Tomega

Hoe we interpreteren dat we er niet aan hoeven te twijfelen dat bronkennis niet bestaat, blijft een vraag voor jou, hoewel ik je zeg dat de bronkennis moet rusten op een wet, welke wet dan ook zijn vermeende non-lineaire signatuur verliest. Wat te binnen moet schieten vraagt een open doel en een vangnet en voldoende afstand om niet persoonlijk geraakt te worden.

Interpretatie als ontsnapping vervalt, waar de wet de weg wijst. Waar aan de bron geen wet staat, is de uitkomst gefabriceerd. Wie de wet niet eert en op een voetstuk plaatst, die interpreteert en maakt zich zijn eigen voetstuk.

Wie God vreest en in Zijn liefde wil zijn, die zegt "Er stáát geschreven !" en die doet wat er staat. Wie God niet vreest en in zijn liefde is, die zegt "Er staat geschreven, máár !", en die doet wat anders.

De ultravioletcatastrofe, ook wel de Rayleigh-Jeans-catastrofe, was een paradox van de laat-19e-eeuwse klassieke natuurkunde, waarbij uit het equipartitiebeginsel zou volgen dat een ideaal zwart lichaam in thermisch evenwicht straling met oneindige kracht uitzendt. Deze werd opgelost met de introductie van kwantummechanica.

Zoals de zon schijnt over alles, ongeacht moraal en wezen. Zoals het onkruid wordt gelaten, ter bescherming (ontzien) van het goede gewas waartussen het is. Zoals het de slechte goed vergaat, en de goede slecht (Job). Zoals Adam en Eva en hun nageslacht mochten voortgaan, hoewel ze zichzelf gediskwalificeerd hadden. Zoals de bergrede de goedwillenden aanspoort ongeacht moraal en achtergrond en (gekozen) bestemming. Zoals de goeden heilig moeten zijn, en op die weg ook goed moeten bewijzen aan slechten. Zoals het heilige van God altijd heiligheid en eer vraagt, ook als het o

Dat valt wel mee; ik vroeg je hoe het zat, waar ik niet zag wat de bewijskracht was van je argumenten. Bij heel die lange lijst van voorbeelden lijkt het enige argument, dat in dezelfde psalm een keer 'ben' en een keer 'bar' voorkomt. Waar 'ben' een veelvoorkomend woord is, is 'bar' niettemin een erkend Hebreeuws woord, vooral waar de heidenen worden aangesproken, en de talen verwant zijn of naast elkaar worden gebruikt. Bij heel die lijst van voorbeelden die steeds dezelfde lijn volgen, had je dat erbij kunnen geven als voorbeelden: Spreuken 31:2 HEB: מַה־ בְּ֭רִי וּמ

Waarom is dat? Je brengt zelf als argument in dat: Als dezelfde psalm spreekt van zoon, dan is het argument dat het geen Joods woord is, maar een Aramees woord, niet erg overtuigend. Het woord is Hebreeuws genoeg om in deze zelfde psalm als zoon te worden vertaald. Dus: als waar is, dat 'Bar' (בְּנִ֥י) alleen in het Aramees een connectie heeft met het woord 'zoon', dan is vers 7 van Psalm 2, ook incorrect vertaald in de Hebreeuwse vertaling die je aanreikt, waar staat: gij zijt mijn mijn zoon (בְּנִ֥י).

Als het geloof van de dienaar niet op orde is, en in gelijke zin als het getrokken zijn door God niet op orde is, dan is er een gebrek in de bediening van het sacrament als geheel. En dat heeft wel degelijk invloed op de uitkomst. In welke mate dat is, is aan God. En in het bijzonder, waar het gaat om de situatie van een wel gelovige dienaar en een wel gelovige die het sacrament moet ontvangen, daar is het sacrament geen noodzakelijk bestanddeel van hetgeen waar dat sacrament een teken en een zegel voor is. Precies net op dezelfde wijze als jij ook inbrengt dat het geloof van de dienaar of zij

Dat was ook helemaal niet het punt. Het punt was, dat aan die realiteit de bediening door de godsgezant vooraf gaat. Daarmee wordt God naar de godsgezant getrokken, en Gods genade naar zijn bediening. Maar de bediening is een taak en een rol en een plicht, terwijl de Geest ondertussen de wegen gaat van de Geest, En de mens ziet wat en hoe de Geest werkt, en zegt: Amen. Want de mens is niet God. Maar de mens vertegenwoordigt wel God en Gods Woord en de heilige Geest, voor zover de mens, in ambt, bedient wat God heeft verordineert. Dat bestrijd ik. De gemeenschap der heiligen is zeker be

Hebreeën 11:32 En wat zal ik nog meer zeggen? Want de tijd zal mij ontbreken, zou ik verhalen van Gideon, en Barak, en Samson, en Jeftha, en David, en Samuël, en de profeten; Welken door het geloof koninkrijken hebben overwonnen, gerechtigheid geoefend, de beloftenissen verkregen, de muilen der leeuwen toegestopt; De kracht des vuurs hebben uitgeblust, de scherpte des zwaards zijn ontvloden, uit zwakheid krachten hebben gekregen, in den krijg sterk geworden zijn, heirlegers der vreemden op de vlucht hebben gebracht; De vrouwen hebben hare doden uit de opstanding weder gekregen; en anderen z

Wie hoog vliegt, doet zijn poep van hoog (laag) vallen.

Ik snap wat je zegt', maar ik bedoel het toch anders, waardoor jouw uiteraard wellicht minder vanzelfsprekend kan zijn. Want mij gaat het er om dat niet de persoon van de bisschop relevant is, maar het geloof van de dopeling, waaruit blijkt dat de heilige Geest in die persoon reeds is. En dat is voordat het sacrament wordt bediend, of de bisschop het aan de dopeling geeft. De vraag is hier ook, of de bisschop wel de macht heeft om te geven, Want de dopeling wordt gedoopt vanuit zijn eigen geloof, of dat van zijn geestelijk gezag waaraan de dopeling zich van harte onderwerpt. Ik zeg dit niet om

Nu draai je het op z'n kop, als ik me niet vergis. De Geest komt, en het sacrament volgt. Want de doop hoort bij wie gedoopt is met de geest, en via die weg ook wie daaruit (geestelijk) geboren worden. Handelingen 10:47 Kan ook iemand het water weren, dat dezen niet gedoopt zouden worden, welke den Heiligen Geest ontvangen hebben, gelijk als ook wij?

Inderdaad 😀 Fijn, dat de heren een punt hebben van gemeenschappelijkheid, waarover ze al heel lang duidelijkheid hebben!

De som van de afstand geeft krapte, terwijl het gelijktijdige verschil van de snelheid ruimte geeft, reden waarom de som in zichzelf druk opbouwt, terwijl de snelheid vermindert. Met een onverwacht resultaat, namelijk dat de afstand meer is dan afstand alleen, en dat de gelijktijdigheid een drukverschil oplevert in een andere richting dat die van de tijd. Meneer van Dalen wacht op antwoord, maar zolang hij vastgeklemd zit in zijn wachtwet, zal geen enkel antwoord hem doen veranderen van inzicht.

TTC was inhoudelijker

Als je vindt dat je eigen uitspraak terecht is, schreef ik er bij. En je vroeg nog specifiek. "Wat nu?" Nou, in het nu luister je bewijsbaar niet, en wat je wel verwerkt, betuigt opnieuw dat jij door geprut in jouzelf, aan anderen van alles gaat toerekenen, wat uiteindelijk bewijst dat je bij jezelf geen orde op zaken hebt en stelt. Jammer is dat. Je doel gemist. En de ongeschreven wetten overtreden.

Iets anders gaan doen. Ga heen en doe dit niet weer, als je tenminste meent dat "O jeetje. En nu?" een gepaste reactie was. Overigens is Jeetje een krachtterm/uitroep die verwijst naar Jezus. Zoek daar je hulp.

Ik had het niet over jou, maar nu wel. Je misdraagt je door bij een bepaalde inhoud te gaan prutten in karakters en achtergronden. Dat is een vorm van misbruik en terreur. Jouw indruk is voor neersabeling door de wachters voor de lippen vatbaar. Die er kennelijk niet zijn. Lees wat ik twee bijdragen geleden schreef. De beproefde valt door de mand.

Bespiegelen, en zo je wilt het laten zien wat jij maakt van wat op jou schijnt. En in een verstandelijke omgeving, graag eerst door een filter van jouw kennis en denken daarover. En in een gelovige omgeving graag ook nog een filter van wat God er van vindt - voor zover je dat bewijsbaar/onderbouwbaar kunt krijgen met wat de heilige Geest ook inderdaad heeft gezegd. De ware spiegel spiegelt niet maar verwerkt om het dan als iets van zichzelf verder te zenden. daarom is het beeld van gelouterd brandend goud wellicht zuiverder.

En dat mij waarde, lijkt mij geheel juist opgemerkt. Maar waarom zou je niet overgaan van peinzen tot reflecteren en verheuging in wat is? Het is een rustdag, is het niet? Overzie wat je krijgt en ziet van de schepping, en prijs de Heer voor wat is.

Zien doet geloven. Bewustzijn doet de eigen fantasie eren. Ontwikkeling is altijd zelfverrijkend en zelfvergenoegzamend. Het subject ziet het object, en komt tot zicht op zichzelf. maar het subject dat zichzelf ziet, en daarvan zicht krijgt op hetgeen het subject kennelijk mist of ontbeert, dat subject komt ergens tekort en het ziet dat. En het gaat op pad. Waar de mens zicht verliest op wat is, krijgen metareacties de overhand: de mens gaat prutten in zijn eigen zijn, en concludeert dan wijsgerig tot dwaling bij de ander. Vergetende dat het geprut begon met iets onrustigs in eigen

Het uitgangspunt van evolutie, strookt niet met de realiteit. De oudste beschavingen zijn geestelijk sterker en machtiger dan de jongste beschavingen. De natuur wordt niet weelderiger, maar breekt langzaam af. De wig door de kosmos wordt wel geslagen, en dat is juist omdat de mens meent genoeg macht en kracht te hebben om de kosmos te gaan besturen en beheren. Als een berg losse zandkorrels die samen de aarde gaan herscheppen. De principes van balans, kan de natuur niet aan ontsnappen. Dus elke inbreng is ten diepste een verstoring: de berg zandkorrels meent zichzelf meer te zijn, dan het gelo

Het moeilijke stuk is dat wie gevonden heeft, er toch niet aan wil. Terwijl wie weet, niets meer zoekt, en niets meer ontvangt en niet meer wandelt. Zodat uiteindelijk alleen de zoeker vindt, hoewel hij meent nooit gevonden te hebben. Wijsheid is om te kunnen zien waar je staat.

Wie zoekt zal vinden, wie vraagt zal ontvangen, en wie wandelt zal ontmoeten.