Modestus

Ik wil graag nog enkele foto's toevoegen.

(Foto boven) De flat in Voronezh (Rusland) waar ik als kind opgroeide.

AZC Grootegast

Interieur van de orthodoxe parochie in Groningen

Parochie in Eindhoven. Het is de kerkdienst van de Goddelijke Liturgie (of eucharistieviering) met de bisschop. Ik ben hier ook aanwezig als altaardienaar (of acoliet) in het wit aan de rechterkant van de bisschop met een soort kroon.

De zusters van het klooster in Asten en ik. 

Het klooster Karakalou op de berg Athos waar ik gewoond heb.

De broeders van het klooster. Onderaan zitten de novicen gehurkt.

En dit is de enige Nederlander (van Surinaamse afkomst) broeder Pahomios die daar nog woont.

https://www.youtube.com/watch?v=B8ptME8aO-Y 

En dit een interview met zuster Maria, die voor mij zo veel goeds had gedaan. Moge haar ziel in vrede rusten.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.

1985-1999

Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.

1999-2008

Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.

In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.

Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.

Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Omdat ik gewoon van binnenuit overtuigd ben dat het waar is, ook al heb geen wonderen gezien.  

Christus heeft onze zonden op zich genomen, want we waren / zijn schuldig voor God door zijn geboden te overtreden en niet voor satan.

Op 20-8-2018 om 09:17 zei sjako:

Geregeld is er onenigheid over Michael de aartsengel. Is Jezus de aartsengel Michael? 

Jezus Christus is geen aartsengel Michael. Hij is God die de volmaakte mens geworden is, terwijl hij ook volmaakte God blijft. Hij is de Verlosser van het menselijk geslacht uit de tirannie van de zonde, de duivel en de eeuwige dood. Hij is de schenker van het eeuwig leven. 

Christus betaalt niks aan satan. Zijn lijden en dood waren niet bedoeld voor satan, maar voor God de Heilige Drie-eenheid om het menselijk geslacht de vergeving van zonden te schenken en de verzoening met God. 

Citaat

Het lijden en de dood van Christus in gehoorzaamheid aan de Vader onthult de super-overvloedige Goddelijke Liefde van God voor Zijn schepping. Want toen alles zondig, vervloekt en dood was, was Christus een zonde, vloek en dood voor ons geworden - hoewel Hijzelf nooit opgehouden heeft de gerechtigheid en de zaligheid en het leven van God Zelf te zijn. Het is tot deze diepte, waarvan niets lager kan worden ontdekt of ingebeeld, dat Christus zichzelf heeft vernederd "voor ons mensen en ons heil". Omdat hij God was, werd Hij een mens; en omdat hij een mens was, werd hij een slaaf; en omdat hij een slaaf was, werd hij dood en niet alleen dood, maar ook dood aan het kruis. Van deze diepste vernedering van God stroomt de eeuwige verhoging van de mens. Dit is de cruciale doctrine van het orthodox-christelijke geloof, die in de geschiedenis van de orthodoxe kerk keer op keer werd uitgedrukt. Het is de leer van de verzoening - want we zijn gemaakt om 'één' te zijn met God. Het is de leer van de verlossing - want wij zijn verlost, d.w.z. "gekocht met een prijs", de grote prijs van het bloed van God (Handelingen 20:28; 1 Korinthiërs 6:20). 

http://saintandrewgoc.org/home/2017/3/22/redemption-according-to-orthodox-christianity

Een visie over de biecht uit de Orthodoxe traditie

Citaat

 

- Er wordt vaak gevraagd: "Waarom moet een persoon naar de kerk gaan en biechten voor een priester? Wat is er mis met berouw hebben alleen, voor God - thuis, bijvoorbeeld - zonder tussenpersoon?

- Als bekentenis in een kerk om een of andere reden niet mogelijk is, dan is het mogelijk om op deze manier te bekennen, zonder tussenpersoon. Maar kan een neofiet horen wanneer God zegt: "Heel goed, ik vergeef u?" Heilige Johannes van Kronstadt, wanneer hij op de een of andere manier zondigde, zou bidden totdat hij vergeving en geestelijke genezing van God ontving. Maar heeft een neofiet zo'n mate van communicatie met God?

Mensen hebben een natuurlijke behoefte aan persoonlijk contact. Maar zowel in relaties met een ander persoon als in relatie met God, is het erg belangrijk om niet alleen begrepen te worden, maar ook om een zichtbaar teken te hebben dat God of de ander je begrijpt. De Heer stelde het aldus vast, dat iemand zijn vergeving ontvangt door een ander persoon: een priester. "Aan wie ge de zonden vergeeft, zijn ze vergeven, en aan wie ge ze niet vergeeft, zijn ze niet vergeven.” (Johannes 20:23).

 

(Aartspriester Valerian Krechetov)

http://www.pravoslavie.ru/7429.html