TTC

Roepen in de woestijn zou ik het niet zo direct willen noemen, het is daarentegen proberen niet te verdrinken in een moeras.

Alles is, denk ik, afhankelijk van de reeds belopen weg, logischerwijs. We kunnen getuige worden van een spel waarin bijvoorbeeld economische paradoxen nog amper dialoog toelaten, maar er ook in meegezogen worden zonder hier technisch de vinger op te kunnen leggen. Het neveneffect is een kluwen van halve waarheden, met hierbinnen zoveel schakeringen en strekkingen dat het ook quasi onmogelijk wordt om hierin gegrondvest, hiermee zeggend gefundeerd op universele waarden of onderliggende wetmatigheden, enige helderheid te scheppen. Aan hulpmiddelen ontbreekt het echter niet, ter getuigenis de ve

Geen idee of bijvoorbeeld de bergmeditatie inderdaad zo rustgevend is, want over welke fase binnen dat proces spreken we dan precies?

Technisch gezien komen we met de lichamen van Plato uit bij ingenieurs, architecten, wiskundigen, informatici, systeemdenkers, sociologen, logici en nog veel meer disciplines waar ik volkomen leek in ben, derhalve ook des te dankbaar voor al die zorg- en hulpverleners die ons met raad en daad willen bijstaan binnen het kader van bijtijds hartverscheurende herstel- en/of groeiprocessen.

Gek genoeg zijn elaboratieprocessen geen verzinsel van de moderne tijd, maar eerder als een continuïteit doorheen dat wat we hier en nu plegen te noemen. In zekere zin zouden we dan misschien ook kunnen zeggen dat de spreekwoordelijke zaadjes van weleer niet anders zijn dan vandaag, maar niet garandeert, in hoeverre deze materie onze interesse al zou kunnen genieten, ook als dusdanig opgepikt worden om, in termen van synchronisatie en harmonisatie, processen van positieve desintegratie te faciliteren.

Je empathie trachten te verhogen door je te verdiepen in de verliescirkel, zou ik, en dat is subjectief, niet klasseren onder laagdrempelig.

Ja, binnen het niet-coöperatieve spel met beperktheid aan informatie is het volstrekt normaal, geniet ervan.

Wellicht verschillende disciplines, enkel maar bedoeld om doelbewust alles te verzieken.

Morfologie is binnen de taalkunde de leer van de woordstructuur en de woordvorming. De morfologie houdt zich bezig met morfemen, de kleinste betekenisdragende eenheden in een woord.

Het is al een kunst op zich om niet in je vallen te trappen, laat staan dat enige vorm van dialoog tot het potentieel zou behoren.

Ockhams scheermes, ook bekend als de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in nagenoeg dezelfde mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat.

Aan je onwetendheid kan je niets verhelpen, het zijn immers anderen die je geprogrammeerd hebben.

Bij NSDR past wellicht ook een dikke handleiding met dure woorden, maar misschien gaat het sneller door het eens te proberen.

Heb je echt geen andere fora om deze nonsens te verkondigen?

Meronomie is een hiërarchische classificatiemethode die systemen, objecten of concepten ordent op basis van deel-geheel-relaties. Het wordt gebruikt in wetenschappelijke disciplines zoals biologie, informatica en systeemtheorie.

Univerbatie is het verschijnsel dat een bepaalde collocatie verandert in iets dat als een enkel woord wordt beschouwd. Een synecdoche werkt door een deel te noemen terwijl je het geheel bedoelt, of andersom. Het is een manier om via een specifiek element naar iets groters of algemeners te verwijzen, of via het algemene iets specifieks te benadrukken. Omdat het onder de paraplu van metonymie valt, draait het om een logische of fysieke associatie, maar de focus bij synecdoche is specifiek op deel/geheel-relaties.

En het blijft maar doorgaan, doelbewust de misleiding. Beschouw misschien even het ABC-complex, en zie dan hoe inferentie en interferentie tot heel wat misverstand kan leiden.

Voor het volgende herstelverhaal ga ik pars pro toto eens proberen, en veinzen dat ik er ook iets van begrijp.

Dat kunnen we dan weer klasseren, nu de statistieken nog.

Morgen derde sessie binnen het NSDR-traject, meer dan hopen dat het m'n pijn mag verlichten kan ik echter niet.

Sociologie lijkt me meer een vak voor mensen die geen angst hebben om overweldigd te worden door een veelvoud aan niet zelden conflicterende modellen, bijpassende datasets en parameters.

Nog het liefst twijfel ik aan dat waar ik redelijk zeker van ben, denk ik.

Geen idee eigenlijk, er bestaan leuker spelletjes dan koude oorlog, denk ik. Dat het door je inbreng steeds transparanter wordt hoe een muur van blindheid ontstaat, en elke helderheid ontneemt.

Ja, en dit alles proberen te doordringen op een manier dat het ook een vorm van wetenschappelijke legitimiteit verdient, een solitair proces. En dat is dan weer afhankelijk van in welke richting onze zoektocht gaat, met hypergevoeligheden die we niet kunnen bevatten, vaak zelfs niet eens weten dat ze überhaupt bestaan, tot we bereid zijn ze aan een grondiger onderzoek te onderwerpen.

Het was echt m'n beste dag niet toen ik suggereerde om van een drama een blijspel te maken.