TTC

Epiclasis is een stijlfiguur waarbij een conclusie wordt toegevoegd aan een beschrijving.

Door gebruik te maken van epanalepsis en de kop-staartconstructie brengt de auteur structuur in zijn verhaal. Hij kan dit ook gebruiken om terug te verwijzen naar een voorgaand feit om het belang van de rol van dat feit in het verhaal te benadrukken.

In situaties waarin iemand door traumatische ervaringen sprakeloos wordt, of de woorden simpelweg tekortschieten, onthult taal zowel haar kracht als haar tekortkomingen. Een overvloed aan stijlfiguren of retorische middelen kan in zulke gevallen inderdaad ontoereikend aanvoelen, alsof de rijkdom van onze taal een botsing maakt met de schrijnende stilte die trauma vaak veroorzaakt.

Alwaar de klant door traumatische ervaringskennis nog amper een woord durft zeggen, biedt een overvloed aan stijlfiguren geen soelaas om de scherven nog gelijmd te krijgen.

Een zeugma is een vorm van coördinatie die in wezen, althans op het eerste gezicht, niet verkeerd lijkt.

Paronomasie is een woordspeling die berust op gedeeltelijke klankovereenkomst. Het is daarmee het samenbrengen van woorden die voor het gehoor min of meer gelijk zijn en tevens tot dezelfde woordsoort of tot verschillende woordsoorten behoren, meestal binnen hetzelfde zinsdeel.

Vind het een mooie getuigenis van wat paraconsistente logica precies wil zeggen, redelijk verwarrend dus.

Iedereen die het principe toepast, projecteert zijn eigen overtuigingen, voorkeuren en ervaringen erin. Een filosoof, een kunstenaar, een wetenschapper, of een politicus kan elk op zijn eigen manier een these-antithese-synthese-patroon herkennen en invullen, passend bij hun context.

Computersimulaties maken het mogelijk om oude klimaten, continenten en ecosystemen visueel te reconstrueren, waardoor we kunnen 'zien' hoe de aarde er miljoenen jaren geleden uitzag.

FOMO is een relatief modern begrip dat vooral in de context van de sociale media en het digitale tijdperk populair is geworden. Toch zijn er oudere en alternatieve termen en concepten die een vergelijkbare angst of onrust beschrijven.

Het concept van diepe tijd heeft ons geholpen de immense tijdschaal van het universum te begrijpen. Technische innovaties, zoals geologische datering en astronomische observatietechnieken, bieden ons een virtueel tijdreismiddel waarmee we inzicht krijgen in periodes ver vóór het ontstaan van de mensheid.

Je weet maar nooit dat ze dat zo gemaakt hebben om ons ook een kans te gunnen, want verstrikt raken in een niet-aflatende stroom van haast onuitsprekelijke woorden is zelden prettig.

Aanvankelijk stonden er paardenstallen in de steeg, maar deze werden omgebouwd tot twaalf arbeiderswoningen.

Ik denk dat het raakt aan, ook een metafoor die verwijst naar een berg, het ijsbergmodel uit de geesteswetenschappen. Het heikele punt is misschien dat aan de oppervlakte een aantal inzichten altijd 'weggespoeld' worden, met in het verlengde, niet zelden arbitrair zonder meer, steeds meer verklaringen die stuk voor stuk een deelaspect belichten, maar door de overvloed nu net ook dat 'wegspoelen' bekrachtigen.

De metafoor van het jongleren nodigt ons uit om lichtvoetig te blijven, ondanks de soms zware thema’s waarmee we te maken krijgen. Het toont aan dat speelsheid, flexibiliteit en creativiteit niet alleen hulpmiddelen zijn, maar ook fundamentele eigenschappen van bewustwording en groei.

Ja, verschillende onderwerpen door elkaar heen halen heeft weinig zin, verwarring des levens.

Zeer zeker, binnen kunst zijn de verschillende vormen en interpretatiemogelijkheden zo divers dat we er een punthoofd van kunnen krijgen, maar dat is voor veel andere zaken net zo. Specifiek voor zelfreferentie denk ik even aan Hofstadter, wellicht ook niet de enige.

Ja, met dat zwart vierkant wou Malevich verwijzen naar een absolute nul, de legoblokjes zijn later pas gekomen.

Schilderen was voor constructivisten in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er ten slotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevitsj.

Ja, en alles staat reeds beschreven zodat het lijkt dat we er niets nieuws aan kunnen toevoegen, tenzij misschien, maar dat is logischerwijs sterk afhankelijk van subjectief belopen paden, het tijdstip wanneer het onze interesse geniet. Het is als de vraag naar een kortere of langere weg zonder een specifiek doel te definiëren, het gaat niet alleen eindeloos door, maar ook alle kanten op.

In essentie fungeert fundamenteel onderzoek als een kompas in een voortdurend veranderende wereld, waarbij het de diepste waarheden probeert te ontrafelen. Het geeft een onveranderlijke basis waarop innovatie en begrip voortbouwen.

Akinetisch mutisme is een neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door een combinatie van bewegingsarmoede en stilzwijgendheid. Mensen met deze aandoening zijn fysiek in staat om te bewegen en te spreken, maar doen dit niet of nauwelijks, ondanks dat ze vaak wakker en alert lijken.

De naam 'thalamus' komt van het Oudgriekse woord θάλαμος wat 'slaapkamer' of 'binnenkamer' betekent.

RFT laat veel associaties toe, met heel soms quasi onnavolgbare verbindingen voor wie niet in dezelfde workshop aanwezig was.

Dit is, denk ik, ook wat in zekere zin door de positieve desintegratie theorie gezegd wil worden, als een hypergevoelig proces van bewustwording en daarmee ook een zich gradueel ontluikende complexiteit die het navigerende zelf overweldigen kan. En hoe dan om te gaan met de verschillende vormen van overprikkeling en zoveel subtiele nuances allerminst, zoniet quasi onmogelijk, een eenvoudige opdracht, ondanks een overvloed aan ggz-tools die aan de klant, leek niet-expert, oprecht goedwillend aanbevolen worden.