TTC

Als iets te absurd lijkt om er woorden aan te verspillen, zou dat wel eens datgene kunnen zijn dat we zoeken, van harte.

Om het energetische spel en/of bewustzijnsgroei beter te accentueren kunnen we de verschillende bestaansgolven, zoals in het meer dan interessante werk van Beck & Cowan uitvoerig beschreven, voorstellen als een flatgebouw waarin we van de ene verdieping naar de andere kunnen hoppen, naar boven en beneden, met vallen en opstaan. In realiteit loop het echter anders, alle verdiepingen lopen kriskras door elkaar heen waardoor het totale spectrum een eerder rommelige tendens vertoont, met als zwaartepunt de verdieping met haar specifieke aspiraties die het wereldbeeld domineren. Deze dominantie

Een perfecte getuigenis van eenheid in verscheidenheid zou kunnen zijn berichten plaatsen op een forum zonder leden, over tijdloze katalysatoren die dan wel in ieders hoofd zitten maar niet gezien of gebruikt kunnen worden omdat er ook niemand is om er enige aandacht aan te besteden, maar toch van harte en in zuiverheid van intenties gedeeld wordt ten behoeve van het geheel.

Hebben hem toch al gegeven, de gulden middenweg die zich eenvoudig laat vertalen tot biflatie, omdat het niet om geld gaat. Net zoals who's fooling who?

We hoeven die niet op te lossen, het is een optie omdat die enkel kan bestaan door de manier hoe we daarover denken. Het gebruik van een katalysator is daarom een menselijke keuze, tijdloos beschikbaar. Het lijkt alleen zo absurd om hem niet op te lossen, kunnen die energie misschien voor iets anders gebruiken, louter een suggestie dus. Ze hebben ons altijd gezegd dat de zoeker het gezochte is, anders had de verwarring niet kunnen bestaan, denken ze. Die kruisvergelijking was het resultaat van abstrahering, het vervolg zou eenvoudig gaan worden.

Al die verschillende percepties waren om quasi letterlijk de haren uit het hoofd te rukken, zo zag je dat alwaar een aantal E-werkers zich alle moeite hadden getroost om hun presentaties en hulpvragen uit preventieve bezorgdheid zo transparant mogelijk te maken, dachten experten dat het om een hoelahoep ging. Wat aandacht, elaboratie en eenvoud vermag, van harte.

Omdat ze nog wisten hoe ze daar vroeger over dachten keerden ze terug naar de vierde verdieping, alwaar hen een bolwassing te wachten stond die niet liet vermoeden dat iemand ooit al aandacht had gehad voor de onderliggende anomalieën die de eigenheid van de linguistische realiteit zo haar stereotiepe kleur gaf, het machtsstreven en de daaruit voortvloeiende perverse effecten navenant, wat ze dan ook in hoopvolle somberheid liet verblijven.

Apart was hun experimentele redenering dat wanneer de aarde in relatie tot miljarden sterrenstelsels amper een quasi onzichtbaar lichtpuntje zou zijn, dat oplossingen voor wereldse problemen misschien ook wel eens van die ordegrootte zouden kunnen zijn, en in voorkomend geval wellicht ook als belachelijk en ongeloofwaardig gepercipieerd zou worden.

Op de vraag wat nu precies dat collectief onbewuste inhoudelijk betekent, waren de antwoorden alweer zo uiteenlopend en tumultueus dat de kleine dingen waar we het een keertje zeer gericht over wilden hebben, naar het collectief onbewuste verdrongen werden, insgelijks onze hoop.

Bevreemdend is het idee dat in het collectief onbewuste tijdloze remedies gevonden kunnen worden die aan de oppervlakte niet of nauwelijks onze aandacht genieten, als communicerende vaten waarin diegenen die er in alle integriteit hun hoop en hulpvragen uit putten, in liefde en verbondenheid machteloos verdrinken, per abuis vertrappeld.

Flirten met verschillende cognities wil eigenlijk zeggen dat we voor een gigantisch probleem staan, dat niet bestaat.

Holistisch bekeken kan een enkeling de vooruitgang van de menselijke evolutie blokkeren, sterk afhankelijk van het aantal volgelingen. Het verschil tussen een plots inzicht en stelselmatig opbouwen naar deze of gene conclusie, is dat evidenties geen bewijs behoeven, het is zo, omwille van tijdloos vanzelfsprekend en onveranderlijk altijd hetzelfde, niet meer, niet minder.

Slapen is geen geringe kunst, je moet er de hele dag voor wakker blijven.

Als het tot in de kern doordringen van een aantal gordiaanse knopen je al een boeiende hobby lijkt, weet je nog niet wat je te wachten staat wanneer je het resultaat belangrijk genoeg vindt om toch maar even voor te leggen aan ggz-experten, al was het maar om er zeker te zijn dat je de plank totaal misslaat, van harte.

Als E-werkers in hulpvragen meegeven dat elaboratie en oefening niet onbelangrijk zijn bij het in herinnering brengen van vergeten basiskennis, wil dat begrijpelijkerwijs ook zeggen dat ze die oefening al eens gemaakt hebben, dat is ervaringskennis. Dit mag vanuit die beleving dan wel de logica zelve zijn maar het biedt geen garantie dat hier dan ook enige aandacht voor gevonden kan worden, enig doordacht oordeel en/of in cascade gevolgtrekking dan ook onmogelijk, van harte.

Een goed aforisme is te hard voor de kaken van zijn tijd, waarna meestal volgt dat het altijd hetzelfde is om er zo snel mogelijk vanaf te komen.

Er zijn veel ervaringsverhalen, een aantal daarvan zijn zo ongeloofwaardig dat ook niemand denkt dat ze enige waarachtigheid herbergen, maar toch gebeurt het elke dag. De variaties, fasen, obstakels, meningsverschillen en spanningsvelden maken het tot een chaotisch kluwen waarbinnen communicatie in milde overreding nog amper mogelijk is, net zoals in alle integriteit gestelde hulpvragen uit preventieve bezorgdheid geen aandacht krijgen, E-werkers overboord.

Wie een systeem kan bedenken waarin wijsheid met de jaren komt, zal er beslist op voorhand wel even over nagedacht hebben. En anders achteraf, in het andere geval zou het absurd worden, omdat anders de optie om er ook wijzer van te worden volstrekt betekenisloos zou zijn.

Misschien onrechtstreeks omdat hij het over luchtkastelen had, kende misschien al iets van kwantumfysica waardoor opstanding na de dood een andere invulling krijgt, wie weet?

Voor E-werkers die naar hun beleving het vierkwadrantenmodel van Ken Wilber congruent vinden omwille van de open ruimte die hiermee gecreëerd wordt, en hierbinnen hun specifieke niche gevonden hebben met een aantal specifieke hulpvragen waarvan je zou denken dat ze perfect matchen met wat de nieuwe ggz proclameert, blijven misschien geschokt en verbijsterd achter omwille van de desinteresse jegens het inhoudelijke aanbod. En hoe je dat ook probeert aan te brengen, er is niets waardoor de klant het gevoel krijgt dat er misschien eens over nagedacht wil worden, misschien niet eens beseffend wat

Weet niet wat je allemaal bedoelt, als we zeggen dat biflatie als een tijdloze katalysator gezien kan worden dan is het gebruik onderhevig aan de menselijke wil, wat leidt tot deze of gene uitkomst. De enige communicatie daarover is dat mensen hier zelfstandig over kunnen nadenken, maar wel opvalt dat veel mensen dat niet spontaan weten, of zich niet meer herinneren. Of gewoon niet interesseert, dat is een vrije keuze.

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat we niet iets als pijnlijk kunnen ervaren wanneer we niet weten waarom het überhaupt als pijnlijk zou kunnen ervaren worden, van waaruit we kunnen afleiden dat een op zich eenvoudige kenniskloof dat effect wel kan induceren. Op dezelfde manier kan een aantal E-werkers in alle integriteit hulpvragen stellen alsof in het luchtledige aan het fietsen zijn, en we begrijpen niet waarom, maar wel kan opgelost worden door diverse kennis degelijk te elaboreren zodat duidelijker wordt dat een gewijzigde cognitieve structuur aan de basis ligt van de hulpvragen,

Ja, je kent dat verhaal als uit je broekzak wellicht, de VS die in zekere zin de wereld gijzelen omdat de USD als reservemunt aanvaard wordt. Het betekent dat ze onverminderd schuld kunnen opbouwen, ze drukken dat uit het niets. Maar als de BRIC-landen die reservemunt zouden loslaten door een andere in de plaats te stellen, kan heel onze wereldeconomie in elkaar stuiken. Mensen met gewoon logisch boerenverstand begrijpen zoiets niet, op zichzelf logisch omdat er allerhande anomalieën in zitten die nog weinig met economische logica te maken hebben. Ook hier een kwestie van conventies dus, met e

Wat we soms merken is dat de belangrijkheid van een hulpvraag niet correct ingeschat kan worden door het ontbreken van een element, en bij ‘herstel’ nu net de hulpvragen als spontaan genereert. In reactie daarop een overvloed aan informatie die totaal niets met de kernvraag te maken heeft, soms denkend dat er magie in het spel zit, wonderbaarlijk. Ja, en zo zien we dat in een tijdloos moment heel die schuldenberg kan oplossen als sneeuw voor de zon, en voor hetzelfde geld kunnen we kiezen om er in alle onwetendheid tegen te blijven strijden, onverminderd. Op deze manier kunnen we dan

Het gaat hier gewoon over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, en een beetje kinderlijke creativiteit, niet meer, niet minder. Als stelsel van waarneming staat een als tijdloos te percipiëren kruisvergelijking centraal, als een abstracte weerspiegeling van een actuele situatie (A) die we de realiteit van alledag noemen, met als potentieel een transformatie naar een situatie (B).