Modestus

23 maart

De heilige Lukas, een wees uit Adrianoupolis, werd knecht bij een koopman in Mytilene. Hij raakte in gevecht met een Turkse jeugdbende en doodde daarbij een van de jongens. Hij werd gegrepen en onder de dreiging met de doodstraf verloochende hij zijn geloof en ging over tot de islam. Toen hij volwassen geworden was, begreep hij welk een groot kwaad hij had gedaan. Hij wist te ontkomen naar de Athos, deed boete en werd monnik in de skite van de heilige Anna. Hij kon echter geen rust vinden voor zijn ziel. Bij zijn overgang tot de islam was hij besneden en dit merkteken aan zijn lichaam, waarmee hij voortdurend geconfronteerd werd, scheen hem ‘een zegel van de duivel toe, dat slechts door de marteldood zou kunnen worden verwijderd. Hij verliet daarom, met zijn geestelijk vader, de heilige berg en ging naar Mytilene. Daar werd hij spoedig herkend, terstond gevangen genomen en na zware folteringen opgehangen in 1802. Het lichaam bleef drie dagen aan de galg hangen. Nikeforos van Chios, die zijn leven heeft beschreven, zegt dat zijn lichaam door God begenadigd was: de ogen en de mond waren gesloten, het leek of hij sliep in plaats van dat hij gestorven was. Hij was blank als een lelie, en geen enkel verschijnsel van dode lichamen kwam bij hem voor: geen vlieg of insect kwam bij hem in de buurt. En het meest verwonderlijke was de onuitsprekelijk zoete geur die door zijn lichaam werd verspreid. Na drie dagen werd zijn lichaam in zee geworpen, maar in het geheim weer uitgehaald en begraven. Tot het jaar 1884 werden zijn beenderen verborgen in het dak van de kerk van de H. Symeon in Mytilene. Toen werden ze daar weggehaald, op bevel van Konstantinos Baliados, metropoliet van Mytilene, en bijgezet op het kerkhof. Er zijn van hem enige relieken bewaard gebleven, waardoor verschillende wonderen zijn gebeurd.

De heilige Basilios van Mangasea in Siberië was bediende bij een koopman. Hij was vroom, vlijtig en eerlijk, waar hij maar kon hielp hij armen en zieken, hij bad dagelijks zijn gebeden en ging trouw naar de kerk. Hij werd echter ruw behandeld en toen er eens ingebroken was, werd hij door de koopman van medeplichtigheid beschuldigd en met een sleutelbos doodgeslagen in 1602.
Om zijn echte gelovigheid stond hij reeds in aanzien bij de mensen, maar dit dramatische einde richtte heel bijzonder de belangstelling op hem. Het buitengewone is dat deze belangstelling niet langzamerhand wegstierf, maar steeds sterker werd, ook bij de jongeren die hem niet gekend hadden. Er gebeurden wonderen en allerlei gebedsverhoringen, en reeds na 50 jaren was zijn verering door geheel Siberië verbreid.

De heilige Victorianus en zijn medemartelaren. Hij was proconsul van Carthago en een van de rijkste mannen van Noord-Afrika. Onder de Vandalen-koning Hunerik had hij belangrijke posten bekleed, totdat deze ariaan besloot het geloof in de godheid van Christus uit te roeien. Hij bood Victorianus de hoogste posten en zijn bijzondere gunst aan wanneer hij ermee zou instemmen dat Christus een schepsel was. Maar Victorianus antwoordde: ‘Niets kan mij scheiden van het geloof en de liefde van onze Heer Jezus Christus. In vertrouwen op zulk een machtige Meester ben ik gereed om eerder alle kwellingen te verduren dan in te stemmen met de ariaanse godloosheid’. Dit antwoord wekte zozeer de woede op van de tiran: dat deze hem de wreedste kwellingen liet ondergaan. Langdurig moest hij lijden totdat hij tenslotte de kroon mocht winnen, in 484.
Nog andere namen worden bij deze vervolging genoemd: twee kooplieden die beiden Frumentius heetten, een arts, Liberatus, met zijn vrouw Germania en twee verder onbekende broers, die met buitengewone standvastigheid hebben geleden. Liberatus en Germania waren afzonderlijk opgesloten, en haar werd met veel stelligheid gezegd dat haar man had toegegeven. Germania zei toen dat zij een beslissing zou nemen wanneer ze hem had gezien. Zij werd bij hem gebracht voor het gerecht, en begon hem zijn afvalligheid te verwijten, maar het werd spoedig duidelijk dat het slechts leugens waren geweest. Toen zij dus beiden standvastig bleven, ondergingen zij hetzelfde lot.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-443/

22 maart

De heilige Paulus, bisschop van Narbonne, en Afrodisios de Egyptenaar‚ eind 3e eeuw. Paulus was in de eerste helft van de 3e eeuw vanuit Rome naar Gallië gezonden voor de prediking van het Evangelie. Hij werd verschillende malen gefolterd maar verloor niet het leven, en hij werd de glorie van de stad Narbonne.

De heilige Deogratias, bisschop van Carthago, waarvoor hij gewijd werd in 454. De zetel was toen 14 jaar vacant geweest wegens de vervolging van de ariaanse Vandalenkoning Genserik. Toen deze in 455 Rome had geplunderd, kwam hij met ontelbare gevangenen naar Carthago, die als slaaf verkocht werden. Mannen, vrouwen en kinderen werden afzonderlijk verkocht, de gezinnen werden uiteengerukt en er ontstond een onnoemelijke ellende.
Deogratias was hierdoor diep ontroerd en zette heel zijn werkkracht in. Hij maakte alle kerkschatten van zijn bisdom te gelde en kocht de gevangenen vrij. Om de ongelukkigen onder te brengen, richtte hij de twee grootste kerken in als opvangcentrum. De vloer werd belegd met stro en er werden slaapplaatsen gemaakt voor de vele zieken. Hij was zelf dag en nacht in de weer om allen te verzorgen met voedsel en geneesmiddelen en hen zo nodig te verplegen. Hij was reeds oud, maar deze immense nood schonk hem nieuwe kracht. Wel ging deze overmatige krachtsinspanning ten koste van zijn gezondheid en na een jaar stierf hij in vrede, in 456. Genserik verbood verder alle bisschopswijdingen, dertig jaar lang, in heel Noord-Afrika‚ zodat daar na die periode nog maar drie orthodoxe bisschoppen in leven waren.

De heilige Lea was een adellijke Romeinse die leefde in de 4e eeuw. Na de dood van haar man deelde zij haar grote bezittingen uit aan de armen en leefde verder met enkele maagden in gemeenschappelijke armoede. Toen zij als een heilige gestorven was in 383, maakte Hiëronymos in de begrafenispreek een vergelijking tussen haar en haar eveneens overleden, nog heidense neef die een zelfzuchtig en slecht leven had geleid. Deze was nu van al zijn goederen beroofd en gedompeld in de duisternis. Maar de door de wereld verachte Lea heerste nu met Christus, verzadigd met de overvloed van Zijn goederen. En terwijl het kortstondige leven van plezier gevolgd werd door een eeuwigheid van smart, hadden de kortstondige kwellingen die Lea zichzelf had opgelegd, haar een eeuwigheid van geluk gebracht.

Gedachtenis van de overbrenging van de relieken van de heilige Harlindis (Herlinda, Gerlinde) en Relindis (Reinilda, Reinula), abdissen van Alden-Eyck‚ op 22 maart 1571 naar de Catharinakerk in Maaseyk. De feestdag van deze heiligen is op 13 februari.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Octavianus‚ aartsdiaken, met vele anderen door de Vandalen vermoord te Carthago; en Saturninus met 9 anderen in Noord-Afrika.

Eveneens op deze dag de heilige Benignus, 11e abt van Fontenelle, 723; lsaäk van Dalmatië, 4e eeuw; Avitus, kluizenaar in de Perigord, 518; Epatroditus, bisschop van Terracina, gewijd door de apostel Petros; en Benvenutus, bisschop van Osimo.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

 Basilius, priester uit Ankyra, eveneens de heilige van vandaag.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-442/

21 maart

De heilige Jakobos de Belijder was een bisschop die door Konstantinos Kopronymos in ballingschap was gezonden wegens de iconenverering, en die daar ook gestorven is.

De heilige Thomas werd in 585 diaken van de heilige patriarch van Constantinopel, Johannes de vaster‚ en belast met het beheer van de goederen van de Grote kerk. Hierbij kwamen zijn bestuurstalenten scherp aan het licht, terwijl tegelijkertijd zijn heilige levenswijze een diepe indruk maakte. Toen keizer Fokas zocht naar een volkomen integere persoon voor de patriarchaatszetel‚ viel zijn keus op deze Thomas, en in 607 werd hij tot patriarch verheven. Onder zijn patriarchaat heerste rust op deze moeilijke post, en hij is in vrede ontslapen in het jaar 610, nadat hij de kerk drie jaar had bestuurd.
Hij wordt getypeerd door de volgende gebeurtenis. Tijdens een processie waren de draagkruisen op onverklaarbare wijze tegen elkaar gestoten en gebroken. Toen patriarch Thomas hiervan hoorde, wendde hij zich tot een in die tijd bekende monnik met profetische gaven, Theodoros Sykeotis (zie 22 april), en verzocht hem dringend te zeggen wat hiervan de betekenis was. Het antwoord was dat er tijden van ongeluk zouden aanbreken: verdeeldheid in het land, zodat christenen zouden strijden tegen christenen, en ook aanvallen van buitenaf, waarbij veel kerken verwoest zouden worden. Toen vroeg Thomas voor hem te bidden dat hij spoedig mocht sterven, opdat hij dit niet meer zou behoeven mee te maken. De heilige Theodoros weigerde aanvankelijk, maar naderhand gaf hij toe en schreef: ‘Wilt ge dat ik bij u kom of dat we elkaar bij God weerzien?’ De patriarch liet hem antwoorden: ‘Het is voldoende dat we elkaar bij God weerzien’. En vol vreugde ontsliep hij diezelfde dag.

De heilige Kyrillos (Beryllos of Viryllos), afkomstig uit Antiochië, werd door de apostel Petros tot bisschop van Catania (Sicilië) aangesteld. Hij predikte het christendom in woord en daad, en God bevestigde zijn prediking door wonderen zodat velen tot het geloof kwamen. Op zijn gebed werd een bron, die ondrinkbaar brak water leverde, tot een rijkelijk vloeiende bron van zuiver zoetwater. Kyrillos bereikte een hoge ouderdom en stierf in vrede.

 Jacob en Serapion

De heilige Serapion doceerde aan de beroemde catechetenschool van Alexandrië. Hij werd bisschop van Thmuïs (in de Nijldelta) nadat hij als monnik in de Egyptische woestijn had geleefd. Hij was een vriend van de heilige Antonios de Grote (die hem op zijn sterfbed zijn rasso naliet), en een grote verdediger van de heilige Athanasios, met wie hij in briefwisseling stond en die vaak zijn raad inwon. Hij heeft ook verhandelingen geschreven over psalmen en over het Manicheisme, en nam deel aan het Concilie van Sardes in 343. In 356 werd hij, met vijf andere bisschoppen, door Athanasios naar Constantinopel gezonden om de zaak van de orthodoxie bij de keizer te bepleiten. Toen de Arianen aan de macht waren onder Konstantios, werd hij verbannen tot aan zijn dood, in 365. Hij was een scherpzinnig denker met grote studiezin en het wil wel iets zeggen dat de grote Hiëronymos hem ‘Serapion, de geleerde’ noemde. Nog geen eeuw geleden is er een Sacramentarion ontdekt van zijn hand, met gebeden voor de bisschopsliturgie.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-441/

De kerstening van Hongarije en één persoon die dat beïnvloed heeft.

"De heilige Gisela, koningin en abdis. Zij is geboren rond 985, uit het beierse koningshuis. Haar oudere broer was de latere keizer Hendrik ll, die eveneens heilig verklaard is, evenals verschillende andere familieleden. Zij had haar zinnen erop gezet in het klooster te treden, maar toen in 996 om haar hand gevraagd werd voor de kroonprins van Hongarije, zag zij dit als een missie-opdracht voor het nog grotendeels heidense hongaarse volk. Op het feest van de Ontslaping der Moeder Gods, in het magische jaar 1000, werd zij tot koningin gekroond en gezalfd, samen met haar echtgenoot, Stefan. Deze was eerder in dit jaar in de Kerk opgenomen door de heilige Adalbert, maar zijn christelijke opvoeding kwam eigenlijk pas door Gisela tot stand. Door haar werd Stefan ertoe gebracht de bekering van zijn onderdanen als het voornaamste doel van zijn regering te zien, en het hongaarse volk, dat door zijn woeste en uitgestrekte rooftochten in verre omtrek gevreesd was, tot een medebewoner van het christelijk Europa te maken.
Toch kwam dit nog niet verder dan het beginstadium. Na de dood van Stefan kwam de partij der heidenen weer sterk naar voren. Gisela werd vervolgd en kwam zelfs in de gevangenis terecht, tot zij door Hendrik lll werd bevrijd. Zij kwam naar Beieren terug, waar zij haar laatste levensjaren doorbracht in het benedictinessenklooster Niedsernburg bij Passa, waar zij in 1045 tot abdis werd gekozen. Het jaar van haar dood is niet bekend.
Kort na haar dood begon haar verering, er kwamen grote bedevaarten tot stand naar haar graf."

Heiligen van de dag – Orthodox Klooster in de Peel (orthodoxasten.nl)

Niet alle heiligen bleven gespaard van de besmetting, maar ze waren ook niet bang voor de dood, noch om anderen te besmetten. En dit vind ik een prachtige voorbeeld van geloof, dat sterker is dan de dood zelf en alle angst en bezorgdheid.

"De heilige martelaren van Alexandrië. Een grote pestepidemie trok door heel het Romeinse rijk, dertien jaar lang, van 249 tot 262. In het begin werd vooral Rome getroffen: daar stierven soms vijfduizend mensen op één dag. Hele streken raakten ontvolkt. Tegen het einde van die periode heerste de plaag vooral in Alexandrië. Er is nog een beschrijving van door bisschop Dionyssios die daar toen leefde. De stad was nog lijdend aan de gevolgen van een heftige burgeroorlog, die de stad zo gevaarlijk maakte dat men minder kans op een ongeluk had bij een wereldreis van oost naar west dan van de ene wijk van de stad naar de andere.
Maar nog veel erger was de pest die toen volgde: er was geen huis waar niet een dode te betreuren viel, overal hoorde je er het kermen van de onverzorgde zieken en de straten waren vergeven van de lijkenstank. Men durfde zijn beste vrienden niet meer te bezoeken, wie de ziekte kreeg, kon geen verzorging vinden. De stervenden werden op straat gesleept, maar niemand durfde de gestorvenen te begraven.
Toen kwamen de christenen tevoorschijn, die tijdens de heftige vervolgingen de stad uit gevlucht waren. Zij hadden geleefd in de woestijn of op wrakke schepen, ze waren afgemaakt als wilde dieren wanneer ze gevonden werden. Maar nu toonden ze zich openlijk en gingen de besmette huizen binnen om zieken te verzorgen en de doden te begraven. Velen van hen werden zelf slachtoffer van hun liefdewerk, maar hun moedig voorbeeld trok weer anderen naar de stad om hun arbeid voort te zetten, drie jaar lang, in 261, 262 en 263, tot de pest voorbij was. Terecht worden deze moedige slachtoffers vereerd als martelaren, zij hebben immers met hun leven getuigenis afgelegd van de liefde van Christus die in hun leefde, zodat zij hun leven gaven, niet slechts voor hun vrienden maar voor hun vijanden. Hun grote aantal is niet bekend, maar onder hen bevonden zich veel priesters en diakens. In latere eeuwen werd hun voorbeeld gevolgd door de monniken, die vanuit de woestijn naar de stad kwamen wanneer daar een besmettelijke ziekte heerste.
Patriarch Dionyssios die het allemaal had meegemaakt, schrijft in zijn paasbrief:
‘Voor allen is het nu de tijd om feest te vieren, maar voor ons is alles vervuld van tranen, overal heerst rouw en heel de stad kreunt door de menigte van doden en stervenden. Het is weer als in de tijd toen de eerstgeborenen van Egypte waren gedood: een eindeloze klaagzang weerklinkt, geen huis is er zonder dode. En dan nog zou ik wensen dat dit alles was, maar voordat de pest uitbrak, hoeveel ellende hebben we toen al niet moeten doorstaan! We werden weggedreven naar de verbanning, we werden vervolgd en ter dood gebracht. Toen kwamen de oorlog en de hongersnood, die ook de heidenen trof, evenzeer als ons. En nu worden we overvallen door deze pest, die voor de heidenen het verschrikkelijkste is wat hun kan overkomen, terwijl het voor ons meer een oefenschool is. Het grootste deel van onze broeders heeft zichzelf in geen enkel opzicht gespaard en heeft zich dag en nacht ingezet om te voorzien in de algemene nood, heeft onophoudelijk ook hun zieken verzorgd en hun alle liefde betoond. En velen van hen zijn, terwijl ze anderen beterschap brachten, zelf slachtoffer geworden. Juist de besten van onze broeders hebben zo hun leven gegeven, priesters en diakens en aanzienlijke leken. Zulk een dood, met zoveel vroomheid en vurig geloof, lijkt me niet ver af te staan van het echte martelaarschap. Onze mensen namen de lichamen van deze heiligen in hun blote handen en droegen ze aan hun borst; ze reinigden hun ogen en sloten hun mond; zij strekten de verwrongen ledematen en wasten en kleedden die lichamen voor de begrafenis, totdat ook aan henzelf die dienst moest worden verricht. Hoe anders ging het toe bij de heidenen. Wanneer iemand ziek werd dan durfden zelfs zijn beste vrienden zich niet meer bij hem te vertonen. De stervenden werden zonder meer op straat geworpen en de doden liet men onbegraven liggen om de panische angst die er heerste voor contact met hen die door de ziekte waren aangestoken.’"

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-420/

Wat is de bedoeling van oorlog in Gods plan? Waarom laat God oorlogen gebeuren en de aanvallers niet ogenblikkelijk doodmaakt, zoals hij dat deed met de 185 000 Assyrische krijgers ten tijde van koning Hezekiah?
Zoals we dat lezen in het Oude Testament, elke oorlog en rampspoed wordt veroorzaakt door het getroffen volk zelf, niet in de zin dat alle mensen van dat volk altijd erg slecht zijn, maar in de zin dat er velen of sommigen in dat volk zijn die doodszonden bedrijven en niet gestraft worden door hun overheid, of dat de regeerders zelf medeschuldig zijn aan die doodszonden. Zo gebeurde het telkens met Israël toen hij in doodszonde van afgoderij viel, zo gebeurde het met de Kanaänitische volkeren en later ook met Babylon, Egypte, Assyrië...

Dus wat onze lieve Heer met 185 000 Assyriërs (2 Koningen 19:35) en met Ananias en Saffira (Handelingen 5) en koning Herod deed, kan Hij ook met president Poetin of wie dan ook doen. Maar als Hij eenmaal die oorlog toelaat, dan heeft het wel een zin en betekenis volgens Zijn plan en heils-economie voor de wereld. Ik poogde die betekenis te begrijpen en daarbij stelde ik me de vraag welke ongestrafte zonden kunnen de reden of oorzaken van die oorlog zijn. En ik kwam tot conclusie dat het racisme en neo-nazisme is. Ze zijn natuurlijk overal, maar in Oekraïne gaan ze ongestraft hun gang. Dat melden niet alleen Russische media, maar ook Westerse, zoals BBC.
Hier is een voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=hE6b4ao8gAQ&ab_channel=BBCNewsnight

Natuurlijk alle zonden zullen worden op deze manier bestraft door God. Op zijn tijd zal ook Rusland als een grote macht vernietigd worden. Later komen ook China en zelfs 'America' aan de beurt. Want ook 'America' als supermacht zal niet onwankelbaar voortbestaan tot aan de Tweede komst van Jezus. Alle mogendheden zullen vernietigd worden door elkaar en uiteindelijk door de totalitaire globale macht van de antichrist, de tweede en laatste wereldwijde koning na Nimrod.

Moge God alle vredelievende mensen en huisdieren in Oekraïne beschermen en behoeden, en als er sommige mensen doodgaan, dan bid ik voor hun eeuwige rust en vergeving van alle overtredingen.
Moge God alle Russische soldaten beschermen van overdreven wrok en zonden en oorlogsmisdaden tegen de vreedzame mensen. Moge Hij hun zelfbeheersing geven zelfs in het aangezicht van de mogelijke dood.
Moge God de harten van alle Oekraïense soldaten zacht maken om geen onnodige weerstand te bieden omwille van hun nationale trots, zodat deze oorlog snel afgelopen wordt.

Leer van de heilsgeschiedenis hoe de supermachten, die in de apocalyptische profetieën ' beesten' worden genoemd, elkaar vernietigen en opvolgen:

De heilige Liudger, bisschop van Munster, werd in 744 bij Utrecht geboren. Als kind was hij geïntrigeerd door de kunst van het schrijven. Hij verzamelde de witte vellen die van berkenbast kunnen worden afgetrokken, tekende daarop zwarte kriebels en vertelde trots dat hij boeken had geschreven. Wat te mogen leren, en toen hij ongeveer 12 jaar oud was, werd hij toevertrouwd aan abt Gregorius van de abdij in Utrecht. Daar zag hij ook de heilige Bonifatius, toen die al heel oud was.
De abdijkinderen waren dol op abt Gregorius, die werkelijk als een vader voor hen zorgde. De meesten waren zonen uit adellijke geslachten van alle omringende landen. God inspireerde hem tot een brandende liefde voor hen allen, en naast het onderricht ontving hij hen dagelijks elk afzonderlijk op zijn kamer om naar hun persoonlijke vragen en moeilijkheden te luisteren en Gods antwoord daarop te geven. Ook Liudger was onder hen bijzonder geliefd om zijn uitzonderlijke vriendelijkheid. Hij had een opgewekt uiterlijk al lachte hij weinig. Hij was voorzichtig en gematigd in al wat hij deed en was in zichzelf voortdurend bezig met teksten uit de Heilige Schrift, vooral met die waarin Gods lof bezongen wordt.
In 760, toen hij 16 jaar oud was, werd hij zelf monnik. Hij werd in 766 als metgezel meegegeven aan de bisschop van York, die enige plaatsvervangende monniken kwam zoeken voor de door hem naar Friesland gezonden missionarissen, die daar waarschijnlijk beter geaccepteerd werden dan zendelingen uit het vijandige Frankengebied. Hij was van tevoren diaken gewijd en kwam nu in aanraking met de beroemde Alcuin die zelf ook juist diaken was gewijd. De faam van zijn geleerdheid trok uit heel Europa studenten naar York waar hij doceerde, en ook Liudger was verrukt zijn colleges te horen. Slechts met tegenzin keerde hij na een jaar naar Utrecht terug. Hij vroeg aan abt Gregorius of hij opnieuw naar Alcuin mocht gaan om zijn studie te voltooien. Gregorius weigerde en schakelde zelfs Liudgers vader in om de jongeman te overtuigen, maar deze hield vast aan zijn wens, welke ten laatste werd ingewilligd. Hij kreeg studieverlof en bleef nu nog drieënhalf jaar in York. Pas toen daar een vete uitbrak tegen de Friezen, keerde hij, met alle goede wensen van Alcuin, terug als een nu zelf hooggeleerde monnik.
De kerk die door de heilige Lebuïnus gebouwd was in Deventer, was intussen door invallende Saksen met de grond gelijk gemaakt. Alberik, de opvolger van abt Gregorius, gaf Liudger opdracht de kerk weer op te bouwen boven het graf van de heilige. In een droom vond hij de juiste plek en aan het teruggevonden graf geschiedden veel wonderen. Dit is waarschijnlijk de nu nog bestaande crypte in de Lebuïnuskerk.
Een volgende opdracht was het afbreken van de nog bestaande heidense tempels in Friesland. Liudger vond daar veel kostbaarheden, waarvan Karel de Grote twee-derde deel voor zichzelf behield en de rest aan Alberik schonk.
In 778 werd Alberik bisschop gewijd in Keulen en hij liet tegelijkertijd Liudger tot priester wijden om hem als leraar uit te zenden naar Noord-Nederland. Hij bouwde daar een kerk op de plaats waar Bonifatius gedood was in Dokkum. Verder stond hij drie maanden per jaar aan het hoofd van de abdij in Utrecht, beurt om beurt met Alberik en nog twee anderen.
Zijn werk onder de Friezen droeg rijke vrucht, het bloed van Bonifatius had de weg erheen geëffend. Maar nadat hij zeven jaar daar had gearbeid werd de streek in 784 overvallen door Wittekind, de Saksenvorst, die de missionarissen verdreef en de afgodendienst weer invoerde. Liudger trok nu naar Rome en bezocht de abdij van de heilige Benedictus op de Monte Cassino, die als model moest dienen voor zijn eigen abdij die hij van plan was te bouwen in Werden. Toch schijnt hij zelf geen benedictijn geweest te zijn: zijn kloosters in Werden en Munster volgden de regel van de reguliere kanunniken.
Intussen had Karel de Grote eindelijk de definitieve overwinning behaald over de Saksen. Wittekind was gevlucht naar zijn schoonvader, de koning van Denemarken. Hij had een opstand georganiseerd die bloedig onderdrukt werd, en was eindelijk zelf christen geworden. Saksen en Friesland waren nu aan de keizer onderworpen. Het land werd bestuurlijk ingedeeld in districten elk met hun eigen bisschoppen, priesters en abten. In 787 keerde Liudger naar Friesland terug. Hij predikte in het land rond Groningen en bekeerde ook het eiland Helgoland, waar Willibrordus eens drie inlanders had gedoopt.
Na de volledige overwinning over de Saksen werd Liudger naar Westfalen gezonden. Hij bouwde een klooster op de plaats waar nu de stad Munster ligt, en hij trok zo energiek rond dat hij zelfs geen kap droeg, zoals zijn levensbeschrijving zegt. Reeds spoedig werd hij bisschop gewijd. Hij bestuurde de trotse Saksen met wijs oordeel en zachtheid, en zo won hij de harten die zich slechts onder zware dwang gebogen hadden voor de bevelen van Karel de Grote. Friesland was nog steeds onder zijn bestuur en ook werd hij door Karel de Grote aangesteld over een klooster in Brabant. Zo regeerde hij dus over drie volkeren, zoals hem eens in een droom was voorzegd.
Zoveel succes bracht natuurlijk ook jaloezie mee. Hij werd bij de keizer aangeklaagd om zijn gierigheid bij de aankleding van de kerken, en hij moest voor het hof verschijnen. Liudger kwam daar aan en ging ‘s morgens vroeg naar de kerk voor het officie. De keizer stuurde een kamerheer om hem te halen en Liudger beloofde te komen zodra hij klaar was. Dit antwoord bevredigde de keizer niet: nog tweemaal stuurde hij iemand om Liudger te halen maar telkens kregen zij hetzelfde antwoord. Toen hij kwam, vroeg de keizer hem natuurlijk wat dat voorstelde dat hij niet onmiddellijk kwam als hij ontboden werd. Liudger antwoordde: ‘God moet gesteld worden boven u, o koning, en boven alle mensen!’ Dit antwoord viel in goede aarde en de keizer riep uit: ‘Ik ben blij dat ge zijt zoals ik me u altijd heb voorgesteld, en ik beloof u dat ik nooit meer het oor zal lenen aan wie u belasteren.’
Zo legde Liudger ook eens een strenge boete op aan een priester die wegliep onder de metten om het smeulende vuur aan te blazen waarvan de rook de bisschop in het gelaat kwam; want hij wilde zijn geestelijkheid inscherpen dat zij zich door niets mochten laten storen wanneer zij het goddelijk officie baden.
Met zijn medewerking is het beroemde middeleeuwse leerdicht ‘Heliand’ geschreven, waarin de christelijke leer verbonden wordt met oud-Germaanse overleveringen. Daaruit blijkt met hoeveel fijngevoeligheid Liudger zijn missie-arbeid bedreef, die dan ook veel meer succes kende dan de ruwe dwangmethoden van Karel de Grote.
Toen hij zwak begon te worden, besteedde hij meer tijd dan ooit tevoren aan het lezen van de Heilige Schrift en het zingen van de psalmen en nu vierde hij dagelijks de goddelijke Liturgie. Op zijn laatste levensdag assisteerde hij heel vroeg in de morgen bij de heilige Mis in Coesfeld, waarbij hij de preek hield; ging toen in haast naar Billerbeck om daar de Mis te celebreren van 9 uur, waarbij hij eveneens preekte, ging daarna rusten en ontsliep zacht tegen de avond, 26 maart 809.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-97/

De heilige Wulfram, bisschop van Sens en Medemblik, was geboren in de buurt van Fontainebleau. Zijn vader was een vertrouwensman van Dagobert I en Clovis II, en hij had hun grote diensten bewezen in verschillende oorlogen. Maar al was hij geheel in beslag genomen door het kampleven, toch zorgde hij dat zijn zoon een uitstekende opvoeding ontving, en toen Wulfram een duidelijke aanleg vertoonde voor het religieuze leven, liet hij hem de priesterstudie doen.
Maar Wulfram kreeg niet de kans om ongehinderd aan zijn verlangen naar een teruggetrokken leven van studie te voldoen: in 670 werd hij opgeroepen om dienst te doen aan het hof bij Clotarius III en Dirk III, tot aan de dood van zijn vader. In diezelfde tijd raakte de zetel van Sens vacant en Wulfram werd unaniem tot opvolger gekozen. In 693 werd hij bisschop gewijd. Hij bezette deze zetel slechts twee jaar en deed toen afstand ten bate van de oorspronkelijke bisschop van Sens, die uit ballingschap terugkeerde.
Wulfram trok zich enige jaren terug in de abdij van de heilige Wandril om zich voor te bereiden voor een nieuwe taak. Hij schonk al zijn bezittingen weg om de handen geheel vrij te hebben, en in 700 zeilde hij met enige monniken uit naar West-Friesland voor missiewerk. Er was daar een fort gebouwd in Medemblik, dat dienst deed als uitgangspunt. Hij trad vrijmoedig voor koning Radboud en kreeg verlof om het Evangelie te verkondigen. Het land was nog geheel overgegeven aan de afgodendienst en er werden afschuwelijke plechtigheden gehouden.
Daarbij werden kinderen opgehangen als offer aan Wodan of in zee vastgebonden aan staken tot zij verdronken in de opkomende vloed, als offer aan de zeegodin Ran, opdat zij geen stormvloed over het land zou zenden. Deze kinderen werden door loting genomen uit de adellijke geslachten. Wulfram protesteerde hevig, maar vergeefs. Dat waren nu eenmaal de gebruiken van zijn land, zei koning Radboud.
Eens zag Wulfram hoe zulk een jongen opgehangen werd, maar hij werd er niet bij toegelaten. Twee uur later brak het touw en het lichaam viel op de grond. Wulfram boog zich erover heen, bad vurig en het kind herleefde. De jongen hechtte zich met heel ziel aan zijn levensredder, ging later met hem mee en werd monnik in de abdij van Fontenelle. Deze Jona van Fontenelle is het ook die het leven van Wulfram heeft geschreven.
Dergelijke voorvallen maakten natuurlijk een diepe indruk en langzamerhand begon het volk tot het geloof te komen en liet zich dopen. In die tijd valt ook het bekende verhaal over koning Radboud die eveneens op het punt stond zich te laten dopen maar toen terugtrok omdat hij liever bij zijn voorouders in de hel wilde zijn dan zonder hen in de hemel. Deze geschiedenis staat echter niet in de oorspronkelijke levensbeschrijving. waarschijnlijker is dat Wulfram als Frank, dus behorend tot de stam van de erfvijand, niet de meest geschikte missionaris was voor deze streek. Later zullen de Angelsaksische, dus bloedverwante zendelingen zoals Wilfried en Willibrord, meer succes behalen. Toch zal ook het voorbereidende werk van Wulfram daarin een rol hebben gespeeld.
Nadat Wulfram zo 20 jaar in Friesland had gewerkt, verlieten hem zijn krachten. Hij trok zo haastig mogelijk terug naar Fontenelle en stierf daar in vrede, te midden van zijn broeders, in 720, waarschijnlijk tegen de 80 jaar oud.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-91/

Op 19-2-2022 om 15:14 zei Hermanos2:

Je laat dus wel een deurtje open. In onze onvolmaaktheid kunnen we misstappen begaan. Zijn dat de 'rechten'? 

Er wordt zonde bedoeld, de bevrediging van egoïsme en onverzadigbare hartstochten. Niet het slecht presteren op school of werk vanwege een intellectuele of emotionele beperking, bijvoorbeeld.

"Eens ontmoette de heilige Makarios van Egypte de duivel in de woestijn met zijn gereedschap en hij dwong hem om al zijn valkuilen te onthullen. Dus de duivel openbaarde hem het volgende: ''Wie ik bereid vind voor het studeren, hem smeer ik met de veer van de inhoud uit het vat dat ik aan mijn hoofd heb. Hij krijgt dan meteen hoofdpijn en laat zijn studie achter. Voor degene die waakzaam wil blijven, pak ik iets uit het vat, dat aan mijn oogleden hangt, smeer het een beetje op zijn ogen en ik breng hem zoveel slaap, dat hij regelrecht naar de matras rent. De vatten in mijn oren hebben een recept dat geschikt is voor ongehoorzaamheid. Ik achtervolg ermee de novicen. Van de inhoud van het vat, dat op mijn neus hangt, geef ik iets aan jonge mensen, om ze te verleiden tot vleselijke begeerte. Uit het vat dat in mijn mond zit, geef ik iets aan de ingetogenen, om ze vraatzuchtig te maken, en weer aan anderen, om ze tot dronkenschap en vuilbekkerij te slepen. Het vat dat ik om mijn nek draag roept hoogmoed en arrogantie op. Het andere dat je in mijn buik ziet, veroorzaakt ongevoeligheid en losbandigheid. En de rest veroorzaakt afgunst, moord, diefstal en al het andere kwaad. Hiermee haal ik mensen uit het rechte pad en leid ze, waar ik maar wil, totdat ik ze naar de verdoemenis breng. Maar het is me geen enkele keer gelukt om je te benaderen, Makarios, omdat je constant tegen me strijd voert...!"

https://www.geloofsgesprek.nl/forum/viewtopic.php?p=389521#p389521

Een voorbeeld van christenvervolging die nog steeds actueel is in de islamitische landen.

"De heilige Lucrecia (Leocirtia) was een jong meisje uit moslim-ouders, maar door haar nicht Liliosa tot Christus gebracht. Toen haar ouders het bemerkten, probeerden ze haar met geweld tot de islam terug te brengen en zij werd zo slecht behandeld dat ze de vlucht nam. De priester van Cordova, de heilige Eulogius, wiens gedachtenis we vandaag ook vieren, bracht haar onder bij zijn zuster Amilone, die de geloften had afgelegd en in haar eigen huis een kloosterleven leidde.
De nasporingen van haar ouders noodzaakten Lucrecia herhaalde malen van verblijfplaats te veranderen. Dikwijls bracht ze de nacht door in een of andere kerk, waar ze uitrustte op een grafzerk en zich door bidden en vasten voorbereidde op het martelaarschap. Tenslotte werd ze ontdekt en gearresteerd met de heilige Eulogius.
De priester werd ter dood veroordeeld omdat hij een meisje had onttrokken aan het gezag van haar ouders om er een christin van te maken. Toen het meisje standvastig bleef in haar geloof, werd zij enkele dagen later onthoofd in 859"

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-82/

De geleidelijke kerstening van Nederland en zijn volkeren nog lang voor de Reformatie, - misschien ook een interessante onderwerp. Eerste voorbeeld - het leven van de heilige Suitbertus.

"De heilige Suitbertus de Oudere, bisschop van de Friezen. Hij was een monnik uit Northumbrië, een leerling van de heilige Egbertus, met wie hij naar Ierland trok. Maar Egbertus was bijna bezeten van de Friezen die bekeerd moesten worden, en omdat die mogelijkheid voor hemzelf afgesloten bleef, wist hij dit verlangen over te dragen op Suitbertus, en hij gaf hem mee toen Willibrord in 690 naar de Friezen overstak. Zij gingen aan land bij Katwijk, aan de mond van de Rijn, en Willibrord vestigde zijn hoofdkwartier in Utrecht.
Twee jaar eerder had Pepijn van Herstal een grote overwinning behaald op Radboud, de koning van Friesland. Hij had hem tot vrede gedwongen en het land tussen Maas en Rijn in bezit genomen, de streek rond Leiden, Delft, Gouda, Den Briel, Dordrecht en Utrecht. Willibrord deed een beroep op de hulp van Pepijn en deze zond hem naar Rome voor een officiële missie-opdracht. Zijn werk had succes en vier jaar later zond Pepijn hem opnieuw naar Rome, nu met het verzoek Willibrord tot bisschop te wijden voor het nieuw-bekeerde volk. De wijding geschiedde in 696, en Willibrord vestigde zijn zetel in Utrecht, waarvan hij de eerste bisschop werd.
Intussen had Suitbertus in Neder-Friesland, dat wil zeggen in Zuid-Holland en Noord-Brabant, Gelderland en Cleve, met veel succes het missiewerk voortgezet. Nu wilde hij doordringen in het onbekende gebied aan de andere kant van de Rijn. Willibrord voelde eigenlijk niet zoveel voor de wat wilde plannen van de jonge, enthousiaste Suitbertus, maar terwijl Willibrord naar Rome was, zag Suitbertus zijn kans. Hij ging in 697 naar Engeland, om zich tot missiebisschop te laten wijden, zonder vaste standplaats, en trok toen de Rijn over naar het land der Brukten, tussen de Lippe en de Roer. Hij werd eerst vijandig afgewezen, maar hij wist het hart van de mensen te winnen door hun te laten zien hoe land vruchtbaar gemaakt kon worden, hoe graan kon worden verbouwd en hoe paardenteelt bedreven moest worden. Zo werd hij op den duur hun vertrouwde raadsman in alle praktische kwesties. Daarna begon hij hun over Christus te spreken en het Evangelie te verkondigen, en ook hierin werd hij toen vertrouwd, zodat zijn missiewerk vrucht begon te dragen.
Dit wekte echter de argwaan van het buurvolk, de Saksen, die dit zagen als een samenzwering met hun erfvijand, de Franken. Zij vielen Westfalen binnen en richtten een gruwelijke slachting aan. Suitbertus werd gevangen genomen en zo zwaar mishandeld dat hij bijna stervend was. Met behulp van enkele vrienden slaagde hij er echter in te ontsnappen, en met zijn monniken bereikte hij de Romeinse burcht op het Rijn-eiland Kaiserswerth bij Düsseldorf. Daar stichtte hij in 710 een klooster met het doel jonge monniken op te leiden om het werk onder de Germaanse stammen voort te zetten. Onophoudelijk hield ook hij zich met dit zware werk in de ontoegankelijke wouden en moerassen bezig, totdat hij stierf in 713." 

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-421/

Vrede zij met u. Hierbij presenteer ik de levens van de heiligen (uit de oosters-orthodoxe traditie van het christendom). De heiligen zien we als relatief voorbeeldige christenen, door wiens deugden en goede daden we laten ons inspireren en proberen die na te streven op ons eigen manier en in harmonie met onze omstandigheden. We vereren hen als mensen die door hun deugdzaamheid aan Christus God gelijk zijn geworden met Zijn hulp en vrijmoedigheid verkregen hebben van en bij God om voor onze redding te bidden.
Heiligenlevens voor elke dag, hier is de hyperlink -  Evenementen in 1 januari, 2022 › heiligen van de dag › – Orthodox Klooster in de Peel (orthodoxasten.nl) Het komt uit de boeken van de heiligenlevens, samengesteld, verkort en vertaald naar het Nederlands door priester-monnik Adriaan van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag. Moge zijn ziel in vrede rusten.
En als je meer en uitgebreider wilt lezen, dan kan dat op een Engelstalige website Lives of the Saints

Hier zal ik af en toe opmerkelijk interessante voorbeelden daarvan presenteren. Als eerste voorbeeld het leven van Aventinus van 4 februari. Hier zien we hoe de heiligen omgingen met mensen die besmettelijk ziek waren. Ze hielden geen 1,5 meter afstand, droegen ook geen mondkapjes en lieten zich niet bang maken, maar groot was hun geloof en ze geloofden en vertrouwden op God dat zelfs de meest kleine dingen waren onder Zijn controle en ze zullen nooit ziek worden als God het niet wil. Het voorbeeld van hun groot geloof en liefde tot God en de naaste kunnen we navolgen op onze eigen manier.

"De heilige Aventinus, bisschop van Chateaudun, was een van de zonen van de graaf van Chateaudun onder koning Clovis. De kinderen werden opgevoed door hun oom, de bisschop van Chartres. De twee jongens werden door hem reeds jong tot priester en diaken gewijd. Toen de bisschop stierf, koos het volk deze priester, Solemnis, tot bisschop, maar zodra deze lucht van dit plan had gekregen, was hij buiten de stad gevlucht en had hij zich in het woud verborgen. Toen werd Aventinus tevoorschijn gehaald en tot bisschop geproclameerd. Hij werd naar de kathedraal gebracht en achtereenvolgens priester en bisschop gewijd. Toen Solemnis dit in zijn schuilhoek gewaar werd, dacht hij zich zonder gevaar weer in de stad te kunnen vertonen, maar opnieuw weergalmde de stad van het geroep: ‘SoIemnis axios, Solemnis axios!’ En de nog aanwezige bisschoppen uit de omgeving werden gedwongen hem als bisschop te wijden. Aventinus werd toen aangewezen als bisschop van Chateaudun, zijn geboortestad.
Toen hij daarheen op weg was, ontmoette hij een door melaatsheid zwaar verminkte man, in wie hij een andere broer van hem herkende, die door zijn ziekte buiten de maatschappij was geplaatst. Ondanks de algemene angst voor besmetting, die juist tegenover melaatsheid bijzonder diep ingeworteld was, viel Aventinus zijn broer wenend om de hals en hij kuste hem, diep bewogen door zijn ongeluk. Maar waar zijn tranen het gezicht van zijn broer nat maakten, kwam plotseling jong vlees tevoorschijn, dat uitgroeide tot hij geheel genezen was.
Over het bestuur van Aventinus is verder niet veel meer bekend dan dat hij zich dag en nacht inzette voor zijn kudde, en dat hij woonde in een kleine kluis aan de voet van de rotsen buiten de stad. Toen in 509 Solemnis stierf, nam hij ook de zaken van het bisdom Chartres waar, en in die hoedanigheid was hij een der ondertekenaars van het concilie van Orleans, in 511. Hij is waarschijnlijk niet lang daarna gestorven."

Ups, mijn excuses. Ik wou dit topic in het subforum Prikbord openen.

18 uur geleden zei PetersSimon:

Waarop baseren ze de 'orde' der engelen van de duivel? Waarop baseren ze dat die orde 9 andere orden leerde.

Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat op één van de boeken van Dyonisius de Areopagiet (5de eeuw), misschien 'Over de hemelse hiërarchie'. Zodra ik het zeker weet, laat ik je weten.

Het kan een derde zijn, ik weet het niet persoonlijk, maar als ik deze bewering lees, dan heb ik het indruk dat er wat minder waren:

'De demonen beschuldigen Christus niet voor hun val, dat Hij onrechtvaardig is, dat Hij wetsovertreder is, dat Hij slecht is, maar ze zeggen dit indirect tegen ons, door gedachten, om ons God te doen haten. De engelen wisten door de Heilige Geest dat ze relatief perfect en niet onveranderlijk waren geschapen. Ze wisten ook hoe nederig God is. Dit alles wetende en hebbende zoveel genade van de Heilige Geest die God hen gegeven heeft, zijn ze ongerechtvaardigd om hun gelijkheid aan God te bedenken en zich haar voor te stellen. De duivel heeft het echter 'uitgevonden', maakte de gedachte van zijn absolute gelijkheid aan God, haar aan zijn orde der engelen overgedragen heeft en geen enkele duivel heeft ertegen geprotesteerd. Allen gingen ermee akkoord! Er is geen rechtvaardiging voor de val van de duivel, de generale gezagvoerder, en zijn orde, terwijl ze verzekerd waren met zoveel genade van God, met zo'n hoge positie van Gods-kennis, terwijl hij en zijn engelenorde de leraren waren van de 9 andere orden. Zo werden ze van engelen de demonen. God strafte hen niet, maar zij straften zichzelf. Daarom geven ze God geen schuld van hun ondergang.'

Bron: Over de duivel, deel 4: uranopolitis — LiveJournal

In dit nieuwe topic wil ik doorgaan met het zoveel mogelijk aan de kaak stellen van de duivel en zijn listigheid in het kwaad. (Bron, vertaald vanuit het Grieks). Eigenlijk doe ik dit op een andere forum www.geloofsgesprek.nl, maar omdat hij nu offline is, start ik een vergelijkbare topic hier. De informatie hier is van de spirituele ervaringen van de asceten, die met de duivel geconfronteerd werden en dankzij hun volledige concentratie op de innerlijke, geestelijke strijd hadden hem leren kennen zoals hij is. Alle zinvolle vragen en bijdragen zijn welkom. De cursieve woorden zijn door mij toegevoegd ter verduidelijking. Ik verzoek jullie dit topic niet te vervuilen met ruzies, grappen, ongegronde kritiek of  argumentis ad hominem. 

De voorgaande berichten vind je hier in mijn dagboek Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten), deel 1: uranopolitis — LiveJournal

Of, als het andere forum geopend wordt, ook hier Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

'Elke zonde wordt begaan met de aansporing of zelfs synergie (medewerking) met een bepaalde demon en elke hartstocht wordt ondersteund door een bepaalde demon. De leidende demonen zijn dus acht, evenals de dodelijke hartstochten: van vraatzucht, ontucht, hebzucht, verdriet, woede, vadsigheid (of levenloosheid), ijdelheid, hoogmoed (of trots). Elke boze geest die tegen ons vecht, handelt op zijn eigen manier, afhankelijk van de passie (hartstocht) die hij ondersteunt. Alle demonen werken echter samen om ons onder te dompelen in zoveel mogelijk hartstochten en om ons slaven van de zonde te maken, om ons van God te scheiden en ons naar de eeuwige dood te leiden. Natuurlijk is de kracht van demonen niet oncontroleerbaar en hun activiteit is niet onbeperkt. Ze bevechten ons alleen als God het hen toestaat en net zoveel als Hij het hen toestaat, nooit buiten de grenzen van ons uithoudingsvermogen (1 Kor. 10:13), om onze wil, ons geloof en onze liefde tot Hem te beproeven, om te zien of we hen het recht geven over onszelf door onze nalatigheid, onze vadsigheid, onze onvoorzichtigheid en vooral onze hoogmoed / trots. (ouderling Efstratios Golovansky)'

Op 4-5-2020 om 15:03 zei Hamstertje75:

Last van een psychose of ben je bezeten at is dus voor jou de vraag hoe maak je onderscheid je hebt last van stemmen in jouw hoofd die jou vertellen wie ze zijn maar weet jij te vertellen of dit echt is of dat jij weer last hebt van psychoses jij kan jouw verhaal aan mij kwijt zodat we onze zaken kunnen over zien en het weer kunnen bespreken   

De psychoses zelf worden veroorzaakt door de demonen, omdat je naar hun stemmen luistert. Meestal zijn hun stemmen niet te onderscheiden van je eigen gedachten. Meer over de werkwijze van de kwade geesten hier Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 21-7-2017 om 16:32 zei vredestichter:

Wat is de motivatie van mensen om dit te ontkennen of dit toe te schrijven aan een of andere toevalligheid, of natuurverschijnsel.

Maar geen eer willen geven aan Jezus, zelfs als er in zijn naam gebeden wordt ??

Demonisch bedrog. Lees meer daarover in Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 2-6-2019 om 09:16 zei Ted1974:

En hoe zit het met reincarnatie ?
Is dat een soort van herkansing ?

Reïncarnatie komt gelegen bij mensen, vooral atheïsten en ongelovigen. Het is de grootste sluwheid van de duivel. De duivel houdt hen in het leven van de zonde, met de gedachte dat de ziel komt en komt terug in deze wereld. "Nou, als deze keer lukt het je niet, zegt de duivel, je komt weer tot leven en lukt het de volgende keer wel. En als het je weer niet lukt, je komt, je komt weer, je zult vooruitgaan... »! Dus ze zeggen: "het maakt niet uit of ik deze zonde bega" en ze brengen het uit. Ze leven zorgeloos, ze bekeren zich niet. Zie je hoe de duivel hen verblindt en aan de hel vasthaakt! Ik heb geen grotere sluwheid en kunst van de duivel gezien om de mensen naar de hel te brengen! En als de duivel je een keer aan de haak slaat, laat hij je dan teruggaan?

Bron Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

"Reïncarnatie komt gelegen bij mensen, vooral atheïsten en ongelovigen. Het is de grootste sluwheid van de duivel. De duivel houdt hen in het leven van de zonde, met de gedachte dat de ziel komt en komt terug in deze wereld. "Nou, als deze keer lukt het je niet, zegt de duivel, je komt weer tot leven en lukt het de volgende keer wel. En als het je weer niet lukt, je komt, je komt weer, je zult vooruitgaan... »! Dus ze zeggen: "het maakt niet uit of ik deze zonde bega" en ze brengen het uit. Ze leven zorgeloos, ze bekeren zich niet. Zie je hoe de duivel hen verblindt en aan de hel vasthaakt! Ik heb geen grotere sluwheid en kunst van de duivel gezien om de mensen naar de hel te brengen! En als de duivel je een keer aan de haak slaat, laat hij je dan teruggaan?"

Bron Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 31-1-2020 om 12:14 zei nikie90:

Zijn dit echt demonen in mensen?

"De duivel komt de mens binnen, wanneer er modder in het hart van de mens is, hij nadert het zuivere schepsel van God niet. Als het hart gereinigd is, gaat de vijand weg en komt Christus terug. Net als het varken, als het geen modder vindt, knort het en vertrekt, zo ook de duivel nadert niet het hart dat geen modder heeft. Welke taak heeft hij in een zuiver en nederig hart? Dus als we zien dat ons huis - ons hart - een oud huis is en bewoond wordt door de vijand, moeten we het meteen slopen, zodat onze slechte huurder kan vertrekken, namelijk de duivel. Want als de zonde in de mens blijft hangen, krijgt de duivel natuurlijk meer rechten."

Meer over de demonen Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 7-12-2019 om 12:42 zei Arius:

Het leerplicht die als heilige wordt beschouwen en kinderen van de staat maakt, heeft Lucifer hard nodig om zijn Koninkrijk in stand te houden en verder te bouwen tot de wereld enkel uit humanoids bestaat. Zonder leerplicht stoort het beschaving in elkaar en kan Lucifer zijn plannen niet voltooien. Leerplicht is dus het achillespees van Lucifer. 

 

modbreak Trajecto: Je bericht is niet goed te begrijpen. Ben je Nederlander? Je schrijft geen gewoon Nederlands.

Leerplicht is iets neutraals. Het onderwijs kan goed of slecht zijn afhankelijk van wat je ermee doet en wie ermee wilt dienen - God of satan. Het doel van duivel is niet een koninkrijk bouwen, want hij weet dat hij straks vernietigd wordt. Ze, de demonen, beseffen goed hoe snel de tijd vliegt. Daarom is hun doel zoveel mogelijk mensen naar de afgrond te halen.

"De duivel probeert nu de hele wereld voor zich te winnen. Hij zegt: "Als ik meer aanhangers heb, zal God uiteindelijk medelijden moeten hebben met al Zijn schepselen en zal ook met mij rekening houden!" Zo denkt hij. Daarom wil hij, zo veel als hij kan, zoveel mogelijk aanhangers winnen. Zie je waar het heen gaat? En hij zegt: ''Ik heb er zovelen aan mijn kant! God zal gedwongen zijn om ook over mij te ontfermen!'' Zonder dat hij zich bekeert...!"

Meer over de duivel Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 21-4-2017 om 12:18 zei Flubbels:

Het controversiële en inmiddels welbekende nummer van rapper Jebroer "Kind van de duivel" roept de nodige tegen reacties op.

Duivel heeft geen kinderen, omdat er is geen sprake van vaderlijke genegenheid bij hem, zelfs de andere demonen zijn niet zijn kinderen in deze zin. Het enige want ze kunnen is wanorde, haat, angst, dood en verderf zaaien door middel van hartstochten. Zelfs onderling kunnen ze niet opschieten.

"We moeten weten dat elke demon houdt zich bezig met een specifieke hartstocht, die hij eerst zaait in het menselijk hart en vervolgens cultiveert. Sommige demonen houden zich bezig met de hartstochten van losbandigheid, terwijl anderen met de hartstochten van godslastering. Anderen lokken woede en toorn uit. Anderen storten de mens in verdriet en weer anderen veroorzaken pronkzucht en hoogmoed. Elk van hen streeft ernaar het menselijk hart te veroveren met de hartstocht die hem bevredigt. Niet iedereen giet echter tegelijkertijd zijn gif in, maar één voor één en afhankelijk van hoeveel, waar en hoe de menselijke gemoedstoestand en verdediging het toelaten. Het komt bijvoorbeeld niet voor dat iemand wordt geobsedeerd door dwaas en obsceen gelach, terwijl hij tegelijkertijd wegzakt en verslonden wordt door verdriet. Daarom is er enige samenwerking tussen de demonen, hoewel ze, als wanordelijk en onverstandig die ze zijn, onderling geen discipline en orde kunnen handhaven."

Meer over de duivel Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 17-10-2018 om 08:34 zei Kaasjeskruid:

De dood, eis van God of van de duivel?

Van de duivel.

" We hebben ons niet gerealiseerd dat de duivel erop uit was gegaan om de schepselen van God te vernietigen. Hij is erg furieus, omdat hij weet dat zijn activiteit een korte duur heeft. Nu gedraagt hij zich als een crimineel die, als hij omsingeld is, zegt: "Ik heb geen redding! Ze zullen me toch te pakken krijgen!" en maakt alles kapot. Of zoals de soldaten die in oorlogstijd, als de munitie op is, hun speer of zwaard uittrekken en gaan ten aanval wat er ook gebeurt. Hij zegt je: "We zijn hoe dan ook verloren, laten we er dan zoveel mogelijk vijanden doden."

Meer over de duivel Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 4-8-2018 om 18:32 zei Yara~:

Als de duivel de reden is achter al het kwaad in de wereld, waarom verwoest God hem dan niet? 

 

"God, als hij wil, kan zelfs nu de duivel oppakken en in de hel werpen, maar hij laat hem voor ons bestwil, want met de slag die hij ons aandoet, verdrijft hij al ons stof en onze stoffige ziel wordt afgestoft. Of Hij laat hem ons op te jagen en bijten, zodat we tot Hem keren. Alleen als het goede effect heeft, laat Hij het duiveltje toe ons te verzoeken. Als het geen goed effect heeft, laat Hij hem niet toe. God laat alles toe voor ons bestwil. Laten we daarin geloven. God roept ons steeds aan, maar meestal keren we ons van God af en alleen als er gevaar dreigt, vluchten we naar Hem toe. Wanneer de mens één wordt met God, is er geen ruimte voor de boze om binnen te komen, maar er is ook geen reden voor God om de boze toe te staan de mens te verzoeken zodat de mens gedwongen wordt in God zijn toevlucht te nemen. Daarom doet de boze ons goed en helpt hij ons om geheiligd te worden. Daarom tolereert God hem."

Meer over de duivel Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl

Op 22-2-2017 om 22:36 zei marazul:

Nu vroeg ik mij af of iemand van jullie weet wat een van deze dingen is. Ik vind het niet eng, meer apart en raar. Ik heb geen idee wat dit is... Sinds ik mij heb verdiep in religie komt dit voor. Zoals ik zei, ik heb geen idee of dit er iets mee te maken heeft of dit de duivel is??

Nog iets over de duivel

"De demonen hebben tegenwoordig niet dezelfde kracht die ze ooit hadden toen ze met wreedheid uitbraken tegen de oude vaders. Nu verzetten ze zich niet openlijk tegen ons door gruwelijke vormen aan te nemen, maar ze vallen ons onzichtbaar aan en brengen ons meer schade toe. We moeten echter weten dat niet alle demonen dezelfde macht hebben, noch dezelfde wreedheid, noch hetzelfde kwaad. Beginners en zwakke mensen worden bevochten door de zwakkere demonen. Maar wanneer de atleten van Christus zegevieren over hun eerste tegenstanders, zullen ze geleidelijk aan worden geconfronteerd met sterkere vijandelijke krachten. Christus, echter, als de meest milde scheidsrechter en opzichter van deze wedstrijden, bewaart het evenwicht tussen ons en onze tegenstanders, bedwingt de overmatige impuls van hun vijandelijke aanvallen en bovendien geeft samen met de verzoeking ons ook de kracht, zodat we kunnen zegevierend en definitief hen het hoofd bieden. Als we deze hulp niet hadden, dan hadden de demonen ons zeker te gronde gericht."

Meer over de duivel Over de duivel (uit geestelijke ervaringen van de asceten) - Geloofsgesprek.nl