TTC

Schopenhauer meende dat elke waarheid in drie fasen komt, ze wordt (1) belachelijk gemaakt, ze wordt (2) krachtdadig tegengewerkt om finaal als (3) vanzelfsprekend aangenomen te worden. Dit betekent dat er ook een onwaarheid moet zijn die voor waar aangenomen wordt, en het stigma logischerwijs voor diegenen die hier uit morele overweging aandacht voor vragen. Het is bijna ongeloofwaardig maar toch middels eenvoudig logisch redeneren te achterhalen waarom dat zo is, wat slechts een minderheid weet, en onbegrepen verworpen. Erger wordt het wanneer de meeste mensen niet eens weten waar dit in ess

Het lukt ook voor geen meter, als we straks een paar koans geven.

Ongeloofwaardig is het Willempie, dat zelfs dat niet begrepen wordt maar wel expert in de duivel wellicht? Spreken over een paradigmashift zonder dat het wereldbeeld zou veranderen, is als zeggen dat een blaaskaak geen mens meer is omdat het gekwaak je inhoudelijk niet bevalt. Het zijn aparte manieren om miscongruentie te accentueren, net zoals we straks vierhonderd verschillende versies hebben van dat begrip paradigmashift om vervolgens te denken dat het de transparantie bevordert, maar eigenlijk elkaar nog veel minder begrijpen omdat we angst hebben van wat we zeggen te ambiëren. In

We hebben het over epistemologische obstakels, dat zijn virussen van een heel andere makelij. Maar daar heb je blijkbaar niet mee te maken, of dat denk je tenminste.

Omdenkers, waarvan een aantal OPS-lijders, E-werkers in de GGZ, staan machteloos jegens wat een aantal experten blijven beweren, niet zozeer GGZ-experten maar zij die epistemologische obstakels voor normaal nemen, misschien niet eens bewust hiervan. En dat gaat over logica, niet over deze of gene ideologie die bekampt zou moeten worden, over dat wat iedereen nuchter doordacht kan concluderen wanneer daar de nodige aandacht voor gevonden zou kunnen worden. Geloof echter niets zomaar, het is, en al vergt dat enige gewenning, deskundige opheldering en herstel, veel eenvoudiger dan we voor nu miss

Het is allemaal wat, zo domweg kijken.

Leunt sterk aan bij een transcendente ervaring, kan enige tijd kosten om dit op een gezonde manier te verwerken. Had je nog wat interessants te vertellen? Of gewoon steeds dezelfde volwassenheid die je zo typeert?

Ik denk dat heimwee naar de toekomst zich ontvouwt in de tijdloze manifestatie van onvoorwaardelijke liefde en wijsheid, als een wereldbeeld dat zich in een glimp laat opmerken en het individuele zelf overrompeld op een manier dat in woorden niet te omschrijven valt, als een gelukzalig feest waarna de afwas volgt. Het hart beroert, het potentieel kristalhelder, verlaten en onbegrepen, zoekend naar bondgenoten om in alle rust en sereniteit bruggen te bouwen en het feest voor te bereiden, in de toekomst, hoopvol.

Na verloop van tijd, en dat is na veel ervaring en onderzoek, begin je je misschien de vraag te stellen waarom eenvoud nu zo moeilijk begrepen wordt. De paradox wil dat het op zich eenvoudig te begrijpen is, en de GGZ levert ons prachtige tools om een en ander te toetsen op waarachtigheid. Vooral simpel houden, lanceer een eenvoudig idee waarvan je denkt dat het kan bijdragen tot een harmonieuzer samenleving en zie dan wat er precies gebeurt, onderweg leer je pijnlijk veel. Dit kunnen we herhalen waardoor spontaan ook steeds meer bewustwording daagt, wat simultaan ook meer inhoudelijke verklar

Bedelen en bedelen zijn ook twee verschillende woorden.

Het domino-effect zal iedereen wel gekend zijn, vergelijk het met vlindereffecten waarbij een minieme fluctuatie finaal leidt tot een heel andere uitkomst die ook overweldigend kan zijn, wat beslist niet wil zeggen zonder hoop. Dit kan zich ook in iemands hoofd afspelen zonder dat de omgeving dat in de gaten heeft, een innerlijk weten dat beslag legt op het individuele zelf dat finaal ondraaglijk wordt, in schuld en schaamte jegens anderen, minderwaardig wegens het gebrek aan competenties om een en ander te delen.

Religie is dan ook een werkwoord, een proces dat we ten individuele titel doorlopen, met vele gezichten en facetten.

Omdenken is radicaal in benadering maar vol liefde, bedachtzaamheid en integriteit in uitvoering, sterk afhankelijk van hoe een en ander verteerd wordt door het individuele zelf. Hiertussen ligt een periode met een enorme betekenisdiepte die voor het individuele zelf beslist verrijkend is maar geen garantie biedt op succes, dit kan ertoe leiden dat het zelf vast komt te zitten tussen twee werelden en schijnbaar geen hulp meer mogelijk is, met alle gevolgen van dien. Het idee van een paradigmashift maakt binnen deze context veel transparanter, zij het onmogelijk wanneer daar geen vreedzaam draa

Het is een bizarre onderneming en bevreemdende observatie, alsof we binnen tijd en ruimte angst hebben van wat tijdloos is, in de zin van beschikbare remedies voor steeds dezelfde problemen die om dezelfde redenen ook telkens opnieuw de kop opsteken. Het idee van een fluweelzachte paradigmashift krijgt hierdoor een extra dimensie, alsof we dat in het verleden, en eigenlijk op elk moment nu, over het hoofd hebben gezien. En wat aanvankelijk misschien als ongeloofwaardig gepercipieerd wordt, wordt steeds transparanter naarmate we dit aandacht geven, een vrije keuze waar niemand toe belet wordt,

In het werk van Fritjof Capra wordt het besproken, dat mensen vaak ongewild en onbewust anderen inspireren door wat ze zeggen. Die anderen gaan hiermee aan de slag om een en ander verder uit te diepen en denken dan dat de inspirator dat ook allemaal wel weet, wat vreemd genoeg niet altijd het geval is. Fascinerend is het, op deze manier ontdekken we dat we veel spreuken of gezegden wel blijken te kennen maar niet altijd de diepgang naar waarde inschatten, om op die manier te besluiten dat de wereld vol interessante boodschappen zit. Kortom, op deze manier worden veel dooddoeners of clichés lev

De homo ludens is een fascinerend fenomeen, kan zich inleven in een rol en dan vergeten dat het ook maar een rol is, waarna zich de vraag kan stellen wie of wat nu precies die rol speelt. En het is in die vraagstelling dat we misschien terug onze speelsheid hervinden, als een eenzaam en droevig kind zonder speelkameraadjes.

In deze wereld zijn er maar weinig zekerheden, een daarvan is dat er altijd wel iemand is die het complete nonsens vindt wat je zegt of schrijft. En dat op zich is fascinerend, wat niet per definitie wil zeggen prettig, wanneer dat waar moest blijken. Kortom, het maakt dan ook niet uit wat je zegt of schrijft, het antwoord zit in het onderzoeken zelf.

Iets bewijzen en het bewijs ook ten gronde begrijpen, zijn twee verschillende dingen. Een en ander kunnen we afleiden door de stellingen van Einstein praktisch inhoud te geven, waarna je misschien enkel met het bewijs overblijft dat slechts een minderheid begrijpt. Maar dat belet een aantal E-werkers in de GGZ niet om er in alle bedachtzaamheid en integriteit hulpvragen over te stellen, ten behoeve van veel meer lotgenoten die hier technisch misschien (nog) niet de vinger op kunnen leggen, ondanks eenvoudig, wat pas achteraf blijkt.

Ik denk niet dat we mogen verwachten dat E-werkers in de GGZ plots ook NLP-specialisten zijn, waarvan ik lees dat het sowieso een pseudowetenschap is. Maar dat op zich zegt dan weer veel over de hachelijke situatie waarin we ons bevinden, het is zelfs amper mogelijk om een redelijke dialoog te voeren binnen een eenzijdig inflatoire omgeving, wat eigenlijk ook het resultaat van NLP is. Zie hierin ook waarom we ons, zij die hierin hun niche gevonden hebben, zo verankeren aan de stellingen van Einstein, en de zware last voor andersdenkenden die een heel andere kijk hebben op deze wereld. Zonder h

Dialoog is aardsmoeilijk, wat maar al te pijnlijk duidelijk wordt wanneer oplossingen overweldigend worden en ze niet oplossen normaal. Maar net daarom dat een aantal E-werkers in de GGZ herhaald en niet aflatend hulpvragen blijft stellen aan experten, alsof het FC De Kampioenen is. Of anders, wat gebeurt er precies wanneer ethiek de romantiek inhaalt, of hoe hou je balans tussen beiden zodat een fluweelzachte paradigmashift mogelijk wordt? Zware kost? Wees welkom in het innerlijke van psychisch kwetsbare mensen, in het niemandsland van OPS-lijders, vol verdrongen hoop, zonderlinge toeschouwer

Fascinerend is het wel, alsof we morgen de poort kunnen openzetten en een tsunami van liefde overspoelt deze wereld, als een rimpeling in de kosmos, een storm in een glas water. Aan groteske metaforen ontbreekt het ons niet, wat logisch te beredeneren valt wanneer we aandacht hebben voor wat zich elke dag aan ons geestesoog openbaart, maar misschien ook grandioos over het hoofd zien. Van euforie naar het diepste der diepten, er getuige van zijn dat de wereld op slot zit door de manier hoe we daarover denken en spreken, en de sleutels liggen in de schuif.

Schematherapie kan ook te goed werken waarna de woestijn voor je open ligt, alwaar zandkorrels strijden om een stukje strand. Het is een kluwen dat een ondoordringbaar pantser vormt, malend, verblindend, verstikkend, onbewust, conflicterend, mensonterend, scheidend, onwetend, kreunend, stigmatiserend, marginaliserend, ontdaan van economische logica, van basiskennis, van eenvoud. Maar je kan er wel vijf jaar lang integer en in alle bedachtzaamheid hulpvragen over stellen aan de GGZ, om het eens te hebben over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, en meer ook niet.

De esoterische leer is het gemeenschappelijk bezit van de mensheid, en is dit altijd geweest. In alle verschillende grote religies en filosofieën van de wereld zal de student basisbeginselen aantreffen, waarvan, als ze met elkaar worden vergeleken en kritisch worden onderzocht, gemakkelijk kan worden vastgesteld dat ze identiek zijn.

Weet ook niet of dit überhaupt gepast is, als ik de Positieve Desintegratie Theorie van psychiater Dabrowski en het Achtvoudige Pad naast elkaar leg, en er hierbij vanuit ga dat het om hetzelfde proces gaat, dan lijkt het menselijke herstel- en/of groeiproces toch minder makkelijk dan wat lukrake tekstjes doen vermoeden. Tegelijk zegt het me nog veel en veel meer, dat waarover we in alle bedachtzaamheid en integriteit hulpvragen hebben, vooral uit preventieve en morele overweging. Maar wat kunnen we als E-werkers in de GGZ met getuigschrift meer doen dan ze vreedzaam blijven stellen?

Met integraal denken komen we al snel tot vreemd lijkende redenaties, net zoals Einstein zei dat aanvankelijk absurde ideeën hoop bieden. Ergo, het schizoïde spectrum kan door GGZ-experten veel beter begrepen worden door het geen aandacht te schenken, dat wel te kijken naar wat het resultaat van herstel zou kunnen zijn, of worden. Dit biedt als voordeel ervaringskennis op te doen, en dan pas de klant doorheen hetzelfde proces te loodsen, wat het voor alle partijen eenvoudiger maakt. Ja, misschien wel, dat hiermee ook de wachttijden verkort kunnen worden, zelfs al is dat een doordenkertje die d