Modestus

Ryan Bruss werd naar de hemel en naar de hel gebracht. Ontdek de schokkende dingen die hij zag! De opstanding van Lazarus zorgde ervoor dat veel Joden in Jezus gingen geloven. Het is datzelfde potentieel in jou dat satan ziet als hij naar je kijkt. En hij vindt het niet leuk.

Bestaat er een letterlijke hel? Zo ja, waar lijkt het op? Bill Wiese is door God gekozen om de hel te bezoeken en zijn ervaring te delen met een generatie die niet zeker weet of de hel wel bestaat! Dit interview geeft je een groot medeleven met de verlorenen.

14 juli

De heilige Akylas, apostel uit de zeventig, was een te Rome gevestigde leerlooier uit Pontus. Toen de Joden uit Rome verdreven werden, ging hij met zijn vrouw Priscilla naar Korinthe, waar hij een der belangrijkste medewerkers werd van de heilige apostel Paulos. Volgens de overlevering werd hij later bisschop van Heraklea en hij stierf als martelaar. Zijn vrouw stierf eveneens de marteldood.

De heilige Liebert is geboren te Mechelen‚ op het gebed van de heilige Rumbold, nadat de ouders reeds wanhoopten nog ooit kinderen te kunnen krijgen. Het jongetje werd daarom aan God beloofd en reeds als kind in handen gegeven van bisschop Rumbold, die voor zijn opvoeding zorgde.
Eens was Liebert met andere kinderen aan het spelen op de oever van de modderige Dyle; hij viel in het water en zonk omlaag en kwam niet meer boven. Op het geschreeuw kwam Rumbold aanlopen, hij knielde aan de waterkant, bad tot God en plotseling kwam het hoofdje weer boven water. Hij greep het jongetje in de haren en trok hem op het droge. Weldra huppelde Liebert door de zorgen van zijn ouders weer rond alsof er niets gebeurd was.
Toen hij opgegroeid was, trad Liebert in het klooster dat de heilige Rumbold had gesticht. Hij ontwikkelde zich tot een voorbeeldige monnik en werd op den duur tot abt gekozen. Een invasie van Noormannen noodzaakte hem te vluchten en hij zocht een toevlucht in Hesbain. Een groep heidenen kwam hem achterna, zij drongen de kerk binnen en doodden Liebert aan de voet van het altaar van Sint Tron, in 835.

De heilige Marcellinus, bisschop van Deventer in de achtste eeuw. Hij was een angelsaksische opstandeling die door de Romeinen krijgsgevangen was gemaakt en als slaaf werd verkocht. Vanuit Rome werd hij naar Utrecht meegenomen door bisschop Gregorius. Deze bekeerde hem onderweg en zond hem naar de kloosterschool van Willibrord, waar hij priester werd gewijd. Toen werd hij medewerker van Gregorius bij het bekeringswerk onder de Friezen, en later met Lebuïnus in Twente en Drente, vooral bij Oldenzaal en Coevorden. Door de inval der Saksen moest hij, als een uit het vijandige Frankrijk afkomstige missionaris, terug naar Utrecht, waar hij de Sint Salvatorkerk beheerde en vriendschap sloot met de heilige Ludger.
Hij is gestorven in Oldenzaal, maar zijn graf bevindt zich in de Lebuïnuskerk in Deventer.

De heilige Madelgaire was geboren te Strepy in 615. Hij was de echtgenoot van de eveneens heilige Waudru. Zij hadden verschillende kloosters gesticht en na de geboorte van zijn vierde zoon trok Madelgaire zich in zijn kloosters terug. Toen hij ook uitblonk in het monastieke leven, werd hij tot abt gekozen van het klooster te Soignies. Daar is hij ook gestorven, in 677.

De heilige Ragnulf(a) uit het geslacht van Pepijn van Herstal werd opgevoed aan het hof van koning Dagobert. Als opgegroeid meisje werd ze verloofd aan een jonge edelman, met toestemming van de koning. De huwelijksdag was reeds vastgesteld, maar de avond ervoor bleek de bruid verdwenen. Ze was teruggeschrokken voor alle verplichtingen die het huwelijk meebrachten voelde zich aangetrokken tot een maagdelijk leven om God te dienen, en daarom had ze de vlucht genomen en een schuilplaats gezocht in het woud.
Zij was echter niet in staat dit ruwe leven te verduren, en spoedig lag ze doodziek in een vluchthut van houthakkers, naast een bron. Iemand die haar daar vond liet zij haar ouders roepen. Toen zij kwamen was ze brandend van koorts en had ze heftige krampen. Onder hun liefdevolle aanraking kwam zij tot bewustzijn, doch slechts om gerustgesteld haar laatste adem uit te blazen. Zij leefde in de zevende eeuw. Haar relieken bevinden zich in Aincourt, bij Leuven, en worden daar meegedragen in de Pinksterprocessie.

Ηeilige Ellios
https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-207/

Jezus wast de voeten van Zijn leerlingen.

Satan bracht John Ramirez naar de hel om John voor eeuwig tot zijn zoon te maken. John Ramirez was een hooggeplaatste, satanische priester die God letterlijk uit het vuur plukte. Hij leerde dat angst het wapen nummer één van de duivel is. Ben je klaar om de rollen om te draaien? 

John zal je helpen om in je ware identiteit te stappen als je:
• Identificeert de bron van angst volledig
• Leert omgangsregels
• Leert de wapens van je oorlogsvoering kennen
• Houdt de duivel in de gaten

Je lot is tussen God en JOU. Er ligt een leven van vrijheid in het verschiet als je de angst doet buigen!

13 juli

Op de zondag die valt tussen 13 en 19 juli wordt volgens de Slavische traditie het feest gevierd ter ere van de heilige Vaders die deelgenomen hebben aan de eerste 6 grote oecumenische Concilies. Het 1e, van Nicea, 325, ging over de Godheid van Christus. Het 2e, van Konstantinopel, 381, stelde de Geloofsbelijdenis op. Het 3e, van Efese, 431, leerde dat Christus in één Persoon volkomen God is en volkomen mens, en daarom de Maagd Maria de titel Moeder Gods toekomt. Het 4e, van Chalcedon‚ 451, verkondigde dat de goddelijke natuur van Christus één van Wezen is met de Vader (homo-ousios). Het 5e, van Konstantinopel, 553, was een vervolg op het 3e: wanneer we kunnen zeggen dat God geboren werd in de wereld, kunnen we ook zeggen dat God stierf, of, zoals de uitspraak luidde: ‘Een van de Drie-eenheid heeft geleden in het vlees’. Zo was het 6e, van Konstantinopel, 681, een vervolg op het 4e en verklaarde dat juist omdat er in Christus twee volwaardige naturen zijn, we ook moeten spreken over een goddelijke en een menselijke wil in Hem. De kerken van de Griekse traditie vereren deze zondag de vaders van het 4e Concilie.

De heilige Eugenios, bisschop van Carthago. De ariaanse Vandalenkoning in Afrika had alle orthodoxe bisschoppen van hun zetel verdreven en zo was de Kerk van Carthago 24 jaar zonder bisschop gebleven. Toen huwde Hunseric een orthodoxe prinses, zodat hij een zwager werd van de keizer, en zij kwamen overeen vrede te sluiten tussen de beide Kerken. Er mochten weer orthodoxe priesters in Afrika komen als er ariaanse leraars mochten optreden in het oost-romeinse rijk.
Dit edikt werd voorgelezen op 18 juni 481 voor de in Carthago bijeengekomen bisschoppen, en na enige aarzeling aanvaard. Toen werd Eugenios tot bisschop gekozen en gewijd, tot grote vreugde van het volk, waarvan de jongeren nog nooit een bisschopsdienst hadden meegemaakt.
Eugenios won de harten van het volk van Carthago door de goedheid die van hem uitstraalde, en door zijn overtuigende welsprekendheid. Zelfs vele Vandalen kwamen naar hem luisteren en kwamen dikwijls tot de overtuiging dat de waarheid in de Orthodoxie gelegen was. Er werden zelfs dwangmaatregelen uitgevaardigd om hen te beletten de Diensten in de kathedraal te bezoeken, en zij die toch bleven komen, werden aan wrede mishandelingen onderworpen. Spoedig begon de vervolging opnieuw. Onder voorwendsel van een gemeenschappelijke synode waren de bisschoppen naar Carthago gekomen op verzoek van de koning, maar toen zij bleven vasthouden aan de Orthodoxie werden zij afgezet en op allerlei manieren gestraft. Zij die hadden toegegeven werden als dwangarbeiders naar de landerijen van de koning gezonden. De anderen werden naar Corsica verbannen om te werken in de scheepsbouw. Onder hen bevond zich ook Eugenios. Dit gebeurde in 484.
Er werden 486 bisschoppen in ballingschap gezonden, van wie er reeds spoedig 88 waren gestorven. Onder een volgende koning werd Eugenios teruggeroepen, maar in 488 werd hij nog verder weg verbannen. Hij werd nu naar Gallië gezonden en in 505 is hij gestorven in Albi in de Provence, waar zijn relieken nog worden vereerd.

De heilige Maura en Brigida leefden tegen het einde van de 5e eeuw in de streek van Beauvais. Zij hadden hun maagdelijkheid gewijd aan de Heer en leefden teruggetrokken, sober en in gebed. Bij een inval van nog heidense Galliërs weigerden zij de afgoden te vereren en werden gedood. Er gebeurden veel wonderbare gebedsverhoringen bij hun graf en daaruit is hun verering ontsproten.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-206/

 Jezus, de Bergrede

In dit verhaal vertelt Laurie Ditto over de leugen van de wijdverspreide protestantse bewering "eens gered - voor altijd gered." Om gered te worden van hel moeten we niet alleen Jezus mondeling accepteren, maar ook volharden om volgens zijn wil te leven. Vier stappen van bekering van Laurie Ditto: 1) Word eens met God dat wat je doet is zonde 2) Heb Goddelijke bedroefdheid over die zonde, het is meer dan spijt hebben; Goddelijke bedroefdheid doet je pijn 3) Belijd je zonde aan de ander, en zoals de Bijbel zegt, je wordt genezen 4) Je moet iets plaatsen in plaats daarvan in je leven zodat je dat nooit meer zult doen.

Maak kennis met pastor Ron Reagan, een vroegere gewelddadige straatvechter die een bijna-doodervaring had en in de hel belandde. Zoek uit wat hij gezien heeft terwijl hij in de hel was. Geen hoop in hel, geen hoop zonder Jezus; als je geen beslissing maakt in dit leven, dan wordt de beslissing voor jou gemaakt.

12 juli

De heilige Joannes Walbert werd in 995 te Florence geboren als tweede zoon van de ridder van Gualberti. Zijn oudere broer had eens heftige ruzie met hun knecht. Deze doodde de ridder, stal het beste paard en ging op de vlucht. Joannes kon hem op het mindere paard niet inhalen, en bleef lang naar hem zoeken om zijn broer te wreken. Toen hij echter op Goede Vrijdag op weg was naar de dienst in het benedictijnerklooster, ontmoette hij hem plotseling op een holle weg, waar geen ontkomen mogelijk was. De moordenaar viel hem te voet en smeekte om genade. Joannes beloofde dat hij hem niet eigenhandig zou ombrengen, maar aan de rechter zou overleveren. De ander riep hem toen in doodsangst toe naar het klooster te gaan en te zien of God hem op deze dag van Zijn dood soms een teken zou geven.
Hierin stemde Joannes toe en samen knielden zij voor de op het kruis geschilderde Christus. Joannes bad: “Mijn Heer Jezus Christus als ik de moordenaar van mijn broeder vergeven moet, schenk mij dan een teken”. En alle aanwezigen zagen toen hoe de schildering zich losmaakte van het hout en zich tot Joannes neigde. Toen omhelsde deze de knecht en zei: “De vrede van Jezus zij met je, lieve broeder”. En samen vroegen zij om in het klooster te worden opgenomen.
De abt, die niet alles afhankelijk wilde maken van zulk een impulsief genomen besluit, beval hem nog een jaar zijn wereldse kleding te dragen en zo zijn noviciaat te doen. Toen de geschiedenis bekend werd kwam Joannes’ vader woedend naar het klooster gestormd om Joannes terug te halen om niet allebei zijn zonen te verliezen. Maar Joannes vluchtte naar de kerk sneed zijn haren af en hulde zich in een weggegooide oude monnikspij. Daarmee had hij zijn besluit onherroepelijk gemaakt, en nadat de woede van de vader tot bedaren was gekomen toen zijn zoon alles had uitgelegd, gaf hij zijn zegen.
Joannes werd tot zulk een voorbeeldige kloosterling dat de monniken hem na de dood van de abt tot diens opvolger wilden kiezen, maar dat wilde hij niet aanvaarden. Maar onder het bestuur van een ander vond hij het leven niet strikt genoeg en hij verliet het klooster om als kluizenaar te gaan leven in het Schaduw Dal, Vallumbrosa, aan de oostzijde van Florence. Samen met twee andere eremieten die daar verblijf hielden, stichtte hij de kluizenaarsorde van de Grijze Paters, waar zo letterlijk mogelijk de Regel van de heilige Benedictus zou worden gevolgd. Spoedig kwamen anderen bij hen en zo ontstond het eerste klooster van de Vallombroso-orde, binnen korte tijd gevolgd door nog een tiental kloosters.
De zachtmoedige Joannes was heel streng voor de nieuwelingen. Ze moesten eerst een tijd lang de varkens hoeden en met blote handen de mest scheppen. Bij het doen van de gelofte moesten ze eerst drie dagen en nachten plat op de grond liggen en het Lijden van Christus overdenken. Verder mochten ze zich uitsluitend met het gebed bezighouden en geen enkel handwerk meer verrichten. Deze gestrengheid haalde hem veel vijandschap op de hals, zodat er zelfs aanslagen op zijn leven werden gepleegd. Maar hij verdroeg alles geduldig, evenals zijn vele ziekten, terwijl de roep van zijn heiligheid zich steeds meer verbreidde. Zo is hij in hoge ouderdom gestorven.

De heilige Michaël Maleïnos (van de Maleonberg), oom van keizer Nikeforos Fokas, was geboren in 894 in West-Kappadocië (Klein-Azië) uit een voornaam geslacht waar een diep gelovige traditie heerste. Later werd hij voor zijn opvoeding naar Konstantinopel gezonden, maar als student kwam hij tot de overtuiging dat hij zijn leven aan de dienst van Christus wilde wijden. Hij trok daarom de provincie in (Bithynië) waar hij monnik werd op de Kimenaberg. Hij vestigde zich bij een uitgedroogd meer, samen met de monnik Agapios. Spoedig ontstond er een groot klooster, en de toeloop van leerlingen was zo groot dat hij nog een klooster stichtte, op de Maleonberg. Daar stelde zich ook de heilige Athanasios onder zijn leiding, die later de stichter zou worden van de Grote Laura op de Athos. Michaël is gestorven in 962.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-205/

 Jezus en de Samaritaanse vrouw

10 uur geleden zei Dat beloof ik:

Vervelend, als ik naar zijn site ga, blokkeert mijn virusscanner dat met de volgende waarschuwings-boodschap: 

Dat probleem heb ik niet (ik heb Norton Security en Windows Defender op mijn computer). http://jameswoodward.info/

Ik weet trouwens niet wie James Woodward is. De eerste gast heet Jim Woodford.

11 juli

De heilige Nikodemos uit Albanië was overgegaan naar de Islam om zijn positie te verbeteren. Hij wilde zijn zoon overhalen om hetzelfde te doen, maar deze wees dit heftig verontwaardigd van de hand. Toen zijn vader bleef aandringen, ontvluchtte de jongen het ouderlijk huis en werd monnik op de Athos. Nikodemos ging hem daar achterna om hem terug te halen, maar op de Athos werd hij door de bekende monnik Akakios onder handen genomen.
Nikodemos begreep toen eindelijk hoe lichtzinnig hij had gehandeld en hoe hij zijn eeuwige toestand op het spel had gezet ter wille van een zo kortstondig gewin op deze aarde. Hij werd nu christen uit volle overtuiging en op de terugreis naar huis gedroeg hij zich in Belgrado zo zelfbewust, dat hij door de Turken gevangen genomen en onthoofd werd, 1722.

De heilige Nikodemos van het Watopedi-klooster op de Athos was de geestelijke vader van de heilige Gregorios Palamas.

De heilige Nektarios was afkomstig uit Bryullos in Klein-Azië, uit een christelijk gezin. Hij was vijftien jaar toen zijn vader overleed en uit onverschilligheid tegenover de Kerk gaf hij zich op als islamiet om een betere betrekking te bemachtigen. Toen zijn moeder hem niet meer als haar kind wilde ontvangen, begon hij te begrijpen welk een afschuwelijke zonde hij had begaan. Hij nam toen de vlucht naar de Athos waar hij boete deed in de skite van de heilige Anna.
Toen hij eens met zijn geronda's (oudvaders) op reis was in Smyrna, werd hij herkend door Turken uit zijn geboorteplaats, die daar ook aanwezig waren. Hij werd gegrepen en na vele martelingen onthoofd in 1820.

De heilige Sigisbert en Placidus, kluizenaars. Sigisbert was met de heilige Columbanus en Gall op hun missiereis naar Zwitserland gekomen, en daar gebleven toen de anderen naar Bobio teruggingen. Hij vestigde zich in de nabijheid van de Rijn-bronnen in het Iange dal tussen de Todi en de Scopi, onherbergzame grond, omringd door ondoordringbare wouden en steile rotsen, die hij zijn “woestijn” noemde. In 613 bouwde hij daar een kleine kapel met een kluis voor zichzelf, maar langzamerhand kwamen er meerdere monniken, zodat in 621 de grondslag werd gelegd voor de toekomstige abdij van Disentis. Onder deze monniken bevond zich ook Placidus, uit een van de aanzienlijkste geslachten. Door zijn invloed en rijke geschenken kwam het klooster weldra tot bloei.
De machtigste persoon in die buurt achtte zich om een of andere reden door hem beledigd en sloeg hem het hoofd af. Diens kleinzoon werd bisschop van Chur, en als eerherstel voor de wandaad van zijn grootvader, propageerde hij sterk de verering van de heilige Placidus.
Sigisbert leefde nog tot 636 en wordt beschouwd als de apostel van de Grison-vallei. Dit heiligenpaar behoort tot de in Zwitserland meest vereerde heiligen.

De heilige Eufemia was een jonge vrouw die omwille van Christus in Chalcedon ter dood was gebracht. Op haar graf was al spoedig een kerkje opgericht dat duizenden pelgrims trok omdat haar wonderfaam door heel het byzantijnse rijk verbreid was. Toen anderhalve eeuw later, in 451, in dezelfde stad het 4e Oecumenisch Concilie werd gehouden betreffende de twee naturen van Christus, werd Eufemia gevraagd om nog na haar dood een lichamelijk teken te geven betreffende de juiste geloofsbelijdenis. De orthodoxe en de ariaanse versie werden in haar graftombe geplaatst, waarin zich het onbedorven lichaam van de heilige bevond. Nadat men gezamenlijk bij het graf de Vigilie had gevierd en de tombe weder geopend werd, lag de ariaanse versie onder haar voeten, terwijl zij de orthodoxe geloofsbelijdenis in haar handen hield. Deze gebeurtenis maakte diepe indruk en droeg bij tot het voorspoedig verloop van het Concilie.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-204/

 De bekering van de Ethiopische eunuch door apostel Filippus

Voor Donna Rigney waren haar intense ontmoetingen en onthullingen van hemel en hel levensveranderend. Jezus was bij elke stap van de weg bij haar! Donna Rigney's spirituele wandel is gevuld met het bovennatuurlijke. Haar vroege ontmoetingen brachten Donna en haar man Jack ertoe om 20 kinderen op te vangen en groot te brengen! Maar met Jezus aan haar zijde reisde Donna ook naar de diepten van de hel en zijn duistere kwellingen. Nu is het de taak van Donna om je te vertellen hoe wanhopig Jezus wil dat je de werkelijke details weet van wat de eeuwigheid inhoudt.

Ze zegt ook hoe de demonen plotselinge onverklaarde pijn veroorzaken in mensen en hoe slecht en zondig het is om iemand te ontmoedigen door te zeggen hoe waardeloos hij is of dat hij geen goede toekomst kan verwachten.

3 uur geleden zei Robert Frans:

We hoeven het dus niet helemáál af te wijzen, ook omdat uiteindelijk niemand volmaakt geloof heeft.
Maar uiteindelijk moet het slechts als opstap dienen naar het 'volmaakte berouw', dus berouw uit liefde voor God en uit droefheid dat je gezondigd hebt.

Inderdaad, ze zeggen ook niet alleen maar dat men moet bang zijn voor hel en tot Jezus bekeren, maar ze leggen ook veel uit en beantwoorden vragen, terwijl ze niet opgeleid zijn als theologen. Daarbij getuigen ze expliciet van de waarachtigheid van de Bijbel en de God van de Bijbel. Ze getuigen dat Jezus is overvloedig vol van liefde en dat Hij zelfs voor 1 persoon bereid was om te sterven aan het kruis.

Ik heb naar meerdere getuigenissen geluisterd in verschillende talen - getuigenissen van de visionairs van de oosters-orthodoxe en protestantse traditie in het Russisch, van de protestantse traditie in het Engels, en van de bekeerde ex-satanisten uit Afrika in het Frans (met Engelse ondertiteling). De laatstgenoemden hebben geen klinische dood meegemaakt, maar wel in staat waren om het lichaam tijdelijk te verlaten om de satan te dienen (nadat ze tot Christus zich bekeerden konden ze dat niet meer doen). Er zijn wel soms verschillen in hun getuigenissen en ik weet niet hoe ik kan ze verklaren, maar er zijn ook veel overeenkomsten in de informatie die vaak niet te vinden is in hun geloofstradities. Bijvoorbeeld, een beroemde visionair Mary Baxter zei dat hel heeft een vorm van een menselijk lichaam, terwijl de anderen zeggen dat hel bestaat uit verschillende lagen die samen verbonden zijn als een naar beneden lopende spiraal. Aan de andere kant zei Mary Baxter dat er een afdeling is in de hel die vroeger, vóór de verlossende dood en opstanding van Christus, aan de rechtvaardigen van de Oude Testament toebehoorde, die later door de verlossende heilswerk van Christus verplaatst waren naar het paradijs. Daarmee bevestigde zij onopzettelijk de traditionele leer van de oosters-orthodoxe kerk over de boezem van Abraham als gedeelte van de hel vrij van demonen en leed, de plaats van de verwachting van Christus, maar die tegelijk geen paradijs was. Mary Baxter voegt eraan toe dat die plek bezet werd door de demonen nadat hij leeg is geworden door de overwinning van Christus. De overeenkomsten en verschillende culturele en confessionele achtergronden van de getuigen maken de veronderstelling dat het een leugenachtige complot is onhoudbaar. De veronderstelling dat het een hallucinatie is daardoor ook onhoudbaar, maar men is vrij om daarin te geloven. Onze Lieve Heer is de God van liefde en niemand dwingt om Zijn getuigen te geloven.

Andere overeenkomsten zijn:

-        Er wordt strijd gevoerd tussen Gods engelen en de demonen voor de menselijke zielen. Het ziet eruit als een oorlog tussen de twee legers (waarbij geen doden en gewonden vallen) en ook als een woordenstrijd, met name tijdens de opgang naar de hemel van de christenziel vergezeld door Gods engelen.

-        De voormalige Lucifer (satan) ziet er nog steeds oogverblindend mooi uit, ondanks zijn ultieme kwaadaardigheid. Als je hem zou zien, dan zou je je aangetrokken tot hem voelen. Of het een bedrog is van hem weet ik niet.

-        Er is hiërarchie in de wereld van de demonen. De ondergeschikten zijn in slaafse onderdanigheid aan de leidinggevenden. De leidinggevenden kunnen ze voor kleinste fout of zelfs zomaar zeer heftig straffen door pijniging. Daarvan heeft ook heilige Niphon van Constantia getuigd.

-        Jezus heeft nog steeds wonden op zijn handen, terwijl Zijn gezicht is vrij van wonden.

-        De mensen, zowel in hemel als in de hel, zijn of groeien tot 33 jaar, maar in de Hemel zien ze er heel jong uit, zonder baard.

-        Ze getuigen ook van Gods stad die oogverblindend mooi is en vol van goude licht. Zijn inwoners constant loven hun Schepper en Verlosser en verkeren in staat van ultieme zaligheid.

  Heilige Marina en Nikita leren de demonen een lesje.

In dit topic wil ik graag interessante informatie delen die ik gehoord heb in deze video's met mensen die in hel en/of in Hemel geweest waren of die door een of andere tunnel gevlogen hebben. Ik zal het zo kort mogelijk houden.

Jim Woodford was een succesvolle commerciële luchtvaartpiloot naar beroepsnormen, maar hij leefde zijn leven zonder God. Zijn ervaringen met de dood, de hel, de hemel en de goedheid van God omvatten ook het zien van het boek van zijn leven en een ontmoeting met Jezus, en vervolgens wordt hij teruggestuurd naar de aarde. Jim Woodford was 11 uur hersendood. Voortgestuwd door een tunnel van licht, bevond Jim Woodford zich tussen de rand van de hemel en een volslagen duisternis. Iets (een monster) begon zijn naam te roepen. Jim ging daarna naar de hemel en werd teruggestuurd met een boodschap uit de hemel - het is nooit te laat om het uit te roepen tot God.

Jim zegt ook dat de zielen van alle geaborteerde baby's worden grootgebracht in de Hemelse verpleeghuis. 

Ik schrijf nu mijn levensverhaal meer gedetailleerd in het Engels en met meer foto's. Het eerste deel over de periode van mijn geboorte tot en met de bekering is al klaar, de rest komt nog. Gods zegene jullie.

https://www.christianforums.com/threads/my-dramatical-story-and-the-quest-for-god.8252851/

10 juli

De heilige Amalberga uit de familie van Pepijn van Herstal was geboren in de Ardennen en werd grootgebracht bij de heilige Landrada, abdis te Munsterbilsen. Toen zij groter werd, was zij een innemende jonge vrouw van buitengewone schoonheid, en koning Pepijn kwam met groot gezelschap naar de abdij om haar hand te vragen voor zijn zoon Karel. Zij had echter het plan opgevat zich aan de Heer te wijden en wees daarom het eervolle aanbod af. Toen kwam Karel zelf. Hij liep met haar buiten het klooster waar de bijen gehouden werden, en hij begon heftig bij haar aan te dringen. Op dat ogenblik echter zag hij een beer die bezig was honing te stelen, en die trok toen al zijn aandacht, zodat hij er achteraan ging om de beer te doden. Toen hij verhit van de jacht terugkwam, was Amalberga weggegaan.
Zij had een toevlucht gevonden in Andenne, bij Namen, onder de abdis de heilige Begga. Toen haar ouders gestorven waren, kwam zij, onder voogdij van een der edelen van Karel, die intussen koning geworden was. Hoewel er andere vrouwen geweest waren, vlamde de begeerte naar Amalberga weer in hem op. Zij had niet veel vertrouwen in zijn belofte van trouw, en weigerde opnieuw zijn aanzoek. Zij vluchtte, met haar broer Rodin, eerst naar Vilvoorde, vervolgens naar Meteren. Karel kwam haar daar echter ook achterna. Ze greep toen een schaar, vluchtte de kerk in, knipte haar hoofdhaar af en deed een sluier aan. Hij rende de kerk in, greep haar bij de arm, rukte de sluier af en barstte toen in zulk een razernij uit dat haar arm brak toen hij haar de kerk uit wilde sleuren. Nadat zij genezen was, trok Amalberga naar haar bezitting in Temsche en bouwde daar een kerk ter ere van de Heilige Maagd. Daar is zij ook gestorven, 31 jaar oud, in het jaar 772.

De heilige Amalberga leefde in het begin van de zevende eeuw. Nadat zij als kind haar ouders had verloren, werd zij opgevoed door de broer van haar moeder. Haar verlangen was maagd te blijven voor de Heer, maar zij werd tegen haar zin uitgehuwelijkt aan een adellijke weduwnaar, Dirk, vader van twee kinderen, en bij wie zij een dochter kreeg, de heilige Pharaïlda ( 4 januari ). Toen kort daarna graaf Dirk gestorven was, werd zij door koning Pepijn uitgehuwelijkt aan graaf Witger van Brabant. Bij hem had zij twee dochters die eveneens heiligen werden: Renella en Goedula, en een zoon, de latere bisschop van Arras en Cambray. Hieruit blijkt wel hoe groot de invloed was die van haar uitging: haar innerlijk ver- langen straalde uit naar haar omgeving. Ook haar echtgenoot Witger ontkwam daar niet aan. Nadat hun kinderen verzorgd waren, scheidden de echtgenoten van elkander om beiden in het klooster te treden. Amalberga is gestorven tegen 670.

De heilige Bianor en Silvanos. Bianor was gearresteerd als christen in Pisidië. Omdat hij zijn geloof niet wilde verloochenen, werd hij op sadistische wijze mishandeld, en tenslotte onthoofd. De ontembare moed waarmee hij de gruwelijke kwellingen verduurde, bracht een der toeschouwers, Silvanos, tot de bewonderende uitroep dat de God waarvan het slachtoffer getuigde, toch werkelijk macht moest bezitten wanneer Hij mensen tot zulk een volkomen overwinning op zich- zelf kon brengen. Woedend sneed men hem de tong uit om zijn Iastering van het gerecht, en daarna werd hij eveneens onthoofd.

De heilige duizenden martelaren in de woestijn van Nitria in Egypte. De door hoogmoedswaanzin bevangen bisschop Theofilos bekleedde de patriarchale troon van Alexandrië. Een priester, Isidoros, die kritiek op hem had durven uiten, moest voor zijn woede de vlucht nemen en werd opgenomen door de monniken van Sketis. De patriarch huurde toen een troep soldaten die alle monniken in hun kluizen verbrandden; er werd gezegd dat het er tienduizend waren.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-203/

 Jezus bekeert Zacheüs

9 juli

De heilige Anatolia, Viktoria en Audax. Gedurende de regering van keizer Decius leefden in Rome twee jonge christenvrouwen‚ Anatolia en haar zuster Viktoria. Ze waren verloofd, maar voordat het huwelijk voltrokken werd, had Anatolia een droom waarin een Engel haar verscheen met een schitterende kroon in de handen. Deze zei haar dat dit de kroon der maagdelijkheid was en vroeg of ze die werkelijk wilde verliezen.
Hierdoor veranderde zij van mening en ze besloot maagd te blijven, maar haar verloofde nam daar geen genoegen mee en voerde haar met geweld naar zijn buitengoed in de verwachting dat ze na een tijdje wel tot andere gedachten zou komen. De gouverneur van het district had een zoon die door een kwade geest bezeten was. Deze werd genezen door het gebed van Anatolia, maar de vader was allesbehalve dankbaar. Hij probeerde haar op allerlei wijzen te intimideren, maar slaagde er niet in haar van Christus afvallig te maken.
Hij liet haar toen opsluiten in een nauwe cel, samen met een grote cobra. Deze viel haar echter niet aan, doch werkte zich, luid sissend, door een kier van de deur naar buiten. Audax, de gevangenbewaarder, was zo getroffen door dit volkomen onverwachte resultaat, dat hij de God van Anatolia als de ware God erkende. Hij werd daarom onthoofd en de beide zusters werden met een zwaard doorsteken, rond 250.

De heilige Everilda was de dochter van Kinegils, de koning der Angelsaksen, die door de heilige Bertin in 635 was gedoopt, en daardoor was ook zij tot Christus gekomen. Zij werd hierdoor zo gegrepen dat zij haar ouderlijk huis ontvluchtte om naar een klooster te gaan. Onderweg verzamelde zij nog vier andere vrouwen die hetzelfde doel nastreefden. Zij werden opgevangen door de heilige bisschop van York, Wilfrid, die hun een huis ter beschikking stelde waarvan zij de leiding kreeg. Na een toegewijd leven is zij daar gestorven in de loop van de zevende eeuw.

De heilige Theodoros, bisschop van Edessa, met zijn gezellen Joannes, Theodosios en Ader (Athanasios). Theodoros, afkomstig uit Edessa, had als kind grote leermoeilijkheden, waarover hij in vertwijfeling bad. In een droom werd hij toen door een visioen gesterkt en hij had plotseling de juiste wijze van leren gevonden.
Als jongeman trad hij in het klooster van de heilige Sabbas, in Palestina, waar hij dertig jaar verbleef. Hij had in die tijd blijkbaar toch veel contact met zijn landgenoten, want hij werd tot bisschop gekozen van het verre Edessa. Hij was een meeslepende persoonlijkheid. Dat blijkt ook hieruit dat hij, toen hij voor kerkzaken een tijd in Babylon moest zijn, de perzische koning Moawi tot het geloof wist te brengen.
Ook keerde hij regelmatig terug naar zijn geliefde Laura van de heilige Sabbas, en daar is hij ook gestorven, in 848.
Theodosios was een monnik bij Edessa die de zware askese van het wonen bovenop een zuil had volbracht, en bij wie bisschop Theodoros vaak kwam om met hem te spreken. Zijn broer Joannes deed askese in Babylon. Ader was een rijke inwoner van Edessa, die heel zijn bezit had weggeschonken en die als monnik bij de zuil verbleef om Theodosios te dienen. Bij zijn monnikswijding had hij de naam Athanasios gekregen.

 Kolochskaja ckoon van de Moeder Gods

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-552/ 

 Jezus zegent kinderen

Adolf Hitler (racist #1) in hel. Hij werd daar gezien door Bryan Melvin, een voormalige militante atheïst die zich na zijn buitenlichamelijke ervaring tot Christus bekeerde. Over Hitler zegt hij dat hij daar alle soorten leed verduurt die hij aan anderen had veroorzaakt. Ook was Hitler een drugsgebruiker. Hier is het fragment:

Hij geeft ook een persoonlijke getuigenis van de Drie-eenheid van God. 

8 juli

De heilige Anastasios, monnik-martelaar, leefde in de nabijheid van Konstantinopel. Door zijn heilig leven stond hij in aanzien bij de mensen, en wanneer hij tegen de islam sprak, had zijn woord gezag. Daarom is hij door het turkse bewind onthoofd in 1743.

De heilige Paulos, de nieuwe martelaar. Hij was een der slachtoffers van de ikonoklastische keizer Konstantijn Kopronymos. Als metselaar kreeg hij de opdracht de gezichten weg te breken uit de fresco’s en de mozaïeken van de Blacherna-kerk in Konstantinopel, waarop het gehele Evangelie stond afgebeeld, vanaf de Geboorte tot de Nederdaling van de Heilige Geest. Paulos weigerde en zei tegen de keizer dat die geheiligde afbeeldingen een weg waren om ons tot Christus te leiden. De keizer antwoordde met de vraag hoe het mogelijk kon zijn de onbegrijpelijke, onzichtbare, onvatbare God uit te beelden, Die zelfs niet in ons begrijpen bestaat maar alleen in de oneindigheid? Hoe kan het onverbeeldbare vertegenwoordigd worden door een schildering, de Ongekende door lijnen en kleuren? En als een volleerde theoloog gaf Paulos ten antwoord: ‘Uitsluitend omdat God vleesgeworden is’.
Hij werd toen aan allerlei martelingen onderworpen, maar hij bleef weigeren om de ikonen van de Verlosser en van de Moeder Gods te vertrappen. En telkens opnieuw werd hij zwaarder gefolterd, totdat hij stierf, in 766.

De heilige Prokopios was in Palestina de eerste martelaar die stierf door de vervolging van Diokletiaan, als lektor van de kerk van Skythopolis. Hij was geboren in Jeruzalem en van jongsaf had hij in reinheid en onthouding geleefd. Als voedsel gebruikte hij alleen maar water en brood en zijn gedachten waren voortdurend bezig met de dingen van ons geloof. Hij sprak vloeiend Syrisch en vertaalde de preken van de grote syrische redenaars. Ook was hij een veel gevraagde exorcist.
Tijdens de vervolging werd hij naar Caesarea gezonden, maar de wachters aan de Stadspoort hadden al instructie om ieder te vragen of hij soms christen was. Prokopios bevestigde dit en werd toen voor de stadsbestuurder geleid die hem beval aan de afgoden te offeren. Toen zei Prokopios dat er maar één God is en dat Hij de Schepper is van al wat bestaat. De gouverneur erkende dat dit waar is en dat hij dat ook geloofde, maar dat hij daarom best kon offeren aan de genius van de keizer. De martelaar antwoordde met een versregel uit Homeros: ‘Het is niet goed om teveel heren te hebben. Er is maar één God en één koning’. Toen werd hij onthoofd, begin 4e eeuw.

De heilige Prokopios, de grootmartelaar, was geboren uit een christenvader en een heidense moeder, maar zijn vader was kort na Prokopios’ geboorte gestorven, zodat hij heidens werd opgevoed. Hij bekleedde een vertrouwenspositie aan het hof van keizer Diokletiaan, en werd naar Egypte gezonden met de opdracht daar de christenvervolging te organiseren. Onderweg hoorde hij een stem uit de hemel die tot hem sprak: ‘Ik ben Christus de gekruisigde, de Zoon van God’. Dit visioen greep hem zo aan dat hij zijn reis onderbrak, naar Jeruzalem ging en zich liet dopen. Zijn moeder was hierover zo woedend dat ze hem aan de autoriteiten verried.
Prokopios werd gevangen genomen, ondervraagd en zwaar gemarteld. Maar hij verdroeg dit zo moedig en zijn antwoorden waren zo overtuigend dat twee afdelingen soldaten, met hun overste en velen van hun vrouwen, zelfs zijn moeder, tot Christus kwamen en in de Kerk werden opgenomen. Om hieraan een einde te maken werden allen op één dag onthoofd in 303, te Caesarea in Palestina. Zijn naam betekent: hij die aanspoort. Zijn moeder werd in de doop Theodosia genoemd. Van de anderen zijn nog de volgende namen bekend: de tribunen Antiochos en Nikostratos, met Audax en Sabas.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-201/

 Parabel van de verloren Zoon

Op 20-4-2020 om 19:21 zei Modestus:

Pas nadat het beest duidelijk gekomen is kunnen we begrijpen wat voor teken het is. Er zijn sommigen die beweren dat de barcode het teken van het beest is.

Eindelijk het is duidelijk geworden wat het merkteken van antichrist zal zijn. Het is onzichtbare tattoo van QR-code in combinatie met barcode op het voorhoofd en/of rechterhand van de mens. Althans volgens de visionair Ivan Tuttle, een christen die in hel en de hemel was geweest. Hier is het:

7 juli

De heilige Akakios uit het boek ‘de Ladder’ een beroemde askeet op de Sinaï, in de eerste helft van de zesde eeuw. Hij had zich bijzonder geoefend in de gehoorzaamheid.

De heilige Claudius, Nicostratus en medemartelaren. Nicostratus was de gevangenbewaarder van Sebastianus, en hij was christen geworden nadat zijn vrouw Zoë, die zes jaren van haar spraak beroofd was geweest, door het gebed van Sebastianus genezen was. Ditzelfde wonder bracht ook zijn broer Castor tot het geloof, evenals de griffier van de rechtbank Claudius met diens broer Victorinus en zijn zonen Felicissimus en Symphorianus, en nadat zij de prediking gehoord hadden van de heilige Polykarpos, werden zij gedoopt. Na de marteldood van Zoë en Tranquillinus werden hun lichamen in de Tiber geworpen. De nieuw-bekeerden gingen naar de monding van de rivier, wisten de lichamen te bergen en gaven ze een christelijke begrafenis. Daarbij werden ze betrapt en toen zelf gevangen genomen, op de pijnbank gefolterd en vervolgens in zee geworpen.

De heilige Edelburga, abdis van Faremoutier in Frankrijk, was een engelse koningsdochter, die van kind af gegrepen was door het monniksideaal. Zij trok daarvoor naar Frankrijk, aangetrokken door de faam van de heilige Fara die daar een klooster had gesticht, en wier opvolgster zij werd. Er is verder weinig over haar bekend; ze is gestorven in de 7e eeuw.

De heilige Pataenus was een geleerde, een filosoof uit de stoïsche school. Hij was een oprechte zoeker naar de waarheid, en toen hij het christendom leerde kennen, zag hij vol vreugde dat hij zijn doel had bereikt. Hij wilde niets liever dan anderen deelgenoot maken van de rijkdommen die hij had gevonden, en als een heraut van de Waarheid trok hij rond door de landen van het Oosten, tot India toe.
Daar vond hij reeds verschillende christenen die ook in het bezit waren van het Evangelie volgens Mattheos in het hebreeuws.
Na deze missietochten keerde hij naar Alexandrië terug, waar hij aan het hoofd kwam te staan van de beroemde katecheten-school, en waar hij zowel mondeling als schriftelijk doceerde. Een van zijn leerlingen was de heilige Klemens, die hem in zijn instituties roemt als de siciliaanse bij die honing wist te bereiden uit allerlei geschriften en daarbij misschien zinspeelt op zijn afkomst uit Sicilië. Pataenus is gestorven in 216.

De heilige Peregrinus, Lucianus en hun gezellen Popeius, Hesychius, Pappias, Saturninus en Germanus. Zij waren Italianen die de vlucht hadden genomen tijdens de vervolging van Trajanus (98-1 17). Zij kwamen in Dyrrachios, het tegenwoordige Durazzo (Dürres) in Albanië, waar zij de gezegende bisschop- martelaar Astios aan een kruis genageld zagen, overdekt met wespen en vliegen. Zij hielden daar stil, loofden God om de moed van Zijn bloedgetuige en werden toen zelf vastgegrepen als christenen. Toen beleden zij hun geloof, werden met oude ankerkettingen omsnoerd en zo in de Adriatische Zee geworpen.

De heilige Prosper van Aquitanië leefde als weduwnaar bij de monniken in Marseille tot hij een jaar of vijftig was. Daarna was hij verbonden aan de pauselijke kanselarij in Rome, onder Leo de Grote. Hij geniet vooral bekendheid door zijn beroemde kroniek, die loopt vanaf de schepping der wereld tot aan het jaar van zijn dood. Verschillende van zijn andere geschriften worden ook nu nog bestudeerd. Van belang zijn ook zijn theologische geschriften tegen het Pelagianisme, dat de werkzaamheid van Gods genade achterstelde bij de mogelijkheden van de eigen menselijke wil. Hij volgde daarbij vooral het onderricht van de heilige Augustinus. Op 65-jarige leeftijd is hij gestorven in 455.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-200/

Jezus geneest op de sabbat een vrouw die 18 jaar gebogen was

6 juli

De heilige Goar van Aquitanië (Frankrijk), was een eenvoudige dorpsbewoner, die priester was gewijd. Hij wilde gaan leven in een streek waar hij geheel onbekend was en daarom trok hij langs de Rijn Duitsland in. Voorbij Oberwesel vestigde hij zich in een kluis bij de gevaarlijke stroomversnellingen van de Rijn. Daar hielp hij de schippers als loods en nam vaak zelf het stuur ter hand om het schip veilig door de diepe kloof te leiden. Anderen, die schipbreuk hadden geleden, verschafte hij onderdak en verzorging in zijn kluis, want de gastvrijheid stond bij hem in hoge eer. Hij predikte ook het geloof aan de nog heidense bewoners uit de omgeving. Zijn naam betekent in het oud-duits: “hij die op God vertrouwt”, en dit komt bijzonder levendig tot uiting in de legende die zegt dat hij zijn mantel ophing aan een zonnestraal. Hij is gestorven in 508.

De heilige Godelieve was de dochter van rijke edellieden in het bisdom van Terouane. Zij werd uitgehuwelijkt aan een vlaamse edelman, Bertou, een bruut en laaghartig man. Omdat zij zichtbaar schrok van zijn ruwe manieren, werd hij al spoedig door een heftige afkeer jegens haar bevangen en hij verwaarloosde haar zo volkomen dat ze nauwelijks genoeg te eten kreeg. Hij beledigde haar op allerlei wijzen en ging over tot mishandelingen om een einde aan haar leven te maken, zodat hij weer vrij zou zijn.
Godelieve begon met alles lijdzaam te verdragen en door gebed haar man tot betere gedachten te brengen, maar zoals te verwachten was, werd deze daardoor nog meer geprikkeld. Toen de toestand tenslotte onhoudbaar werd, vluchtte zij naar haar vader. De zaak werd voor de kerkelijke rechtbank gebracht, die ten gunste van Godelieve besliste dat haar man haar weer bij zich moest nemen en haar beter behandelen. Hij beloofde dit, maar alle kwellingen begonnen weer van voren af aan. Tenslotte ging hij op reis om zich een alibi te verschaffen en liet haar wurgen door twee huurmoordenaars. Bij zijn terugkomst liet hij meedelen dat zij onverwachts gestorven was, maar de waarheid kwam spoedig aan het licht.
Het volk, dat zeer op haar gesteld was, begon haar te eren als een martelares, en er werden allerlei gebedsverhoringen gemeld. En ook haar man en diens moeder kwamen tot inkeer. 

De heilige Julianos was een jonge krijgsgevangene uit West-Europa, als slaaf verkocht in Syrië. Wanhopig droeg hij de zware last van zijn slavernij, totdat hij kennis maakte met het christendom en zich bij de gelovigen schaarde. Nu was hij niet meer opstandig maar verdroeg de kwellingen om daardoor deel te hebben aan de lijdende Christus.
Na de dood van zijn meester werd hij in vrijheid gesteld, en nu wilde hij slaaf van de goddelijke Meester zijn. Hij trad in een van de kloosters van Mesopotamië en bezocht vaak de heilige Efraïm, die hem ook op zijn beurt kwam opzoeken om te spreken over hun geestelijke ervaringen. Want de geleerde Efraïm was vol bewondering voor het diepe geestelijke inzicht van die zogenaamde onwetende barbaar.
Julianos was een sterke kerel met een gehard lichaam, en hij verrichtte gaarne zwaar handwerk. Als zijn beroep koos hij het maken van harde en zware zeilen voor schepen. Maar hij weende als een kind wanneer hij het Woord Gods las en besefte hoezeer hij tekort schoot tegenover de eisen die God aan ons stelt. Zijn bijbel was geheel bevlekt door zijn tranen en de woorden waren vaak zozeer weggewist dat ze niet meer gelezen konden worden.
Hij beschouwde zichzelf als een misdadiger en hij dacht met angst aan het Oordeel dat hem te wachten stond, zodat hij nooit enige verstrooiing zocht. Wanneer hij door anderen slecht behandeld werd, zag hij daarin alleen maar een gelegenheid om zich te oefenen in geduld, zachtmoedigheid en naastenliefde. Tijdens de diensten stond hij onbeweeglijk in volkomen aandacht. Zijn stem was eigenaardig klankloos, alsof die niet uit een lichaam kwam. Na 25 jaar kloosterleven is hij gestorven, in 370.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-199/

   Jezus geneest de blindgeborene

5 juli

De heilige Sergius van Radonesj, de overbrenging van zijn relieken in 1422.

De heilige Stefanos, bisschop van Reggio op Sicilië, was een bekeerling van de heilige Paulos toen deze, op weg naar Rome, Syracuse had aangedaan. Toen zeventien jaar later de vervolging uitbrak, werd hij samen met Agnes, Felicitas en Perpetua met het zwaard ter dood gebracht.

De heilige Zoë, de vrouw van de Stadssecretaris van Rome, was tot Christus gebracht door de heilige Sebastianos, die haar ook van haar stomheid genezen had. Toen zij eens bij het graf van de heilige Petros aan het bidden was, werd zij door romeinse soldaten overvallen en gevangen genomen. Nadat men haar vijf dagen uitgehongerd had in een onderaards donker hol, werd zij langzaam verstikt. Haar lichaam werd, met stenen verzwaard, in de Tiber geworpen, opdat de christenen haar niet zouden weghalen en tot een van hun godinnen maken. Dit gebeurde in 286.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Filomena; Anna in Rome; Domitios in Syrië; Agatho en Triphina op Sicilië; Marinos, Theodotos en Sedopha te Tomi in Scythië; en Cyrilla te Cyrene in Lybië, die gruwzaam is verscheurd nadat zij geweigerd had de gloeiende kolen die men in haar hand gelegd had, als wierookoffer te laten vallen.

Eveneens op deze dag de heilige kluizenaar Athanasios en Theodosios, leerlingen van de heilige Sergios van Radonesj, in het gouvernement Novgorod; en Numerianus bisschop van Trier.

Heden ook de gedachtenis van de Moeder Godsikoon Ekonomissa, in de Grote Laura van de Athos. Nadat de heilige Athanasios zijn beroemd klooster op de Athos gebouwd had, ontstond er, na een mislukte oogst, een grote hongersnood waardoor de monniken het klooster ontvluchtten. Zelfs Athanasios was bezig weg te gaan. Onderweg ontmoette hij tot zijn grote verwondering een vrouw, gehuld in een blauwe, lichte sluier. Zij verweet hem zijn kleinmoedigheid en beval hem met zijn staf op de rots te slaan. Terstond ontsprong daar een heldere bron en zo openbaarde zij zich als de Moeder Gods. Athanasios wilde voor haar neervallen, maar zij verdween met de woorden: “lk blijf voor altijd de Ekonomissa van de Laura”. Bij zijn terugkomst in het klooster bleken alle voorraadschuren gevuld te zijn met levensmiddelen.
Sindsdien heeft het klooster geen ekonoom, alleen maar een hulp voor de Ekonomissa. Op de ikoon is zij afgebeeld, gezeten op een troon met het Jezus- kind op haar schoot, met aan haar rechterzijde de heilige Michaël van Sinade, en links de heilige Athanasios met de Laura in zijn handen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-198/

 Jezus bij Martha en Maria

4 juli

De heilige Martha, moeder van de heilige Simeon van de Wonderbare Berg, was geboren in Antiochië. De verhalen die zij in haar jeugd hoorde over het leven van de grote woestijnmonniken, maakten diepe indruk op haar jonge verbeelding. Haar liefste wens was om ook zulk een monnik te worden, maar voordat zij in ernst aan zoiets kon beginnen, werd zij reeds door haar ouders uitgehuwelijkt. Spoedig stierf echter haar man en zij bleef alleen met haar zoontje, dat zij dus geheel in haar eigen geest opvoedde, en in wie zij al jong de dorst naar het hardste monniksleven wakker riep.
Het moet haar met veel dankbaarheid hebben vervuld toen zij mocht meemaken welk een buitengewone askese haar Simeon zichzelf oplegde toen hij jarenlang verblijf hield op de top van een pilaar. Maar zij kende ook zijn zwakke zijde en voortdurend vermaande zij hem niet trots te worden toen hele scharen van gelovigen, waaronder aanzienlijke personen, hem kwamen bezoeken en zijn raad inwinnen. Zij stierf in 551 en werd begraven bij de zuil van haar zoon.

De heilige Odo, aartsbisschop van Canterbury. Hij was de zoon van een deense legeroverste die met zijn manschappen in 870 Engeland was binnengevallen en een verwoestende oorlog had gevoerd. Toen Odo sympathie bleek te voelen voor de christelijke leer werd hij door zijn vader onterfd en het huis uit gejaagd. Hij vluchtte toen naar het huis van Ethelwulf, een der christelijke edellieden van koning Alfred. Daar werd hij een aangenomen kind, kreeg een volledige opvoeding. Hij bleek zeer begaafd te zijn, blonk uit in kennis van latijn en grieks en uitte zich met groot gemak in proza en poëzie.
Na zijn doop diende hij in het leger van koning Edward met wie hij door een diepe vriendschap verbonden bleef. Later trad hij in de dienst van Christus en werd priester en bisschop gewijd, maar ook in die rang was hij bij het leger toen er oorlog gevoerd werd tegen de Schotten en de Denen, in de grote slag van Brunanburgh in 937, onder koning Athelstan. De oorlog dreigde rampspoedig te verlopen toen de Denen ‘s nachts de legerplaats waren binnengedrongen en een slachting aanrichtten voordat de Engelsen tot bezinning waren gekomen. Koning Athelstan wierp zich in het gevecht, maar het zwaard werd stukgeslagen in zijn hand, zodat hij besluiteloos bleef staan. Daardoor raakten zijn manschappen ontmoedigd en begonnen te vluchten.
Bisschop Odo was nog in zijn tent aan het bidden toen hij van de vluchtelingen hoorde wat er gebeurde. Hij haastte zich naar de koning die nog hulpeloos stond met zijn gebroken zwaard. Hij riep: Wat doet u toch, Sire, er is een zwaard aan uw gordel! Daar stak inderdaad een zwaard in de schede en niemand wist hoe het daar gekomen was. De soldaten zagen het als een geschenk uit de hemel en met geheel hernieuwde moed trokken ze erop los achter Athelstan en zijn wonderbaarlijk zwaard. Er werd een grote overwinning behaald en het zwaard werd plechtig in de koninklijke schatkamer geplaatst.
Toen kort daarop de aartsbisschop van Canterbury gestorven was, werd Odo benoemd als zijn opvolger. Hij aanvaardde die zetel met tegenzin en liet zich eerst tot monnik wijden. Toch nam hij nog deel aan enkele krijgstochten van de volgende koningen, maar met hetzelfde vuur wijdde hij zich aan zijn geestelijke taak. Tot nu toe waren de bisschopskerken bediend door gehuwde geestelijken, en er waren veel misbruiken ontstaan omdat deze op allerlei manieren een hoger inkomen zochten te verwerven voor hun gezin. Odo wendde daarom zijn invloed aan om in elk geval de voornaamste kerken te laten bedienen door priesters die als monniken leefden.
Dit ging ook goed onder de twee volgende koningen, Edmund en Edred, maar koning Edwy leidde een losbandig leven en vervolgde de monniken die hem op zijn plichten wezen. De heilige bisschop Dunstan werd door hem in ballingschap gezonden, maar Odo, de aartsbisschop van Canterbury, kon hij niet verdrijven, al stelde deze zich tegen hem op bij het verdedigen van de monniken. Het slechte bestuur van de koning leidde tot opstanden, maar intussen was Odo gestorven, in 959.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-197/

 Parabel van de barmhartige Samaritaan

3 juli

De heilige Anatolios, bisschop van Laodicea, was afkomstig uit Alexandrië. Hij was een groot geleerde en had een opleidingsinstituut voor logica, wiskunde, meetkunde, sterrenkunde en natuurkunde. Maar hij maakte zich bovendien verdienstelijk door zijn organisatorische bekwaamheid, zoals bleek tijdens een langdurig beleg door de Romeinen, toen zware hongersnood heerste. Hij legde contact met Eusebios, een van de hogere officieren, die christen was en veel invloed had op het beleid van de generaal. Hij wist te bereiken dat vrouwen, kinderen, bejaarden en zieken ongehinderd mochten ontsnappen naar het kamp der Romeinen, waar ze door Eusebios werden verzorgd.
Na de overgave van de stad werden zowel Anatolios als Eusebios priester gewijd en als afgezant van de bisschop van Alexandrië gezonden naar het concilie van Antiochië, waar de vreemde opvattingen van bisschop Paulos werden veroordeeld, die zei dat Christus pas na Zijn geboorte op aarde tot God geworden was.
Op beiden werd een beroep gedaan niet terug te keren naar Alexandrië, maar hulp te bieden aan de Kerken rond Palestina, waar veel verwarring heerste. Anatolios werd gevraagd door Theoteknos, bisschop van Caesarea, die hem ook tot bisschop wijdde, om hem te helpen in zijn diocees. Het is het eerst bekende geval van een co-adjutorbisschop.
Eusebios was verder naar het Oosten gereisd, en werd in Laodicea, waar de zetel juist vakant was, tot bisschop gekozen. Na zijn dood wist men Anatolios als opvolger te krijgen, zodat hij stierf als bisschop van Laodicea, tegen het einde van de derde eeuw.
Er zijn door hem verhandelingen nagelaten over rekenkunde, wiskunde en de Paascanon.

De heilige Anatolios was patriarch van Konstantinopel van 449 tot 458. Hij was een Egyptenaar uit Alexandrië, diaken gewijd door de heilige Kyrillos, en hij ontving de priesterwijding door de later veroordeelde patriarch Dioskoros. Hij was diens woordvoerder op het Concilie in Konstantinopel en hij nam ook deel aan de Roversynode in Efese, waar hij tot patriarch gekozen werd. Maar na de moord op de onwettig afgezette patriarch Flavianos, gingen hem de ogen open, en zijn eerste officiële handeling was het bijschrijven van de naam van Flavianos op de dyptieken.
Op het nu bijeengeroepen Concilie van Chalcedon, dat bekend is geworden als het vierde Oecumenische Concilie, gehouden in 451, sprak hij het anathema uit over Nestorios en Eutyches, die niet het volledig menselijk persoon-zijn van Christus wilden erkennen, en zo werd hij tot strijder voor het ware geloof. Hij is gestorven in 458.

De heilige Basilios en Konstantijn, vorsten van Jaroslav, broers. Basilios, de oudste, was zijn vader opgevolgd, die in de strijd tegen de Tataren gevallen was.
Hij sloot vrede en reisde meermalen met gevaar voor eigen leven naar de Horde om verlichting te krijgen voor zijn volk. Hij nam de kerk-bouw ter hand en deed veel voor de tot armoede vervallen slachtoffers van de oorlog. Hij is gestorven in 1249.
Omdat zijn eigen zoon niet meer in leven was, werd hij opgevolgd door zijn broer Konstantijn. Deze deed alles om in de voetsporen te treden van Basilios, maar hij kon niet voorkomen dat in 1257 de Tataren weer moordend binnenvieIen. Zelf is hij toen gevallen bij de verdediging van de stad.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-196/

  Verloren schaap en de Goede Herder

2 juli

De heilige Fotios, metropoliet van Kiev, was een Griek uit Morea, die in 1408 aan het hoofd werd geplaatst van de Kerk van Rusland. Dit ambt heeft hij meer dan twintig jaar met grote toewijding vervuld, waarbij hij vooral te strijden had tegen de ketterij der Strigolniki, en steeds weer betrokken werd in de onderlinge twisten der verschillende russische vorsten. Hij is gestorven in 1431.
[...]

Heden is ook de sterfdag van aartsbisschop Joan (Maximowitsj) van San Francisco. Hij leefde in de moderne wereld, maar was geheel bezield door de geest van de oude woestijnvaders.
Na een korte loopbaan aan de rechtbank, temidden van de russische revolutie, werd hij in 1925 monnik gewijd en het volgend jaar priester. Reeds in 1934, op de leeftijd van 38 jaar, werd hij tot bisschop gewijd voor Sjanghai, waar hij zich inzette voor het missiewerk onder de Chinezen, totdat dit onmogelijk gemaakt werd door het communistische bewind. Ook droeg hij bijzonder zorg voor de gevluchte Russen die in Sjanghai gestrand waren en dikwijls volkomen aan lager wal waren geraakt.
Hij moest China verlaten en met de kinderen van zijn weeshuis en een deel van zijn gelovigen werd hij overgebracht naar een eiland in de Stille Oceaan, dat schaars bewoond was omdat het in de gewone baan lag van de heftige wervelstormen welke die aardstreek onveilig maken. Maar zolang Wladyko (Meester) Joan daar verbleef, deed zich geen enkele storm voor, tot kort na zijn vertrek, toen een orkaan weer bijna alle gebouwen van het eiland verwoestte.
Door zijn volhardend optreden op het ministerie van buitenlandse zaken in Amerika wist hij voor de aan hem toevertrouwden een inreisvisum te verkrijgen, zodat zij, meestal in San Francisco, een nieuw leven konden beginnen.
Hijzelf werd toen tot aartsbisschop benoemd voor West-Europa, met zijn zetel in de russische kadettenschool te Versailles. In Brussel bouwde hij de Gedachteniskerk voor de slachtoffers van de revolutie, een van de grootste orthodoxe kerken in West-Europa in de moderne tijd. Hij steunde de russische monialen-gemeenschap uit Lesna, onder hegoemena Theodora, die in Fourqueux een onderkomen had gevonden. Vanuit Versailles bezocht hij de verschillende parochies in Frankrijk, België en Nederland, waar hij de zieken in hun huis opzocht en ze de heilige Communie bracht en met zijn gebarsten stem het Moleben zong van de heilige Moeder Gods van Korsun, wier ikoon hij in een leren houder om zijn hals meedroeg.
Hij leidde een leven van strenge askese en gebed. Dagelijks zong hij het gehele officie, waar hij zich ook bevond, en zo mogelijk vierde hij ook dagelijks de Goddelijke Liturgie. Daarna at hij de prosfora’s van de gedachtenissen en dronk het hete water waarmee hij de kelk gereinigd had. De rest van de dag at hij niets tot middernacht, dan gebruikte hij zijn enige maaltijd. Hij had geen bed, maar sliep enkele uren, zittend in een stoel.
Zijn zakken waren vol brieven waarin om zijn gebeden gevraagd werd. Hij kende al de schrijvers en gedacht hun namen bij de langdurige proskomidie en opnieuw voor de Grote Intocht. Vaak wist hij de noden reeds voordat de brief was opengemaakt, ook al kwamen ze van verschillende kanten van de wereld.
De laatste jaren van zijn leven stond hij aan het hoofd van het bisdom Californië. Ook in San Francisco wist hij de bouw van de kathedraal, die door conflicten stagneerde, tot een goed einde te brengen. Tijdens een inspectiereis door zijn bisdom is hij in 1966 in Seattle gestorven, tijdens zijn dankzegging na de Heilige Liturgie. Hij was zeventig jaar oud en had de Kerk tweeëndertig jaar als bisschop gediend. Zijn gedachtenis wordt ook gevierd op de 11e juli.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-195/

  Jezus geneest een maanzieke jonge man

1 juli

De heilige Basilios uit Kappadocië kwam in de tijd van Nikeforos Fokas naar het marktstadje Triglia in Bithynië. Hij leidde daar een leven van askese en gebed, en zijn persoonlijkheid oefende aantrekkingskracht uit op velen die hem ontmoetten of die over hem hadden horen spreken. Zij wilden zich onder zijn leiding stellen en er werd een klooster gebouwd op een gunstige plaats, aan de oever van een diepe en onstuimige rivier. Om die reden werd het klooster Bathus Ryax genoemd. Onder de leiding van Basilios groeide deze gemeenschap uit tot een van de beroemde kloosters van Bithynië, en hij is daar in vrede ontslapen.

De heilige Carileff was een monnik in Menat, een klooster in het diocees Clermont. Daar trad ook de heilige Avitus in, maar deze voelde zich niet thuis in de bedrijvigheid van zo’n groot klooster en trok weg. De gelijkgezinde Carileff ging met hem mee. Ze gingen naar de befaamde bisschop van Miscy bij Orleans, de heilige Maximus. Deze wijdde Carileff tot priester, maar het vriendenpaar zocht naar een meer teruggetrokken leven en trok naar een van de grote wouden die Frankrijk overdekten na de verwoesting van het boerenland door de volksverhuizing. De oude landerijen waren met ondoordringbaar gewas van doornstruiken overdekt, en zo ontstonden uitgestrekte woestijnen, die in de loop der eeuwen door geduldig monnikenwerk weer in vruchtbaar land werden veranderd.
Zo begonnen ook zij de grond te ontginnen in de buurt van een bron die zij hadden gevonden. Ze bouwden een cel en anderen voegden zich bij hen, zodat er op den duur toch weer een klooster ontstond en de lucht vervuld was met het geluid van bijlslagen en het werk van de monniken.
Opnieuw trok Carileff weg, met een nieuwe vriend, Danmer. Zij vonden in de buurt van Le Mans de ruïnes van een oude romeinse villa, waar zij zich vestigden.
Toen hij eens in de gloeiende hitte de oude wijngaard aan het snoeien was, had hij zijn kap aan een boom gehangen omdat het te heet was om daarin te werken. Toen hij die weer wilde opzetten, had een winterkoninkje er een ei in gelegd. Dat vond hij zo leuk dat hij de kap liet hangen voor het vogeltje. Ook voor andere dieren had hij een goed hart. Er leefden in de bossen nog enkele buffels, en een daarvan had vriendschap gesloten met Carileff die hem krauwde tussen zijn horens en langs de zware vetkwabben aan zijn nek.
Toen koning Childeric hoorde dat er een buffel gezien was, organiseerde hij een jachtpartij. Het dier werd opgejaagd en vluchtte naar de cel van zijn vriend, en zo vonden de jagers hen naast elkaar, terwijl Carileff aan het bidden was. De koning was woedend omdat zijn jachtpartij bedorven was en wilde beide monniken verjagen uit zijn domein. Maar Carileff wist hem te kalmeren en schonk hem een kroes van de wijn die hij van zijn herstelde wijngaard gewonnen had. En al was de koning niet enthousiast over de kwaliteit ervan, hij schonk de beide kluizenaars het omliggende gebied, zoveel grond als hij op een dag met zijn ezel kon rondrijden.
Bij het bewerken van die grond vonden zij een pot met romeinse munten, en met dat geld werd een klooster gebouwd, waar al spoedig vele monniken kwamen, en dat uitgroeide tot de stad Calais. Daar is Carileff gestorven in 540.

De heilige Diederik was afkomstig uit een losbandig milieu in de buurt van Reims. Hij werd opgevoed door de heilige Remigius, en toen zijn ouders voor hem een huwelijk gearrangeerd hadden, wist hij zijn bruid over te halen dat zij beiden maagd zouden blijven. Remigius stelde hem aan tot abt van het klooster op de Horberg bij Reims en wijdde hem tot priester. Diederik bleek een imponerende prediker te zijn: velen bekeerden zich op zijn woord, zelfs zijn eigen vader, die zich onder zijn leiding stelde en de rest van zijn dagen boete deed voor zijn vroegere leven. De bewoonsters van een bordeel waren zo getroffen door zijn prediking, dat het huis praktisch een klooster werd. Hij is gestorven in 553.

 Heilige Angelina van Servië

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-194/

Petrus belijdt Jezus als Christus, de Zoon van de levende God. Jezus voorspelt zijn lijden aan het Kruis en geeft onderricht over het dragen van het kruis.