TTC

Je wil zeggen dat je op veel weerstand botst? Het is een thema dat past bij empaths of oude zielen, die hebben het lastig met onwaarheden. Misschien wel een vraag die voortkomt vanuit een tweestrijd, in metaforische zin je ziel aan de duivel verkopen, of ook niet? Met bijvoegsel niet zozeer als strikt arbitrair te beoordelen, maar binnen het kader van zielsgroei, van onbewust naar steeds bewuster, naar zelfrealisatie. Elke waarheid doorloopt drie fasen, bewustwording vaak schokkend.

Het zit allemaal zo logisch in elkaar dat je misschien zou kunnen beginnen denken dat het gisteren al in orde was, wat natuurlijk niet zo is. Dit doet echter geen afbreuk aan tal van hoopvolle binnenpretjes dan wel een zware domper op de feestvreugde, met alle gevolgen van dien. ☀️

Zowat het meest paradoxale aan doorgedreven abstractie is dat we finaal maar amper iets hoeven te onthouden, en toch is dat wetenschappelijk perfect verdedigbaar.

Het principe is altijd hetzelfde, maak eerst een lijst op van alle tekorten die je graag opgevuld zou willen zien, de rest volgt.

De Homo Ludens van Huizinga, zie verder de puerilisten. Alles is zoals altijd afhankelijk van het referentiekader dat we definiëren, met materie die voor 99,9999% leeg blijkt te zijn raken we immers al eens de kluts kwijt. 😉 Hoe tragisch absurd ook, de vraag gaat nog steeds over bestaande kennis die passief kan vervagen, niet meer, niet minder.

Het leven is een caleidoscoop van natuurlijke hiërarchieën (holarchieën), systemen en vormen. Flexibiliteit, spontaniteit en functionaliteit hebben de hoogste prioriteit waarbij verschillen en meervoudigheid kunnen geïntegreerd worden tot onderling afhankelijke natuurlijke stromen. Egalitarisme wordt, als dat gepast is, aangevuld met natuurlijke maten van uitmuntendheid. Kennis en competentie zouden belangrijker moeten zijn dan klasse, macht, status of groepering. De heersende wereldorde is het resultaat van het bestaan van verschillende niveaus van de realiteit (Memen) en de onvermijdelijke p

Zoiets, het zwaartepunt van een samenleving wordt bepaald door de spelvorm waar we voor gekozen hebben, andere spelvormen staan op wikipedia.

Per definitie en intrinsieke aard van wat een non-lineaire katalysator in essentie is, kan dit eindeloos verder gaan.

Uiteindelijk komen we altijd terug tot wat reeds bedacht is geweest, zo past alles netjes onder de breed generaliserende noemer onwetendheid en klaar is Kees.

Bezin eer je begint komt er een beetje op neer dat wanneer je gezonde interesse toont om eens een mallemolen tot in detail te ontleden, die mallemolen achteraf niet stopt.

De gevolgtrekking die hoort bij vlindereffecten kan innerlijk de hoop opwekken tot de realisatie van een volstrekt realistisch en wetenschappelijk verantwoord potentieel, maar ook als compleet belachelijk gepercipieerd worden, betekenisloos.

Het contrast tussen wel of niet iets aandacht geven, mag redelijk genoemd worden.

Het voordeel van een repeterend cyclisch proces is dat je in het verleden kan zien wat er morgen staat te gebeuren, zodat je mee op onze wachtlijst mag en hopen dat het niet wordt zoals de traditie al eeuwen aantoont misschien minder prettig te zullen worden.

Een katalysator zegt niets over welke keuze het finaal zal worden, het geeft enkel inzage in hoeveel keuzeopties we vooral niet kennen.

Het goede nieuws is dat ggz-experten intern eindelijk op het idee zijn gekomen om alle groeimodellen te synchroniseren tot hetzelfde aantal niveaus, het slechte dat het nog jaren kan duren vooraleer een consensus zal bereikt worden over hoeveel niveaus nu precies.

Over niet-iets valt onmogelijk iets te zeggen, net zoals het oog zichzelf niet kan zien.

Uiteindelijk komen we altijd terug tot wat reeds bedacht is geweest, zo past alles onder de noemer onwetendheid. 😉 Beperkte rationaliteit is rationaliteit van de mens in besluitvorming waarbij er rekening wordt gehouden met de beperkte beschikbaarheid van informatie, cognitieve beperkingen en de beperkte tijd om tot een besluit te komen. Herbert Simon introduceerde het begrip in 1955, en formuleerde een aantal axioma's ter beschrijving van z’n besluitvormingstheorie. de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen. de alternatieven die hij kent, kan hij

Hebben dat idee vertaald naar een abstractie onderbouwd door de geesteswetenschappen, als een tijdloze stimulus. Hierover kunnen we een heel dik boek schrijven, quasi onmogelijk omdat de variaties quasi oneindig zijn. Volgens de theodicee van de apathie laten het lijden en het kwaad God koud. Onze problemen interesseren hem gewoonweg niet. In dit geval is God geen rechter, geen vader en geen leraar. Hij is ongevoelig.

Elk zijnde is uniek, wat gezien kan worden als een open geheim dat ook verduisterd kan worden, des levens. De klassiekers geld, macht en bezitsdrang kennen we allemaal, een voor de hand liggend potentieel net iets minder.

Simpel is het moeilijkst, geloof niets zomaar. 😉

Wanneer we het idee van een paradigmashift vertalen binnen het denkkader dat nu net onderhevig aan een culturele transformatie, zullen we straks misschien mogen beseffen dat we dat al eeuwen doen. Maar wellicht ook niet, omdat het op die manier ook nog eeuwen kan verder gaan als een nietsontziende mallemolen. We leven in het jaar 2022, technisch zijn er helemaal geen restricties, en in simulatiemodellen is er al helemaal geen sprake meer van een aantal problemen die het reguliere discours bepalen. De geesteswetenschap levert het ene model na het andere, zeer effectieve adviezen die gevolgd kun

Sommigen denken als vreedzaam alternatief voor WOIII, simpelweg omdat het mogelijk is.

Met die olifant bedoelen we een collectieve blinde vlek die in stand gehouden wordt door de manier hoe onze economie georganiseerd is. Het waarom dat bijvoorbeeld Einstein zei dat wanneer ideeën aanvankelijk niet absurd lijken, ze ook geen hoop bieden. Ergo, absurd lijkende oplossingen zijn een reactie op een systeem waarin we beginselen overboord hebben gekieperd, leidend tot een spreektaal die elke andere manier van denken uitsluit, geheel onbewust daarvan. In die zin wordt het dan ook mogelijk gemaakt om te spreken over een kwantumshift in het wereldbrein, zodat we mens en milieu kunnen reh

Waar het bij bewustzijnsontwikkeling op neerkomt is dat in de volgende fasen elementen zichtbaar worden die in de voorgaande fasen afwezig zijn, maar wel een katalyserende werking kunnen hebben binnen nu net die overstegen fase. In dynamisch opzicht wil dat zeggen dat veel problemen eerder kunstmatig in stand gehouden worden, met bijhorend discours waarin anomalieën en paradoxen elk redelijk debat onmogelijk maken. Binnen dat kader is het zoeken naar schuldigen, vergelden, straffen en dat soort zaken als de duisternis extra cultiveren zodat er nog minder ruimte is om beschikbare katalysatoren

Ik geef je even een impressie binnen welk kader we een rustig en sereen debat over ethiek zouden kunnen voeren, hierbinnen zouden we dan naar een schuldige willen gaan zoeken. Welk theodicee dan van kracht wordt, zullen we misschien nooit weten. Morfogenese Het cruciale punt is wanneer de culturele evolutie en de morfogenese aanvaard moeten worden als een verklarend principe in de menselijke geschiedenis, vertonen ze dezelfde diepgaande bezwaren die voor de traditionalisten, de romantici en de liberaal-sociale theoretici nu juist aanleiding waren dit alles af te wijzen. Met andere w