TTC

Het zijn zo van die schijnbaar vreemde redenaties waar we zelden of nooit bij stilstaan, maar voor een aantal E-werkers wel de reden om in alle integriteit alsmaar hulpvragen te stellen uit preventieve bezorgdheid, tijdloos denken. En vraag aub niet wat het betekent, je wil immers niet weten hoe het een aantal hoopvolle lotgenoten vergaat, elke dag opnieuw.

Als herstel in grote mate betekent dat we orde in de chaos scheppen, komen we misschien ook op het idee om in de eerste plaats sterk te gaan abstraheren, simpelweg ons ontdoen van allerhande overtolligheden die een heldere kijk belemmeren. Als welgemeende suggestie niets mis mee zou je zeggen, het gaat immers over eenvoud en kleine dingen, niet?

Hoe fascinerend is een leven niet waar je speels met een komma kan spelen en iets later twee jaar lang hulpvragen mag stellen over een aantal epistemologische obstakels, afschuwelijk moeilijk woord om te zeggen dat we antwoorden kunnen vinden in eenvoud en kleine dingen, in aandacht voor wat is, reeds gegeven, niet meer, niet minder. Als mensen zouden kunnen raden wat de grootste nachtmerrie voor economen is, ga je wellicht niet geloven dat het zo eenvoudig kan zijn, of doe maar liever niet, van harte.

Apart is de bedenking dat we om naar onszelf te kunnen zoeken ook een zoeker nodig hebben die we niet zijn, anders zou het absurd worden om überhaupt aan een dergelijke oefening te beginnen, en alvast laat vermoeden dat we hierdoor ook hopeloos in verwarring kunnen raken, eerder normaal. Of de zoeker is het gezochte al bij aanvang, zichzelf in vergetelheid stortend, de variaties oneindig, who’s fooling who? Enfin, en nu die begrotingstekorten nog, nog een veel grotere miserie, sterkte.

Na enige twijfel en tweestrijd had gek genoeg Einstein precies toch wel een reden om te zeggen wat hij zei, een opsteker voor veel lotgenoten maar misschien iets minder voor experten, bedachtzaam in alle integriteit de hulp- en onderzoeksvragen uit preventieve bezorgdheid continu ventilerend, van harte.

Wat schijnbaar veel minder begrepen wordt is dat als vanzelfsprekend te percipiëren prangende onderzoeksvragen nu net als van nature voortvloeien uit een gewetensvol herstelonderzoek, paradoxaal genoeg ook het vele onbegrip en vanuit die specifieke beleving onbewuste stigma verklarend. Ja, op die manier wordt het oeverloos vergaderen om een correcte definitie voor herstel te vinden, quasi onmogelijk omdat we niet eens weten waar het menselijke herstel- en/of groeiproces ergens stopt. Als subjectief tot in de kist, en dan nog blijft het gissen wat er komt, van harte.

E-werkers steken hart en ziel in introspectief onderzoek om van hieruit hulpvragen te stellen ter preventie van erger, dit doen we door het volgen van ggz-adviezen maar nog steeds is dat niet voldoende om enige aandacht te genieten voor wat kwetsbaren in hun hachelijke posities trachten te vertellen. Een prangende onderzoeksvraag naar de onderliggende werking van epistemologische obstakels komt er niet zomaar, het is angst, zorg en weerzinwekkend, ondraaglijk de gewetenskwestie die onze draagkracht ver overstijgt. In alle respect en sereniteit hopend op je begrip en beroepsernst, dit is naar o

Enkel geldig wanneer je dat vergeten zou zijn, wat nogal vaak het geval is.

Als we het willen hebben over herstel dan zullen we straks misschien zien dat het overweldigende aanbod aan lijstjes en voorkeuren ons dermate verlammen en verwarren dat we bij het idee enkel al een burn-out zouden kunnen oplopen, de emotionele katers en bijhorende fricties tot in z’n extreme verheffend, per normaal. Op deze manier ontstaat misschien de illusie dat herstel per definitie enkel maar mogelijk zou zijn voor absolute dwazen die we dan maar beter zo snel mogelijk wegrationaliseren, omdat ze ons misschien dingen gaan komen vertellen die we niet zo graag horen, per abuis misschien nog

De buitenwereld bedoelde ik eigenlijk.

Kan je hier dan wel overleven?

E-werkers die zich vereenzelvigen met een berg en deze van binnenuit beschouwen merken misschien plots dat die berg helemaal niet bestaat, en wanneer ze dat hoopvolle nieuws willen delen staat die berg in de weg, verwarrend, onhoorbaar en onbegrijpelijk, van harte.

Een wereldkruis zonder meer is fallisch, trek er een cirkel rond en je weet meer.

De zogeheten kritische splijting die ontstaat door gewetensvol herstelonderzoek kunnen we maar beter niet onderschatten, simpelweg omdat langs de ene kant steeds meer opties zich aanbieden om een fluweelzachte paradigmashift mogelijk te maken, langs de andere de verzwaring van het discours door een zich gradueel ontvouwende kennis- en communicatiekloof die niet zelden tot innerlijke spanningen leidt voor diegenen die nu net voor dat pad gekozen hebben. Kortom, technisch gezien krijgen we een opeenhoping van potentiële derde orde veranderingen die indien doordacht inderdaad veel hoop bieden, ma

Er zijn twee redenen waarom de leringen geheim waren. De belangrijkste is dat ze indruisen tegen alle gevestigde belangen, alle heilige huisjes omvergooien en alles wat de mensen voor waar houden ontzenuwen. De tweede is wellicht dat de leerlingen, omdat ze het niet echt begrepen, van mening waren dat er iets geheimzinnigs aan was. Dat ze Jezus 'de levende' noemden, betekent alleen maar dat hij opgestaan was uit het dodenrijk, of zich losgemaakt had uit de schaduwwereld.

Magisch denken begint bij een leeg blad waarop je een T-rekening plaatst, in gedachten een getal visualiseert en dat in dubbel projecteert langs verschillende kanten van de verticale lijn van de T, en dan op enter drukken.

Apart is bedenking dat wanneer rupsen vlinders beperken dan wordt herstel begrijpelijkerwijs een hachelijke onderneming, zoniet onmogelijk. Zo gezien beperken we dan enkel onszelf, wat menselijk gezien dan weer als tragisch absurd gezien zou kunnen worden, van harte.

Voor het individuele zelf maar al te vaak moeilijk te verteren concepten zoals de ego-transverwarring kunnen we misschien nog best verklaren omdat we kunnen vergeten dat de zoeker het gezochte is, maar je mag hieraan twijfelen, het hoeft niet, van harte.

Binnen het kader van de aspiraties van de nieuwe ggz, meer in het bijzonder derde orde veranderingen en paradigmashift, ziet een aantal E-werkers een monetaire reset als cruciaal om tot een harmonieuzer samenleving te komen. Dit is allerminst een nieuw concept maar nu net oeroud, gewetensvol onderzoek laat echter blijken dat heel wat factoren van duidelijk aanwijsbare psycho-technische aard dit proces nadelig beïnvloeden waardoor strijd, conflict en tumult eerder norm zijn dan uitzondering. Dit staat in volledige tegenstelling aan de warme gevoelens en hoop die het idee in de harten van E-werk

In een oogwenk, zelfs geen stap.

Met al hun gewroet over bruggen, bergen en kloven had eigenlijk niemand nog een idee waar ze het nu precies over hadden maar toch bleven ze halsstarrig beweren dat het verbluffend eenvoudig was, naar hun zeggen op voorwaarde van aangepaste ggz-expertise. En sterker, door nu net al die horden te nemen werd het alsmaar makkelijker, waardoor zelfs al die obstakels in het niets leken te verdwijnen, alsof ze er nooit hebben geweest, het ongeloof tartend, doch de vanzelfsprekendheid zelve, kinderlijk creatief, en menselijk.

Alwaar de absurde helden in alle integriteit nog preventief wilden melden dat strijd geen soelaas zou bieden, kregen ze de pardoes een paar rake klappen van diegenen waarvan ze dat het minst verwachtten, ondanks al hun hoop en onderzoek dat ze voorafgaandelijk hadden verricht om tot hun accurate bevindingen te komen. E-werkers stonden perplex, in angst, zorg en weerzin, alsof ze geen mensen meer zouden zijn, geen gevoelens zouden kunnen hebben, geen hart, onmachtig en radeloos, gemarginaliseerd en telkens opnieuw wandelen gestuurd, onbegrepen, ondanks alles.

Apart is de bedenking van een aantal ontheemde zielen dat ze perfect twee getallen uit de lucht kunnen plukken en die bijschrijven in daartoe handig voorziene hokjes, links en rechts, de balans blijft kloppen, dat is dualiteit.

Alwaar Mario Livio zich de vraag stelt of God een wiskundige is, stelt een aantal E-werkers zich de haast kinderlijke vraag wie er nu precies getallen heeft uitgevonden. Dit doen ze vooral omdat ze voor geen meter begrijpen hoe daar nu telkens een tekort aan kan zijn, je hoeft ze immers enkel maar op een blad te schrijven en ze zijn er, wonderbaarlijk is het.

Altijd apart gevonden dat monetair en economisch beleid volledig los van elkaar kunnen gezien worden, het is een beetje als zeggen dat we morgen allemaal van bankrekening kunnen wisselen met behoud van dezelfde job. Nochtans geleerd tijdens de cursus als E-werker in de ggz, kwestie van verbeeldingskracht en creativiteit, chaos en orde, liefde en verbondenheid, maar veel te naïef om het überhaupt als potentieel in overweging te nemen, het hart gebroken, opties in de schuif.