TTC

Mijn herstelonderzoek is gestart bij de besluitvormingstheorie van Herbert Simon, dit gaf me de inspiratie, hoop en vertrouwen die ik de bij de GGZ heb kunnen inruilen voor zeven verschillende diagnoses die inhoudelijk schijnbaar toch niet zo goed begrepen worden. Ik sluit dan ook m’n herstelonderzoek graag af met Schopenhauer die stelde dat elke waarheid in drie fasen komt, om op die manier ook te kunnen besluiten dat eenvoud toch niet zo gemakkelijk is dan de boekjes doen vermoeden, ondanks de eenvoud. Tussen start en einde zit nog iets, een doodgewone mens die inmiddels helemaal van kleur v

Ik hoor het mensen altijd graag zeggen, om iets concreet te maken. Het start bij het begin, als we in de wereld alle boekhoudkundige balansen op een grote hoop zouden leggen dan is het resultaat exact gelijk aan nul. Vanaf hier biedt er zich een waaier aan opties aan die weinig mensen kennen, nog steeds interesse?

Misschien dat weinigen hierover nadenken, hoe komt iemand ertoe om te zeggen dat het paradijs in hem/haar gelegen is? De meest vriendelijke reactie is hem/haar te vragen of dat er niet per ongeluk een verkeerde paddenstoel tussen de champignons zat, of dat de psychiater van dienst zich niet vergist heeft van aanbevolen medicatie. En zo kom je al snel tot een minderheid die wel oprechte interesse heeft in wat hem/haar bezielt, om vanaf hier misschien onwennig en met warme gevoelens te staan kijken hoe eenvoudig dat is wat in jou ook gelegen is.

Als ik de redenen kan opsommen waarom iets niet haalbaar is dan weet ik ook dat het haalbaar is, zij het onder de voorwaarde dat er iets verandert aan die redenen die in functie van een vooropgesteld doel vanaf dan als obstakels fungeren. Ik kan echter in m’n verbeelding wel aannemen dat deze obstakels niet meer bestaan of ze oplossen zodat ik sneller het vooropgestelde doel kan realiseren, een louter individueel proces waardoor ook m’n visie op de wereld verandert. En nu zit ik met een probleem, een wereld die strijdt tegen problemen die eigenlijk niet bestaan en dagelijks een overvloed aan b

Als ik de redenen kan opsommen waarom iets niet haalbaar is dan weet ik ook dat het haalbaar is, zij het onder voorwaarden.

Op de vraag of er een economische wonderpil bestaat kunnen we bevestigend reageren, ze ligt hier, daar, nu, nergens, in het verleden, heden en toekomst, onzichtbaar als abstractie dan wel tijdloos verlossing biedend voor wie absorberen en bevatten wil. Het zegt niets, het doet niets, het deelt en vermenigvuldigt, het verbindt, als wij, jij en ik, als zij, daartoe willen besluiten, verdeeld in onverdeeldheid, gespleten, in eenheid, echtheid, vrij, van zij tegen zij, wij tegen hen, het is aan ons, op de vraag of er een economische wonderpil bestaat kunnen we bevestigend reageren, onmiskenbaar,

Letterlijk te nemen dan?

Of de ziel die in drie delen zou bestaan?

In jou zag ik mezelf waarin alle anderen verschenen, zoals jij en ik verschenen in alle anderen die niet zonder jou konden bestaan, die me m’n vrijheid schonk en deed herinneren aan wie ik al ben, nog voordat je in mij geboren kon worden, in liefde en waarachtigheid.

Dat hebben we allemaal al duizend keer gehad Thom, je was toch al verlicht?

Een voertuig zodat God naar zichzelf kan zoeken, dat heb je eerder al gezegd.

Die niet bestaan? Wie is er dan om het juiste inzicht te verwerven?

Wie is ons?

Het aantal eenheidservaringen die ik in m’n leven al gehad heb is op een hand te tellen, zelfs met een enkele vinger.

Nadien komt de zwijgspiraal, als het serieus wordt.

Het was niet de vraag om er een voorbeeld van te geven, maar zo wordt het wel transparanter voor anderen.

Tot voorbij de oneindigheid misschien? Je begint telkens terug over dat waar we al geweest zijn.

En wat is een onjuist inzicht? Een economie die bol staat van de epistemologische obstakels die amper iemand kent? Wat doet dan de menselijke psyche bij een dergelijke boodschap?

Het inzicht is dus niet voor God, wat logisch is. Het is voor de wereld bestemd en tot expressie gebracht door het ik, hoe gaat het dan verder?

Als de lucht valt dan zijn de mussen dood, net zoals het verkregen inzicht waar God niets aan heeft.

Echt, vroeger had ik de gewoonte om heel gewetensvol iets toe te lichten en op een kennisyoga-achtige manier weer te geven zodat niets aan het toeval overgelaten zou kunnen worden, dit is radicaal veranderd sinds ik met de GGZ in aanraking gekomen ben. Het maakt immers geen bal uit of je nu wel of niet iets zegt en daarbovenop krijg je enkel maar meer labels op je palmares, wat rest is even evident dan wat er inhoudelijk niet eens begrepen wordt. Het is maar wat je nu precies bedoelt met derde orde veranderingen natuurlijk, alles klopt naargelang perceptie en interpretatie. Maar het is kerst,

Over hoe je een speelvogel met een obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis kan herkennen heb ik geen idee maar laatst zijn we met z’n twee naar de CERN getrokken, we hebben ons doorheen die pijp laten afschieten in tegengestelde zin om er zeker van te zijn of we ons nu niet vergissen dat het idee van die schuldenbergen niet tussen onze twee oren zit. Het resultaat is werkelijk verbluffend maar vertellen we later nog wel eens, eerst zoeken naar GGZ-experten die ons misschien nog andere labels willen aanpraten. Horror vacui.

Toegeven dat je bedrogen bent en wordt is op z’n zachtst gezegd geen pretje en uitermate confronterend, vaak is het dan maar beter om te blijven ontkennen en krachtdadig tegen te werken dat het werkelijk zo is. Maar wat als je het uiteindelijk wel (h)erkend en/of doorziet, heb je dan ook de morele plicht om anderen hiervan op de hoogte te stellen?

Kan ik geloven, het lijkt me dan beter om te wachten, velen vergissen zich daarin.

Vergeet niet dat er geen ik is, maar het staat je vrij om er achter te blijven zoeken.