TTC

Wie een zin leest met heel dure woorden maar niet weet dat ze, zij het als een potentieel, betekenen dat we ons geen zorgen meer hoeven te maken over ons pensioen, zal zich straks misschien herinneren er ooit iets over gelezen te hebben. Maar ondertussen van een aantal misschien wel denken dat ze een slag van de hamer gekregen hebben, het is niet meer dan dat, ook niet minder.

Religie als de doodknuppelbrigade bestaat ook, het zegt zoveel dan dat wie ernstig reflecteert over deze of gene regel en daar expressie aan geeft, dan krijg je vierduizend regeltjes in de plaats om je bezig te houden, maar meer ook niet.

Het punt is dat je niet honderd keer hetzelfde boek van systeemwetenschappers kan lezen, je kan er wel oneindig lang hulpvragen over stellen omdat het misschien niet onbelangrijk is. Maar dat is ook maar een mening die in alle preventieve bezorgdheid geopperd wordt, niets is zeker maar we willen het ook niet op ons geweten om ze niet gesteld te hebben, bedachtzaam.

Na diepgaander beschouwing zijn er doorheen de menselijke geschiedenis een aantal zaken quasi onveranderd gebleven, simpele dingen, zoals daar zijn cijfers en letters. We kunnen er wonderen mee, maar ook veel andere zaken, van harte.

De meest absurde opdrachten binnen het leven zijn iets proberen toe te lichten dat iedereen al weet, en er dan op een verbazingwekkend wonderbaarlijke manier toch telkens opnieuw iets anders van maken, van harte.

Een spreekwoordelijk steentje bijdragen kan zwaar bevallen wanneer iemand al spelenderwijs vertrekt met een generaliserende oriëntatie die zich laat opmerken door een vereenvoudigde kruisvergelijking, en dan zoals het in de boekjes staat middels inductieve herkadering de knop omdraait.

Het door oefening integreren van het ‘biflatoire’ denken gaf in theorie dan wel een extra dimensie om verschillende psychische ongemakken heel anders te gaan belichten, net zoals de weg van de minste energie voor zij die er gebruik van wilden maken transparanter werd, het bleef tenslotte ook maar bij een theorie waar weinig interesse voor bestond. Het was echter wel op deze manier dat ze legitiem konden opmerken dat er ook verschillende realiteiten of wereldbeelden naast elkaar konden bestaan, waarvan de non-conforme versie slechts als een innerlijke wensdroom die misschien wel nooit tot expre

Alwaar de lokroep van meer liefde en verbondenheid menig hart verwarmen kon, loerde ook het gevaar van dat wat ze niet ambieerden maar hen ook in alle bedachtzaamheid hulpvragen deed stellen, ter preventie van wat ze in hun ooghoek hadden opgemerkt als niet onwaarschijnlijk. Tegen een zichzelf onderhoudende bolide die onverminderd miljarden transacties per seconde liet opmerken, was niemand tegen opgewassen, hoe nobel, vreedzaam en verbindend het plan ook was.

Door de overweldigende overvloed aan dure woorden die veel leken afschrikten om ze nader te bestuderen, viel het echter weinigen op dat hun betoog gevoed werd door een sierlijk eenvoudige kruisvergelijking die onderliggend de grondslag vormde, alsof het een wonder zou zijn dat we maar niet konden bevatten door de ruis die het alsmaar voor ons geestesoog verborgen hield.

De stelling dat elke waarheid drie fasen doorloopt komt niet zomaar uit de lucht gevallen, maar kan op een verbluffend eenvoudige manier door E-werkers getoetst worden en leidend tot steeds dieper geïntegreerde ervaringskennis. Lotgenoten raden echter niet aan om dit in alle bijtijds onvermijdelijke onwetendheid te proberen, het is immers een bikkelharde confrontatie met de vigerende realiteit die tot onnodig menselijk lijden leidt, in volledige tegenstelling aan wat we in allerhande hartverwarmende en hoopvolle aspiraties lezen, van harte.

In eer en geweten hebben ze gedaan wat ze konden, ze waren er kapot van en eindigden waar ze begonnen, wat al eens gezegd is geweest, altijd hetzelfde.

Het is allemaal voor niets geweest, bergen beklimmen om bruggen te bouwen over kloven en tunnels graven om te kunnen ontsnappen, de bergen die niet bestonden bleven het wereldbeeld bepalen op het binnenplein, alwaar zandkorrels strijd voerden om een stukje strand, onverminderd ging het verder, van harte.

Welke term er ook voor bedacht zou kunnen worden, het betekende niet dat er ook aandacht voor gevonden zou kunnen worden, en vanzelfsprekend tot een mysterie maakte.

Over liefde en verbondenheid was het laatste woord nog niet gezegd, maar net daarom dat ze er eens aan dachten om een paar simpele hulpvragen te stellen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, speels en creatief. In verschrikking en verbijstering verblijven ze sindsdien, bengelend aan een strohalmpje hoop, van harte.

Absurd is een situatie waarbij monetaire experten zich geen zorgen maken over hun pensioen omdat naar hun beleving een dergelijk probleem eenvoudig kan opgelost worden, maar straks wel in de goot belanden omdat ze er vertrouwen in stelden dat het ook zou gebeuren.

De reden voor de preventieve hulpvragen van een aantal E-werkers was omdat verwacht kon worden dat er binnen een chaosvenster om overigens begrijpelijke redenen ook de meest absurde dialogen zouden kunnen ontstaan. Een chaosvenster is het woord dat gebruikt wordt om de overgangsfase bij een paradigmashift te duiden, idealiter fluweelzacht bejegend door een kritische massa die er ook gezonde interesse in heeft, van harte.

Echt gekkenwerk is je de vraag stellen waarom er zoveel onduidelijkheid bestaat over het idee van een immanente of transcendente god, en er dan voor de grap de reïncarnatietheorie bij betrekken, succes.

Naar de mening van een aantal E-werkers wil inflatoire logica zeggen dat leken geen snars van economie begrijpen en daar ook volstrekt geen interesse in hebben, en economen die denken er wel iets van te begrijpen maar wellicht door de macht der gewoonte helemaal niet doorhebben dat hun besluitvorming berust op beperkte rationaliteit.

De simpel en menselijk is al lang niet meer hetzelfde als vroeger, zo gaat het vandaag over pro- en retroactieve inhibitie om middels een ‘cue’ iets uit een ver verleden te elaboreren dat middels inprenting in de vroege kindertijd verdrongen werd, maar nu tengevolge daarvan ook niet zomaar een vrijgeleide krijgt binnen onze prefrontale cortexen die nu net hierdoor verstoord kunnen worden op manieren die onze harten ernstig beroeren kunnen door de gewijzigde cognitieve structuur die een heel ander wereldbeeld kan laten opmerken. Deze overigens kinderlijk speelse oefeningen kunnen zelfs in het i

Het fenomeen geldillusie brengt ons maar al te vaak in verwarring, het is een beetje als alles omrekenen naar oude munten en dan zeggen dat alles duurder is, maar evengoed nu net goedkoper kan zijn. De neutraliteit van geld is daarentegen nog iets anders, zij het door omstandigheden veel minder onderwerp van overdenking.

Voor een aantal ging het helemaal niet om hun gelijk willen halen maar om de scheeftrekking die waargenomen kon worden door een deel buiten het beoordelingsmodel te plaatsen, met in het bijzonder aandacht voor een aantal weerbarstige obstakels die eerder onbewust elk redelijk discours hierover op een oneigenlijke manier beïnvloedden. Hun perceptie over eenvoud en kleine dingen was dan ook heel anders geworden, door dit in alle gewetensvolle nuchterheid zelfstandig te onderzoeken, en het was pas hierna dat ze dachten dat het wel raadzaam zou zijn om experten te consulteren. Ze waren het overige

We raken sneller bezoedeld door negativiteit en destructie dan we misschien willen denken, en het is als koorddansen om aan de andere kant te geraken. Voor een aantal leek het alsof ze van de kant in de gracht belandden, toen ze eenmaal de bergen hadden opgelost gaapte er prompt immers een gigantische kloof, beiden waren echter niet werkelijk maar toch werd verwacht dat ze bruggen gingen bouwen, quasi onmogelijk ondanks verbluffend eenvoudig. En geen experten meer te vinden die enig idee hadden waar ze het nu precies over hadden, niet het minste aandacht voor wat ze in alle integriteit

Van een aantal E-werkers kon je niet zeggen dat ze niet creatief waren, en al zeker niet wanneer ze hun zeepsopmethode presenteerden. Het idee was nochtans eenvoudig, in hun verbeelding hadden ze een emmertje met hoopvolle gedachten waarin ze konden soppen, die ze in gesprekken als zeepbelletjes lukraak aan het debat toevoegden. Hierna observeerden ze de belletjes aandachtig, waarvan de meesten geen lang leven kenden, wat ze droevig maakte omwille van de gemiste kansen.

Als generaliserende premisse leek het een aantal E-werkers logisch om te veronderstellen dat er geen rekening kan gehouden worden met kennis waarover we niet beschikken, en dat naargelang de kwalitatieve inhoud van die kennis de impact kan variëren. Op deze manier kwamen ze tot een reeks hulpvragen die allen dezelfde grondsmaak kenden, door terug naar de basis te gaan en simpelweg vergeten kennis in herinnering te brengen, hun ongeloof getart bij de reacties hierop, verwoestend en marginaliserend.

Wat ze aanvankelijk niet zo goed begrepen was dat alles klopte, net zoals er niets klopte naargelang verschillende percepties door elkaar heen gebruikt werden, zo kon het eeuwig doorgaan zonder dat er van een structurele kentering sprake kon zijn. En in al deze verwarring en maar al te vaak tumultueuze complexiteit verdween dan ook telkens hun hoop, wat hen nuchter doordacht legitimeerde om te spreken over een weerzinwekkend wereldbeeld, doch onbegrepen.