TTC

Paradoxaal is de beleving dat wanneer de deuren van een gevangenis open gezet worden, dat plots die gevangenis heel fijn vertoeven blijkt, bizar.

Wat niet in elke bijsluiter vermeld staat, in de vreugde van het ontwarren van gordiaanse knopen ligt ook de haast ondraaglijke pijn van de hoop die niet doorstromen kan, van harte.

Apart is de bedenking dat een mens zich pas een gigantisch probleem op de nek kan halen wanneer hij zich begint te interesseren in dat wat iedereen interesseert, en net daarom niet begrepen wordt, de paradox.

Als de handboeken ons laten weten dat inzichten in de volgende stadia van een groei- en/of herstelproces van toepassing zijn op het voorgaande stadium, dan kunnen we de slaagkans hiervan ook afmeten aan de acceptatie en de bereidheid tot overdenking binnen dat stadium. En dat betekent simpelweg dat een aantal dan wel hoop in het innerlijke kan cultiveren, maar ook de psychisch morele last en de continue weerstand jegens dergelijke inzichten, wat niet alleen pijnlijk absurd is maar ook de eigenheid van het betrokken zelf innerlijk verwoest. Het is weer wat, als alles uit het niets komt e

Als het leven al doende leren is en wijsheid komt met de jaren, is het leven een vat vol wijsheid en we hebben nog niets geleerd.

Geloven we al lang niet meer, anders had de wereld al lang een paradijs geweest. We hoeven maar naar enkele passages te verwijzen en je begint te denken dat je een moord begaan hebt, amper geloofwaardig dat zoiets allemaal kan. Maar succes, het is ieder z'n weg.

Een aantal denkt dat religie niet meer is dan de onderwerping aan dat wat het duidelijk niet is, en dan wordt het stigmatiseren in een poging om zowat iedereen te liquideren. Maar doe rustig voort, het zal wellicht de tand des tijds zijn, succes met je zielenreis.

De brugmetafoor is ook wel interessant binnen het AB-perspectief. E-werkers die binnen deze context al enige ervaring en/of progressie hebben geboekt, zijn elke dag getuige van wat er zich op de brug afspeelt, het is verbijsterend. En wat ze ook zeggen, onderbouwen of beweren willen, alles wordt vertaald binnen het A-perspectief waardoor een redelijke dialoog amper mogelijk is.

Loslaten, de vraag is wat.

De berg staat er nog steeds, voor sommigen toch. Volgende keer zal het niets anders zijn, tenzij. Wie lang genoeg zoekt in het overweldigende aanbod aan informatie dat elke dag aan het geestesoog verschijnt, komt finaal misschien tot stellingen een speldenkopje in het universum gevonden te hebben, dat gewoon op de tafel lag.

Een aantal enthousiaste E-werkers komt nu tot de wel heel paradoxale verklaring dat onbewust stigma ook verklaard kan worden door nu net de verschillende groeisnelheden die op zich sterk kunnen variëren naargelang de belopen weg, wat naar hun beleving louter een keuze is op basis van voor iedereen beschikbare informatie, het is apart.

Het voordeel van tijdloze katalysatoren is dat ze ook niet verdwijnen, net zoals de hoop en het vreedzame potentieel dat zich steeds dieper genesteld heeft in de hoofden van een aantal. En dat is een puur cognitief proces, als oefening baart kunst waarin het redelijke evenwicht centraal komt te staan, zij het met een bijzonder oog voor de weg van de minste energie. Garantie op succes bestaat echter niet, vanuit die beleving het potentieel ontkennen net zo min, van harte.

Als een aantal beweert dat ze op een kladje de wereld kunnen redden, bedoelen ze op hun aparte manier wellicht dat ze middels een A4’tje kunnen aantonen dat verschillende mensen op verschillende manieren naar hetzelfde fenomeen kunnen kijken, denk ik. Kortom, het zegt dus helemaal niet dat ze de wereld gaan redden, het gaat hen louter om het spontaan aanbieden van een andere invalshoek en het correlaat met wat onder 'ware' of 'onware' religie zou kunnen bedoeld worden, wat voer is voor experten.

Ken je dat, je begint met een idee (1) dat enerzijds een probleem oplost (2) en dan komen er prompt zo van die logistieke problemen (3) waardoor je dat idee maar snel terug in de schuif legt? Kwestie van verbeeldingskracht, als we (1) als mensheid morgen de ruimte intrekken dan biedt dat (2) een oplossing voor de overbevolking, maar hoe (3) Albert Heyn dan al die bananen tot bij die ruimteschepen gaat krijgen? Andere scenario’s zijn mogelijk, het is dan ook maar een idee dat in schuiven ligt, een beetje fantasie kan nooit kwaad. Happy new year.

Sinds kort twijfel ik er sterk aan dat je ‘iets’ zou kunnen begrijpen zonder het ook aandacht te schenken, en dat aandacht schenken niet perse betekent dat we het dan ook zomaar eventjes als vanzelfsprekend accepteren, integendeel zelfs ontkennen kunnen, verwerpen willen, onderdrukken zullen, zelfs ongeloofwaardig vinden en belachelijk maken, ondanks alle hoop die dat onpersoonlijke ‘iets’ ons spontaan bieden kan. Kortom, het is naargelang het inhoudelijke een bijzonder proces voor wie het interesseren mag, enkel dan, anders niet, het is nu eenmaal zo.

Bijzonder alweer, waarom de stelling dat elke waarheid drie fasen doorloopt ons zoveel hoop biedt, is omdat er nog niets veranderd is, het is altijd hetzelfde.

Het meest lastige van vergeten is dat we kunnen vergeten wat we vergeten zijn, er is dan ook niets dat zegt dat we iets vergeten zijn, maar toch sterkte!

Als pioniers eerst jaren allerhande weerstanden trotseren en daar al doende zorgvuldig registratie van maken om hun betoog deskundig te onderbouwen, eindigen ze misschien met niet meer dan een kladje.

De wet van bipolariteit in combinatie met inductieve herkadering en grensverleggend denken mocht voor een aantal dan wel een schot in de roos zijn en heel wat hoop in het innerlijke opwekken, het is echter in de weerstand dat ze nog veel meer ontdekten.

Moest ik het al altijd geweten hebben dan zou ik nooit kunnen te weten komen hoe het nu precies komt dat ik het ooit vergeten kon, en nu twijfel ik of het echt wel zo eenvoudig kan zijn, maar ik zoek verder.

Als duizenden hetzelfde al eens gezegd hebben maar ieder op hun manier, ben je misschien langer bezig om te ontcijferen wat ze ieder afzonderlijk nu precies proberen te zeggen dan dat je beseft dat het steeds om hetzelfde gaat.

Dat lijkt me een weerspiegeling van de donkere nacht van de ziel, existentiële crises zijn daar niet vreemd aan en logisch te begrijpen wanneer we naar de uitkomst gaan kijken. Op dat moment zal religie misschien een veel minder aanlokkelijke gedachte zijn, omdat het meer is dan alleen maar een tekst reciteren.

Inmiddels weer wat meer gelezen, over die 144.000 wordt gezegd dat ze geboren zijn zonder erfzonde waardoor ze ook niet tot deze of gene strekking kunnen gerekend worden, of naargelang perceptie nu net tot alle strekkingen waarin het verzoenende element gevonden kan worden. Aanvankelijk kan er misschien enige weerstand of ongeloof opgewekt worden jegens dat wat systeemwetenschappers ons fluweelzacht trachten te vertellen, we kunnen echter niet zeggen dat er geen deskundige informatie over teruggevonden kan worden. Maar dat is een keuze die ieder voor zich maakt, het interesseert je, of

Apart is dat een aantal spreekt over re-voluerende zielen in plaats van strikt evoluerend, hiermee met de ‘re’ versterkend dat het om een zich herhalend proces gaat dat voortschrijdt in de tijd en verschillende contextuele kaders. En als we morgen als mensheid de kosmos verder gaan exploreren, wordt het misschien Star Trek, aan fantasie geen gebrek.

Hordenlopen in spreidstand is als een ladder op de grond leggen en denken dat elke sport een onoverwinnelijk obstakel is, en net daarom rustig in een vak blijven zitten en denken dat er geen andere meer zijn.