TTC

Een fluweelzachte paradigmashift wordt gedragen door een vreedzame kritische massa, aan technische expertise en derde orde impulsen ontbreekt het niet, dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat de meeste mensen hierover niet ingelicht zijn waardoor een en ander kan leiden tot chaotische verwarring en anarchie, daarom ook dat we koortsachtig hulpvragen blijven stellen aan de GGZ, preventief. Maar dat kunnen we pas nuchter beoordelen wanneer we ook ten gronde kennis nemen van die derde orde impulsen, een kwestie van educatie, herstel en transformatie.

De wereld wordt dommer met de minuut, en straks zal iedereen zeggen dat ze van niets weten.

Binnen de muren van de GGZ leren we ons te vervolmaken in onze dwaasheid, met onmogelijke opdrachten die normale mensen nooit voor elkaar krijgen. Echt bijzonder is het, binnen die muren worden dan problemen opgelost die buiten die muren nog steeds bestaan, om dan te kunnen zeggen dat het niet realistisch is om te verwachten dat zoiets ooit zal begrepen worden, de lockdown verlengd. Een aantal houdt er krampachtig de moed in, door op een ludieke manier iets ernstigs te willen zeggen, iets mensonterends en weerzinwekkend, maar het gaat zoals altijd gewoon voorbij.

Feest je niet graag misschien?

Het zal niet meer worden dan wat in de boekjes staat, proberen te overleven in een wereld waarin het systeem nietsontziend een loopje neemt met de mensheid, lijdzaam kijken E-werkers in de GGZ toe, machteloos. Alle sociale alternatieven ten spijt, alle hulpvragen ten spijt, alle nuchter doordachte analyses ten spijt, alle nobele werk van de GGZ ten spijt, tenzij dat wat onmogelijk blijkt, doch realistisch perfect te onderbouwen, alle hoop ten spijt, de hartenpijn ondraaglijk, vijf jaar lang GGZ-ervaring, het is verwoestend, ondanks alles, onbegrepen, gestigmatiseerd, verworpen alsof we geen me

De OPS is een containerbegrip voor al wie zich ernstig zorgen maakt over onze toekomst binnen een hedendaagse context, wat zich sterk generaliserend laat vertalen naar steeds meer bewustwording waar psychisch kwetsbare mensen nu eenmaal meer last van ondervinden. Herstelonderzoek, educatie en introspectie laat toe om hier technisch beter de vinger op te kunnen leggen, een proces dat veel verheldering oplevert maar ook de kloof tussen wat is en wat zou kunnen zijn vergroot, en hiermee ook het psychische lijden dat ermee gepaard gaat, zij het maar al te vaak onbegrepen en weggeredeneerd als onbe

Kom je terug wat trollen, wat heb je in tussentijd gedaan?

Hilarisch, maar doe rustig verder.

Mensen denken al snel dat het ontwikkelen van een financiële relativiteitstheorie een moeilijke opgave is, het is net het omgekeerde, het is kinderspel, een kwestie van logisch redeneren. Het enige dat je moet weten is dat er bij deflatie spontaan neutraal geld vrijkomt in het totale netwerk, waarna je je de vraag stelt hoe we dat geld best kunnen besteden. En dat kan vanalles zijn, zelfs de financiering van een mondiaal netwerk van herstelacademies waar nu geen subsidies voor gevonden kunnen worden. Zelfs Einstein wist dat al, als een idee bij aanvang niet absurd lijkt, dan is er geen hoop vo

De relatie tussen kwantumfysica en ethiek heb ik nog steeds niet zo goed begrepen, het is een beetje als de vraag of de atomen van een bom anders zijn dan die van de ambulance die de slachtoffers komt ophalen, geen flauw idee dus.

Mensen die denken dat omdenken gemakkelijk is, vergeten iets dat ze nu nog niet weten. Kortom, het is quasi onmogelijk om hierover een nuchter oordeel te vellen zonder ook effectief dergelijke oefeningen geprobeerd te hebben, wat voor een aantal E-werkers in de GGZ dan ook de reden is om hierover hulpvragen te blijven stellen, uit morele overweging. En dat is knap lastig, hoe kunnen we nu een vraag stellen over iets dat niet geweten is, en pas geweten of gezien kan worden wanneer een transformatie of herstel van het denken gerealiseerd wordt?

Bijzonder, in de decimering vinden we de relatieve vertienvoudiging van de bestaande geldhoeveelheid zodat de magie van het verdampende geld doorzien wordt op een manier dat een hoopvoller en vooral mensvriendelijker traject in versneld tempo mogelijk wordt, tenzij een en ander vertaald wordt binnen het referentiekader dat nu net overstegen wil worden. Herstel krijgt hierdoor een andere connotatie in die zin dat vergeten elementen terug in herinnering worden gebracht en vrijheid van denken gerealiseerd wordt, ontdaan van de beperkingen die ons niet zomaar toelaten hier meer inzicht in te verwe

Het grote voordeel van tijdloze concepten is dat niemand ze kan claimen, dat is een beetje als zeggen dat je ook tijd en ruimte zou bedacht hebben, dat is absurd. Het grote nadeel dat niet iedereen ze kent en aanvankelijk als ongeloofwaardig kunnen gepercipieerd worden, wat een kwestie van aandacht is en de bereidheid om een en ander te willen overdenken. Is allemaal terug te vinden in het prachtige studiewerk van de GGZ, waarover E-werkers in de GGZ slechts hulpvragen kunnen stellen aan de GGZ. Wat eenvoud vermag, schijnbaar paradoxaal.

Werken met extremen kan helpen om contrasten beter te accentueren, dit wil niet zeggen dat je ook een extremist bent die als vijandig gezien moet worden. Wat het wil zeggen is dat er op verschillende niveaus enorme kloven waarneembaar zijn, en hoe we die kunnen dichten op een vreedzame en fluweelzachte manier iets om over na te denken. In het andere geval zouden we moeten gaan denken dat de nieuwe GGZ enkel uit extremisten bestaat, dat is niet enkel absurd maar ook in volledige tegenstelling met haar kernwaarden en missie. Beperkte rationaliteit en schaarstedenken gaan hand in hand, er

Als je weet dat het altijd hetzelfde is, wordt het des te eenvoudiger om het een keertje anders te doen. Handig is daarbij een GGZ die je helpt om de knop zachtjesaan om te draaien, anders is de schok misschien te groot met mogelijks averechtse effecten. Maar kies zelf maar, het is niet dat deze opties niet bestaan, als het dan toch een keertje over herstel mag gaan.

Als we hardop dromen van een mensvriendelijker biflatoire, hiermee zeggend een economisch systeem waarin inflatie en deflatie gelijktijdig voorkomen, wereld, dan is dat voor een aantal goed voor op z’n minst zeven verschillende stoornissen, zelfs zonder te weten wat het inhoudelijk betekent. En als we op basis van voortschrijdend herstelonderzoek hulpvragen stellen over een aantal epistemologische obstakels die van strikt inflatoire signature zijn, stellen we onverbiddelijk hoge eisen. Het correlaat met de ongemakken van velen valt echter weinigen op, en de hulpvragen gaan over logisch boerenv

In alle hoeken, behalve in diegene die niet bestaat wanneer we ze loslaten, maar dan is er ook niemand die ze losgelaten heeft.

Bij veel citaten kan je maar beter geen concrete voorbeelden aanbieden, het zou immers goed kunnen dat ze ook tot leven komen en dan weet je maar nooit hoe ze precies gaan geïnterpreteerd worden, als onvoorspelbaar. Een en ander kan dan ook leiden tot intense twijfel, tweestrijd en angst om er expressie aan te geven, maar tegelijkertijd ook de innerlijk beleefde zorg en nuchter doordachte weerzin niet oplost, als knagend aan het individuele geweten dat finaal ook tot het definitieve failliet van de betrokkene kan leiden, verdrongen de hoop, gemarteld door liefde die geen uitweg vond.

Vanuit het perspectief van de homo ludens lijken veel gelovigen hun speelsheid kwijt, alsof ze vergeten zijn dat relativiteit niet enkel op tijd en ruimte van toepassing is maar ook soelaas kan bieden op wat ze zeggen sociaal duurzaam en in liefde te willen onderhouden. Verder is het aantal deskundige bronnen van die orde dat het zelfs overweldigend wordt voor wie hier niet mee vertrouwd is, zelfs het menselijke hart dermate diep beroeren kan dat professionele begeleiding genoodzaakt. We kunnen ook gewoon de drie guna's nemen, dat is hetzelfde als het christendom.

Het christendom heeft evenveel uitwijkmogelijkheden, op voorwaarde dat het over het christendom mag gaan.

Het diepere denkwerk laat zich opmerken wanneer geopperd wordt dat zijn zich in elk atoom bevindt, met de bijkomende vraag waar het denkende zich dan precies bevindt. Mag interessant zijn wanneer dat ook een pragmatische invulling zou kunnen krijgen, met oog voor het maatschappelijke welzijn, met oog voor onze kinderen die wat wij bedacht hebben mogen verder zetten, of misschien liever heel anders zien. Het innerlijke kind, speels en frivool, scheppend.

We raken in extase door al je tussenkomsten, de rillingen lopen ons over het lijf.

Het op het spoor komen van epistemologische obstakels mag nuchter doordacht dan wel enige euforie opwekken en toelaten, het element van de omgekeerde effectiviteit laat zich echter snel opmerken in z’n volledig tegengestelde, in marginalisatie en onbegrip, in onwetendheid. Maar los hiervan, de stelling ‘het zit in kleine dingen’ krijgt hiermee een overweldigend karakter, net zoals de hoop en inspiratie die we hieruit kunnen ventileren, in liefde, respect en grensverleggende verbondenheid die zich pragmatisch laat vertalen naar oprecht co-creatieve samenwerking, middels kennisdeling en gedreven

Wat we, zo meen ik, gemeen hebben, is dat we mensen zijn, de rest is uniek naargelang het vogeltje gebekt is. In het verlengde wordt het kwetteren in een poging om er een mooi muziekstuk van te maken, al is het voor velen steeds hetzelfde liedje. Dat laatste noemen experten de linguistische realiteit die zelden in vraag gesteld wordt, waarover een aantal E-werkers in de GGZ dan weer hulpvragen stelt die zelden begrepen worden. En zo sluit alles naadloos aan elkaar aan, met inbegrip van het psychische ongemak voor hen die kiezen voor meer harmonie maar niet opgewassen zijn tegen al het gekwette

Het meest bezwarende bij het idee van een paradigmashift is voorop lopen op de tijd, simpelweg door er ten gronde kennis van te nemen en dan te denken dat we dat morgen wel eventjes kunnen regelen, omdat het geestelijk in meer of mindere mate al een feit is. De wereld komt je dan als sociaal vreemd over, met als consensus dat mensen dezelfde mening over jou hebben.