TTC

Wie kennis neemt van een aantal sociale alternatieven en dan geconfronteerd wordt met een berg rationalisaties waarom het allemaal vooral niet zou kunnen, kan nog altijd gebruik maken van de TTT-methode om het lijden te verzachten.

Wanneer (1) Bachelard meent dat een platitudes de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen en (2) Einstein oppert dat absurde ideeën ons hoop kunnen bieden, waarna hersenspecialist (3) Swaab stelt dat we superintelligent kunnen worden wanneer we oude kennis integreren binnen een hedendaagse context en (4) Schopenhauer suggereert dat elke waarheid in drie fasen komt, heb je zo precies slechts een aantal kinderen nodig die nog kunnen tellen op een redelijk verstandelijke manier, meer niet.

Als je middels pro- en retroactieve inhibitie vergeten basiskennis oplaadt naar je prefrontale cortex en daar even mee oefent, dan zie je misschien een corridor die je eerder nog niet opgevallen is. Dat is de gulden middenweg die je kristalhelder zal laten zien wat je alsmaar pretendeert maar misschien niet goed ontvangen hebt, het is apart. Maar zie maar, je kan het enkel maar zelf eens proberen, succes.

Men zegt dat getallen abstracties zijn, hoe komen we er dan toe om te zeggen dat er tekorten aan kunnen zijn?

De combinatie van al deze elementen (welke?) maakt ons probleem enkel maar erger, leidend tot een soort van ‘non-dialoog’ waarbij de oplossingen ondermijnd worden door de kapitale denkfouten. Op deze manier wordt het quasi onmogelijk om tot economisch herstel te komen en dat zou betekenen dat we een sociaal drama in stand houden, zelfs cultiveren en daarmee op de spits drijven. De situatie is van dien aard dat ze bijna ongeloofwaardig wordt maar toch pretenderen sommigen onderlegd te zijn in toegepaste economische wetenschappen. Het is alsof we letterlijk gevangen zitten in een soort denken da

Het voordeel van vereenvoudigde denkexperimenten is dat ze enerzijds gefilterd werden van allerhande overtolligheden en anderzijds dat iedereen a priori dezelfde stimulus aangeboden krijgt, en het is door de respons hierop dat een aantal uit morele overweging en preventieve bezorgdheid hulpvragen stelt, niet zomaar.

Dat verhaal van die twee rupsen met vlinders in hun buik was dermate verwarrend dat ze zich nog liever krampachtig vasthielden aan hun binaire opties, alsof dubbeltjes op hun kant niet nu net als een karikatuur konden gezien worden van een systeem dat een loopje nam met de mensheid, maar ook volstrekt betekenisloos bleef om er enige aandacht aan te besteden.

Bijzonder was het voor een aantal toen ze eerder toevallig ontdekten dat hetzelfde ook omgekeerd kon, wat ze spontaan tot een tabula rasa bracht waarna we de keuze zouden krijgen om hetzelfde verder te zetten, of een keertje iets anders te proberen.

Bij het idee van een fluweelzachte paradigmashift, waarmee gesuggereerd wordt dat we van een situatie A naar B zullen evolueren, is het nog nooit een slechte zaak geweest om ook bij A te vertrekken. En dat in hoeverre we ook nuchter naar de situatie durven kijken, wat daarom niet altijd een pretje hoeft te zijn maar wel met de hoopvolle gedachte dat B in het verschiet ligt, voor wie dat wenst, geen verplichting.

Voor een aantal die wilde aantonen dat verschillende manieren van denken wel degelijk bestaan en voor iedereen als menselijk kunnen en mogen beschouwd worden, hadden ze er niet beter op gevonden dan hiervoor een raster met getallen te gebruiken. Deze manier van werken, en mits gebruik van hun kinderlijke creativiteit, deed hen finaal besluiten dat absurde ideeën ons inderdaad hoop kunnen bieden. Maar dat was het dan ook, als een handig weetje.

Volgens het vigerende systeem, met bijhorende spreektaal, denken en handelen, is alles wat anders is als niet realistisch te beschouwen, wat normaal is vanuit dat perspectief, logischerwijs.

Aan de basis ging het over de vereenvoudigende abstractie M=E, waarin M stond voor geld en E voor alle handelingen in wat we het economische verkeer plegen te noemen, en X als het gewenste bedrag dat enkel kleiner hoefde te zijn dan M. De rest zou wel vanzelfsprekend en kinderlijk speels gaan worden, geflankeerd door een aantal vragen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, waarin ze zich duidelijk vergist hebben en achteraf ervaringskennis zou gaan noemen, in liefde en verbondenheid, sterkte!

Alwaar het integreren van vergeten basiskennis een aantal E-werkers als ware het lichtjaren verder bracht, ging ook het licht plots ook weer uit wanneer ze in de duisternis verdronken, samen met hun diep gekoesterde hoop die voor de omgeving volstrekt betekenisloos bleef, van harte.

Na het onderzoek met als premisse de stelling van Schopenhauer dat elke waarheid drie fasen doorloopt, raadt een aantal E-werkers lotgenoten aan om met de laatste fase te beginnen, tenzij je absoluut wil weten wat factum stultus cognosit aan den lijve betekent, van harte.

De stilte als bron van onvoorwaardelijke liefde zendt tijdloos signalen uit, als hogere impulsen die door het navigerende zelf opgepikt en diepgaander verwerkt kunnen worden, hierdoor veel hoop in het innerlijke van het subject kan opwekken maar ook zelden begrepen door de omgeving, als een domper op de feestvreugde. Het marginaliserende effect kan hier best niet onderschat worden, vanuit die beleving als pijnlijk dubbel te interpreteren, simpelweg omdat enerzijds het betrokken subject misschien iets in handen heeft dat we zoeken, maar anderzijds door allerhande omstandigheden geen aandacht vo

Bijzonder was dat de impact van een aantal epistemologische obstakels binnen het vigerende denken helemaal niet opviel maar wel allerhande perverse effecten in de vorm van een kluwen liet opmerken waardoor het ook niet waarschijnlijk geacht werd om er ook ooit aandacht voor te vinden. De malaise werd door een aantal E-werkers als zowaar nog tragischer gepercipieerd toen ze er in alle bedachtzaamheid en preventieve bezorgdheid hulpvragen over stelden aan ggz-experten, alsof ze per toeval een probleem hadden opgelost dat onoplosbaar werd geacht door nu net aantal ggz-technieken ernstig in bescho

De cursus hokjesdenken begon traditioneel met twee getallen van plaats te verwisselen en een lichte appelflauwte, eenmaal bekomen ging het steeds sneller en hoopvoller, oefening baart nu eenmaal mensvriendelijke kunsten, van harte.

Als God tot ons spreekt in de vorm van tijdloze remedies voor steeds wederkerende problemen, zou het best wel eens kunnen dat we al veel gemist hebben en zelfs onbewust onder het stof bedolven hebben, maar misschien wel nogal hooghartig anderen bejegend hebben dat ze maar eens dringend naar God moesten luisteren.

Interessant is de stelling dat een bewijs kan ondermijnd of overwoekerd worden door een potentieel aan verschillende vaak conflicterende reacties hierop, waardoor de illusie ontstaat dat een op zich onpersoonlijk en neutraal bewijs met betrekking tot deze of gene context niet zou bestaan maar wel tijdloos blijft voortleven, en het is altijd hetzelfde.

Stel nu dat je econoom bent en je vraagt aan mensen hoeveel geld ze precies op hun rekening willen gestort krijgen, zeggen de meeste mensen dat zoiets onmogelijk kan, en is je diploma ook niets meer waard.

De stelling dat het altijd hetzelfde is kunnen we op verschillende manieren interpreteren, zo lijkt het altijd iets anders maar toch is dat hetzelfde, zodat we elkaar amper nog begrijpen, bizar.

Mensen buitenspel zetten moet zowat het makkelijkste zijn dat er bestaat, heel andere koek wordt het wanneer je buiten het spel informatie vindt die binnen het spel misschien wel eens heel handig zou kunnen zijn, alvast sterkte!

Alweer bijzonder nieuws, het nieuwste voortschrijdende inzicht dat op ons pad kwam, was de nogal sociaal vreemde bedenking dat om ernstig over iets na te denken, zelfs geen stoel noodzakelijk is.

Wat is eigenlijk het verschil tussen een schuldkwijtschelding en een tabula rasa, ook te moeilijk?

Dat verhaal van die onbewogen beweger is wel heel bijzonder, in hoeverre daar al enige legitieme uitspraak over gedaan kan worden, kan een aantal E-werkers wel bevestigen dat er op basis van studies nogal wat bewegingen zijn die als redelijk absurd kunnen beschouwd worden, maar het gaat niet om geld.