TTC

Gouden tip, laat je niet vangen door de oefening zelf, deze mag weliswaar kunnen gemaakt worden maar er is iets totaal anders dat je misschien opvalt, niet meer dan een kwestie van aandacht. En al is dat steeds verweven, in deze zin gaat het niet zozeer om economie maar over de manier van kijken, denken en perceptie, puur psychologisch dus, kinderlijk speels, niet meer, niet minder.

Refresh met interessant beeld dat veel omvat, los van de vier kwadranten zien we cirkels (wereldbeelden) die elk hun specifieke kenmerken (gedachten, aspiraties en strategieën) hebben en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De dominerende cirkel of wereldbeeld bepaalt het zwaartepunt van het geheel, waardoor de focus komt te liggen op de blauwe cirkel waarin geld, macht en bezit centraal staan, met inbegrip van alle effecten die hier eigen aan zijn, goedschiks, kwaadschiks.

Met hun oefeningen over co-creatieve rente wilden ze enkel maar duiden dat verschillende manieren van denken ook tot een heel andere uitkomst zou kunnen leiden, maar tegelijk ook in de schijnwerpers plaatste dat we als samenleving niet alle denksporen benutten die legitiem tot het normale perceptiedomein kunnen gerekend worden. Ook hierover werden hulpvragen gesteld aan ggz-experten, maar verdwenen sneller dan ze gesteld konden worden, de malaise diep, onbewust.

O, dan hebben we ons vergist, op wie wachten we dan wel?

Bizar genoeg, het ging nog altijd over dezelfde bronkennis, wat liet vermoeden dat het misschien toch iets met aandacht zou te maken hebben.

Het grote voordeel van tijdloos is dat het morgen niet anders zal zijn, het is nu wachten op godot, die nooit komt.

Moesten ze nog een middel kunnen vinden om ook hun morele geweten los te laten, zouden ze misschien ook veel minder last van al dat stigma ondervinden.

Dat is nu eenmaal de wereld van vandaag, we zijn expert geworden in een absurd systeem waar we eigenlijk niets van begrijpen, maar het went.

Als je de indruk kreeg dat het nog over dit topic gaat, vergeef ons dan.

Dat is het hele punt inderdaad, de meeste mensen begrijpen een oefening pas nadat ze ze degelijk doorgrond hebben, uitzonderingen bevestigen die regel. Maar ook hier geldt de standaard regel, we kunnen het water wel naar het paard brengen, niet verplichten om te drinken, van harte.

Eenmaal we een antwoord op deze of gene kwestie hebben, in de vorm van innerlijke bevrijding van diverse obstakels, vloeien de hulpvragen spontaan. Maar dat wordt door velen niet herkend, net omwille van diverse stereotiep inflatoire obstakels die onbewust meespelen, met akelige neveneffecten die op zichzelf absurd zijn, indien helder gemaakt.

En waarin ligt nu precies het verschil tussen nous en dianoia? Niet dat we dat zelf bedenken maar het is nuchter waarneembaar, er zijn mensen die de abstractie met aandacht beschouwen en onmiddellijk de link leggen, als een plots inzicht dat ons wakker schudt, als een vanzelfsprekendheid. Er is niks vijandigs of schokkends aan, het vult de harten met hoop om er dan in alle integriteit samenwerking voor te zoeken, maar niet eens terecht kunnen bij ggz-experten, jammer genoeg.

Het is nog veel erger dan dat, in de oefening is het abstract tijdloos beschikbaar en toepasbaar wanneer we dat maar willen. Maar mensen weten niet dat het bestaat, noch weten we hoe hiermee om te gaan wanneer een en ander gepresenteerd wordt. Finaal wil dat zeggen dat er ergens in schuiven informatie ligt die voor iedereen kristalhelder zou kunnen zijn, en ondertussen leven we in een wereld waar altijd geldtekorten zijn, in methodische zin oplosbaar op een bierviltje.

Denk dat we dan best eerst opzoeken hoeveel verschillende soorten er bestaan, om de spanning binnen economische markten te neutraliseren kunnen we gebruik maken van katalysatoren. Naargelang perceptie zijn deze te vinden in de overkoepelende waarheid, het eenvoudig kennis nemen hiervan betekent dat we ons bewust kunnen worden van een tragische absurditeit, niet in de zin van een scheldwoord maar als de geijkte term van toepassing op situaties waarin we ons bezighouden met problemen die principieel, op allerhande kladjes en geestelijk voor wie het aandacht schenkt, al opgelost zijn. Kwetsbare m

Vergeten is een optie die uitgevonden werd door iemand die we niet kennen, tenzij je daar een andere mening over hebt.

Heb eens gelezen dat de hemel die plaats zal zijn als de voortzetting van hoe je in dit leven dacht, maar of dat ook bevestigd kan worden?

Het gaat over simpele logica, nu dit weer. Bronkennis gaat vooraf aan het gebruik van die kennis, overgeleverd aan de vrije wil van de mens. Het is als zeggen dat we een wagen ter beschikking krijgen, het staat ons vrij om hiermee tegen een muur te rijden, maar het hoeft niet persé.

Belasting is een systeem met knopjes om geld in te zamelen, er hoeft niet perse logica in te zitten, dat is irrelevant.

Als de denkgeest voorafgaat aan het bedachte, dan kunnen we ons de vraag stellen of we niet veel problemen in stand houden door de manier hoe daarover gedacht wordt. In z’n meest pure vorm, gedenkend onze 3D-wereld, heeft een en ander geleid tot een gulden middenweg, op basis van de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’. Maar hoeveel mensen weten wat ‘biflatoir’ denken nu precies wil zeggen, en tot welke gevolgen dit zou kunnen leiden? Ja, simpel, de drie-eenheid ‘inflatie-deflatie-biflatie’, niet meer, niet minder, in liefde en verbondenheid, de gulden middenweg, van harte.

Hoe we het ook draaien of keren, een denkproces is nu eenmaal een denkproces, met een resultaat en conclusie als gevolg daarvan. Heel anders wordt het wanneer we tien getallen optellen en halverwege stoppen, omdat we misschien aanvoelen dat de uitkomst ons niet gaat bevallen, zelfs wanneer dat hoopvol zou kunnen zijn, van harte.

Hoe kan je nu een grote zondaar zijn en dan zeggen dat je aangevallen wordt door satan? Begrijp ik niet zo goed, eerlijk gezegd.

We merken het, hebben al een harnas nodig om een simpele oefening tot een fatsoenlijk einde te brengen, waar we niet eens toe komen.

Het verdween sneller dan het verscheen, wat slechts met een arendsoog kon opgemerkt worden, tijdloos voortschrijdend.

Het is misschien vreemd om zeggen, maar die caleidoscoop heeft precies niet de neiging om ons niet telkens opnieuw in verwarring te brengen, heel apart. En dan maar hulpvragen stellen natuurlijk, hopeloos.

Theophrastus schreef het aan melancholie toe, dat Heraclitus' geschrift 'maar half af' is en 'een vreemd ratjetoe lijkt'. Seneca, Juvenalis, Lucianus en Sidonius Apollinaris noemden hem vervolgens 'de huilende filosoof' omdat hij stelde dat 'alles stroomt' en omdat de domheid van mensen hem deed huilen. Heraclitus, die bekend bleef staan als pessimist, werd tegenover 'de lachende filosoof' Democritus geplaatst, die juist moest lachen om domheid en tragiek.