TTC

Veel niches, het denken kan ook verhinderd worden door elementen buitenspel te plaatsen, zo krijgen we een wetenschap die zich stoelt op een scheefgetrokken situatie. Naargelang perceptie kunnen we dat op verschillende manieren interpreteren, tenzij we al geen idee hebben over welke elementen het dan precies gaat, dan is het simpelweg onwetendheid. Misschien wel, kan onderweg ook misvormd zijn geworden, alles kan. Of het redelijke evenwicht bewaren als een tijdloos gegeven, met oog voor maatschappelijk welzijn/vrede. In die zin is geen oorlog ook vooruitgang, met als optie herv

Gaston Bachelard stelde dat de geschiedenis van de wetenschap gekenmerkt wordt door een confrontatie met epistemologische obstakels die de vooruitgang van het denken verhinderen. Deze worden niet opgeworpen door de complexiteit van de wereld, of de beperkingen van de mens, maar door de manier waarop wordt gedacht.

Je leest het vaak, dat waarheden voor een aantal een bedreiging vormen, daarom dat ze altijd verdoken werden weergegeven.

Door het geheel in lagen te zien zoals Beck & Cowan in hun prachtige studiewerk in kaart brachten, konden ze op zoek naar verschillende wegen om van de ene laag naar de andere te navigeren. Op deze manier werd het hen duidelijk dat er een element ontbrak maar toch altijd in de schuif heeft gelegen, alsof het zo bedoeld was maar veel vaker ook gemist om wel 100+1 redenen. Althans, zo kwam het in hun beleving steeds meer naar de voorgrond, middels wikken en wegen.

Men zegt dat gedachten energie zijn, om op deze manier tot het idee van licht en duister te komen. Hoopvolle gedachten lichter, maar wellicht kunnen ze ook verblinden wanneer ze te sterk afwijken van het duister waarin ze ingebed worden, alsof het een bedreiging zou zijn, de paradox.

Het historische proces is drastisch aan het veranderen voor onze ogen. De geest en het werk van de mensheid worden geconfronteerd met het probleem van het reconstrueren van de biosfeer in het belang van de vrijdenkende mensheid als een enkele entiteit. Deze nieuwe staat van de wereld die we naderen zonder het te merken, is de Noösfeer. (V.I. Vernadsky)

Factum stultus cognosit verwijst naar het idee dat stommiteiten of dwalingen noodzakelijk zijn om er toch een beetje wijzer van te worden, waarna het nog dwazer wordt door te denken dat je daar anderen mee zou kunnen helpen.

Het is beslist niet onwaar dat E-werkers veel ontberingen moeten doorstaan, gemakshalve het idee compacter gemaakt zodat de essentie nog transparanter wordt. Zoals altijd geldt aandacht en de bereidheid tot overdenking als primaire voorwaarde, zoals overigens deskundig in kaart gebracht middels het Elaboration Likelihood Model, zij het niet limitatief.

Zelfs mensen die volstrekt niets te maken hebben met economie als vakgebied lezen hem met groot plezier. Hoe hij dit doet? Door zich niet te storen aan de gebruikelijke hekjes rond de economie, en door een eenvoudige, bijna ketterse stelling te betrekken: eigenlijk gaat de economie over niets meer of minder dan de vraag over goed en kwaad.

Weerzinwekkend is een samenleving die inert voortraast en niet weet dat er onderliggend kapitale denkfouten gemaakt worden die het tumult aan de oppervlakte blijven voeden alsof het normaal is. De reacties hierop vaak van dien aard dat dialoog in milde overreding onmogelijk wordt gemaakt, alsof we van grijs donkerzwart maken om dan te kunnen verklaren dat herstel onmogelijk is. Geloof echter niets zomaar, het gaat werkelijk over kleine dingen, over eenvoud, amper geloofwaardig.

Interessant is de bedenking dat wijsheid zich laat opmerken als een omgekeerde fontein, zodat vanuit het zelf de stelling dat wijsheid met de jaren komt gezien kan worden als een opwaartse beweging richting de bron waardoor die wijsheid als tijdloos ingeschreven kan worden. Dit geeft ons mogelijks een verklaring waarom oude kennis zo actueel fris kan lijken, ter getuigenis de vele metaforen die ons intuïtief dan wel herkenning kunnen geven, zonder echter de vinger op de pols te kunnen leggen.

Domheid is het onuitputtelijk vermogen van mensen om zichzelf dwars te zitten.

Af en toe eens een andere bril opzetten kan helpen om vanuit verschillende percepties een en ander te beschouwen, op dezelfde manier zijn er ook mensen die naar hun aard met een vergrootglas iets bestuderen, hierover in alle integriteit en bedachtzaamheid experten interpelleren, en plots niet meer bestaan. Meer info in uw tekst- en oefenboek, pagina 33, derde paragraaf.

De kern van ons wezen is zuiver bewustzijn, en naarmate we ons verbinden met onze innerlijke god, met dat zuivere monadische bewustzijn, zal kennis op een natuurlijke manier tot ons komen. Ons inzicht zal zich verruimen en tenslotte kosmisch worden, dan zullen we beseffen dat er nog een andere, grootsere kosmos is, waarvan onze kosmos slechts een atoom is. Dat is het pad van evolutie, van groei, innerlijk en uiterlijk, het is het pad van inwijding, het pad naar almachtige liefde en mededogen.

Finaal speelde het totaal geen rol meer in welke vorm een en ander gepresenteerd zou worden, zonder die ontbrekende schakel ging het vrijwel onbewust steeds dezelfde richting uit, alle hoop gekelderd waardoor ze niet anders meer konden dan nuchter te beschouwen, het strijdtoneel.

De langgerekte horizontale lijn met hieronder miljarden hokjes waarin een wirwar aan getallen zich als een ondoordringbaar pantser liet opmerken, maakte het des te eenvoudiger om toe te lichten waarom een aantal katalysatoren niet gezien konden worden, doch stralend aan de horizon.

Het pad van liefde en mededogen bracht hen tot een punt dat ze niet meer gehoord konden worden, met als toevoeging dat het meest banale dan ook verworpen zou worden, van harte.

Interessant, als de traditionele opvatting is dat de prefrontale cortex vooral een sturende/regelende functie heeft, en ontbrekende basiskennis dit sturen op een nadelige manier beïnvloedt, wordt het prompt ook veel logischer om te kunnen begrijpen waarom we vrijwel auto-immuun een economie onderhouden die berust op beperkte rationaliteit.

Wie langs een binnenweg aan de andere kant van de oever is geraakt, kent wellicht ook het verschil tussen appelen en peren.

De tijdgeest is de kenmerkende manier van denken en handelen van het merendeel van de bevolking in een bepaalde tijd, zodat andersdenkenden misschien beginnen te denken op een verkeerde planeet te leven. Heel misschien dan wel hoopvol maar volstrekt betekenisloos, van harte.

Dwars door de pijn levert misschien vruchten op die je nooit verkocht krijgt, het is altijd hetzelfde.

Aparte visualisatie bij mindfulness is ons de wereld voor te stellen als een bundeling van miljarden T-rekeningen, deze aan elkaar te hechten zodat een langgerekte horizontale lijn ontstaat met allemaal hokjes, met hierbinnen een veelvoud aan bewegingen, elke dag, miljarden per minuut.

Te gek om los te lopen is zeggen dat we pas iets kunnen begrijpen wanneer we er ook interesse in tonen, nog gekker dat net hierdoor in het innerlijke een aantal illusies kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon, alsof wonderen bestaan. Het neveneffect verdrongen hoop in het hart, vereenzaming en verdriet, mislukking en teleurstelling, innerlijk sterven, het failliet van het zelf, het speelse kind ongezien, onbegrepen, gemarginaliseerd en verworpen, omwille van een illusie.

Als we het nog eenvoudiger zouden maken, zou niemand het geloven. Probeer maar, we kunnen zelfs meer geld recycleren dan er eigenlijk is, dat is nu eenmaal het effect van de relativiteit der dingen. Of anders, de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie laat dat eenvoudig besluiten, niet meer, niet minder.

Een aantal is er vol enthousiasme ingedoken en toen ze terug boven kwamen werden ze weggemaaid zonder dat iemand had opgemerkt dat ze ook iets in hun handen hadden, wat ze nuchter doordacht deed besluiten, dat het altijd hetzelfde is, tragisch pijnlijk, van harte.