TTC

Waarom zouden we naar waarheid zoeken als de ultieme waarheid reeds gekend is, die gesuggereerd wordt door de stelling God is alles in Allen. De premisse staat op zich, wat zou betekenen dat God omnipotent is en zichzelf onderhoudt, we kunnen immers niet zeggen dat God in Allen is om dan te verklaren dat het niet zo is, tenzij God dat voor zichzelf zou kunnen vergeten. Aan creativiteit zou het dan niet ontbreken, maar hoe vertaalt dit meta-perspectief zich naar onze micro-beleving binnen het hedendaagse tijdsgewricht? Simpeler, heeft een gesuggereerde ultieme waarheid ook praktisch nut met b

Het lijkt bijna alsof je zegt dat JHWH tot inkeer is gekomen in het tweede deel, bijzondere waarneming. Naast de driedeling God-kosmos-mens komen ook nadere onderverdelingen voor, die verschillen van bron tot bron. Ze tonen joodse of Grieks-filosofische invloeden. Zo kan er sprake zijn van een tussenliggende Demiurg (scheppergod), die in bijvoorbeeld de Asclepius Aiôn (eon, 'eeuwigheid') wordt genoemd.

Dan zou JHWH hetzelfde zijn dan het pleroma, bedoel je het zo? Gewoon een andere naam voor hetzelfde dan, louter begripsverwarring? Tegen de tijd dat we begrijpen wat niets betekent, zullen begrotingstekorten een waan blijken.

Heb je hier dan over die zogeheten donkere nachten van de ziel? Minder prettige gedachte, niet? Zo komen we tot het psychodramatische spel, met antagonisten, protagonisten en diens meer, mooi om zien hoe alles samenhangt, voor wie er aandacht voor heeft.

Wat bedoel je met Zijn Koninkrijk, zoals Jezus het bedoelde binnen het kader van de verzoeningsleer. Anders gezegd, op aards niveau in de zin van herstel van deze planeet, of verwijs je naar heel andere sferen? Maar men zou het wel kunnen doorvertellen zodat we onze aandacht kunnen verleggen, zoiets?

Het zijn metaforen, net zoals eikels ook eiken kunnen worden, soms denkend dat ze dat al zijn en geen licht meer doorlaten. In technische zin de dis-identificatie van het valse zelf, wat tot vreemde neveneffecten kan leiden, vaak onderschat.

Waarheid wordt doorgaans pas een probleem wanneer twee tegenstrijdige stellingen toch allebei waar kunnen zijn, de proef op de som maakt dit snel duidelijk maar dat gaat je weer de stuipen op het lijf jagen, dan maar niet.

In theorie staat het allemaal mooi, maar zo is het wel.

Vraag stelt zich hoe vlinders de wereld beschouwen, beslist geen pretje wanneer rupsen nog niet weten wat ze aan potentieel in zich dragen, wroetend in het moeras.

Meer is het niet, ook niet minder. Naar oeroude christelijke traditie, het waarachtiger.

Hiermee zeg je eigenlijk dat je God bent, tenzij je dat wil ontkennen.

Wat logisch is, wat ons als gemanifesteerde individuen van het valse naar het ware zelf laat evolueren, alwaar individu onverdeeld betekent. En zonder dat proces van bewustwording zou het werkelijk belachelijk worden om het überhaupt nog over Jezus te willen hebben, het sterven aan het valse zelf nog een andere zaak, dat is ervaring.

Had je daar nu echt zo lang voor nodig, dat wordt niet eens in vraag gesteld, evidenties. Verder hebben we nog de niet-monotone logica, wat betekent het toevoegen van kennis die kan leiden tot het verwerpen van eerder geldige conclusies. Op basis van je premisse dat God alles in alles is, zou God zichzelf kunnen bedriegen, in het andere geval is je ultieme waarheid niet correct. Wat goed begint, kan fout verder lopen, tenzij we andere namen aan hetzelfde geven en net daardoor scheiden wat niet gescheiden is, tenzij illusoir in de denkgeest waarmee op basis van je premisse God zichzelf

Vroeger was het nog eenvoudig om het verschil te accentueren, met duidelijke beslisregels: alles wat vergankelijk is, is onwaar alles wat niet vergankelijk is, is waar. Afgeleid is niets waar, waarmee niet bedoeld wordt dat niets niet bestaat, gemakshalve omschreven als niet-iets.

Mystici gebruiken meestal het metaforische concept van waarheid, daarbij benadrukkend dat hun beschrijvingen slechts analogieën zijn voor een ultieme realiteit die woorden of beelden overstijgt. Dit metaforisch concept van waarheid hanteert verschillende criteria om de waarheid van een uitspraak te beoordelen. Juiste metaforen geven een gevoel van herkenning. Het in de metafoor gebruikte symbool voegt op adequate wijze iets toe aan een tot dan toe mysterieuze, ondefinieerbare realiteit en onthult daardoor iets nieuws. Tegelijkertijd roept een juiste metafoor een gevoel van verwondering op.

'Bezin eer je begint' verwijst naar de dis-identificatie van het ego dat we voor waar aangenomen hebben, waarna misschien blijkt dat we het heel de tijd totaal mis hadden maar wel dwaas volhielden dat het anders was, ten koste van anderen.

Het verleden in de toekomst zien is altijd al een moeilijke kwestie geweest, zeker wanneer het vergeten werd.

We weten dat niets zeker is, wat ik onmogelijk kan definiëren, hoe graag ik ook zou willen.

Die schijnbare onoverbrugging kan door de acceptatie van het EN/EN perspectief beter begrepen worden, wat het sluitend maakt. Om verschillende redenen niet altijd even eenvoudig, ondanks net zo verhelderend. In jou dan toch ook, niet?

Eenvoud wordt niet altijd zo goed begrepen, en het gaat om kleine dingen, met je eens.

Is God binnen deze beschouwing dan immanent of transcendent, of is dat afhankelijk van de acceptatie zelf?

Soms staan er woorden waarover nagedacht kan worden, en net hierdoor een andere zienswijze toelaat. Hoe deze processen werken staat beschreven, niet altijd een pretje binnen het kader van geloofsovertuigingen die misschien onvolledig kunnen zijn.

Kunnen vandaag door de Geest geïnspireerde personen nog teksten toevoegen dan? Misschien wordt dan alles eenvoudiger om lezen, aangepast aan wat we nog meer weten, niet? Dat is wat je zegt, anderen menen dat het buiten het aandachtsveld gehouden wordt, twee verschillende dingen.

Het verhaal van het pleroma komt dan weer op, interessant dat we die uitbreiding hier wel kunnen maken, voorbij aan de louter conceptuele invulling of verankering.

Wat is een valse tekst eigenlijk?