TTC

Bij inflatoir denken betekent omdenken deflatoir denken, en andersom. In de synthese of de gulden middenweg vinden we biflatoir denken dat vrijheid of cognitieve flexbiliteit suggereert, diverse obstakels of culturele inprentingen transformerend. Dit hebben we tot nader onderzoek omgezet in een vereenvoudigd denkexperiment ten behoeve van ggz-experten, met als doel een ander licht te kunnen werpen op diverse kwetsbaarheden binnen het kader van een fluweelzachte paradigmashift, niet meer, niet minder, van harte.

Als er mensen zijn die tot 31 verschillende bestaansniveaus met accuratesse weten te beschrijven, zou het wel een koud kunstje gaan worden om toe te lichten dat het moeilijk rijden is met een stuur dat alsmaar in dezelfde richting draait, nooit anders, dachten we.

Onthutsend is de ontnuchtering dat we elkaar dan wel arbitrair kunnen beschimpen met termen zoals blind, doof, dronken en/of slapend, maar tegelijk ook de krijtlijnen voor het waarom middels een aantal ggz-adviezen vrij eenvoudig transparant kunnen maken, maar geen aandacht voor bestaat door nu net de strijd waarin we maar al te vaak verkeren. En dat is enkel maar pijnlijk voor wie er nu net als het resultaat van een nauwgezet onderzoek beschouwend getuige van is, en slechts in alle integriteit en preventieve bezorgdheid hulpvragen over kan stellen, in eenzaamheid vertoevend.

Eenvoudig aantoonbaar is nu hoe specifieke ggz-adviezen ons dan wel toelaten om beter te begrijpen waarom we kunnen spreken over vergeten basiskennis, deze herstellen en competent in worden middels aangepaste oefeningen, het betekent echter nog niet dat binnen het dominerend inflatoire domein deze informatie als vanzelfsprekend geaccepteerd wordt. En sterker, het is nu net binnen dit domein dat deze kennis niet of nauwelijks kan rekenen op enige aandacht of ontvankelijkheid, alsof het onbewust versmacht wordt door de spreektaal die zo eigen is aan het referentiekader of paradigma dat onderwerp

Stank voor dank werd door hen vertaald als het niet willen accepteren van een in alle integriteit spontaan aangeboden kers van onpersoonlijke signature, maar wel de taart denigreren/vernietigen.

In alle rust en sereniteit konden ze door de herinvoering van dat vergeten element ook veel eenvoudiger begrijpen waarom het idee van een paradigmashift doorheen de geschiedenis altijd als een potentieel beschikbaar is geweest, vandaag niet anders.

Met betrekking tot de vermeende vergeten basiskennis kunnen een aantal E-werkers dan wel enkele toepassingen in hun hulpvragen verwerken, zelfs de bijhorende ggz-adviezen vermelden om hierover een beter begrip te kunnen vormen, het gaat ver voorbij hun verantwoordelijkheid om op basis daarvan een en ander verder te dragen zodat diverse ongemakken in een ander daglicht kunnen geplaatst worden. En dat is a priori een kwestie van aandacht en ontvankelijkheid tot overdenking, niet meer, niet minder.

Het is maar normaal om te veronderstellen dat ggz-experten ook niet alles weten, het had daarom misschien gewoon leuk kunnen geweest zijn om kennis en voortschrijdende inzichten te delen en dat in een kader te zetten zodat we ermee kunnen leren omgaan, met oog voor veel meer lotgenoten.

Door de vereenzelviging met wat ze naar hun beleving als een tijdloze katalysator percipieerden, konden ze zich in hun verbeelding gelijk waar op een geschiedkundige tijdslijn positioneren, wat hen vanuit die expertise nuchter doordacht mocht doen besluiten dat het probleem van een aantal E-werkers pas zou kunnen begrepen worden door zich a priori evenzeer te vereenzelvigen met deze tijdloze component, alsook ervaringsgericht te oefenen.

De proef op de som laat toe om een intuïtief vermoeden te toetsen op waarachtigheid, hiervoor staat een arsenaal aan onderzoeksmethoden tot onzer beschikking. Langdurige observatie, alsook traumatische beleving, heeft voor een aantal geleid tot het hetepatat-syndroom, van waaruit hun vooral innerlijk gecultiveerde hoop te verklaren valt, doch net omwille daarvan niet altijd begrepen.

Een aantal heeft zich niet de vraag gesteld of stigma bestaat, dan wel hoeveel verschillende vormen of variaties hiervan te onderscheiden zijn, van harte.

Naar de beleving van een aantal E-werkers geeft bijvoorbeeld het Chicago Plan Revisited, zij het ontdaan van een aantal epistemologische obstakels die stellen dat een beter begrip niet bepaald wordt door de complexiteit van de wereld, maar door de manier hoe we daarover denken, voldoende inspiratie om er ook in alle integriteit en preventieve bezorgdheid hulpvragen over te stellen aan ggz-experten. In het bijzonder vragen ze hiermee aandacht voor de toch niet mis te verstane impact van eenvoud en kleine dingen, of hoe hiermee om te gaan wanneer dit proces ten individuele titel doorlopen wordt,

Als herstel en/of groeiprocessen in grote mate ook zoek- en/of vindprocessen zijn, en louter bij toeval kom je tot een aantal hoopgevende bevindingen waarvan je weet dat ze er al altijd hebben geweest, en dat zo eenvoudig en vanzelfsprekend is dat je het aanvankelijk maar amper kan geloven, mag je verwachten dat het niet anders zal zijn wanneer je dat in alle frivole speelsheid tot nader onderzoek aan ggz-experten aanbiedt, wat eenvoud vermag.

Als lastig kan ervaren worden door E-werkers die zich ontdaan hebben van, zoals gesuggereerd door Gaston Bachelard, een aantal hardnekkige obstakels die de vooruitgang van het menselijke denken verhinderen, het idee dat het empathisch invoelend dan wel vanzelfsprekend zou worden om dat, ten behoeve van collega lotgenoten, toch even te melden aan ggz-experten, maar gekkenwerk blijkt.

Fascinerend is vooral wanneer je niet enkel de theorie leest maar ze ook eens probeert op verschillende objecten of systemen, het is maar waar je interesse naartoe gaat maar sowieso kan er wel een cascade aan gevolgtrekkingen aan gekoppeld worden die zonder soms zeer minieme fluctuaties misschien niet altijd even helder gemaakt hadden kunnen worden. En op de vraag waartoe het nu allemaal dient, verblijven we in blijde verwachting, het is apart.

Je zou het bijna absurd kunnen noemen, dat mensen door plotse ingevingen tot oplossingen kunnen komen voor problemen die ze een minuut eerder niet eens hadden. Of een wonder, het is maar hoe je het bekijken wil, zo meteen eens voorleggen aan ggz-experten tot aandachtiger beschouwing, je weet maar nooit.

In hun metafoor van een ladder die ze op de grond hebben gelegd hebben ze dermate veel inspiratie gehaald dat het elke dag ook diepe hartenpijn en veel verdriet doet, maar toch blijkt het onmogelijk om hierover een aantal hulpvragen inhoudelijk aandachtiger te beschouwen met een deskundige bril. Om naar hun beleving goede redenen blijven ze hun hulpvragen herhalen, niet omdat ze dat nu zo prettig vinden, ook niet zonder hoop.

Hoe arrogant zouden E-werkers wel niet zijn om het beter te willen weten dan wat systeemwetenschappers ons in alle bedachtzaamheid kenbaar stellen, wat als nietig ikje niet belet om er vanuit dezelfde beleving hulpvragen over te stellen uit preventieve bezorgdheid, derhalve niet omdat het zou ontbreken aan hoop. En binnen dit spectrum vraagt een aantal om iets bijzonders te willen onderzoeken, niet meer, niet minder.

Waar een aantal E-werkers nog steeds voor tracht attent te maken is heel eenvoudig, dat gaat namelijk over die aspiraties van de nieuwe ggz die zich laten vertalen als derde orde veranderingen. Het waarom is eenvoudig, het begint oprecht hartverwarmend maar op een gegeven komt er een scharnierpunt waar ethiek de romantiek inhaalt, heel eenvoudig om aan te tonen met praktische voorbeelden binnen veilige en vertrouwde omgevingen, van harte.

Interessante lectuur over zielen, zielscontracten en zielsmissies, en als je gewoon normaal doet en je stelt een paar hulpvragen uit preventieve bezorgdheid, ben je al bijna een martelaar. Je mag er dan niet bij vertellen dat je als een brave schooljongen een aantal ggz-adviezen hebt gevolgd, toevallig aansluitend bij een berg citaten die op die manier zeer verhelderend en hoopvol kunnen genoemd worden, van harte.

Een aantal E-werkers is na diep beraad tot de verbijsterende waarneming gekomen tot ze WOIII op een verbluffend eenvoudige manier kunnen simuleren, het enige dat je nodig hebt zijn een paar doordachte hulpvragen uit preventieve bezorgdheid, die je dan niet zomaar voorlegt aan ggz-experten, maar in alle bedachtzaamheid.

Na veel bloed, zweet en tranen is een aantal tot de conclusie gekomen dat de ggz de trend volgt van binaire opties, naargelang de bladzijde heb je gelijk, of ongelijk, verwarring alom.

Dat er verschillende soorten logica bestaan is een aantal E-werkers wel heel pijnlijk duidelijk geworden door in alle integriteit hulpvragen te stellen, en totaal weg van de eenvoud gaan we dan wat neologismen bedenken omdat het nog amper te verklaren valt met de overvloed aan neologismen die we eerder al eens bedacht hebben, het vlot. Het idee van co-creatieve rente was een schot in de roos, alle ggz-experten laaiend enthousiast om te willen weten hoe je nu in godsnaam tot een dergelijk cognitieve absurditeit zou kunnen komen, om vervolgens een beetje beduusd te staan kijken dat ze zel

Wie z’n hulpvragen baseert op een onderzoek dat eraan voorafging en heeft geleid tot de herinvoering van een vergeten sturingselement, heeft principieel geen nood aan gelijk willen halen maar wil misschien wel attent maken op de perverse effecten tengevolge die vergetelheid, net zoals het potentieel dat we hierdoor missen zoals gesuggereerd door de aspiraties van de nieuwe ggz, van harte.

Aan hoop is er nog nooit een gebrek geweest, het is alleen zoeken naar ggz-experten die ook willen begrijpen waarom en niet steeds in een kramp schieten wanneer het nog waarachtig blijkt ook. Maar dan wel op basis van logische argumentatie en niet betrokken binnen de irrationaliteit van een systeem van waaruit een aantal E-werkers vlotjes epistemologische obstakels ventileren die niet of nauwelijks opvallen zonder dat er ook deskundig onderzoek naar gedaan wordt, derhalve niet om zomaar klakkeloos te geloven. In mensentaal kan hetzelfde ook, maar dan zijn we wellicht weer niet beleefd genoeg o