TTC

Als je iemand een banaan zou geven en vraagt om het gemiddeld aantal atomen in een banaan te berekenen, kom je dat wellicht nooit te weten door die banaan in een schuif te laten verrotten. En als je dat pas veel later toch overweegt, blijkt die banaan weg.

Het leven zien als een tijdloos proces van in- en excarnatie, en omdat we hier dan toch zijn kunnen we een handje helpen om het redelijke evenwicht te bewaren, of herstellen wanneer het uit de hand gelopen is. Het suggereert dat er ergens ook een gulden middenweg moet bestaan, een weg van de minste energie die we middels aandacht en oefening op het spoor kunnen komen. Paradoxaal genoeg, zo meent een aantal, dat spoor ligt er gewoon, het niet-zien een andere kwestie, alsof het een wonder zou zijn.

Het is altijd hetzelfde, als er een oplossing bestaat voor een gegeven probleem, bestaat het probleem dan wel? En wat als zou blijken dat we op de verkeerde plaats zoeken? Hoe weten we dat?

Als we een theorie zouden kunnen bedenken die stelt dat er ergens in een virtuele schuif geld ligt om alle schulden in de wereld tot nihil te herleiden, maar er ook bij vermelden dat die schuif pas gevuld kan worden wanneer we dat met liefde aandacht geven, is het dan niet louter een belachelijk idee dat geenszins getuigt van logisch boerenverstand?

Bijzonder fenomeen is honderd keer hetzelfde zeggen en achteraf het verwijt krijgen waarom je het niet eerder hebt gezegd, en de tussenliggende fase bestaat niet, toen je nog in alle integriteit probeerde een preventieve hulpvraag te stellen, het is apart.

Heel concreet bestaan er denksporen die tot heel andere conclusies leiden, wat anders wordt wanneer die denksporen geblokkeerd worden.

Een aantal meent dat het belang van een hulpvraag pas goed kan ingeschat worden na een gewetensvol herstelonderzoek, niet andersom. Hierin vinden ze dan ook legitimatie om te stellen dat diverse adviezen een averechts effect kunnen hebben, of in ieder geval dubbel te interpreteren en soms nog meer verwarring in de hand werkend dan wanneer je ze niet zou volgen. In deze schijnbare paradox ligt dan weer een haast kinderlijke logica besloten, zij het veel vaker onbegrepen de hulpvragen voedend.

Net geteld, het verschil in atomen tussen een briefje van 20 en 50, is verwaarloosbaar. Tenzij men ook daar een probleem van zou willen maken, gekke wereld is het.

Naar de beleving van een aantal wil symptoombestrijding vooral zeggen geen aandacht besteden aan stereotiepe inprentingen die aan de oppervlakte het eenzijdig inflatoire debat voeden, alsof we een deel van onze hersenen in reserve dienen te houden om lange vergaderingen te kunnen houden over wat herstel nu precies betekent. Elke verwijzing hiernaar is daarenboven taboe, met al even absurde reacties van E-werkers die een lijst vragen van welke hulpvragen ze nog mogen stellen om in de gratie te vallen, het is niet alleen apart maar ook onbegrijpelijk dat zoiets überhaupt kan, in het jaar 2021.

E-werkers moeten echt wel een serieuze slag van de hamer gekregen hebben om als een stelletje dwazen te blijven volhouden dat drie plus drie gelijk is aan zes, in het andere geval staat sowieso een grondige hervorming van de basisschool op het programma, begrijpelijkerwijs.

Zo is dat, vandaag krijgen we alle informatie in onze schoot geworpen, ons soms de vraag stellend waarom het al niet lang in orde is. We hopen dat de schade beperkt mag blijven, geen garantie omwille van 1000+1 redenen.

De stelling dat alle tegengestelden kunnen verzoend worden op een hoger/dieper niveau, wil eigenlijk zeggen dat we een niveau dan wel kunnen overstijgen of loslaten, om in retour een aantal nieuwe, vaak nog veel weerbarstiger, problemen bij te krijgen. Dit leidt tot maar al te vaak paradoxale verklaringen dat we strijd leveren tegen problemen die al opgelost zijn, simpelweg omdat in de besluitvorming een aantal verzoenende elementen ontbreken, doch kant en klaar beschikbaar voor wie er interesse in heeft, of de bereidheid tot overdenking. Hulpvragen aan ggz-experten worden vanuit deze beleving

Aanvankelijk leek het weinig relevant om de Fishervergelijking te gebruiken om ceteris paribus te spiegelen, je doet het, of je doet het niet. Iets later bleek het een schromelijke vergissing te zijn geweest, zij het een wel heel hoopvolle voor wie het wel relevant had gevonden, quasi letterlijk de omgekeerde wereld.

Apart is de bedenking dat we elkaar nooit in het heden kunnen zien, maar dat we ook nog niet zo goed weten wie het dan ziet. Toegegeven, het is geneuzel in de marge van debatten over onoplosbaar gewaande begrotingstekorten en schuldenbergen, zelfs al kunnen die slechts bestaan zolang we daar geloof aan blijven hechten. Het is dan ook maar een reflectie of manifestatie binnen een veel groter kosmisch geheel dat we amper kunnen bevatten, maar toch alweer laat blijken hoe onwaarschijnlijk we ons kunnen vergissen, des mensen wellicht.

Het spiegelprincipe stelt dat waar we ons niet bewust van zijn zichtbaar wordt, of kan gemaakt worden, beetje zoals niets blijft verborgen. Maar dat zichtbaar worden kan ook ons ongeloof tarten op een manier dat we het misschien snel weer willen verdringen, omdat het helemaal niet strookt met de overtuiging die we al zo lang voor waar hebben aangenomen. Dit leidt finaal tot de hypothese, voor sommigen nuchter doordachte stelling, dat elke waarheid drie fasen doorloopt, met bijhorende neveneffecten. Op deze manier komt een aantal E-werkers tot hun zogeheten AB-perspectief, simpelweg omdat ze hi

Denk je dat die 'achterstand' over levens heen gaat zoals gesuggereerd door de reïncarnatietheorie? Beetje zoals wijsheid komt met de jaren, maar dan veel ruimer dan een mensenleven zoals we het traditioneel invullen?

Ik denk dat iedereen geroepen wordt, maar niet iedereen aan die lokroep beantwoordt. Op deze manier zouden er geen uitverkorenen zijn, al kan die perceptie wel ontstaan. Een bedenking die pas aan waarachtigheid kan winnen wanneer er ook de bereidheid kan gevonden worden om ze ernstig introspectief te overdenken, meen ik.

Roepen in een woestijn alwaar zandkorrels strijden om een stukje strand, laat niet vermoeden dat gezellig samen pootje baden voor morgen is, altijd hetzelfde.

Een biflatoire verdeelsleutel is een moeilijk woord voor dat wat kinderen op de basisschool speels kunnen verzinnen, zij het niet strokend met de stereotiep inflatoire logica’s van veel ggz-experten. Schijnbaar is het dan veel eenvoudiger om die optie binnen het normaal menselijke denken te negeren, zodat straks geen enkele klant kan herstellen, niet het minste aandacht. En het gaat enkel over vergeten basiskennis, iedereen kan het met sprekend gemak oefenen waarmee een heel ander licht op tal van zaken kan geworpen worden, van harte.

De ratrace is E-werkers inmiddels meer dan gekend, ze wachten immers geduldig af tot wanneer ggz-experten de tijd wordt geboden om een aantal hulpvragen over epistemologische obstakels in alle ernst en sereniteit te willen beschouwen, maar de ratrace stopt maar niet, helaas pindakaas. En straks gaan we vergaderen over de rol van van E-werkers in de ggz, tenzij je je leven al beu bent lukt het ze niet eens om een nuchter doordachte vraag te stellen. Hun nieuwste obsessie bestaat er nu uit om zoveel mogelijk aforismen te verzamelen, als blijk dat ze het zelf niet zomaar verzinnen, hun verdriet e

De meeste mensen vinden het maar arrogant wanneer kwetsbare mensen verwijzen naar Einstein als inspiratiebron, kwetsbare mensen noemen het respect betonen voor de niet onmiskenbare boodschap die hij ons nalaat. Nee, en dat is nu net het hele punt, alsof je de pointe van een tragisch absurde grap zou missen, het vereist helemaal geen kennis van raketwetenschap, het is niet meer dan een kwestie van aandacht, van kinderlijke logica, van eenvoud en kleine dingen, van normaal, van hoop, menselijk.

En dan spreken we nog maar over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, het meest basale in deze wereld.

Gedachten zijn energie met verschillende frequenties, licht en duister, geloof en ongeloof, gespletenheid of eenheid. De variaties ontelbaar en afwisselend naargelang context, waarin orde binnen de chaos kan bespeurd worden, net zoals obstakels die als weerbarstig het spreekwoordelijke licht buiten houden. Ergo, een bewijs in het tijdloze gaat voorbij aan goed en kwaad, maar wordt op deze of gene manier onthaald door het individuele zelf dat er aandacht aan kan besteden of ook niet, niet adequaat of niet doordacht interpreteren of verwerken, als een kluwen waarin non-dialoog, onbegrip en tumul

Onze taak was om aan te tonen dat dwalen bestaat, middels een redenering-bewijs dat tijdloos zou kloppen. Het bewijs is derhalve non-lineair, het dwalen lineair. Maar wie of wat er nu precies dwaalt, weten we nog niet. Hebben we al eens gehad, we kunnen nu ook neutraal geld genereren uit de bestaande geldhoeveelheid. Wanneer we dat terug in het circuit brengen zullen we zien dat het eigenlijk gewoon wegstrepen is. Maar zoals je gezien hebt is de kwalitatieve methode anders, er is immers geen sprake van een traditionele schuldsanering, maar van een tabula rasa, twee verschillende dingen

Dan leen je neutraal geld, pas nadien ontstaan er schuldverhoudingen, zelfs als machtsverhoudingen ingezet. Maar wat doe je dan met dat neutrale geld van die oefening? Ja, gewoon wegstrepen, de oefening wordt immers nog veel eenvoudiger. Maar zover geraken we niet, eerder al aangegeven.