TTC

Na het onderzoek met als premisse de stelling van Schopenhauer dat elke waarheid drie fasen doorloopt, raadt een aantal E-werkers lotgenoten aan om met de laatste fase te beginnen, tenzij je absoluut wil weten wat factum stultus cognosit aan den lijve betekent, van harte.

De stilte als bron van onvoorwaardelijke liefde zendt tijdloos signalen uit, als hogere impulsen die door het navigerende zelf opgepikt en diepgaander verwerkt kunnen worden, hierdoor veel hoop in het innerlijke van het subject kan opwekken maar ook zelden begrepen door de omgeving, als een domper op de feestvreugde. Het marginaliserende effect kan hier best niet onderschat worden, vanuit die beleving als pijnlijk dubbel te interpreteren, simpelweg omdat enerzijds het betrokken subject misschien iets in handen heeft dat we zoeken, maar anderzijds door allerhande omstandigheden geen aandacht vo

Bijzonder was dat de impact van een aantal epistemologische obstakels binnen het vigerende denken helemaal niet opviel maar wel allerhande perverse effecten in de vorm van een kluwen liet opmerken waardoor het ook niet waarschijnlijk geacht werd om er ook ooit aandacht voor te vinden. De malaise werd door een aantal E-werkers als zowaar nog tragischer gepercipieerd toen ze er in alle bedachtzaamheid en preventieve bezorgdheid hulpvragen over stelden aan ggz-experten, alsof ze per toeval een probleem hadden opgelost dat onoplosbaar werd geacht door nu net aantal ggz-technieken ernstig in bescho

De cursus hokjesdenken begon traditioneel met twee getallen van plaats te verwisselen en een lichte appelflauwte, eenmaal bekomen ging het steeds sneller en hoopvoller, oefening baart nu eenmaal mensvriendelijke kunsten, van harte.

Als God tot ons spreekt in de vorm van tijdloze remedies voor steeds wederkerende problemen, zou het best wel eens kunnen dat we al veel gemist hebben en zelfs onbewust onder het stof bedolven hebben, maar misschien wel nogal hooghartig anderen bejegend hebben dat ze maar eens dringend naar God moesten luisteren.

Interessant is de stelling dat een bewijs kan ondermijnd of overwoekerd worden door een potentieel aan verschillende vaak conflicterende reacties hierop, waardoor de illusie ontstaat dat een op zich onpersoonlijk en neutraal bewijs met betrekking tot deze of gene context niet zou bestaan maar wel tijdloos blijft voortleven, en het is altijd hetzelfde.

Stel nu dat je econoom bent en je vraagt aan mensen hoeveel geld ze precies op hun rekening willen gestort krijgen, zeggen de meeste mensen dat zoiets onmogelijk kan, en is je diploma ook niets meer waard.

De stelling dat het altijd hetzelfde is kunnen we op verschillende manieren interpreteren, zo lijkt het altijd iets anders maar toch is dat hetzelfde, zodat we elkaar amper nog begrijpen, bizar.

Mensen buitenspel zetten moet zowat het makkelijkste zijn dat er bestaat, heel andere koek wordt het wanneer je buiten het spel informatie vindt die binnen het spel misschien wel eens heel handig zou kunnen zijn, alvast sterkte!

Alweer bijzonder nieuws, het nieuwste voortschrijdende inzicht dat op ons pad kwam, was de nogal sociaal vreemde bedenking dat om ernstig over iets na te denken, zelfs geen stoel noodzakelijk is.

Wat is eigenlijk het verschil tussen een schuldkwijtschelding en een tabula rasa, ook te moeilijk?

Dat verhaal van die onbewogen beweger is wel heel bijzonder, in hoeverre daar al enige legitieme uitspraak over gedaan kan worden, kan een aantal E-werkers wel bevestigen dat er op basis van studies nogal wat bewegingen zijn die als redelijk absurd kunnen beschouwd worden, maar het gaat niet om geld.

Wie tussendoor al eens een andere dan conforme afslag neemt en dat pad interessant genoeg vindt om op verder te gaan, stoot spontaan misschien op een aantal bijzonderheden waar je eerder in je leven nooit aan gedacht zou hebben zonder dat pad te bewandelen. Maar zeggen dat het nieuw zou zijn, dat is een brug te ver, maar wel hoopgevend voor wie begrijpen wil, van harte.

Voor een ander ‘menselijker’ toekomstperspectief is het Venus-project een fijne benchmark voor een aantal E-werkers, een grondstof-gebaseerde wereld waarin niemand meer hoeft te werken, er geen bezit meer bestaat, maar iedereen zich zo nuttig mogelijk probeert te maken en alle kringlopen gesloten zijn. Dat is, in het kort, wat het Venus-project voor ogen heeft. Absurde fantasie of bereikbaar ideaal?

Vandaag kunnen we perfect neutraal geld genereren uit de reeds bestaande geldhoeveelheid zonder geld bij te drukken, pas hierna begint de hel.

Het zou voor veel zogeheten gelovigen in het jaar 2021 nog te moeilijk geweest zijn om zich de bedenking te maken dat wanneer er zoiets bestaat als een inflatoir denkspoor, dat z’n tegengestelde benoembaar als een deflatoir denkspoor, ook tot het menselijke potentieel zou kunnen behoren.

Velen spitsten hoopvol de oortjes toen ze met dat onconventionele helikoptergeld en die 'special purpose vehicles' op de proppen kwamen, wat van korte duur was omdat het enkel bedoeld was om 'business as usual' te kunnen verder zetten. Het was een domper op de feestvreugde, de JG dachten in een glimp namelijk dat hun gebeden gehoord waren geweest, maar konden niet anders dan massa’s papierwerk invullen om subsidies voor hun clublokalen aan te vragen, met minimaal succes overigens.

Om te achterhalen hoe ze nu tot dat sociaal vreemde idee van co-creatieve rente zijn gekomen, vergt een minimale inspanning. Als een handig weetje dat verder geen betekenis hoeft te hebben, doch eenvoudig middels een aantal ggz-technieken technisch denkbaar, en veel meer.

Apart was ooit de bedenking dat de weg van de minste energie zou betekenen dat we in het vigerende systeem een aantal parameters en aspiraties kunnen veranderen om zodoende een fluweelzachte evolutionaire doorstart te kunnen maken, maar het was teveel werk.

Heikel is de opdracht wanneer je mensen hoort praten over problemen die eigenlijk al opgelost zijn maar nog niet eerder meer informatie over gegeven werd, om ze dan snel een hyperlinkje toe te vertrouwen en te hopen dat het allemaal wel goed komt, geen garantie op succes. Wie de stilte hoort spreken en dat netjes vertaalt in de vorm van vragen aan het adres van religieuze experten, zal misschien merken dat de stilte ook niet gezien kan worden, het is apart.

Bij het proces is de weg denken we aan een voor het individuele zelf zware beproeving dat gaandeweg voortschrijdende inzichten kan opleveren die als kruimeltjes kunnen gedeeld worden voor zij die er interesse in tonen. Maar die kruimeltjes die als spreekwoordelijke zaadjes gezien kunnen worden krijgen maar zelden aandacht binnen toxische sferen waartoe ze nu net een hulp willen zijn, niet dat ze geheim zouden zijn maar omdat de menselijke geest nu eenmaal met andere dingen bezig is. En dat maakt finaal van die kruimeltjes loodzware betonblokken in de harten van diegenen die ze gewetensvol drag

Leuk en aardig om het te willen hebben over een fluweelzachte paradigmashift, over derde orde veranderingen en co-creatie, als het per toeval als E-werker ook al jaren je niche is en je presenteert in alle integriteit een aantal neutraliserende katalysatoren die hier direct op inspelen met een vraag tot deskundig onderzoek, zal je nadien misschien toch twee keer nadenken vooraleer je allerhande ‘mooie’ praatjes zomaar gelooft, dat is ervaringskennis. Maar net dat is dan ook waarom je hulpvragen stelt, omdat derde orde impulsen inherent inderdaad veel hoop herbergen maar ook een zware impact ku

Je kan ze bezwaarlijk perfectionisten noemen wanneer ze het hebben over kleine dingen die op een bierviltje passen, hierop geschetst de grove contouren van een aantal verklarende beginselen die door verschillende mensen op verschillende manieren geïnterpreteerd konden worden. Hun punt was dat nu net die kleine dingen telkens opnieuw naar de achtergrond verdwenen, maar onderliggend als tijdloos bleven bestaan, om het de volgende keer nog eens te proberen. Maar na verloop van tijd en op basis van repeterend traumatische ervaringskennis werd het voorspelbaar tevergeefs, ondanks alle hoop en vreed

Toen ze eenmaal op zoek gingen naar die ‘crack’ om dat licht te kunnen laten schijnen, kwamen ze niet meer dan een grote krater tegen die wereld noemde, wat ze in verwarring bracht.

Het is en blijft verbazingwekkend hoe moeilijk eenvoudige ideeën doorstroming vinden, een goede manier om telkens opnieuw het denkspoor te verleggen is door ze te vermengen met andere ideeën, wat voor het betrokken subject als uitermate stigmatiserend, denigrerend en marginaliserend ervaren kan worden, ondanks alle hoop.