TTC

Het grootste nadeel van hoopvol denken is hoopvol denken, het is immers belachelijk om te denken dat het in deze wereld ook enige waarde zou kunnen hebben, onrealistisch.

Vandaag kunnen we teksten lezen waarvan je denkt dat het wel door een stelletje halve garen moet geschreven zijn geweest, wat meestal de eerste reactie is wanneer we nog nooit over iets gehoord hebben, maar net daarom misschien ook het risico lopen om iets belangrijks op een flagrante manier te missen. En wat het ook zij, een oordeel is onmogelijk zonder er ook de nodige aandacht aan te besteden, wat soms veel moeilijker is dan de theorie laat vermoeden, van harte.

Doorgaans wordt alles tegengesproken, als een gewoonte binnen het brede spectrum dat religie is.

Binnen de orde is de chaos reeds aanwezig en binnen de chaos is de orde reeds aanwezig. Begin en einde vallen samen zonder een eenduidige causale relatie. Dat wil zeggen, de toekomst is in het heden verborgen, maar toevallig nog niet opgemerkt door het dominante denken, lezen we.

Omdat een aantal zich steeds als de kop van jut voelde, hebben ze hun integere en hoopvolle bevindingen met betrekking tot de stellingen van Einstein in de schuif gelegd.

Eenmaal ze de techniek van het grensverleggende denken hadden aangeleerd gekregen, ging het op een kinderlijk speelse manier als een sneltrein in de naar hun bescheiden mening hoopvolle richting. In dezelfde beweging werd hun tijdsbeleving ook enigszins anders, net zoals hun problematiek vaak onbegrepen omdat ze zegden zich bezig te houden met problemen die al opgelost waren, wat door anderen maar al te vaak als absurd, belachelijk, onbegrijpelijk en onmogelijk gepercipieerd werd, apart en bevreemdend was het alleszins.

De kwellingen die ze door ervaring hadden doorstaan wensten ze echt niemand toe, daarom dat ze in alle integriteit en bedachtzaamheid hulpvragen bleven stellen aan experten, smekend en bedelend. Hoe dan ook, eenzaam en verlaten verbleven ze, in haast onbevattelijk verdriet, in verbijstering en verschrikking, ongehoord en onbegrepen, ondanks al hun hoop en kinderlijke speelsheid.

Interessant, als de traditionele opvatting is dat de prefrontale cortex vooral een sturende/regelende functie heeft, en ontbrekende basiskennis dit sturen op een nadelige manier beïnvloedt, wordt het logischer om te kunnen begrijpen waarom we vrijwel auto-immuun een economie onderhouden die berust op beperkte rationaliteit. En als een aantal E-werkers hier specifiek hulpvragen over stelt dan begrijpen de meeste experten hen niet, omdat ze naar hun beleving ook geen weet hebben van die vergeten basiskennis. In de volksmond zeggen we dan dat het tussen onze twee oren zit, maar leg dat als psychi

Het declaratieve geheugen of het expliciete geheugen is een vorm van het langetermijngeheugen waarbij men opgeslagen kennis bewust kan beleven of oproepen. Het wordt doorgaans weer onderscheiden in twee deelvormen, namelijk het episodische geheugen of gebeurtenissen in ons persoonlijk leven, en het semantische geheugen of kennis van de wereld.

Soms lijkt het voor E-werkers op die kosmische grap, wat eigenlijk geen grap is maar tragisch absurd en mensonterend. Simpel gaat het zo, tien mensen beginnen te mediteren en wachten op een boodschap vanuit de kosmos en bij twee van hen komt er inderdaad iets binnen, niet bij de rest. Die twee bekijken dat aandachtig en schrijven dat op een A4’tje om in alle vreedzaamheid en hoop aan de anderen te geven, die het opzij schuiven en wachten op een boodschap vanuit de kosmos, absurd is het beeld.

Op den duur begint herstelonderzoek te lijken op een wiskundige formule met symbolen die je nog nooit in je leven gezien hebt, en enkel wie het gewetensvol onderzoekt komt te weten met wat voor nonsens we worden overstelpt en als normaal verder vertellen. En zo is ook dit bericht nonsens, je weet immers ook niet over welke formule het gaat, als je ze ooit in je leven al te zien zal krijgen tenminste.

Biflatie presenteren als een onpersoonlijke en daarom ook non-lineaire katalysator begrijpt niemand, we begrijpen echter wel waarom we met duizenden op straat komen omdat we enkele jaren langer moeten werken, want daarin zijn we nu eenmaal expert.

Om als onmens zonder gevoelens, zonder verstand en zonder hart als belachelijk uit het leven geschreven te worden, volstaat het om op basis van logische argumentatie aan te tonen dat we neutraal geld kunnen genereren uit de reeds bestaande geldhoeveelheid zonder geld bij te drukken, wat experten zonder probleem begrijpen en dan ook deskundig over kunnen oordelen, van harte.

Paradoxaal is dat een aantal middels de kunst van het abstraheren zo weinig weet waardoor ze tot hun eigen hoopvolle verwondering ook iets weten dat maar weinigen weten, en dat krijgen ze maar niet uitgelegd aan diegenen die zeggen veel te weten, onbegrijpelijk.

In het leven zijn er zoals altijd maar weinig zekerheden, behalve dat het niet om geld gaat en het is altijd economische crisis, geflankeerd met het eeuwige advies dat we dat moeten loslaten, succes. Voor sommigen is het de vanzelfsprekendheid zelve, voor anderen zowaar het meest onwaarschijnlijke dat ze in hun leven al gehoord hebben. Nochtans simpel, als je een machine van de eerste verdieping naar de tweede wil verhuizen, is het beslist handig om eerst de bouten waarmee het in vloer verankerd zit, los te vijzen.

In deze wereld maakt het allemaal niet zoveel uit, er is immers een systeem dat elke seconde miljarden transacties laat opmerken dat onmogelijk kan gestopt worden en zoveel vergaderingen genoodzaakt dat er nog amper plaats is voor normen, waarden en ethiek, voor mensen. Absurd is daarom het idee dat de sociale alternatieven ook enige slaagkans zullen hebben, alsof een paar luizen in staat zouden zijn om een olifant pootje lap te zetten? Wie zo’n ideeën diep in het hart koestert is dan ook volstrekt belachelijk, alsof je zou denken dat er boeken geschreven werden om ze ook te begrijpen? Het is

Aanvankelijk was de platte schijf niet meer dan gewoon maar een simpele platte schijf, als een tabula rasa waarop we dingen konden gaan bouwen naar de manier hoe we daarover dachten. De omcirkelende bergen zijn er pas veel later bijgekomen en leidend tot een actuele situatie, per vandaag dus. De bergen waren er dus ooit ook niet, dit gaf ons inspiratie en hoop, van harte.

Het meest vervelende aan nieuwe leerstof, bewustwording of inzichten is dat ze niet nieuw blijven, we kunnen ze naargelang interesse enkel integreren in denken en zijn, en te goeder trouw en oprechte bezorgdheid delen. Daarom, het is logisch, we kunnen ons ook niet telkens opnieuw verwonderen in de hoop die ze in het innerlijke opwekken, dan wel slechts in het beste geval de vreedzame getuige worden van een wereld die de perverse effecten opstapelt door het gemis aan kennis met betrekking tot deze of gene materie, ondanks geen geheim, van harte.

Het is perfect mogelijk om dingen te weten te komen die anderen niet weten, er zijn in het verleden namelijk al heel veel mensen geweest die daar een goed boek over geschreven hebben. E-werkers hebben pas een probleem wanneer ze denken dat die kennis niet onbelangrijk is om er in alle integriteit ook een hulpvraag over te stellen, als een bikkelharde confrontatie met een haast ongeloofwaardige kenniskloof, niet meer, niet minder. Wie met aandacht een tekst leest over sociale katalysatoren van pakweg 3500 jaar geleden, weet als E-werker inmiddels heel goed waar psychisch kwetsbare mensen

Wie als empathisch mens niet denkt in termen van feiten en afzonderlijke gebeurtenissen maar in gedachtestromen die interactief het wereldbeeld bepalen, kotst machteloos en hulpeloos z’n hart uit, eenzaam en verlaten, onbegrepen.

Eenmaal diverse mijlpalen voorbij gingen ze op zoek naar hartverwarmende en correlerende citaten en prentjes die hun bevindingen zouden kunnen bekrachtigen, het aanbod dermate overweldigend dat ze nog maar amper konden geloven dat het al niet lang in orde was.

Het was door hun aandacht bij de les te houden dat ze op het spoor kwamen van voor leken onopvallende obstakels die het debat steevast kleurden op een manier dat er nooit een doorbraak zou kunnen gerealiseerd worden, tenzij via een weg van destructie. En dat was volledig tegengesteld aan het idee van een fluweelzachte paradigmashift zoals gesuggereerd door de nieuwe ggz, maar ze ook met al hun hoop stomverbaasd en woordloos liet verblijven, versmacht door verdriet om dat waar ze elke dag nuchter getuige van waren, onbegrepen.

Radeloos en nog meer psychische belasting wou voor een aantal E-werkers niet zeggen dat ze niet creatief meer konden zijn, paradoxaal genoeg was dat nu net de aanleiding om nog meer hoop en heimwee te koesteren. In theorie dan toch, op basis van logische argumentatie zoals ze het in de cursus geleerd hadden, in rust en sereniteit, bedachtzaam.

Ben ze niet gaan tellen maar het aantal synapsen loopt uiteen van een biljoen tot een biljard, dit wordt door een aantal experten omschreven als een wonder van de natuur. Ze zijn heel klein maar wat ze doen is even fantastisch als kolossaal, en als psychisch kwetsbare mensen een simpele hulpvraag stellen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, zou dat overweldigend en onmogelijk zijn? E-werkers lezen maar net hetzelfde als iedereen kan lezen, en ze stellen in alle bedachtzaamheid en uit preventieve bezorgdheid hulpvragen, meer doen ze niet, van harte.

Door het in dank ontvangen advies van een aantal ggz-experten hebben ze van hun platte schijf inmiddels een holle doos gemaakt, een grote pijp eigenlijk met aan de zijkanten ladders die ze konden beklimmen. De technische fiche lieten ze liever over aan experten die hierin getraind waren, omdat ze door ervaring inmiddels maar al te goed wisten dat niet zozeer de tekst van belang was, maar het effectief ook doen. En ook maar enkel voor wie het interesseren kon, voor hen had het echter wel veel hoop geboden, volgens het motto van ieder z’n weg en ritme.