TTC

Aanvankelijk kan je eens lachen met metaforen dat het parels voor de zwijnen is, tenzij je een hart van steen hebt is het dat allerminst. En wie religie nog enige ernst toedicht, heeft inmiddels kasten vol met parels die ons confronteren met simpele waarheden op een manier dat je misschien doet hopen dat je nooit geboren was, of doet zoeken naar een manier om er dan maar snel vanaf te komen door iedereen naar de lucht te doen staren, van harte.

Net zoals Einstein zei dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, is het oprichten van een nieuwe religie een absurd idee.

Iedere nieuw gevormde sociaal-culturele organisatie omvat en integreert de vroegere vormen en transformeert deze gedeeltelijk. Dit leidt tot een nieuw en hoger systeemniveau waarbinnen de eerdere systemen functionele subsystemen vormen. De totstandkoming van hogere ‘suprasystemen’ ten gevolge van de integratie van voorheen relatief autonome systemen (die voortaan als subsystemen fungeren) is in de systeemtheorie een bekend begrip. Zulke suprasystemen ontstaan als gevolg van het creëren van ‘hypercycli’ waarin de subsystemen in elkaar grijpen onder invloed van cycli die elkaar wederkerig kataly

Wat een aantal onbevattelijk vond, het was pas toen ze hun bruggen hadden gebouwd dat er simultaan ook een kloof was ontstaan, over de hoofden heen van diegenen die in het moeras gesukkeld waren en al die verhalen over die vlinders maar mooie praatjes vonden, steevast vertrappeld door de paarden die dit maar niet horen wilden, zelfs niet eens begrepen. Niets zegt jou iets, net zoals niets bestaat.

Door de variëteit aan verschillende reacties die op dezelfde op zich dan wel harmoniserende stimulus mogelijk werden, greep het hen ook kristalhelder naar de keel dat enkel een overkoepelende aanpak in co-creatieve consensus soelaas zou kunnen bieden, maar gezien de omstandigheden weinig waarschijnlijk werd geacht, ondanks alles.

Wat ze finaal als lastig ervoeren was dat er helemaal niets kon bewezen worden zonder aandacht voor het bewijs, wat ze ook probeerden, het was allemaal tevergeefs. Hun verschrikking, verbijstering en weerzin zou dan ook levenslang hun tragische lot gaan bepalen, ondanks alle hoop die ze ooit gekoesterd hebben tijdens hun volstrekt zinloze bestaan, monddood en machteloos, grandioos gefaald.

Vergeef me, en hoe graag ik ook zou willen, over m'n blinde vlekken kan ik je absoluut niets vertellen.

Wanneer een aantal zegt dat ze geen gelovigen vinden maar wel vragen hebben over hun eigen geloof waar ze zich zorgen over maken, hoeft dat niet perse ingewikkeld te zijn maar mogelijkerwijs nu net verbluffend eenvoudig, maar net daarom misschien wel telkens aan de aandacht en bereidheid tot overdenking ontsnapt, van harte.

Het grootste probleem van een tekst begrijpend doorgronden is dat je het risico loopt om ook te begrijpen wat er in de tekst staat en enigszins wat zorgen kan opwekken, wat natuurlijk maar al te belachelijk lijkt voor wie geen idee heeft over welke tekst het nu precies gaat maar ook niet altijd geneigd zal zijn om dezelfde zorgen op zich te willen laden.

In de periferie van het is altijd hetzelfde worden duizenden boeken geschreven die ons in verwarring brengen, maar ook met oplossingen die ons tijdloos vergezellen, van harte.

Een dwaas is iemand die zich vooral laat opmerken door absurde ideeën die per abuis tot oplossingen leiden voor onoplosbaar gewaande problemen die amper iemand begrijpt, maar wel cultiveert zodat de dwaas z’n dwaasheid toch niet zonder reden blijft, van harte.

Een aantal ging er vanuit dat wanneer we iets kunnen vergeten, dat we dat ook terug in herinnering kunnen brengen. Het enige probleem was dat we niet konden weten wat we vergeten zijn, en dat we een en ander misschien zelfs niet zouden kunnen geloven wanneer we dat herinnering zouden brengen, wat paradoxaal lijkt.

Wie kennis neemt van een aantal sociale alternatieven en dan geconfronteerd wordt met een berg rationalisaties waarom het allemaal vooral niet zou kunnen, kan nog altijd gebruik maken van de TTT-methode om het lijden te verzachten.

Wanneer (1) Bachelard meent dat een platitudes de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen en (2) Einstein oppert dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, waarna hersenspecialist (3) Swaab stelt dat we superintelligent kunnen worden wanneer we oude kennis integreren binnen een hedendaagse context en (4) Schopenhauer suggereert dat elke waarheid in drie fasen komt, heb je zo precies slechts een aantal kinderen nodig die nog kunnen tellen op een redelijk verstandelijke manier, meer niet.

Als je middels pro- en retroactieve inhibitie vergeten basiskennis oplaadt naar je prefrontale cortex en daar even mee oefent, dan zie je misschien een corridor die je eerder nog niet opgevallen is. Dat is de gulden middenweg die je kristalhelder zal laten zien wat je alsmaar pretendeert maar misschien niet goed ontvangen hebt, het is apart. Maar zie maar, je kan het enkel maar zelf eens proberen, succes.

Men zegt dat getallen abstracties zijn, hoe komen we er dan toe om te zeggen dat er tekorten aan kunnen zijn?

De combinatie van al deze elementen (welke?) maakt ons probleem enkel maar erger, leidend tot een soort van ‘non-dialoog’ waarbij de oplossingen ondermijnd worden door de kapitale denkfouten. Op deze manier wordt het quasi onmogelijk om tot economisch herstel te komen en dat zou betekenen dat we een sociaal drama in stand houden, zelfs cultiveren en daarmee op de spits drijven. De situatie is van dien aard dat ze bijna ongeloofwaardig wordt maar toch pretenderen sommigen onderlegd te zijn in toegepaste economische wetenschappen. Het is alsof we letterlijk gevangen zitten in een soort denken da

Het voordeel van vereenvoudigde denkexperimenten is dat ze enerzijds gefilterd werden van allerhande overtolligheden en anderzijds dat iedereen a priori dezelfde stimulus aangeboden krijgt, en het is door de respons hierop dat een aantal uit morele overweging en preventieve bezorgdheid hulpvragen stelt, niet zomaar.

Dat verhaal van die twee rupsen met vlinders in hun buik was dermate verwarrend dat ze zich nog liever krampachtig vasthielden aan hun binaire opties, alsof dubbeltjes op hun kant niet nu net als een karikatuur konden gezien worden van een systeem dat een loopje nam met de mensheid, maar ook volstrekt betekenisloos bleef om er enige aandacht aan te besteden.

Bijzonder was het voor een aantal toen ze eerder toevallig ontdekten dat hetzelfde ook omgekeerd kon, wat ze spontaan tot een tabula rasa bracht waarna we de keuze zouden krijgen om hetzelfde verder te zetten, of een keertje iets anders te proberen.

Bij het idee van een fluweelzachte paradigmashift, waarmee gesuggereerd wordt dat we van een situatie A naar B zullen evolueren, is het nog nooit een slechte zaak geweest om ook bij A te vertrekken. En dat in hoeverre we ook nuchter naar de situatie durven kijken, wat daarom niet altijd een pretje hoeft te zijn maar wel met de hoopvolle gedachte dat B in het verschiet ligt, voor wie dat wenst, geen verplichting.

Voor een aantal die wilde aantonen dat verschillende manieren van denken wel degelijk bestaan en voor iedereen als menselijk kunnen en mogen beschouwd worden, hadden ze er niet beter op gevonden dan hiervoor een raster met getallen te gebruiken. Deze manier van werken, en mits gebruik van hun kinderlijke creativiteit, deed hen finaal besluiten dat absurde ideeën ons inderdaad hoop kunnen bieden. Maar dat was het dan ook, als een handig weetje.

Volgens het vigerende systeem, met bijhorende spreektaal, denken en handelen, is alles wat anders is als niet realistisch te beschouwen, wat normaal is vanuit dat perspectief, logischerwijs.

Aan de basis ging het over de vereenvoudigende abstractie M=E, waarin M stond voor geld en E voor alle handelingen in wat we het economische verkeer plegen te noemen, en X als het gewenste bedrag dat enkel kleiner hoefde te zijn dan M. De rest zou wel vanzelfsprekend en kinderlijk speels gaan worden, geflankeerd door een aantal vragen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, waarin ze zich duidelijk vergist hebben en achteraf ervaringskennis zou gaan noemen, in liefde en verbondenheid, sterkte!

Alwaar het integreren van vergeten basiskennis een aantal E-werkers als ware het lichtjaren verder bracht, ging ook het licht plots ook weer uit wanneer ze in de duisternis verdronken, samen met hun diep gekoesterde hoop die voor de omgeving volstrekt betekenisloos bleef, van harte.