TTC

Het zijn zowat de meeste absurde dialogen die een mens zich kan bedenken, eerst een aantal adviezen toepassen waardoor een aantal obstakels opgelost worden en er dan nietsvermoedend van uitgaan dat experten dat wel als vanzelfsprekend zouden begrijpen, niets is echter minder waar.

We kennen van niets iets, sta je nu voor de berg, of achter de berg?

Een aantal staat nog altijd verbijsterd te kijken wanneer onpersoonlijke katalysatoren verward worden met diegenen die er in alle integriteit iets over willen vragen.

Rechtvaardigheid en ethiek zijn naar mijn perceptie hetzelfde, wat misschien voor een aantal als angstaanjagend kan ervaren worden op basis van wat geweten is, niet te onderschatten.

Een aantal zou kunnen zeggen dat ethiek en liefde samengaan, het eerste als waarschuwend voor stommiteiten met respect voor de vrije wil, het tweede zalvend na al die stommiteiten.

Alwaar metaforen ons intuïtief herkenning kunnen geven en onze romantische verlangens naar een harmonieuzer samenleving aanwakkeren, is het meer dan gepast om er preventief ook de bijsluiter bij te leveren.

De corridor die voor iedereen toegankelijk is werd door amper iemand opgemerkt, alsof die er altijd al was geweest maar nu net door allerhande tumult belemmert, het ongeloof dan ook begrijpelijk.

Met het idee van een hartverwarmende paradigmashift hadden ze absoluut geen probleem, hierin lag nu net hoop besloten maar ze stootten op een weerstand die je niemand toewenst van zij die nu net die paradigmashift predikten, de omgekeerde wereld.

Voor de E-werkers die middels de E-therapie en de TTT-methode een creatieve binnenweg hadden gevonden, wachtte een opdoffer van jewelste. Maar niettemin hoopvol voor veel lotgenoten en dat in hoeverre het al de interesse kon genieten, wat nooit verplichtend kon zijn, van harte.

Alwaar een nieuwe religie hartverwarmend pleit voor een fluweelzachte paradigmashift, vond een aantal E-werkers deze aspiraties meer dan interessant genoeg om zich eerst degelijk te informeren waar dat nu precies over gaat, om pas dan tot hun bijkomende vragen te komen waar ze geen experten voor konden vinden, de paradox. Naarmate ze verder gingen werd het ook steeds eenvoudiger, waarna ze op hun stappen moesten terugkeren omdat ze dachten dat het al in orde was, onbegrijpelijk.

Bij niets blijft verborgen denkt een aantal dat niets bestaat, het is apart.

De hoop die het zelf kan ventileren uit een gewetensvol herstelonderzoek is van die orde dat de stellingen van Einstein steeds meer als zoete broodjes beginnen te smaken, maar ook tot een frontale botsing kan leiden wanneer experten hierover geïnterpelleerd worden.

Ik dacht vroeger altijd dat twee ezels wel slimmer zouden zijn dan een paard, maar het is wel het paard dat je vertrappelt wanneer je daarover iets simpels zou willen zeggen, voel je niet verplicht.

Voor wie een aantal metaforen aandachtiger bestudeerd zou het best wel eens kunnen dat je van heel hoog loodrecht naar beneden smakt op een betonnen plaat, en tot overmaat van ramp een aantal je daarin nog tracht vast te schroeven ook, sterkte alleszins.

Volgens de logische niveaus van Bateson kunnen we naar boven kijken om iets te zien dat we anders niet kunnen zien, en dat is bestemd voor wat onder je ligt zodat een aantal obstakels kunnen weggenomen worden in functie van meer harmonie. Die vicieuze cirkel ontstaat derhalve door klakkeloos voorbij te gaan aan dat wat van boven komt steeds hetzelfde is, tenzij je absoluut vierhonderd verschillende varianten wil bedenken omwille van dezelfde obstakels, die je misschien niet eens kent. Zie je ook die berg niet dan?

Apart is de beleving of premisse dat wanneer gedachten energie zijn, en we energieën van verschillende ladingen in dezelfde tekst kunnen verwerken, dat woorden spontaan beginnen te dansen, maar misschien niet altijd op een manier die laat vermoeden dat harmonie voor morgen zal zijn.

Misschien sta jij nog voor die berg, waarvan anderen zich misschien afvragen waarom die nog steeds bestaat in jouw beleving, we weten het niet.

Fascinerend is een leven waarin in een willekeurige tekstblok woorden kunnen verschijnen die we nog nooit gehoord hebben maar wel heel ons leven kunnen veranderen wanneer we ze aandacht zouden geven, alsof open geheimen ons elke dag op een wonderbaarlijke manier kunnen verrassen maar ook flagrant kunnen gemist worden alsof ze niet eens zouden bestaan, van harte.

Stel nu dat je met een ware religie start die iets later gecorrumpeerd wordt, een aantal begint dan met een nieuwe ware religie waarna hetzelfde proces zich voordoet, hoeveel ware en valse religies heb je dan waar eigenlijk niemand nog van weet wat nu het ware en valse is? En wie verdedigt dan welke versie van welke strekking? En wat bedoel je dan precies met ALTIJD?

Misschien dat straks iemand nog gaat verlangen om geel te bewijzen, en als dat niet lukt mag je niet bij onze religie.

In de synthese werd alles nog eenvoudiger gemaakt, maar ook dan bleef alles als nooit geschreven, nooit gezien en nooit begrepen. de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen de alternatieven die hij kent, kan hij niet alle simultaan vergelijken als gevolg van de eerste twee axioma’s zal men niet het optimale alternatief kiezen de mens beschikt over een set routineacties deze routineacties bestaan alle los van elkaar elk probleem wordt simultaan met het bestaande doel en middelen beschouwd als gevolg van 4 en 5 zal 2 pas in w

Vooral in de onpersoonlijkheid van de katalysatoren vonden ze voeding voor hun herstelvragen die ze gemakshalve hadden omgezet in een vereenvoudigd denkexperiment, waarna alle hoop gekelderd werd maar paradoxaal genoeg ook hun empathische verbondenheid met veel lotgenoten manifester maakte. Maar letterlijk alles werd met de grond gelijk gemaakt, als een weerzinwekkend schouwspel waarin elke vorm van waarachtige liefde verdrongen werd, het wereldbeeld dat ze elke dag nuchter beschouwden werd dan ook als haast onwaarschijnlijk gepercipieerd, maar toch waar.

Eigenlijk wel, misschien hadden we dat al veel langer eens kunnen proberen om pas dan te zien wat het geeft, want je weet maar nooit of we ons hierin schromelijk vergissen. Boeiend is het zeker, en wie weet nog hoopvol ook, alvast benieuwd.

We denken dat ze wilden verwijzen naar dat element van beperkte rationaliteit. Dan sluiten ze eerst een aantal zaken uit waarna ze dat herstellen, wat vanuit de beperkte perceptie bekeken dan op een sleutel lijkt. En wat ze hierna te zien krijgen, geloof jij zelfs niet.

We weten natuurlijk niet naar welke gevangenis je hier precies verwijst, wat we wel al kunnen zeggen dat die sleutel een metafoor is voor dat waarin we onszelf gevangen houden, wat al duizenden gezegd hebben.