TTC

Merkwaardig en redelijk ontnuchterend heeft een aantal gevonden het idee van ‘go with the flow’, niet dat het niet zou kloppen maar eerder onwetend over de verschillende lagen binnen die flow die zich spiraalsgewijs lijkt te manifesteren. Het is daarentegen ook geen rechtlijnig proces om van de ene stroom in de andere te komen, ten individuele titel meermaals ervaren als een rollercoaster die geen garantie biedt op succes. Dit maakt het voor E-werkers dan ook niet makkelijker, zelfs niet wanneer een en ander naar hun beleving wel zou lukken, de paradox.

Voor wie ooit op het idee zou willen komen om door te denken op een absurd idee, raden een aantal E-werkers achteraf toch aan om eerst de bijsluiter te lezen. Of wat je niet kan weten door het niet te doen, als een leerschool waarvan de vrucht beslist zoet en hoopvol smaakt, maar wees bedachtzaam.

In het laatste deel zouden de bergen plots verdwijnen en mensen elkaar verwonderd in de ogen kijken, het was op z’n zachtst gezegd een bevreemdende situatie maar ontkennen dat de bergen weg waren, onmogelijk. Gecharmeerd door de stellingen van Dick Swaab konden ze finaal bevestigen dat ze niet gespeend waren van waarachtigheid, maar hoe ze dat nu ook zouden kunnen verkocht krijgen aan collega experten, was nog volstrekt onduidelijk. Maar hoop voor duizend, hartverwarmend.

Dat leerstuk over die parallelle werelden is me nog niet geheel duidelijk, zelfs al krijg ik steeds meer de indruk dat die door elkaar heen lopen en ik per abuis in de verkeerde gesukkeld ben, sorry voor de last.

De hevigheid van de doorbraakervaring kent vele gradaties, van kleine, plotselinge inzichten tot pijnlijke en euforisch stemmende transformaties. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is het gevoel van onzekerheid en verlies aan houvast. Creatieve mensen weten dat zij deze onzekerheid en dit verlies aan houvast moeten omarmen, zelfs soms leidend tot de indruk dat er magie in het spel zit. Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben zulke ogenblikken van ontzag en/of verwondering beschreven, waarin een verwarde, chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee

Ze hadden eigenlijk nooit die boekjes over hoopvol en positief denken mogen lezen, het ontplofte in hun gezicht. En nu waren ze bezig met een eeuwenlang discours hoe religie vorm gegeven kon worden, alsof het een tragische grap was, mensonterend.

Absurd is een leven waarin je denkt dat tot tien tellen wel een haalbare kaart moet zijn.

Het paradoxale neveneffect maar misschien ook wel de grootste misvatting is dat we kunnen denken dat eenvoud wel gemakkelijk begrepen zou kunnen worden, wat principieel ook zo wel is maar niet binnen een context waar een aantal hardnekkige platitudes onbewust de samenleving in hun greep houden. En dat is voor wie hier (nog) niet mee vertrouwd is daadwerkelijk overweldigend en ongeloofwaardig, als hoop voor duizend met een kanttekening, wees integer en bedachtzaam.

Het was middels reverse engineering dat ze terugkeerden naar dat kardinale punt van waaruit het eenvoudiger ging worden om de actuele toestand beter te kunnen begrijpen, zich op die manier bewust geworden dat een en ander in alle ruis, complexiteit, overweldiging, beweging, verwarring, conflict en chaos misschien wel eens over het hoofd gezien zou kunnen worden, zij het onbewust. Tevergeefs hebben ze hier uit morele overweging nog angstig en onbeholpen aandacht voor gevraagd door experten vragen te stellen, wat ze finaal nuchter liet besluiten en verbijsterd deed verblijven voor wat nog komen

Boekhouders van het eerste uur deden het schijnbaar nog anders, hoewel vaak wordt gesteld dat geld is ontstaan als 'goederengeld' werd dit voorafgegaan door kredietsystemen waarbij schulden werden bijgehouden op keitabletten, kerfstokken of andere methodes. De tabletten zijn nochtans gebleven, het is daarom nog altijd hetzelfde, niets verandert. Paradoxaal is de observatie dat de weg van de minste energie toch niet altijd op bijval kan rekenen, misschien niet zozeer omdat die weg niet zou bestaan dan wel omwille van de impact wanneer we hem effectief zouden volgen. Indien hier al enige

Nog beter wordt het wanneer Jezus de zoon van zichzelf blijkt te zijn, omdat hij de zoon is van z'n moeder haar vader. Subliem staaltje van creativiteit, wat je als mens nooit zelf kan verzinnen, meen ik.

Bij valse hoop is de verwachting geheel op fantasie gebaseerd of op een gebeurtenis met een verwaarloosbare kans van optreden, zoals straks WOIII omdat we per abuis het financiële omslagpunt over het hoofd gezien hebben.

Misschien kan je het nog best vergelijken met een paar nietige luizen die in de mate van een hele olifant in kaart gebracht hebben, om dan zonder pardon met de slurf van de tafel geveegd te worden, ze hebben nooit bestaan.

Naar de beleving van een aantal zou het contaminerende effect van de vigerende inflatoire golfstroom hen niet zomaar toelaten om de diverse goedwillend aangeboden hersteltrajecten zonder bijkomende averij te doorstaan, zelfs niet wanneer net om deze reden in alle integriteit hulpvragen gesteld werden met betrekking tot een aantal stereotiepe platitudes die de vooruitgang van maatschappelijke denken verhinderden. En zo werden finaal de psychisch kwetsbare absurde helden, diegenen die uit morele overweging met hun laatste stuiptrekkingen hierover toch nog iets wilden zeggen, weggeschreven als dw

Trendwatchers zouden in deze door het coronavirus veroorzaakte penibele omstandigheden op het idee kunnen komen om als tussenmaatregel het Chicago Plan Revisited terug op de agenda te plaatsen, zodat het straks toch aangenamer heropleven wordt, van harte.

Hoop is de onzekere verwachting dat een bepaalde gewenste gebeurtenis zal plaatsvinden. Er zijn twee tegengestelden van hoop, wanhoop als de kans op de gewenste gebeurtenis verkeken lijkt, of vrees als de (onzekere) verwachting een ongewenste gebeurtenis betreft. Bij valse hoop is de verwachting geheel op fantasie gebaseerd of op een gebeurtenis met een verwaarloosbare kans van optreden.

Het zijn zo van die vragen waar we misschien wel nooit het antwoord op kunnen weten, want hoe kan iemand niet zondig zijn zonder te weten onderhevig te zijn aan een ideologie die berust op halve waarheden? Enkel het ontcijferen van de vraag is er misschien al teveel aan, om nog niet te spreken over hoe we dan zouden reageren wanneer blijkt dat onze overtuigingen helemaal niet correct bleken, of op z'n minst niet volledig. Toch allemaal niet zomaar wat, stellingen opperen over valse religies vergt dan ook enig denkwerk en wellicht ook veel weerstand, sterkte aan wie het overwegen wil.

Voor een aantal was het maar moeilijk te bevatten wanneer ze stelden dat hun problemen steeds kleiner en eenvoudiger oplosbaar werden, maar tegelijk ook groter en onrealiseerbaar, alleszins apart. Anders gezegd, het bracht hen eerder buiten hun wil om in een benarde maar ook tragisch absurde situatie, wat hen dan ook deed besluiten om in alle integriteit en bedachtzaamheid experten te consulteren.

Als meningen of referentiekaders onder enkelingen botsen of wrijvingen teweeg brengen, dan noemen we dat cognitieve dissonantie, dat jammer genoeg nogal eens uit de hand kan lopen. Bij het idee van een paradigmashift is dat net zo maar dan als een collectief proces, met als ideaal een fluweelzachte aanpak, vreedzaam en co-creatief. Om deze reden denkt een aantal dat hierover informatie verzamelen alvast een stap in de goede richting is, zonder garantie op succes.

Absurde maar niet ondoordachte redenaties zijn dat het weinig zin heeft om een brug te bouwen over een kloof die niet bestaat, tenzij we denken dat ze wel bestaat, wat bijzonder is.

Als wetenschap volgens sommigen niet meer is dat een verfijning van het menselijke denken, begrijpen E-werkers niet zo goed waarom veel experten nu zo’n probleem lijken te hebben met hulpvragen met betrekking tot de door hen vermoedde vergeten basiskennis, het is apart. Apart is de bedenking dat blaffende honden niet bijten maar slapende honden wakker maken wel gevaarlijk is.

Sommigen vinden het al een wonder dat je hier woorden kan nalaten, kan je nagaan hoe nep alles is.

Bizarre toestanden zijn het, als de moeder mag meedoen in het verhaal. Weet niet of het volledig klopt, check het anders maar even. Gaat ongeveer zo, de moeder is de dochter van de zoon maar ook de zus, net zoals de vader de kleinzoon van de moeder is die logischerwijs dan ook de broer is, en de vader het kind van de moeder, een wonder.

Als E-werkers een aantal doemscenario’s onder de loep nemen en dat strikt theoretisch trachten te transformeren naar een hoopvoller en daarom ook vooral menselijker traject, is het niet realistisch en van de pot gerukt. Sterkte, hou moed, succes.

Kafkaiaans zou het pas worden wanneer een aantal E-werkers op het idee zou komen om een film te maken over hun ervaringsverhaal, over hoe ze dachten dat het ging worden en hoe het geworden is. Maar dan met een vleugje humor en verbeeldingskracht, in vrijheid van denken zonder al dat lijden, en met een happy end.