TTC

Dan mag het voor mij ook stoppen, dat heeft geen zin.

Als ik denk aan herstel dan is dat vaak een poging om stand te houden, een poging om toch nog een goed gevoel op te wekken in een wereld die gekaapt werd door dat wat een aantal demonische krachten wil noemen. En wie een poging waagt deze demonen te helpen, loopt al snel het risico om er ook door opgeslokt te worden. Het zijn metaforen die diep kunnen binnendringen maar ook energetisch ervaren kunnen worden, nietsvermoedende mensen kunnen hier het slachtoffer van worden, wat pijnlijk is. Nee, er zijn prettiger gedachten, doch realisme.

Het is ook amper mogelijk om er iets over te zeggen, dat is nu net waar OPS-lijderschap over gaat.

Naar het alternatief kijken, de schok kan groot zijn.

Zo gebeurt het inderdaad, het is een vrijgeleide voor anderen.

Is vergelijkbaar, het zien van weerzinwekkende omstandigheden een logisch gevolg.

Zeg je dat om te lachen?

Wie weet, niet iedereen ziet hetzelfde.

Zo zijn er genoeg, straks worden we getuige van weer iets heel anders dat we tussendoor niet opgemerkt hebben.

Heb laatst de cursus ervaringswerker in de GGZ afgewerkt, ben wachtende op een antwoord om als vrijwilliger aan de slag te gaan.

Dat is zeer lastig inderdaad, ken er veel. God geeft je zelfs de middelen om er iets mee te doen, het is dan nog maar de vraag of het enthousiasme even groot zal zijn.

Misschien een teken aan de wand dat er iets aan het gebeuren is, zoals lang verwacht. Het is niet omdat je er inhoudelijk niet veel van begrijpt, dat goede bedoelingen niet pijnlijk kunnen zijn.

Van waaruit het OPS-lijderschap volgt, niet andersom.

Het is sterven in christus, het stigma is blijkbaar gratis.

Alsof er een verschil zou zijn.

Wat blijkt toch iets moeilijker te zijn dan de boekjes doen vermoeden, als ware het helse pijnen. Ja, werk eerst aan je persoonlijke ontwikkeling, dan zie je het ook. Het mag jou ontgaan, anderen misschien niet.

Het proces is de weg, zo wordt je spontaan getuige van die weerzinwekkende omstandigheden, zij het onmachtig om er ook iets aan te kunnen verhelpen. Het maar al te vaak onbewuste stigma komt hier bovenop, de kers op de taart vinden we dan in de dood. Waarom zou je nooit iets inhoudelijk willen beschouwen?

De zielenpijn wordt groter naarmate de gewetenslast groeit, in die zin is bewustwording geen prettige gedachte. En dat is op z’n zachtst gezegd dubbel, als een parcours waarin we ons dan wel kunnen bevrijden van hardnekkige obstakels maar er ook nieuwe, en vaak veel grotere, in de plaats krijgen. Paradoxaal genoeg, groter wil hier niet zeggen moeilijker maar eenvoudiger, zij het niet altijd begrepen door nu net die hardnekkige obstakels waarvan we ons nu net verlost hebben in de loop van het parcours. Het proces is de weg, de kers op de taart een optie. Het is des te erger in de buiten

Op die manier zie je snel waarom een aantal spreekt over weerzinwekkende omstandigheden, dat is correct.

Je gaat ervan uit dat het zo is, misschien is het wel andersom van waaruit een en ander zich manifesteert.

Zou kunnen, het wordt er niet beter op door telkens geconfronteerd te worden met m'n domheid, het wordt enkel erger.

Dat mag voor jou zo zijn, ik zie elke dag weerzinwekkende omstandigheden en voel de pijn van anderen. De gewetenslast weegt nu eenmaal te zwaar, zeker in een wereld waar men van alternatieven ook problemen maakt.

Dat is het punt inderdaad Sjako, ze willen een ander leven en dito wereld. Vanuit eigen beweging en nood doen ze hier ook onderzoek naar, het is op deze manier dat die angsten en zorgen gecultiveerd worden met ook de spontane wil hieraan iets te verhelpen. Pas dan komt het ware probleem, het wordt alsmaar transparanter en daarom ook des te pijnlijker, door deze hypergevoeligheid kan een druppel dan teveel zijn en de omgeving doet er vaak nog een schepje bovenop. En dat is geen verwijt op zich, de meeste mensen kunnen ook niet inschatten hoe dat door de betrokkene innerlijk beleefd wordt.

Als ik mezelf toelaat om anderen te begrijpen dan zou het kunnen zijn dat ik ook mezelf begin te begrijpen, en het is vooral dat laatste dat me angst inboezemt. Het is een zin die me is bijgebleven uit het werk van Carl Rogers, naargelang positie, kennis en ervaringen best niet te onderschatten. Kortom, het delen van kennis en inzichten is daarom toch niet zo eenvoudig dan het vaak verkocht wordt, en wie dit diepgaander onderzoekt loopt het risico om zichzelf allerhande psychische ongemakken op de nek te halen. Op deze manier wordt het misschien dan wel begrijpelijk waarom de afstand tussen de

Het gaat niet over wat jij ervan vindt, het gaat over hooggevoeliger mensen die niet bestand zijn tegen deze harde maatschappij, aanhoudend stigma helpt dat geenszins en al zeker niet wanneer ze daar onderzoek naar doen. Op dat moment gaat het al lang niet meer over de inhoud maar over heel andere zaken. Het referentiekader wijzigen inderdaad, het is op die manier dat die weerzinwekkende omstandigheden zich spontaan ontbloten, zij het niet gezien of (h)erkend door anderen. De beste manier voor een beter begrip is een keertje ruilen, praktisch moeilijk maar het kan wel door er aandacht