TTC

Een fluweelzachte paradigmashift zou ook heel eenvoudig kunnen toegelicht worden, dit heeft vooral te maken met het loslaten van een aantal beproefde overtuigingen die een en ander bemoeilijken. Maar net dat is dan ook het grootste probleem, de versnippering van het wereldbeeld door nu net deze overtuigingen continu te bekrachtigen waardoor vrijwel onbewust chaos in de hand gewerkt wordt. Het gevolg is dat de eenvoud van de sociale alternatieven naar de achtergrond verdreven wordt, als licht dat gekaapt wordt door duisternis en ons niet toelaat hierover een helder beeld te krijgen. Kortom, oor

Kan iets waar en onwaar zijn tegelijkertijd? Kunnen we dit aan de hand van een voorbeeld aantonen en toch logisch verklaren? Zo ja, hoe verhoudt een dergelijk fenomeen zich tot diverse psychische ongemakken en waanbeelden? En misschien nog belangrijker, kunnen klanten terecht bij de GGZ om een en ander deskundig te willen onderzoeken ter vermijding van onnodige misverstanden naar de toekomst toe? Zo ja, wat voor gevolgen zou dit kunnen hebben? Zo neen, wat kunnen en mogen we hier dan nuchter en rationeel doordacht uit concluderen?

Het is waarachtig een mysterie aan het worden, aan verklaringen en inzichten ontbreekt het niet maar telkens opnieuw verzanden ze in een soort van maalstroom die niet laat vermoeden dat ze ook ooit als maatschappelijk gemeengoed geaccepteerd zullen worden. En wie het aandacht schenkt merkt al snel dat het helemaal geen mysterie is, zelfs verbluffend eenvoudig en logisch wanneer we dit middels schematherapie in kaart brengen. Maar hier stopt het verhaal dan ook, een volgend boek zou maar hetzelfde zeggen dan wat reeds gezegd is, vanzelfsprekend.

Denk dat we daar dan beter een koepel over zetten, de sociale alternatieven zullen toch nooit begrepen worden.

Hoe ik ook rond de pot blijf draaien door steeds meer referentiekaders en verschillende invalshoeken te bestuderen, ik kan onmogelijk ontkennen wat vlak voor m’n neus gebeurt. Herstel is voor mij een proces van denken, voelen, begrijpen en bewustwording, dit kan een verwoestende impact hebben op onze welzijnsbeleving door het contrast dat ontstaat tussen dat wat is en dat wat mogelijk is, of wat had kunnen geweest zijn. Het begrip ethiek komt hiermee ontegensprekelijk in de schijnwerpers te staan, het maakt emoties los die ons op deze of gene manier laten reageren, idealiter vreedzaam maar zon

Met een garagist een gesprek aanknopen over je gekneusde rib zal voor de garagist weinig betekenis hebben, hij is er namelijk voor het onderhoud van je wagen. Analoog, stel dat je met een GGZ-expert een gesprek aanknoopt over biflatie, zou dit enige relevantie hebben met betrekking tot veel psychische ongemakken? Hoe denken lotgenoten hierover? Dat is zoals Einstein zei, het verschil tussen genialiteit en domheid is dat genialiteit z'n grenzen heeft. Ergo, de meest absurde stellingen zijn mogelijk, zelfs zonder er verder na te denken.

Uiteraard, WOIII heeft geen effect op Europa, dat is evident.

Indien correct begrepen neutraliseert biflatie elk strikt monetair probleem en alle neveneffecten, dit is logisch en wetenschappelijk eenvoudig te onderbouwen. In de eerste plaats gaat het dan om kennis die we wel of niet toelaten tot ons bewustzijn, in de tweede plaats hieraan vertrouwd raken zodat we er in praktijk ook wat mee kunnen. Als theorie en bewustwording kan dit tellen, ondanks de vanzelfsprekendheid en de haast kinderlijke creativiteit die hiervoor nodig is. Maar dan komt het, wat op zich eenvoudig is wordt een nachtmerrie voor wie een poging waagt om het concept überhaupt ter dial

Ik heb nu alle copingstijlen eens geprobeerd maar weet niet zo goed hoe ik nu verder moet, in troost en sociale steun zoeken zag ik veel heil maar dat betekent misschien ook dat ik m’n zelfbewustzijn moet gaan verdringen. Dit leid ik af door de combinatie van de eerste copingstijl nogal intensief toegepast te hebben en de derde, waarna misschien de vierde, vijfde en zesde spontaan geactiveerd zouden kunnen worden. Ik zou het daarom ook kunnen laten bij de zevende copingstijl en verzaken aan dat wat ik geleerd heb tijdens de cursus als ervaringswerker in de GGZ. Kortom, ik weet het eigenlijk ni

Middels schematherapie kunnen we veel scenario’s bedenken en ons de vraag stellen wat er zou gebeuren wanneer diverse obstakels de vooruitgang van het maatschappelijke denken niet meer zouden verhinderen, dit kan natuurlijk pas wanneer we een aantal specifieke obstakels ook hebben leren kennen en als dusdanig ook willen erkennen. In het andere geval blijft het bij speculeren en de gevolgen proberen in te schatten wanneer deze obstakels onbewust het wereldbeeld blijven beïnvloeden, het is quasi letterlijk een wereld van verschil. In meer of mindere mate bewust hiervan kan dit ook tot nogal wat

In de metaforische duisternis kunnen we ons perfect gelukkig voelen, met inbegrip van mindfulness, meditatie en andere activiteiten die ons rustig maken en ontspanning geven. Bewustwording, angst, zorg en weerzin daagt echter wanneer we kennis nemen van heel andere fenomenen die zich boven ons hoofd afspelen en een dreiging vormen voor heel onze leefwereld, dit in schril contrast met de sociale alternatieven waar we veel minder van kennen maar toch voor iedereen beschikbaar zijn. Verschillende ‘workarounds’ zijn te bedenken, zoals mindfulness, meditatie en andere activiteiten die ons rustig ma

OPS-lijderschap stopt doorgaans vanzelf als het lijden wegvalt, of dat is toch de hoop die gekoesterd wordt wanneer we definitief afscheid nemen om redenen die even absurd zijn dan dat waarom je niet begrepen werd maar wel deskundig verklaard kon worden.

Ik raak altijd in verwarring wanneer GGZ-experten me zeggen dat ik moet trachten m’n ware zelf te hervinden, alsof ik er honderden zou hebben en doen alsof we niet meer zouden weten dat de zoeker het gezochte is misschien? Gekkenwerk is het, heb het al moeilijk genoeg met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, een kwestie van prioriteiten, denken we.

Denk je, geef nog eens die specifieke epistemologische obstakels waar het over gaat. Je weet wel, die kleine dingen die weinigen opvalt, die je al jaren kent ondertussen.

Het lijkt onwaarschijnlijk en dat is het ook voor wie hier niet mee vertrouwd is, iets dat een aantal ervaringswerkers in de GGZ misschien dan wel weten en rationeel kunnen onderbouwen maar moeilijk verkocht zullen krijgen aan GGZ-experten. De frictie die hieruit kan voortvloeien kunnen we dan ook best niet onderschatten, zeker te weten dat zowel de klant als de hulpverlener hier technisch de vinger niet altijd kunnen opleggen. Het lijkt dan ook een verstandige keuze om in de eerste plaats GGZ-experten hiervan op de hoogte te stellen, zij het jammer genoeg geen evidentie gezien de inhoud van d

Dit is als ernstig te beschouwen voor herstelonderzoekers in de GGZ, wie het intuïtieve spoor van omdenken volgt zal op deze weg spontaan met heel wat obstakels geconfronteerd worden. Sommige daarvan tarten het ongeloof omdat ze geen logica herbergen maar toch lijken ze diep ingeburgerd alsof irrationaliteit de normaal is. Als je dan nog weet dat het over onze economie gaat dan worden diverse psychische ongemakken als vanzelfsprekend transparant, hiermee zeggend dat bewustwording of herstel geen garantie is om je beter te voelen, integendeel. Het is de ervaring die het zal leren waarbij ervari

Technisch gesproken kunnen honderd mensen dezelfde informatie ontvangen en slechts vijf gaan hier effectief mee aan de slag, in de eerste plaats een denkproces dat ook, afhankelijk van de inherente kwaliteit van de informatie, een heel andere kijk op de realiteit toelaat. Technisch is het dus perfect mogelijk om te stellen dat de mensheid strijd levert tegen problemen die eigenlijk al opgelost zijn, zelfs als zal de meerderheid door gebrek aan kennis hier onwetend over zijn. En dat heeft niets met dom of slim te maken, in zekere zin zelfs kinderlijk naïef dan wel doordacht en nuchter perfect t

Op wie een aantal sleutels in handen heeft rust een zware gewetenslast, het is delen vanuit het hart en weten dat het kamikaze wordt in een wereld waarin angst voor vrijheid zegeviert. Wetend dat die sleutels niet behoren tot deze of gene persoon maakt ons bewust dat het om informatie gaat, over het toelaten en het overdenken daarvan, zonder claims of dogma. Over water, over doe minder, bereik meer, over verbinding en communicatie, over educatie, co-creatie, loslaten en onthechting, over vrijheid, balans en herstel.

De berg dooddoeners geeft ons inspiratie voor WOIII, het is altijd al zo geweest.

De verwondering en verbazing is aanvankelijk dan ook ontnuchterend en hoopvol, in zekere mate zelfs tot euforie leidend en overweldigend. Maar dan komt het voelen, de empathie, de angst en de zorg, het zien van weerzinwekkende omstandigheden om redenen die vanuit dat standpunt het ongeloof tarten maar ook het onbewuste stigma, de hartenpijn, het verdriet en de eenzaamheid voedend. Finaal onbegrepen en monddood, als zelfmoord.

Het is nog niet zo duidelijk of blindheid en verduistering bestaan, zelfs al wordt het met de minuut transparanter gemaakt.

Optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen zijn werkwoorden die we kunnen aanwenden in functie van een doel, net zoals we hiermee al spelenderwijs kunnen ontdekken dat begrotingstekorten enkel bestaan naargelang de manier hoe we daarover denken. Ja, de kracht van eenvoud maakt dingen vanzelfsprekend, ontnuchterend is echter wel dat zelfs GGZ-experten dit niet begrijpen, nochtans specialisten.

Vergeten kan verschillende oorzaken hebben, net zoals het vasthouden van informatie op twee manieren kan worden belemmerd. Indrukken of kennis kunnen passief vervagen, of kunnen op een meer actieve manier door interferentie met andere informatie uit het geheugen verdwijnen. En zo is roepen in de woestijn en onbewust stigma helemaal niet zo moeilijk om te begrijpen, zeggen ervaringswerkers in de GGZ die geen gehoor of begrip krijgen bij GGZ-experten.

Als verdieping tot verheldering leidt dan leidt oppervlakkigheid tot verduistering, het zou als premisse logisch geacht kunnen worden. En zo hebben stille waters diepe gronden, ze hebben informatie die we aan de oppervlakte kunnen gebruiken maar niet zien door de verduistering. En zo kijken een aantal ervaringswerkers in de GGZ naar een wereld die elke dag hun hart diep beroert, zij het machteloos overrompeld en versmacht wanneer ze zich naar de oppervlakte begeven om er integer en goedwillend expressie aan te geven.

Biflatie is als een kers op de taart die ons heel wat ontnuchterende inzichten oplevert, het is echter raadzaam om met de deeg te beginnen zodat niet heel de pudding als een kaartenhuisje in elkaar zakt. Toch wel, een aantal ervaringswerkers in de GGZ hoopt nog steeds op een fluweelzachte paradigmashift, zelfs al is die hoop zonder garantie op succes en sterk afhankelijk van diverse factoren. Maar sowieso een opsteker voor veel lotgenoten, vooral verklarend en verhelderend, het inspireert.