Willempie

De schrijver formuleert helder: Daarom leerde Jezus de zelfverloochening en het opgeven van het afgescheiden ego. Dit, en niet de radicale dienstbaarheid, is de diepste betekenis van de oproep tot navolging
Ik geloof wel dat het om dienstbaarheid gaat. Een dienstbaarheid is een relatie, en een relatie is er tussen twee of meer. Voor zover ik tegen dualisme ben, is dat tegen individualisme, ik zou voor holisme kiezen, het geheel waar alle delen op betrokken zijn. Zo spreekt Paulus dan ook over het lichaam waarin alle onderscheiden delen samenwerken en een eenheid vormen. Man en vrouw zijn in het huwelijk 1 vlees. Dualisme en non-dualisme zijn misschien wel gewoon twee verschillende perspectieven: man en vrouw zijn elkaars tegenover (dualisme) maar het huwelijk van hen samen is een eenheid (non-dualisme).

Jodendom kent verschillende stromingen. In de tijd van het Nieuwe Testament had je onder meer de sadduceeen en de farizeeen. De sadduceeen geloofden niet in de opstanding van de doden, de farizeeen geloofden dat wel. De opstanding van de doden vindt plaats aan het einde van de tijd, wanneer JHWH komt.
De gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus geeft weer hoe de farizeeen dachten. Lazarus werd getroost en de rijke man leed pijn. Je kan dit hemel en hel noemen. 
Het christendom verschilt van het Jodendom, doordat er nu al 1 man de opstanding heeft meegemaakt: Jezus is opgestaan als eersteling van allen die nog zullen opstaan. Joden geloven dit niet.
Joden denken verschillend over Jezus, maar wijzen af dat Jezus behalve mens ook God is. De meeste christenen geloven dat Jezus meer is dan alleen een mens, sterker nog dat Jezus God is. Als Jezus over het water loopt, als Hij de storm bestraft, dan is Hij de baas over de elementen zoals we dat alleen maar kennen van God. Jezus is dan een twee-eenheid: God-mens. Als je dat gelooft, dan is drie-eenheid ook niet meer zo moeilijk (Jezus blies op de discipelen, zo ontvingen ze de Heilige Geest). 
Hoe Joden over de Heilige Geest denken, weet ik niet. In het Oude Testament kom je de Geest af en toe tegen en christenen geloven meestal dat dit de Heilige Geest is, zoals de Geest die over de wateren zweefde bij de schepping, de Geest die Simson aangreep om zijn werk te doen en de Geest die aan het eind van de tijd zou uitstorten, zodat je je eigen kinderen zou zien profeteren.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Nogal contextuele uitspraak. Jezus zegt dat niet als Petrus een verkrachter wil uitschakelen.

Een BDE of een anderssoortig visioen is niet voldoende om de hemel of de hel te kunnen zien (of het vagevuur). Om daar te komen moet je onherroepelijk sterven (een BDE is geen dood), of door een buitengewone wilsbeschikking van God met lichaam en ziel in de hemel opgenomen worden.
De laatste die dat overkwam was volgens de protestanten Elia en volgens de katholieken Maria (en volgens de JG's überhaupt niemand, zo begreep ik). Dus dat is alweer een tijdje geleden.
Mensen die beweren de hemel of de hel te hebben gezien, hebben vast wel wat beelden of visioenen gezien, of gewoon fantasieën van de eigen geest (hemelse verpleeghuizen? serieus?). Maar of ze van God komen is nog maar zeer te vraag en zo ja, dan nog enkel bedoeld als private openbaringen waar niemand verder acht op hoeft te slaan als men dat niet wil.
Wat mij echter vaak opvalt is dat zulke mensen vaak een geloof uit lijfsbehoud verkondigen: geloof in Jezus, anders zul je dit en dat meemaken! Niet Jezus zelf staat dan centraal, maar enkel de angst voor de hel of het verlangen naar de hemel. Jezus is dan het doel om het een te bereiken en het andere te vermijden, niet andersom.
Een dergelijk 'onvolmaakt berouw' kán enige vruchten opbrengen en het kán goedwillende doch lauwe gelovigen aansporen wat meer ernst te maken van hun leefwijzen. Het is zelfs al voldoende om vergeving te krijgen van je zonden. We hoeven het dus niet helemáál af te wijzen, ook omdat uiteindelijk niemand volmaakt geloof heeft.
Maar uiteindelijk moet het slechts als opstap dienen naar het 'volmaakte berouw', dus berouw uit liefde voor God en uit droefheid dat je gezondigd hebt. Is dat vervolg er niet, dan wordt het geloof uiteindelijk vruchteloos, kan de liefde tot God uiteindelijk bekoelen omdat het dus nooit echt om Hem draaide en heb je alsnog kans op de plaats te komen die je zo fanatiek probeerde te vermijden.

De Islam claimt de God van de mensen van het Boek (Joden en christenen) te aanbidden. Ik heb gemerkt dat in mijn gesprekken met moslims in islamitische landen, in het Engels, de moslims het bijna altijd over God hebben en bijna nooit de naam Allah gebruiken. Misschien is dat uit beleefdheid maar ze gaan er wel degelijk vanuit dat de Bijbelse God en Allah één en dezelfde zijn. Het Islamitische beeld is natuurlijk wel radicaal anders. Dat is duidelijk. Ze kent God niet als Vader maar meer als een soort tiran. Wat Petra noemde is gewoon een feit. De Bijbelvertalers vertalen het woord God in sommige talen als Allah, omdat er in die talen geen beter woord voor bestaat. Het is gewoon niet anders.
Je zult je bezoekjes dus wel overleven. 

Haha, gelukkig heb me ook een beetje in de Koran verdiept. 
Je kan er gerust heen , volgens de Koran is het één en dezelfde God, meteen een mooie en leerzame Soera voor hullie :
Koran (soera 29:46):  
وَلَا تُجَادِلُوا أَهْلَ الْكِتَابِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِلَّا الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ ۖ وَقُولُوا آمَنَّا بِالَّذِي أُنزِلَ 
إِلَيْنَا وَأُنزِلَ إِلَيْكُمْ وَإِلَٰهُنَا وَإِلَٰهُكُمْ وَاحِدٌ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ 
En zeg: 
"En redetwist niet anders dan op de beste wijze met de Lieden van de Schrift, behalve met de onrechtplegers onder hen. En zeg: "Wij geloven in wat aan ons is neergezonden en in wat aan jullie is neergezonden; en onze God en jullie God is Één, en wij hebben ons aan Hem overgegeven."
 
 
Je kan ook de brief A Common World meenemen: https://en.wikipedia.org/wiki/A_Common_Word_Between_Us_and_You
"A Common Word between Us and You" is an open letter, from October 13th in 2007, from Muslim to Christian leaders. It calls for peace between Muslims and Christians and tries to work for common ground and understanding between both religions, in line with the Qur'anic command: "Say: 'O People of the Scripture! come to a common word as between us and you: that we worship none but God" and the Biblical commandment to love God, and one's neighbour
 
P,S. 
Maar hé, je kan er ook heengaan en zeggen dat je bidt voor hun bekering, misschien gaan zijn weer bidden voor jouw bekering. Zolang iedereen fijn bidt i.p.v. andere middelen toepast vind ik het wel prima. 🥰
 
 

Hoezeeeee weer een stapje vooruit gezet. 🌈
Mooie tekst ook! 
"Wij onderkennen en tonen eerbied voor de fundamentele waarde en waardigheid van elk individu. Wij bevestigen het recht van alle mensen op aanvaarding, respect en inclusiviteit ongeacht leeftijd, etniciteit, genderidentiteit of -expressie, seksuele geaardheid, status en mogelijkheden."

Jazeker dat kan. (Maar het moet niet hoor).    
God of Allah zijn gewoon een soortnaam en vertalingen van het Hebreeuwse woord El.  
JHWH is geen soortnaam * maar in de Hebreeuwse Bijbel de naam van God. De Hebreeuwse Bijbel kent behoorlijk wat titels en namen  met bijgevolg behoorlijk wat vertalingen. 
 
Joden, christenen en moslims  beroepen zich nou eenmaal op één en dezelfde bron. Zowel het Joodse geloof als het Christendom en de Islam hebben Abraham als aartsvader. Allah is het Arabische woord voor God, de God van hun stamvader Abraham. Dat christenen en moslims dezelfde God aanbidden was ook het standpunt van de Tweede Vaticaanse Concilie (Vaticanum II).
In Arabische sprekende landen woord het woord 'Allah' door zowel joden als christenen gebruikt als ze het over God hebben. Ik weet nog dat ik in Indonesië was, daar zeggen christenen Allah. Ook in Maleisië was het eeuwenlang gebruikelijk. In 2007 spande de katholieke krant Weekly Herald zelfs een rechtszaak aan omdat Allah niet meer gebruikt mocht worden door niet-moslims. Die rechtszaak hebben ze uiteindelijk gewonnen, dus ook zij noemen God nog steeds Allah. Evenals in Borneo, en op Malta.  
 
*
In Exodus 6 werd God door de stamvaders van Israel vereerd als El Sjaddai.  Vertaald is dat: Almachtige God. 
In Exodus 3; 11-15. openbaart God zichzelf aan Mozes in een brandende braamstruik. Mozes vraagt wat hij moet zeggen als de Israëlieten vragen wat de naam van God is, waarop God zegt hoe hij heet namelijk; JHWH de God van hun voorouders Abraham, Isaak en Jakob. 
 
 
 

Niet zozeer wraakgevoelens, maar het verlangen gehoord te worden, het verlangen recht te worden gedaan. In verschillende oude culturen, inclusief de bijbelse, was het níét vanzelfsprekend dat je bij een rechter je zaak kon voorleggen.
Áls er al rechters waren, konden zij zelf bepalen welke zaken zij wilden aannemen en welke niet. Daar komt de gelijkenis van de weduwe in Lucas 18 ook vandaan, die net zolang bij de onrechtvaardige rechter blijft aankloppen, totdat hij uiteindelijk toegeeft en haar zaak in behandeling neemt.
Maar ook in onze samenleving is het heel moeilijk tot onmogelijk geworden om als gewone burger het succesvol op te nemen tegen grote machthebbers die hen onrecht aandoen. Denk alleen al aan het toeslagenschandaal.
Veel bijbelse weeklachten en roepen om wraak, al dan niet bij tijd en wijle te fel en te bruut, waren dan ook soms echt wanhopige klachten van mensen die onder heel zwaar onrecht leden of die het onrecht aankaartten, maar overal tegen dovemansoren smeekten. En dan let God denk ik allang niet meer op of het allemaal wel netjes en vroom genoeg verwoord is.
Het zou me niets verbazen als veel van de door mij genoemde mensen helemaal niet zozeer op wraak of wreedheid zitten te wachten, zoals sommigen hier blijkbaar wel.
Zij willen gewoon dat er recht wordt gedaan, dat iemand hen hoort en dat de daders ter verantwoording worden geroepen. Ze willen vaak echt graag weten waaróm ze dat hebben gedaan; dat antwoord is niet zelden voor slachtoffers nog belangrijker dan welke straf ook. En als niemand op aarde dat wil, dat God dan die taak overneemt, ofwel op een rechtváárdige manier overneemt.
Zij willen geen onverschillige God die het kwade gelijkstelt met het goede en die vooral niet zou oordelen. Zij willen misschien wel gewoon een God die met hen meelijdt, die hun verdriet, woede, wanhoop en gebrokenheid meedraagt, die de daders grondig ter verantwoording roept en hen laat zien hoe ontstellend veel kwaad en verwoesting zij hebben aangericht.
En ik geloof dat hun gebeden, hardop uitgesproken of stilletjes gedacht, verhoord zullen worden.
Ik denk dat als mensen heel graag en heel snel roepen dat God niet toornig is en heus wel alles vergeeft, ze zich misschien eens serieus moeten afvragen wat voor belang zij daar zelf dan eigenlijk bij hebben.

Dat is problematisch. Want God en Jezus laten zich kennen door de Schrift. Waarin jij voorts gaat beproeven wat voldoet aan jouw persoonlijke visie op wijsheid liefde en kracht. Misschien verstaat God er wel iets heel anders onder. Daarbij komt dat Jezus ruimschoots de kans had om Schriftgedeelten krachteloos te maken of als onwaar en mensenwerk aan te merken. Maar Jezus en Paulus bekrachtigen beiden de Schrift. Jezus zegt de Messias te zijn volgens de wet en de profeten. 

Jesaja is inderdaad één van de 66 boeken die samen de Heilige Schrift vormen. Ik ga ook zeker niet delen uit de Profeten cancellen omdat ze mij niet bevallen. 
Ik geloof Jezus als Hij zegt niet te zijn gekomen om de wet af te schaffen en elders stelt dat Hij gekomen is om de verloren schapen van Israël te verlossen. Alle natiën trekken profijt van deze verlossing. Dat zijn conclusies die de bijbel toelaat. 

Kan ik ook wel begrijpen. Zelf heb ik in andere topics en op andere fora hierover weleens uitgebreider meegedacht aan oplossingen. Het probleem alleen is dat elke goede oplossing onvermijdelijk offers zal vragen van onze leefwijzen en onze westerse idealen.
Elke oplossing zal noodzakelijkerwijs (drastische) hervormingen vragen op het gebied van armoede, verdeling van geld en goederen, seksuele voorlichting, seksualiteit zelf en de kijk op het leven, op wat echt geluk is en op de mens zelf. Ze zal altijd flink meer mentale veerkracht vragen dan nu wordt gevraagd.
Hiermee bedoel ik niet dat de samenleving katholiek of zelfs christelijk zou moeten worden, want zulke hervormingen zijn vanuit verschillende levensbeschouwingen, ideologieën en culturen door te voeren. Ergo: ook voor gelovigen zal het inleveren betekenen, omdat ook van hen onvermijdelijk offers en compromissen gevraagd zal worden.
Het probleem is echter dat zolang abortus steeds meer als normale medische handeling wordt geframed, de urgentie tot zulke hervormingen te weinig tot niet gevoeld kan worden. Als mensheid hebben we de vervelende neiging pas van dingen te leren, als ze volledig uit de hand zijn gelopen.
Daarom kan het toch goed zijn om te beginnen met het erkennen dat abortus een heel groot (al dan niet soms noodzakelijk) kwaad is, dat zo effectief en grondig mogelijk dient te worden bestreden.
Nu wordt dat volgens mij nog wel zo ervaren door ook de meeste pro-choicers, maar of dat zo zal blijven is nog maar zeer de vraag. Ik weet het, gij zult geen glijdende schaal gebruiken enzo, maar aangezien we in het westen nooit echt maat weten te houden in alles, zie ik de toekomst hierin niet onverdeeld positief in.
Overigens moet wel gezegd worden dat in Amerika veel kerken en pro-life-organisaties juist ook actief bezig zijn met het helpen van ouders in nood, de opvoeding of adoptie van het kind, etc. Er zijn hele programma's actief die proberen een goed alternatief te realiseren voor abortus.
In Amerika worden dat soort dingen veel meer door ngo's gedaan dan door overheden, waardoor hun werk wat onzichtbaar kan lijken voor Europeanen die gewend zijn dat vooral overheden dit soort sociale problematiek oppakken.
Hier in Nederland is Siriz, voortgekomen uit de VBOK, een instelling met hetzelfde doel. Ze doet dit weliswaar vanuit christelijke waarden, maar laat zo ik begrijp uiteindelijk de keuze voor wel of geen abortus altijd bij de moeder of de ouders zelf.

Ik bid voor je. Ik begrijp je ook. En minacht de kracht van gebed niet. Het is weliswaar onzichtbaar maar krachtiger dan wij ons kunnen voorstellen. Bid daarom ook voor mij. Want ook voor mij is het niet zo gemakkelijk allemaal.

“Onze Heere Jezus Christus ging op volmaakte wijze om met elke verzoeking, verdrukking en traumatische ervaring die Hem trof. Wat Hij meemaakte, was erger dan wat enig mens ooit overkomen kan. Het moet daarom duidelijk zijn dat we de volmaakte overwinning over alle problemen alleen van Hem kunnen verwachten. Naarmate we worden veranderd naar Zijn beeld, zullen we ze te boven komen.”

John McArthur, “Alles in Hem”.

Precies 30 jaar geleden was hij in Nederland. Ik stond vooraan. 
Wat een geniaal artiest! 

Ik moet ineens hieraan denken,  uit mijn jeugd.   Gebaseerd op Joh 14. Blijft goede muziek
https://youtu.be/aActZG9nP38
 

Het agree to disagree is wel een sleutel tot het voeren van goede gesprekken. Om dat op te kunnen brengen heeft de mens toch wel bevestiging nodig van zijn eigen standpunten. Een gezond ego en de wetenschap dat het forum niet het enige aspect is in het leven helpen daarbij. Bevestiging vinden we bij volwassen mensen die in staat zijn hun energie om dat te geven buiten het forum kunnen halen. Een ander probleem is het niet mededelen van redenen achter onenigheid en discrepantie. Het kan zeer verhelderend zijn wanneer men aan kan geven wat men stoort in de discussievoering. Dat neemt ook onzekerheid weg. Daarna kan de discussie onderbroken worden totdat het probleem opgelost is. Tot die tijd kan men zich richten tot hen die op gewenste toon de discussie kunnen voeren.

Martin Buber schrijft in Tales of the Hasidim: Hier is saamhorigheid belangrijker dan dogma's. 
Mooi! 

Ik zou je als gedachte-experiment willen vragen om te doen alsof we het niet over ongeboren kinderen hebben, maar over pasgeboren kinderen. En dus niet over abortus, maar over infanticide. Lees dus alle pro-choice teksten die je tegenkomt en doe dan consequent steeds alsof ze het over het moeten kunnen doden van pasgeboren kinderen hebben.
Dan begrijp je denk ik beter hoe ik naar ongeboren kinderen kijk en dus naar abortus. Dan begrijp je denk ik beter hoe het is om mensen te horen argumenteren over een kind, alsof het slechts een lichaamsdeel zou zijn dat het niet waard hoeft te zijn in leven te laten als het leven van de vrouw anders te lastig zou worden.
Dan begrijp je denk ik beter hoe opmerkingen over dat zo'n kindje best gedood kan worden omwille van vrije, ongelimiteerde seks me behoorlijk in het verkeerde keelgat kan schieten. En nogmaals: ik heb het hier niet over verkrachting, incest en medisch levensgevaar. Ik heb het gewoon over twee volwassen, wilsbekwame mensen, die besluiten met elkaar seks te hebben en bij een daaruit voortkomende ongewenste zwangerschap besluiten tot abortus. En in het beste geval mag de vader nog meebesluiten inderdaad...
Maar je hebt wel gelijk: van nature weten we inderdaad bepaald niet altijd maat te houden. En daar richten we nu juist zoveel verwoesting mee aan, zonder dat het ons echt iets kan schelen, of zonder dat we het überhaupt erkennen. In elk geval niet voldoende om krachtige hervormingen door te voeren en ons gewoon eens wat massaler ín te houden.
In onze streven naar persoonlijke gemak, vrijheid, comfort en ontplooiïng buiten we andere mensen massaal uit, niet zelden op wijzen die wel heel erg sterk aan slavernij doen denken, vervuilen we de natuur en putten haar uit, hebben we complete, eeuwenoude beschavingen uitgeroeid, houden we een schimmige porno-industrie in stand waar #metoo nog onschuldig bij afsteekt, gaan we op afschuwelijk wrede wijze met veedieren om, eten we veel te veel en veel te ongezond terwijl vele andere mensen liggen te creperen van de honger, terwijl we tonnen uitstekend voedsel achteloos weggooien, noem maar op. Abortus is slechts een symptoom daarvan, maar wel een heel wrange.
Ooit hebben we als mensheid besloten dat zodra we iets of iemand als minder of niet-menselijk beschouwen, we er mee kunnen doen wat me maar willen en we al onze wrede lusten erop mogen botvieren. Ooit hebben we besloten dat zodra je iets bezit, je ook meteen het volste recht hebt het te vernietigen, of het nu leeft of niet.
Ooit hebben we besloten dat we geen rentmeesters meer zijn over de schepping, geen medebewoners op een wereld die niet om ons draait, maar almachtige goden die ermee mogen doen wat zij maar willen, waar heel de wereld om behoort te draaien en waar niets, maar dan ook níéts onze eigen ideeën over geluk en rijkdom in de weg mag staan. En met 'we' bedoelen we niet eens álle mensen, maar enkel zij die rijk, mondig en succesvol genoeg zijn.
Misschien moeten we inderdaad maar eens wat minder luisteren naar onze menselijke natuur en haar eens wat meer gaan beheersen. Vele mensen, dieren en natuurgebieden zouden ons daar eeuwig dankbaar voor zijn en uiteindelijk wijzelf ook.

Nee, maar wel hier op dit forum.
En degenen die het meest onverzettelijk zijn in hun denken, roepen het hardst dat er geen eenheid is, maar torpederen ondertussen elke, hun vreemde, gedachte. De zwijgende meerderheid houdt zich gelaten op de vlakte en vraagt zich in stilte af wat daarvan toch de oorzaak is.

Ik ben het op veel punten wel met je eens.
Verschil van mening zou moeten dienen om Jezus beter te leren kennen. Luisteren naar elkaar en erkennnen dat een ander iets zegt dat je zelf nog niet kende of erkende. Dan geen ruzie maken maar jezelf verwonderen over de grootheid van God en een ander kunnen bevestigen in wat hij zegt. eerlijk zijn en weten dat God groter is dan jezelf en erkennen dat anderen ook beelddragers van God zijn en ieder zijn eigen talent heeft en vandaaruit andere dingen van God kent die je zelf niet kent en moet erkennen om samen te kunnen werken.
De mens heeft een natuurlijke behoefte aan bevestiging. Wanneer kinderen opgroeien is het normaal (of zou het normaal moeten zijn) dat ouders hun kinderen bevestigen in hetgeen zij kunnen. Op het forum zijn veel mensen die graag meningen uitwisselen Met elkaar spreken over topics. In gezinnen met mensen met dat talent zou het zo moeten zijn dat kinderen door hun ouders begeleidt worden en de kans krijgen om hun gedachten uit te spreken. Ouders zouden dan de kinderen kunnen begeleiden in het voeren van het gesprek en ook bevestigen in de punten waar zij het mee eens kunnen zijn. Een ander aspect is het optreden wanneer kinderen onderling ruzie gaan maken. Wanneer de kinderen opgroeien met bevestiging, krijgen zij een basis voor het erkennen van de mening van anderen. Een basis van gezond ego en zelfvertrouwen vanwaaruit zij het eigen leven kunnen opbouwen.
Mijns inziens is het bij de gespreksvoering dat in het belang staat van het vinden van de waarheid dus belangrijk om te luisteren naar anderen. Wanneer de instelling ook is om de waarheid te achterhalen dan zal men ook de instelling hebben om naar een ander te luisteren. Natuurlijk kan men zelf ook het deel van de waarheid dat men zelf kent bekend willen maken. Daarbij geld dat een rol speelt of een ander dat wil weten.
 

Dat zal je nog heel erg verbazen. Juist in het orthodoxe middensegment van de verschillende kerken kan men behoorlijk goed met elkaar optrekken en wordt er interkerkelijk veel samengewerkt. Op internationaal niveau zijn er verschillende dialogen, gezamenlijke verklaringen en samenwerkingsverbanden, ook op formeel niveau met het Vaticaan zelf.
Goed, de JG's zijn een beetje vreemde eend in de bijt omdat zij enkele wezenlijke leerstellingen van het algemene christendom afwijzen, maar ook tussen JG's en (reguliere) christenen vinden aan de deur volgens mij meestal wel respectvolle 'agree to disagree-'gesprekken plaats.
Het zijn vooral fanatieke internetkrijgers die hun onzekerheid overschreeuwen, die elkaar de tent uitvechten en zichzelf willen verheffen ten koste van de andere gelovigen. Maar zij vormen naar mijn idee niet de grootste gemene deler van de gemiddelde kerk(gemeenschap).

Even een gedachte-experiment: stel dat de situatie andersom was geweest, dus dat in het verleden door een gerechtelijke uitspraak abortus in heel de VS verboden zou zijn. En dat door een meerderheid der democratische rechters in het Hooggerechtshof dat landelijke verbod nu zou zijn teruggedraaid en het vraagstuk dus weer op staatsniveau zou zijn gebracht, ondanks dat een conservatieve republikeinse president aan de macht zou zijn. Zou jij daar dan bezwaren tegen hebben?

Je hebt gelijk.  Wat direct de vraag opwerpt wat een rechtvaardig oordeel is?   Als wij twee daarover verschillen, wie heeft dan het rechtvaardig oordeel?