justinus de Martelaar vertelt over de „vele mannen en vrouwen die van kinds af aan discipelen van Christus zijn geweest”. St. Irenaeus van Lyon schreef over „allen die wedergeboren zijn in God, de zuigelingen en de kleine kinderen . . . en de volwassen.” St. Hippolytus stond erop dat „je eerst de kleintjes moet dopen . . . maar voor degenen die niet kunnen spreken, moeten hun ouders spreken of iemand anders die tot hun familie behoort.”

De eerste geregistreerde oppositie tegen de praktijk komt van Tertullianus in de derde eeuw. Hij maakte bezwaar tegen de praktijk van het dopen van zuigelingen vanwege het ketterse idee dat zonde na de doop bijna onvergeeflijk was. Zijn afwijkende mening moet worden begrepen binnen de grotere debatten van zijn tijd, gecentreerd rond waargenomen laksheid in kerkelijke moraal en regering. Veel van de grootste vaders van de derde en vierde eeuw werden niet gedoopt voordat ze volwassen waren, ondanks dat ze uit christelijke ouders waren geboren. Onder hen waren St. Basilius de Grote, St. Augustinus en St. Jeronimus. De latere doop van deze mannen weerspiegelt een grotere crisis in de pas gelegaliseerde kerk onder St. Constantijn. Een van de redenen waarom het uitstellen van de doop populair werd, was de wens van sommige christenen om de nieuwe golf van dopen van heidenen die alleen tot het geloof van hun keizer wilden behoren, tegen te gaan. Hoewel het nog geen vereiste was voor Romeinse loyaliteit of burgerschap, zorgde de doop ervoor dat men aan de goede kant van Rome stond. Het uitstellen van de doop benadrukte het belang van de ritus en was een poging om de echtheid van het leven te bewaren waarvoor de doop als initiatie diende. Uitstel had niets te maken met de geldigheid van de kinderdoop. Veel van die paters wiens doop werd uitgesteld, drongen er later op aan dat gezinnen hun pasgeboren kinderen dopen, met name de heilige Johannes Chrysostomus, de heilige Ambrosius en de heilige Cyrillus van Alexandrië.

De controverse over de kinderdoop ontstond pas na de protestantse Reformatie in zijn huidige vorm. Zelfs Maarten Luther en Johannes Calvijn stonden op de praktijk. Het was met Ulrich Zwingli (1484-1531), van de Zwitserse Hervormde Kerk, dat de eerste serieuze bezwaren rezen. Verscheidene van Zwingli's leerlingen lieten zichzelf herdopen en beweerden dat ze dit deden omdat hun kinderdoop ongeldig was omdat ze niet vergezeld gingen van geloofsbelijdenissen. Dit ontketende een debat in de vroeg gereformeerde kerken, dat sterk werd beïnvloed door sociale en politieke dimensies en theologie. Kort daarna doopten de voormalige Anglicaanse predikant John Smyth (1570-1612) en zijn volgelingen zichzelf opnieuw en werd de Baptist Church geboren. De Londense Confessie van 1644 van de Calvinistische Particuliere Baptisten verklaarde: "De doop is een verordening van het Nieuwe Testament, gegeven door Christus, om alleen te worden verspreid onder personen die geloof belijden." Er zijn tegenwoordig vele miljoenen baptisten, en dit standpunt over de doop is nog steeds een van hun belangrijkste doctrines.

Protestantse bezwaren tegen het dopen van kinderen kwamen niet voort uit een vacuüm verzegelde objectieve lezing van de Schrift. Dergelijke bezwaren kwamen voort uit veronderstellingen die van recente oorsprong waren en niet met terugwerkende kracht mogen worden toegepast op de Schriften, noch op de Kerk die in en om hen heen is ontstaan."

Lees verder http://ww1.antiochian.org/content/infant-baptism-what-church-believes

@Dat beloof ik Ik ben zionist, in de zin dat ik volkomen gericht ben naar de tweede komst van de Messias en Zijn Koninkrijk op aarde met als centrum het Nieuwe Jeruzalem. Het is niet moeite waard om achter Poetin, Zelenski, Biden, NAVO, Xi Jinping of Kim Jong-un te staan. Want zij allen zullen verdwijnen van het aangezicht van de aarde samen met hun geopolitieke projecten, maar Gods Koninkrijk blijft tot in eeuwigheid. Alleen God brengt Nieuwe eeuwige Wereldorde.

"Beyond the emerald sea Above the sapphire skies Behind a veil of cloudy glass A golden city lies And in that city bright There is a garden fair With creatures strange and magical Of grace beyond compare There is a lion with a mane of fire A snow-white calf full of eyes within Next to them a golden eagle flying Whose all-seeing gaze is unforgettable And in the sapphire skies A lonely star does shine That shining star is yours my love Until the end of time Love comes to those who love Light shines for those who see The lonely star will guide you to The garden that you seek You'll meet the lion with a made of fire The snow-white calf full of eyes within Next to them the golden eagle flying Whose all-seeing gaze is unforgettable"

9 juni
  
De heilige Kyrillos, aartsbisschop van Alexandrië. Hij was een askeet in de woestijn van Nitria maar werd door zijn oom, bisschop Theofilos van Alexandrië, tot diaken gewijd, en daardoor eigenlijk ook tot zijn opvolger. Hij bestuurde de Kerk vanaf 412 in de zware tijd der nestoriaanse onlusten, gesteund door zijn diepgaande theologische kennis, en was geneigd ook politieke middelen te gebruiken, wat niet altijd heilzaam uitwerkte. Hij richtte zendbrieven naar alle kanten, o.a. tot Nestorios zelf en aan de keizer, om de ware christelijke leer over de Menswording te verdedigen, waarin gezegd wordt dat de heilige Maagd de moeder is van de ondeelbare Christus, en niet alleen van Zijn menselijke natuur. Ook publiceerde hij commentaren op bepaalde gedeelten van het Oude Testament: de Boeken van Mozes‚ Jesaja, de Kleine Profeten; en op de Evangelies van Johannes en Lucas.
ln 428 werd Nestorios patriarch van Konstantinopel. Hij veroorzaakte een groot schisma door zijn preken tegen het gebruik van de titel “Moeder Gods” voor de maagd Maria. Kyrillos was in deze jaren de grote kampvechter voor de Orthodoxie, en zijn geschriften over de volheid van Christus’ Menswording‚ waardoor onze Verlossing eerst mogelijk was, waren de inleiding tot het bijeenroepen van een Concilie over deze kwestie. De heilige Kyrillos was voorzitter van dit 4e oecumenische Concilie van Efese, 431, en hij stierf 13 jaar later in 444, in de ouderdom van 70 laar. Kyrillos geldt ook als de dichter van de hymne: “Verheug u, Maagd, die God gebaard hebt….” ( zie ook 18 januari ).

De heilige Kyrillos van Velsk of Wizjesk (Wologda), gestorven in de 15e eeuw. Hij was geheel onbekend behalve bij enkele kluizenaressen die door zijn verschijning wonderbaar genezen waren van hun ziekte. Op hun aanwijzing werd het onbedorven lichaam van de heilige gevonden.

 
De heilige diaken Efraïm de Syriër, de “cither van de Heilige Geest”, zo genoemd om zijn grote poëtische begaafdheid. Hij was in 306 te Nisibis geboren. Over zijn leven is niet veel bekend, maar van zijn godsdienstige werken, die hij meest in dichtvorm publiceerde, is voldoende bewaard gebleven om ons een indruk te geven van zijn rijke persoonlijkheid. Veel van zijn hymnen, vooral over de heilige Moeder Gods, zijn ook overgegaan in de Liturgie van de Kerk.
Toen hij achttien jaar oud was, werd hij gedoopt. Als begeleider van bisschop Jakobos van Nisibis nam hij toen deel aan het Concilie van Nicea, en in 338 werd hij priester gewijd. Hij was een geleerde theoloog die uitblonk in Schriftuitleg en polemiek tegen dwaalleringen, en begiftigd was met een groot talent voor de prediking. Hij werd al spoedig de voornaamste kracht aan de christelijke hogeschool.
Toen Nisibis in handen viel van de vijandige Perzen, trok Efraïm met vele anderen naar Edessa, waar zich een grote kring van leerlingen rond hem vezamelde.
Op den duur werd ook Edessa belegerd, nu door de ariaansgezinde keizer Valens, zodat hongersnood en ellende de stad beheersten. De reeds hoogbejaarde Efraïm organiseerde uitgebreide hulpdiensten, richtte een hospitaal in en trok zelf bedelend door de rijke woonwijken om geld in te zamelen voor al dit werk. Hij is gestorven in 373.

De heilige martelaar Vincentius, de diaken. Hij predikte het geloof in Gallië, rond het einde van de tweede eeuw. Hij werd gearresteerd en in Agen zwaar gemarteld en ter dood gebracht, 3e/4e eeuw. Zijn graf werd gedurende vele eeuwen een druk bezochte bedevaartsplaats: van alle kanten van Europa kwamen de gelovigen zijn hulp afsmeken, schrijft de heilige Gregorius van Tours.

De heilige martelaren Primus en zijn broer Felicianus, romeinse burgers, die na een lang leven in dienst van de Heer, tijdens de vervolgingen zich in het bijzonder ten dienste stelden van de lijdende christenen. Zij besteedden daaraan hun gehele bezit en wisten door te dringen in de gevangenissen om de slachtoffers te bemoedigen en hun die aarzelden moed in te spreken om trouw te blijven aan Christus. Zelf bleven zij ongemoeid in verschillende vervolgingen, maar ten laatste werden ook zij gearresteerd, toen ze reeds hoogbejaard waren.
Na hevige folteringen ondergingen zij de marteldood in Nomentum (Mentana) op een twintigtal kilometers afstand van Rome. Het jaar is niet zeker, genoemd worden: 286 en 303.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-172/

Jezus en de vrouw betrapt in overspel 

@Dat beloof ik Hij heeft gewoon een andere visie op het conflict. Nergens steunt hij de agressie, imperialisme of dergelijke. Ik heb voor jou zijn brief aan de Wereldraad van Kerken vertaald zodat je zijn visie beter kunt begrijpen. Maar zelfs als hij zich ergens vergist, is zijn visie niet de visie van de hele Orthodoxe kerk wereldwijd.

"De zeer eerwaarde aartspriester Ioan Sauca, waarnemend secretaris-generaal, Wereldraad van Kerken

Beste pater Ioan,

Ik dank u voor uw brief van 2 maart 2022. Na u vele jaren te hebben gekend als een trouwe rentmeester van de Kerk van Christus en een onvermoeibare werker op het gebied van onderwijs en vorming van jongere generaties, waardeer ik ten zeerste uw werk als waarnemend algemeen secretaris van de Wereldraad van Kerken, die tot doel heeft overeenstemming en wederzijds respect tussen vertegenwoordigers van verschillende christelijke geloofsovertuigingen te bevorderen.

Onze kerk trad in 1961 toe tot de Wereldraad van Kerken, nadat ze zijn hernieuwde basis als "gemeenschap van kerken" en de Verklaring van Toronto had aanvaard, die in het bijzonder luidde: "De Raad als zodanig kan onmogelijk het instrument worden van één belijdenis of school <...> de lidkerken moeten hun solidariteit met elkaar erkennen, elkaar hulp verlenen in geval van nood, en zich onthouden van handelingen die onverenigbaar zijn met de broederlijke relatie.”

Sinds 1983 is het een van de prioriteiten van de Wereldraad van Kerken om haar lidkerken te betrekken bij het proces van erkenning van hun gedeelde verantwoordelijkheid voor gerechtigheid, vrede en de integriteit van de schepping binnen de wereldgemeenschap. Dat wil zeggen, ons WCC-lidmaatschap, onze dialogen, discussies op basis van het gelijkheidsbeginsel en de samenwerking met het hele christendom waren niet alleen een uitdrukking van onze inzet voor de zaak van verzoening tussen mensen, maar gaven ons ook vertrouwen in de solidariteit en ondersteuning van de wereldwijde christelijke gemeenschap.

Tegenwoordig wenden miljoenen christenen over de hele wereld zich in hun gebeden en gedachten tot de dramatische ontwikkelingen in Oekraïne.

Zoals u weet, is dit conflict niet vandaag begonnen. Ik ben er vast van overtuigd dat de initiatiefnemers niet de volkeren van Rusland en Oekraïne zijn, die uit één Kiëvse doopvont kwamen, verenigd zijn door een gemeenschappelijk geloof, gemeenschappelijke heiligen en gebeden, en een gemeenschappelijk historisch lot delen.

De oorsprong van de confrontatie ligt in de relaties tussen het Westen en Rusland. In de jaren negentig was Rusland beloofd dat zijn veiligheid en waardigheid zouden worden gerespecteerd. Echter, naarmate de tijd verstreek, kwamen de troepen die Rusland openlijk als hun vijand beschouwden, dicht bij zijn grenzen. Jaar na jaar, maand na maand hebben de NAVO-lidstaten hun militaire aanwezigheid opgebouwd, zonder rekening te houden met de zorgen van Rusland dat deze wapens ooit tegen het land zouden kunnen worden gebruikt.

Bovendien zouden de politieke krachten die het tot hun doel maken Rusland in bedwang te houden, er niet zelf tegen vechten. Ze waren van plan andere middelen te gebruiken, nadat ze hadden geprobeerd de broederlijke volkeren – Russen en Oekraïners – vijanden te maken. Ze hebben kosten noch moeite gespaard om Oekraïne te overspoelen met wapens en oorlogsinstructeurs. Maar het meest verschrikkelijke zijn niet de wapens, maar de poging om te 'heropvoeden', om Oekraïners en Russen die in Oekraïne wonen mentaal om te vormen tot vijanden van Rusland.

Hetzelfde doel nastrevend was het kerkschisma dat in 2018 door patriarch Bartholomeus van Constantinopel werd gecreëerd. Het heeft zijn tol geëist van de Oekraïens-orthodoxe kerk (van Moskou).

Al in 2014, toen bloed werd vergoten in Maidan in Kiev en er de eerste slachtoffers vielen, sprak de Wereldraad van Kerken haar bezorgdheid uit. Dr. Olav Fykse Tveit, destijds algemeen secretaris van de Wereldraad van Kerken, zei op 3 maart 2014: “De Wereldraad van Kerken is diep bezorgd over de huidige gevaarlijke ontwikkelingen in Oekraïne. De situatie brengt veel onschuldige levens in groot gevaar. En als een bittere wind van de Koude Oorlog, dreigt het het vermogen van de internationale gemeenschap om nu of in de toekomst op te treden over de vele urgente kwesties die een collectieve en principiële reactie vereisen, verder te ondermijnen.

Dat was ook het moment waarop een gewapend conflict uitbrak in de Donbas-regio, waar de bevolking hun recht om de Russische taal te spreken verdedigde en respect eiste voor hun historische en culturele traditie. Hun stemmen bleven echter ongehoord, net zoals duizenden slachtoffers onder de Donbas-bevolking onopgemerkt bleven in de westerse wereld.

Dit tragische conflict is onderdeel geworden van de grootschalige geopolitieke strategie die er in de eerste plaats op gericht is Rusland te verzwakken.

En nu leggen de westerse leiders Rusland zulke economische sancties op die schadelijk zijn voor iedereen. Ze maken hun bedoelingen overduidelijk - om niet alleen de Russische politieke of militaire leiders te doen lijden, maar vooral het Russische volk. Russofobie verspreidt zich in een ongekend tempo over de westerse wereld.

Ik bid onophoudelijk dat de Heer door Zijn kracht zo spoedig mogelijk zal helpen om de duurzame en op gerechtigheid gebaseerde vrede te stichten. Ik vraag u en onze broeders in Christus, verenigd in de Raad, om dit gebed te delen met de Russisch-orthodoxe kerk.

Beste pater Ioan, ik spreek mijn hoop uit dat zelfs in deze moeilijke tijden, zoals in de hele geschiedenis het geval is geweest, zal de Wereldraad van Kerken een platform kunnen blijven voor een onbevooroordeelde dialoog, vrij van politieke voorkeuren en een eenzijdige benadering.

Moge de Heer de volkeren van Rusland en Oekraïne behouden en redden!

Met vaderlijke liefde,

+KIRILL

PATRIARCH VAN MOSKOU EN GEHEEL RUSLAND"

His Holiness Patriarch Kirill sent a letter to the Acting General Secretary of WCC in connection with the events in Ukraine / Patriarch / Patriarchate.ru (patriarchia.ru)

8 juni

De heilige grootmartelaar Theodoros Stratelates ( zie 8 februari ). Vandaag herdenken wij de overbrenging van zijn relieken op deze dag in 312 naar het landgoed van zijn voorouders in Euchaita, zoals hij dat voor zijn marteldood aan zijn bediende Varos had gevraagd.

De heilige Efraïm, patriarch van Antiochië. Hij was gouverneur van de oostelijke gebieden onder keizer Anastasios. Algemeen werd hij geroemd om zijn vroomheid en medelijdende zorg; en hij kreeg de opdracht Antiochië te herbouwen‚ nadat de stad verwoest was door aardbeving en de daardoor veroorzaakte branden.
Op een bijzondere openbaring van God werd Efraïm tot patriarch benoemd. Hij was een geleerde en heeft veel geschreven ter verdediging van het Concilie van Chalcedon (451), dat ging over de volkomenheid van zowel de goddelijke als de menselijke natuur van Christus. Efraïm is gestorven in 545.

De heilige Zosimas van Phoenicië was monnik in een klooster in de buurt van Tyros. Hij had van God de gave van profetie gekregen en hij voorspelde de grote aardbeving die in 526 Antiochië zou verwoesten. Bitter wenend wierp hij zich op de grond en smeekte God dat de stad niet geheel en al vernietigd zou worden.
Van hem wordt ook verteld dat hij eens, met een muildier onderweg, een leeuw ontmoette die het muildier opvrat. Toen de leeuw verzadigd was en wilde gaan slapen, gaf de heilige hem de opdracht om in plaats van het muildier de last te dragen. Zo mak als een lammetje nam het dier de lading op en droeg die naar de stadspoort van Caesarea; daar kreeg hij de vrijheid terug. Zosimas is gestorven rond het midden van de 6e eeuw.

De heilige oudvader Athres (Atres), was een leerling van de heilige Hor. Toen deze vanuit Sketis, dat te druk werd, was uitgeweken naar de nitrische woestijn in Egypte, werd Athres zijn leerling. Zij leefden in volmaakte eendracht‚ zo verhaalde de heilige Sisoë, een vroegere leerling van Hor, tot de dood hen van elkander scheidde. Hor blonk uit door zijn deemoed, Athres door zijn ogenblikkelijke gehoorzaamheid. Toen Sisoë hem vroeg hoe hij die volkomen gehoorzaamheid verkregen had, liet Athres hem zien dat het juist abba Hor was, die even onvoorwaardelijk aan zijn leerling gehoorzaamde, door hem een stuk ongare vis te eten te geven, die Hor zonder iets te laten merken at. Zij leefden in de 5e eeuw.

De heilige monnik Naukratios was een leerling van de heilige Theodoros de Studiet. Nadat hij met hem was teruggekeerd uit de ballingschap gedurende de ikonenstrijd, werd Naukratios, op wens van patriarch Methodios en keizerin Theodora, hegoumen van het Studion-klooster. Hij is gestorven in 848.

De heilige Theodoros, van griekse afkomst, werd in 991 de eerste bisschop van Rostov. Hij deed veel voor de bekering der heidenen in de streek van Rostov en Suzdal. Hij is gestorven in Suzdal, in 1023.

De heilige prinsen Basilios en Konstantijn van Jaroslavl. Vandaag wordt herdacht de vinding van hun relieken.

De heilige Melania de Oudere was de grootmoeder van vaders kant van Melania de Jongere, met wie zij, door haar dominerend karakter, nog wel eens in botsing kwam. Ze was weduwe geworden op 22-jarige leeftijd en trok toen jarenlang, van 372-379, in het Midden-Oosten rond, meest in Palestina, waar zij de heilige Hiëronymos bijstond. Bij de inval van de Visigothen verliet zij voorgoed ltalië en zij stierf in Jeruzalem in 410.

De heilige Clodulphus (Cloud, Frondulphus, Hodulphus), bisschop van Metz. Hij was de zoon van de heilige Arnold, de vroegere eerste minister van Clotarius ll, die later bisschop van Metz geworden was. Ook Clodulphus, die een briljant student was, trad in dienst bij het hof, waar hij zich onderscheidde door zijn belangeloze toewijding.
Volk en geestelijkheid van Metz vroegen om Clodulphus als bisschop, hoezeer deze zich daar ook tegen verzette. Hij werd door de koning overgehaald om toe te stemmen in deze wijding en sindsdien “maakte hij een einde aan al zijn wereldse bezigheden. Hij begon direct met een grote rondreis in zijn diocees om de mensen te leren kennen, en om overal orde op zaken te stellen. Daarbij betoonde hij een bijzondere barmhartigheid voor de armen, en hij ontzegde zichzelf de noodzakelijkste dingen om hen te kunnen helpen. Zijn vurig geestelijk leven en persoonlijk gebed schonken kracht aan zijn prediking van Gods woord. Zo werkte hij veertig jaar onvermoeibaar tot aan zijn dood in 696, in de ouderdom van 91 jaar.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-171/

 Jezus geneest 10 melaatsen, eentje waarvan dankt Hem daarvoor.

56 minuten geleden zei Dat beloof ik:

Ik begrijp niet waarom we ons überhaupt zouden richten op de Orthodoxe kerk, die zich achter Poetin opstelt.

De kerk van Christus is buiten de seculiere politiek. Zij is daarom niet voor of tegen Poetin, daarom kon ze ook overleven tijdens de zware toestanden van bezetting door andersgelovigen, bijvoorbeeld die van moslims. En de orthodoxe bisschop van Japan van het begin 20ste eeuw, heilige Nikolay Kasatkin (etnische Rus), heeft zelfs de orthodoxe Japanse bekeerlingen aangemoedigd om te strijden en te bidden voor de overwinning van Japan op Russische keizerrijk ten tijde van de Russisch-Japanse oorlog. Dat deed hij niet omdat de kerk voor Japan was, maar omdat die mensen Japanse burgers waren en zo kon de kerk daar blijven bestaan.

 bisschop Nikolaas en zijn vooraanstaande bekeerling priester Paulus Sawabe (onder) uit samurai klasse

9 uur geleden zei 010:

Psychose word veroorzaakt door het brein. Voor iemand die psychotisch is en stemmen hoort, deze klinken niet zoals de stem in je hoofd, maar hetzelfde als je in het echt iets zou horen. https://www.cyberpoli.nl/psychose/faq/2142

Als ik die stemmen van buitenaf zou horen, dan zou ik zeker ervan zijn dat het demonen zijn. Maar in de bijna 37 jaar van mijn leven heb ik dit nog nooit gehad. Wel heb ik in mijn dromen te maken met de demonen. Soms hoor ik zelfs een heel andere taal die ik niet begrijp. En uit die ervaring weet ik dat ze heel muzikaal zijn als voormalige goede engelen van God. Ze proberen je bewustzijn te manipuleren om je beetje bij beetje in de valkuil te brengen om aan God te laten zien dat je net zo verdorven en liefhebber van zonde bent als zij. Paar dagen geleden hoorde ik bijvoorbeeld in mijn droom een duidelijke muziek met een ritmische zang in een onbekende taal. Hij leek op een Afrikaanse taal (ik luister nooit naar de Afrikaanse muziek). Een andere keer hoorde ik een andere koorzang met onbegrijpelijke woorden. Ik had het indruk dat het Koreaans was, maar dat was hem niet. In ieder geval was het me duidelijk dat het niet voor Gods glorie was bedoeld. 

Hoe ga ik daarmee om? Ik dank God Jahwe door de Heer Jezus Christus, dat Hij mij behoedt van demonisch bedrog. Ik smeek in alle nederigheid om Zijn hulp en bescherming en zo wordt ik behouden. En ik geloof dat iedereen die God eerlijk zoekt en naar Hem integreert, wordt door Hem beschermt. Er is geen reden voor wanhoop voor een vrome christen.

2 uur geleden zei Hetairos:

De Hollandse mentaliteit (twee gelovigen vormen een kerk en de derde veroorzaakt scheuring) werkt óók niet in je voordeel is; Hollanders kunnen maar moeilijk de onderste weg gaan en de ander in zijn waarde laten.

Dat geldt niet alleen voor Hollanders, helaas. Ik las bijvoorbeeld bij een Griekse schrijver dat de tweedracht een eeuwenoude probleem is van de Grieken. Het komt dus overal voor in verschillende vormen als de zondeval in werking. 

2 uur geleden zei Hetairos:

Een soort forum in een forum?

Dat heet subforum 🙂. Grapje. Ik  wou alleen interessante theologische informatie presenteren, zonder elke keer een nieuwe topic te openen.

7 juni

De martelaar Theodotos van Ankyra, was in het geheim christen, maar hij hielp wel in de kerk en bij het begraven van de gestorven slachtoffers van de vervolging. Men betrapte hem bij dit liefdewerk, en toen werd hij zelf ter dood gebracht, in 303. Zijn gedachtenis wordt ook gevierd op 18 mei.

De heilige martelaren Marcellus, bisschop van Rome, met de diakens Sisinius en Cyriacus; twee van diens vrienden: Smaragdus en Largius; de commentarisius Apronianus; de soldaten Satuminus, Papias en Maurus; Crescentianus, Irrenius, Pambo en Saturninus; de vrouwen Priscilla en Lucina, die hun rijkdom gebruikten om de graven te laten uithouwen voor de martelaren; en de keizersdochter Artemia, die door Cyriacus van een boze geest was genezen. De meesten werden in dezelfde tijd ter dood gebracht. Marcellus bestuurde de Kerk van 304-308; hij werd tot zware staldienst veroordeeld en stierf twee jaar later, totaal verzwakt door ontberingen en de ondergane mishandelingen. Dit gebeurde bij de bouw van de grote badinrichting, de Thermen, die tot stand gebracht werden met dwangarbeid, en waaraan vele christenen ten offer vielen tijdens het bestuur van de mede-keizer Maximiaan.

De heilige oudvader Daniël van de Sketis-woestijn in Egypte. Hij was een leerling van de heilige Arsenios en werd zelf een leermeester voor vele anderen. Misschien is hij dezelfde Daniël over wie Cassianus schrijft in zijn 4e Conferentie. Daarin spreekt Daniël over de verschillende oorzaken van onze dorheid in gebed, nadat we eerst uit geheel ons hart met God verkeerd hebben.
Hij geeft drie mogelijke oorzaken: onze eigen nalatigheid, waardoor wij een zekere lauwheid hebben laten binnensluipen en langzamerhand onverschillig geworden zijn; of luiheid waardoor we ons niet verdedigden tegen opkomende slechte gedachten; of aanvallen van de duivel waardoor wij onze goede voornemens in de steek laten of ons laten overmeesteren door verveling.
Maar die dorheid kan ook van God komen, opdat onze zo duidelijke gebrekkigheid ons beschermt tegen ijdelheid; en om ons te laten zien hoezeer wij Zijn genade nodig hebben om te kunnen bidden. Maar ook omdat God onze trouw, volharding en de kracht van ons verlangen op de proef wil stellen, zodat we inzien hoezeer we ons moeten inspannen, en hoeveel zware arbeid het kost om die heilige vreugde terug te krijgen. Bovenal dat alles het werk is van Gods genade. Daardoor kunnen wij leren uit die beproeving en voortgang maken in deemoed‚ zoals David zegt in psalm 118: “Heer, verlaat mij niet geheel en al”.
Vooral moeten we ons wapenen tegen de lauwheid, want dat is het ergste wat een monnik kan overkomen. Heidenen en zondaars kunnen zich bekeren en tot de Heer komen en ontbranden in vurigheid. Maar wie zich laten gaan in lauwheid moeten vrezen voor wat Christus zegt dat Hij de lauwen zal uitspuwen uit Zijn mond.
Bekend is ook het moedige woord van Daniël toen de broeders hem vroegen met hen mee de vlucht te nemen omdat de barbaren binnengevallen waren in de Sketis: “Als God niet voor me zorgt, waarom zou ik dan nog willen leven?”
Gedurende 40 jaar leefde Daniël in een klooster. Daarna trok hij in 420 naar de volkomen eenzaamheid in de woestijn. Verder werd er niets van hem vernomen.

De heilige martelaren Marcellinus, paus van Rome, 298, met Claudius, Cirinus en Antoninus. Tijdens de vervolging onder Diokletiaan werd Marcellinus door angst voorde martelingen bevangen en hij brandde wierook voor de afgoden. Doch weinig tijd later kwam hij tot inkeer: hij weende dag en nacht omdat hij Christus verloochend had, juist zoals Petros. Toen in Campania een bisschopssynode gehouden werd, ging Marcellinus erheen, bekleed met zakkenstof en met as op het hoofd. Hij beleed zijn zonde en vroeg om veroordeeld te worden. De vaders zeiden:
“Laat Marcellinus zelf het oordeel uitspreken”. Toen zeide hij: “Ik ontdoe mijzelf van de priesterlijke rang die ik niet waardig ben. En laat mij na mijn dood niet begraven worden maar voor de honden geworpen”. Daarna ging hij naar de keizer en beleed Christus. Hij werd gefolterd en met de anderen onthoofd in 304.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-170/

Jezus vermenigvuldigt broden voor een mensenmassa

studie van theologie

Ik stel voor om hier niet te lange artikels of citaten te presenteren en/of nuttige links te geven van de interessante theologische onderwerpen, zonder dat we dit topic met off-topics of luchthartige reacties vervuilen. Als eerste voorbeeld, een citaat (vertaald naar het Nederlands) van een oosters-orthodoxe theoloog Panagioits Papageorgiou uit de video 'Protestantse Reformantie en de orthodox-christelijke oosten'. Later zal ik misschien meer interessante dingen presenteren. 

"En toch is er een voorbeeld van een hervormer uit de 18e eeuw. Dit was John Wesley, een anglicaanse priester die erin slaagde de grenzen van de westerse neo-theologieën te overstijgen en terugkeerde naar het gemeenschappelijke christelijke erfgoed van de Griekse vaders. Terugkomend op wat hij het 'primitieve christendom' noemt, nam hij van de vroege christenen het concept van verlossing over als de genezing van de mensheid. De gebeurtenis van Christus beschouwde hij niet als een juridische transactie tussen God en de duivel en een straf van de Zoon door de Vader voor de genoegdoening van eer of voor de verzoening met de boze God. In navolging van Irinæus, Oringenes, Athanasius, zag hij de incarnatie van Christus als de liefdevolle condensatie van God om de mensheid te verheffen en dichter bij het goddelijke te brengen, want 'God werd mens zodat de mens vergoddelijkt kan worden'. In navolging van Gregorius de Theoloog zag hij de incarnatie als God die de mensheid aannam om het te genezen, want wat niet wordt aangenomen, kan niet worden genezen. Het idee van oordeel en juridische rechtvaardiging maakte plaats in zijn begrip voor Gods liefde en transformerende kracht voor de vervolmaking en heiliging van de gevallen mensheid. Wesley erkende in de vroege vaders dat in het proces van verlossing de vrije wil van de mens deelneemt met de vrij stromende genade van God, omdat het beeld van God in de mens niet volledig vernietigd is door de zondeval, zoals Augustinus had gedacht, het werd alleen vervormd en misvormd en nog steeds zijn vrije wil kan hij uitoefenen om het goede te kiezen, kan hij nog steeds reageren op de liefde van God, zodat de mens kan worden getransformeerd en heiliging of theosis kan bereiken. Wesley integreert de praktische ascetische leer van de vaders - vasten, biechten, bidden en de eucharistie - in een specifieke methode voor een moderne mens om hem te helpen bij zijn werkelijk opzettelijke transformatie door Gods genade en liefde in een nieuwe hernieuwde en genezen mens. Vandaar dat de termen 'methodisme' en 'methodistische kerk' werden aangenomen. Ik schat dat dit de plaats is waar Oost en West elkaar moeten ontmoeten, niet bij de Reformatie, niet bij de Roomse rationalistische en humanistische neotheologische productielijn van ideeën na Karel de Grote. We kunnen met elkaar niet samenkomen bij de ongecontroleerde juridische Augustijnse rivier van het denken die niet zorgvuldig rekening heeft gehouden met de theologische traditie die vóór hem lag. Maar we kunnen met elkaar alleen samenkomen in wat ik het 'gouden tijdperk van het gemeenschappelijke oosterse christelijke erfgoed' van de 2e tot de 5e eeuw noem, dat zowel intellectuele benadering van de ascetische discipline biedt, als het grote mystieke symposium van spirituele offergaven uit de eeuwen van Christelijk lijden en opoffering. De lessen die moeten worden geleerd, zullen vele zijn, redding zal niet worden gezien als een juridische transactie, maar in het licht van de opstanding en de transformatie van de mensheid in de theanthropos (God-mens) Christus, die God en de mens is (Τheánthropos, Θεάνθρωπος), de vleesgeworden Logos die de zonde in zijn vlees versloeg, de dood door de dood afschafte en de menselijke natuur verhief, haar vergoddelijkte en verheerlijkte toen Hij naar de hemel opsteeg en aan de rechterhand van de Vader zat. Dat is redding. 

De ware eenheid van het christendom kan alleen worden bereikt in de ene kerk die in continuïteit en overeenstemming met haar oorspronkelijke christendom zou zijn. Het zal alleen binnen ditzelfde primitieve christendom zijn, waar over de christologie werd gedebatteerd en verduidelijkt, dat de grote kloof tussen het primitieve christendom en de moderne heilstheorieën zal worden doorbroken...

Ik heb vandaag het gevoel dat ik hier in het moederland van Luther en Melanchthon, op de 'Grand Zero' van de Reformatie, naar de kerk van Wittenberg en haar moderne nakomelingen ben gekomen als de ambassadeur van de oude orthodoxe patriarchen Jozef en Jeremias persoonlijk om te suggereren voor een terugkeer naar de oude wortels en het gemeenschappelijke christelijke erfgoed dat Augustinus, Karel de Grote en het middeleeuwse pausdom van suprematie en onfeilbaarheid voorafgaat. Ik kwam om een terugkeer voor te stellen naar de tijd vóór de uitvinding van vreemde neo-theologieën van verlossing - en ik probeer niemand te beledigen - en ver vóór de introductie van aflatingen en vagevuur. Nu ik een deel van de pijn heb gevoeld van de gevolgen van deze verdeeldheid die door de Reformatie is teweeggebracht, stel ik de terugkeer naar de oude kerk voor, haar leven en praktijken, haar onderwijs en aanbidding. Dit zou volgens mij de enige effectieve manier zijn om het proces van het bereiken van de eenheid en gemeenschap van alle christenen op gang te helpen, wat Melanchthon en zijn vrienden zo graag wilden, maar niet konden bereiken. Met andere woorden, we moeten eerst in gemeenschap komen met de primitieve kerk, leren hetzelfde theologische idioom te spreken en het op dezelfde manier te begrijpen. Dan zullen we in staat zijn om de verstandige en begrijpelijke dialoog met elkaar aan te gaan, altijd beginnend met dezelfde theologische vooronderstellingen en altijd op dezelfde pagina blijven. Naarmate het fundament dat we aan het bouwen zijn tot stand komt, zullen we in staat zijn om alle nieuwe ideeën die in de daaropvolgende eeuwen zijn ontwikkeld, aan te pakken en te beslissen wat wel en niet past, omdat het christendom tegenwoordig zoveel tegenstrijdige ideeën biedt, zoveel tegenstrijdige theologieën die nergens op slaan als je ze samen bekijkt. Tot die tijd zullen we gebroken en verdeeld blijven, niet in staat om duidelijk met elkaar te communiceren over alle gebeurtenissen van elkaar." (oosters-orthodoxe priester Panagiotis Papageorgiou)

Citaat

And yet there is an example of a Reformer from the 18th century. This was John Wesley, an Anglican priest who managed to transcend the bonds of Western neo-theologisms and returned to the common Christian heritage of the Greek father. Going back to what he calls 'primitive Christianity,' he took from the early Christians the concept of salvation as the healing of humanity. The Christ's event for him seized to be a legal transaction between God and the devil and a punishment of the Son by the Father for the satisfaction of honor or for the appeasement of the angry God. Following Irinæus, Oringenus, Athanasius, he saw Christ's incarnation as the loving  condensation of God in order to lift up the humanity and bring it closer to Divinity, for 'God became man so that man may be deified.' Following Gregory the Theologian, he saw the incarnation as God assuming humanity to heal it, for what is not assumed cannot be healed. The idea of judgement and juridical justification gave way in his understanding to allow for God's love and transforming power for the perfecting and sanctification of fallen humanity. Wesley recognized in the early fathers that in the proces of salvation man's free will participates with the free-flowing grace of God, because the image of God in man has not been completely destroyed by the Fall, as Augustin had thought, it was only distorted and disfigured and can still exercise his free will to choose good, it can still respond to the love of God so that man may be transformed and reach sanctification or theosis. Wesley incorporates the practical ascetic teaching of the fathers - fasting, confessing, praying and the Eucharist - into a specific method for a modern man to assist him in his really willful transformation by God's grace and love into a new renewed and healed man. Hence the term the 'methodism' and 'Methodist church' were adopted. It is my estimation that this is the place where East and West need to meet, not at the Reformation, not at the Roman post-Charlemagne rationalistic and humanistic neo-theological production line of ideas. We cannot meet at the unchecked juridical Augustinian river of thought that did not take into account carefully the theological tradition before him. But we can only meet at what I call the 'golden era of the common eastern Christian heritage' of the 2nd to the 5th centuries, which offers both the ascetic discipline intellectual approach, as the reach mystical symposium of spiritual offerings drawn from the centuries of Christian suffering and sacrifice, the lessons to be learned will be many, salvation will be seen not as a juridical transaction, but in the light of the Resurrection and the transformation of the humanity in the theanthropos Christ, who is God and Man (Τheanthropos, Θεάνθροπος), the incarnate Logos who defeated sin in his flesh, abolished death by death and raised human nature, deified it and glorified it as He ascended to Heaven and seated at the right hand of the Father. That is salvation.  The true unity of Christianity can only be achieved in the one Church which would be in continuity and concord with its primitive Christianity. It will only be within this same primitive Christianity where Christology was debated and clarified that the great chasm between the primitive Christianity and the modern salvation theories will be breached... I feel today that I have come here in the motherland of Luther and Melanchthon, at the 'Grand Zero' of the Reformation, to the church of Wittenberg and its modern offspring as the ambassador of the ancient orthodox patriarchs Joseph and Jeremias in person to suggest a return to the ancient roots and the common Christian heritage which proceeds Augustin, Charlemagne and the medieval papacy of supremacy and infallibility. I came to suggest a return to the time before the invention of odd neo-theologies of atonement - and I'm not trying to insult anyone - and far before the introduction of indulgencies and purgatory. Having experienced some of the pain of the consequences of this divisions wrought by the Reformation, I prepose the return to the ancient Church. its life and practices, its teaching and worship. These I believe would be the only effective way to help jumpstart the proces of attaining the union and communion of all Christians, which Melanchthon and his friend desired so much, but failed to accomplish. In other words, we need to firstly come into communion with the primitive Church, learn how to speak the same theological idiom, as well as understand it in the same way. Then we will be able to initiate the sensible and comprehensible dialogue with each other, beginning always with the same theological presuppositions and remaining always on the same page, As the foundation we are building gets established, then we will be able to address all the new ideas developed in the subsequent centuries and decide what fits and what does not, because today Christianity offers so many conflicting ideas, so many conflicting theologies that don't make any sense, if you look at them together. Until then we will continue to be broken and divided, unable to communicate clearly with one another all the event of one another.

(Engelse tekst)

6 juni

De heilige Bessarion van Egypte was een beroemd askeet die door velen werd bezocht. Er werd van hem gezegd dat hij zo vrij leefde als een vogel in de lucht. Hij wilde geen enkel bezit hebben, geen huis, geen vaste verblijfplaats. Op geen enkele manier wilde hij zijn zinnen bevredigen, alleen het geloof mocht een richtsnoer zijn voor zijn handelen. Hij beschouwde zichzelf als een vreemdeling, die een tijd van gevangenschap op de aarde moest doorbrengen. Hij dwaalde rond, zonder acht te slaan op koude of hitte, door de bergen of door de woestijn. Wanneer hij bij een monniksgemeenschap aanlandde, wilde hij er niet binnentreden, maar bleef buiten staan, zuchtend en wenend, als een schipbreukeling die door de golven ergens aan land is geworpen. Wanneer hij uitgenodigd werd om binnen te komen, of wanneer hem hulp werd aangeboden, antwoordde hij dat hij pas binnen kon komen als hij gevonden had wat hij verloren had: “lk ben in handen gevallen van zeerovers en ben ternauwernood aan de verdrinkingsdood ontkomen; ik heb mijn rang verloren, ik ben de adel kwijtgeraakt waarin ik geboren was.” En wanneer men hem een stuk brood bracht en een troostwoord, dan nam hij dat aan maar bleef klagen over alles wat hij verloren had, en dat hem nog grotere ellende te wachten stond, zodat hem niets overbleef dan wenend rond te dolen.
Nooit legde hij zich neer om te slapen, hij sliep, staande in een hoek, of wanneer hij volkomen uitgeput was, zittend. Dat al dit geweld dat hij zichzelf aandeed van God afkomstig was, blijkt uit de volkomen zuiverheid van zijn leven en de wijze gematigdheid van zijn raad. Wanneer hem gevraagd werd wat men moest doen, antwoordde hij dat we ons moeten toeleggen op de zwijgzaamheid, en op de vrede van de ziel; en dat men zich niet moet aanmatigen om de grote vaders te willen evenaren. Ook zei hij dat men nutteloze verlangens moest wegrukken uit het hart, want die zijn een bron van verleidingen voor de geest en verstoren de rust van de ziel. Soms gaf hij al zijn kleding weg aan een naakte arme, en bleef dan zelf naakt zitten, totdat iemand die hem herkende, hem een kledingstuk gaf. Zelfs zijn enige bezit, een handschrift van de Evangeliën, verkocht hij op de markt om de opbrengst aan een arme te kunnen geven. Want daarin stond immers geschreven dat Christus gezegd had: “Verkoop wat ge hebt en geef het aan de armen”. God had hem de gave van wonderen verleend en zijn nabijheid boezemde groot vertrouwen in. Bij verschillende gelegenheden verschafte hij drinkwater aan zijn leerling wanneer die niet meer verder kon van de dorst.

Toen het noodzakelijk was, liep hij over een diepe rivier: het water kwam hem niet hoger dan de enkels, daaronder voelde hij vaste grond. Hij bezocht ook Jeruzalem en de monniken in Palestina. Bessarion is in hoge ouderdom gestorven tegen het jaar 500. Hij wordt ook herdacht op de 20e februari.

De heilige Hilarion de Nieuwe, hegoumen van het Dalmatos-klooster in Konstantinopel, was een leerling van de heilige Gregorios de Dekapoliet en werd diens opvolger. Als zijn voorbeeld beschouwde hij de heilige Hilarion de Grote, wiens naam hij droeg. Herhaaldelijk werd hij gevangen gezet of in ballingschap gestuurd wegens de ikonenstrijd, totdat hij uit de gevangenis bevrijd werd door de orthodoxe keizerin Theodora. Zo is hij tenslotte toch in zijn klooster gestorven in 845, in de ouderdom van 70 jaar.

De heilige maagd-martelaressen Archclaia, Thekla en Susanna. Zij leefden in een klooster in de buurt van Rome. Tijdens de vervolging van Diokletiaan waren ze gevlucht naar Nola in de Campania, en zij leefden daar in mannenkleding. Zij verleenden hulp aan zieken en ongelukkigen, en men kwam hen raad vragen, ook voor het persoonlijk leven. Toen zij het Evangelie predikten en bekeerlingen maakten, trokken zij de aandacht. Zij werden gearresteerd en na zware martelingen ter dood gebracht te Salerno in ltalië, in 293.

De heilige Païssios, hegoumen van Uglitsj, was 11 jaar monnik in het klooster van zijn neef, de heilige Makarios van Kalasjin. In 1464 kreeg hij opdracht om een klooster te stichten bij Uglitsj. Dit klooster werd een voorbeeld van monastiek leven zodat hij in 1489 ook gevraagd werd om het Nikolski-klooster te hervormen. Païssios is gestorven in 1504.

De heilige Jona Klimetski was een koopman uit Novgorod. Op het Onega-meer werd hij eens door een zware storm overvallen, en hij deed toen de gelofte de rest van zijn leven aan God toe te wijden. Na de schipbreuk spoelde hij aan op het eiland Klimets. Op de plek waar hij aan land gekomen was, lag ook een ikoon van de heilige Drie-eenheid, omgeven door stralend licht. Daarom bouwde hij daar een klooster ter ere van de heilige Drie-eenheid, nadat hij eerst als monnik gevormd was in het klooster van Novgorod. Hij besteedde zijn vermogen aan de bouw, maar hij wilde niet zelf de hegoumen zijn. Jona is daar gestorven in 1534.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-169/

Rijke man en Lazarus

  Pinksteren of de Nederdaling van de Heilige Geest

5 juni

De heilige bisschop-martelaar Dorotheos van Tyros in Fenicië. Hij was meer dan 50 jaar bisschop en reeds gefolterd onder Diokletiaan. Hij was tweetalig opgevoed in grieks en latijn, later studeerde hij ook hebreeuws‚ en hij nam deel aan het grote Concilie van Nicea. Hij was een der grootste geleerden van zijn tijd, en zijn geschriften beslaan een kleine bibliotheek. Zijn beschouwingen over het orthodox geloof zijn nog steeds bewonderenswaardig door de heldere gedachtengang en de diepte van inzicht.
Onder Juliaan de Afvallige stierf hij te Odyssopolis op Sicilië (anderen zeggen in Thracië), in 362, ten gevolge van allerlei kwellingen en slechte behandeling, die hij door zijn ouderdom niet meer verdragen kon: hij was reeds 107 jaar oud. Hij wordt daarom als martelaar geëerd.

De heilige Theodoros Yaroslawitsj, de oudste broer van vorst Alexander Nevski. Op bevel van zijn vader was hij in het huwelijk getreden toen hij 14 jaar oud was, maar hij stierf op de dag van zijn huwelijk in 1233, in Novgorod. Vier eeuwen later werd zijn volkomen onbedorven lichaam uit het graf gehaald door plunderende Zweedse troepen.

De heilige martelaren Markianos, Nikander, Hyperechios, Apollonios, Leonides‚ Arios, Georgios, Selenias, Irenios en Pambo van Egypte. Zij werden tijdens de vervolging van Maximiaan zonder voedsel of drank opgesloten in een open, ommuurde ruimte, in de gloeiende hitte van de zon, met een aan de afgoden gewijde vijver binnen hun bereik. Zij dronken daar niet van, maar bleven psalmen zingen tot hun stemmen de dienst weigerden en zij van dorst gestorven waren, begin 4e eeuw.

De heilige Theodoros de Wonderdoener, askeet in de Jordaan-woestijn. Van hem wordt verhaald hoe hij eens per schip reisde naar Konstantinopel. Door een storm uit de koers geslagen, zwierf het schip lange tijd rond en het drinkwater raakte op. De toestand werd nijpend en allen dreigden van dorst om te komen. Toen hief Theodoros de armen op in gebed en maakte een groot kruisteken over de zee. Daarna beval hij water uit de zee te putten. Het bleek drinkbaar zoet water te zijn. Theodoros is in vrede gestorven in 583.

De heilige belijder Anubios (Anoub) van Egypte, 5e eeuw. Omwille van Christus had hij veel moeten verduren; tenslotte week hij uit naar de woestijn. Daar leefde hij in een verlaten heidense tempel tot aan zijn dood.

De heilige bisschop Konstantinos, metropoliet van Kiev en geheel Rusland. Hij was van griekse afkomst en werd in 1154 bisschop gewijd, te midden van een kerkstrijd over het recht van de bisschopskeuze. ln 1158 werd hij door de vorst verdreven en hij stierf in 1159 in Tsjernigov.
In zijn testament schreef hij dat hij niet waard was begraven te worden omdat hij had bijgedragen tot de onenigheid in de Kerk. Zijn lijk moest maar buiten geworpen worden voor de honden. Met angst en beven werd deze wilsbeschikking ten uitvoer gebracht, en het lichaam bleef drie dagen liggen. Al deze tijd heerste diepe duisternis over Kiev, geweldige onweren barstten los, acht mensen werden door de bliksem gedood. Maar boven het lichaam werd een vuurkolom gezien. Toen beval de prins van Kiev dat het lichaam in de kerk begraven moest worden, en terstond klaarde het op en werd het gewone verloop van de natuur hersteld.

De heilige grootvorst Igor Olegowitsj uit Tsjernigov, werd heerser van Kiev in 1146. De bewoners verklaarden echter de hun beter bekende Isjaslav van Perejaslav tot grootvorst. lgor werd toen monnik, maar het volgend jaar sleurden oproerlingen hem weg uit de kerk en vermoordden hem in 1147.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-168/

Parabel van de verdwaalde schap (zondaar die zich bekeert en gered wordt)

Parabel van de verloren en hervonden drachma.