Lobke

Gavin Bryars vertelt:
In 1971, toen ik in Londen woonde, werkte ik met een vriend, Alan Power, aan een film over het ruige leven in het gebied tussen Elephant and Castle en Waterloo Station. Tijdens het filmen begonnen sommige mensen dronken te zingen – soms stukken opera, soms sentimentele ballads – en eentje, die overigens helemaal niet dronk, zong een religieus lied "Jesus' Blood Never Failed Me Yet". Dit lied werd later niet in de film gebruikt en ik mocht alle ongebruikte delen meenemen, waaronder dit stuk.
Toen ik dit thuis speelde, merkte ik dat zijn gezang mooi gelijk liep met mijn pianospel, en ik maakte er een simpele begeleiding voor. Ik merkte ook dat het eerste deel van het lied – 13 maten lang – een mooie "loop" vormde die zich op een enigszins onvoorspelbare manier herhaalde. Ik nam de band mee naar Leicester, waar ik werkte op de afdeling Fine Art, en kopieerde deze op een continue geluidsband, erover nadenkend of ik er misschien een orkestrale begeleiding aan toe zou voegen. De deur van de opnamestudio opende naar een van de grote ontwerpstudio's en ik liet de band doorkopiëren, met de deur open, toen ik een kop koffie ging halen. Toen ik terugkwam, was de normaal erg rumoerige studio opeens onnatuurlijk ingetogen. Mensen bewogen zich veel rustiger door de studio dan normaal en sommige zaten op een stoel zachtjes te huilen.
Ik was verbijsterd, tot ik besefte dat de band nog steeds speelde en ze getroffen waren door het gezang van de oude man. Dit overtuigde me van de emotionele kracht van de muziek en van de mogelijkheden die door het toevoegen van een eenvoudige, maar geleidelijk evoluerende, orkestbegeleiding zou ontstaan die de nobelheid en het simpele geloof van de zwerver zou respecteren. Hoewel hij stierf voordat hij kon horen wat ik met zijn zang had gedaan, blijft het stuk een welsprekend maar ingetogen getuigenis van zijn geest en optimisme." 
 
 

1.
In het duister van Auschwitz koos vroedvrouw Stanislawa Leszczynska (1896-1974) voor het licht van het leven. Inmiddels loopt er een zaligverklaringsproces voor de Poolse, die in het kamp duizenden kinderen ter wereld hielp komen.
Plots is het doodstil. Verstijfd van angst zitten vrouwen op hun britsen. Het is Kerstavond en SS-arts Josef Mengele komt een barak in Auschwitz binnen. Daar heeft de Poolse vroedvrouw Stanislawa Leszczynska net het brood uitgedeeld dat zij kreeg opgestuurd van thuis. Dat is een vergrijp tegen een van de vele kampregels waarop de dood staat. Leszczynska, door velen in het kamp ‘beschermengel’ genoemd, trotseert de blik van de ‘engel des doods’. Deze slaat de ogen neer en verlaat zonder een woord te zeggen de barak. In deze kerstnacht, zei Leszczynska later, toonde Josef Mengele even menselijkheid.
Lees hier de rest van dit indrukwekkende artikel.
2.
En toch, temidden van dit gekkenhuis was er één sprankje schitterend, onbaatzuchtig gezond verstand. Tussen de krankzinnigen door liepen verpleegsters, jonge meisjes, met gescheurde en groezelige uniformen, maar met kalme gezichten en handen die nooit stilstonden. Ze hadden hun tas met medicijnen nog steeds over hun schouder en ze moesten vechten om op de been te blijven. Maar al die tijd waren ze aan het werk, troostend, verbindend, hier een injectie gevend, daar een aspirine. Niet een van hen vertoonde het geringste spoortje paniek.
Een van hen liep langzaam voort met een zwakke oude man, rustig met hem babbelend alsof ze een wandelingetje door het park maakten. Een ander wist een schreeuwend meisje half dragend, half slepend vooruit te krijgen. Ze vochten om een beetje orde in deze chaos te scheppen. Hun wapens waren medicijnen en dekens, vriendelijkheid en een rustige heldhaftigheid in plaats van geweren of stokken of grommende honden.
En allemaal keken we naar de verpleegsters. Onaangedaan stonden ze in kleine groepjes bij de vrachtwagens, wachtend op toestemming om zich bij hun patiënten te voegen. De SS’ers stonden ook naar hen te kijken, met een respect dat ze maar zelden voor iemand aan de dag legden.
-Rudolf Vrba | Ik ontsnapte uit Auschwitz, blz 190-191, over de aankomst van een goederentrein vol 'krankzinnigen' in Auschwitz
Twee onvoorstelbare, huiveringwekkende voorbeelden van ongelooflijke moed en doortastendheid ten overstaande van een wreedheid die eigenlijk niet te omschrijven is. Twee voorbeelden die het kwaad heel even weten laten te wankelen, het kwaad het voor heel even laat afleggen tegenover de goedheid.
Ik weet niet, maar ik denk dat als je zelfs de ergste menselijke duivels op zo'n wijze zo stil weet te krijgen, dat ze je liefdevolle toewijding en moed zelfs respecteren, dat... nou ja, eigenlijk heb ik ook daar geen woorden voor.

Gavin Bryars vertelt:
In 1971, toen ik in Londen woonde, werkte ik met een vriend, Alan Power, aan een film over het ruige leven in het gebied tussen Elephant and Castle en Waterloo Station. Tijdens het filmen begonnen sommige mensen dronken te zingen – soms stukken opera, soms sentimentele ballads – en eentje, die overigens helemaal niet dronk, zong een religieus lied "Jesus' Blood Never Failed Me Yet". Dit lied werd later niet in de film gebruikt en ik mocht alle ongebruikte delen meenemen, waaronder dit stuk.
Toen ik dit thuis speelde, merkte ik dat zijn gezang mooi gelijk liep met mijn pianospel, en ik maakte er een simpele begeleiding voor. Ik merkte ook dat het eerste deel van het lied – 13 maten lang – een mooie "loop" vormde die zich op een enigszins onvoorspelbare manier herhaalde. Ik nam de band mee naar Leicester, waar ik werkte op de afdeling Fine Art, en kopieerde deze op een continue geluidsband, erover nadenkend of ik er misschien een orkestrale begeleiding aan toe zou voegen. De deur van de opnamestudio opende naar een van de grote ontwerpstudio's en ik liet de band doorkopiëren, met de deur open, toen ik een kop koffie ging halen. Toen ik terugkwam, was de normaal erg rumoerige studio opeens onnatuurlijk ingetogen. Mensen bewogen zich veel rustiger door de studio dan normaal en sommige zaten op een stoel zachtjes te huilen.
Ik was verbijsterd, tot ik besefte dat de band nog steeds speelde en ze getroffen waren door het gezang van de oude man. Dit overtuigde me van de emotionele kracht van de muziek en van de mogelijkheden die door het toevoegen van een eenvoudige, maar geleidelijk evoluerende, orkestbegeleiding zou ontstaan die de nobelheid en het simpele geloof van de zwerver zou respecteren. Hoewel hij stierf voordat hij kon horen wat ik met zijn zang had gedaan, blijft het stuk een welsprekend maar ingetogen getuigenis van zijn geest en optimisme." 
 
 

Het was voor mij nieuw dat de Spockgroet 'live long and prosper' met bijbehorend handgebaar een Joodse achtergrond heeft. Spreekt mij wel aan!
 

Kunstwerk gemaakt door Julian Grater, gebruikt door Peter Gabriel voor het album 'Passion: Music for The Last Temptation of Christ'.

Bron: http://realworldgalleries.com/passion/

In het topic 
plaatste @Modestus o.a. een afbeelding van een icoon met daarop drie figuren. Vanmorgen kreeg ik een afbeelding te zien die ik nog niet eerder had gezien. Dit beeld spreekt mij persoonlijk meer aan. Wellicht omdat het realistischer is.
Dit topic is bedoeld om dergelijke kunst met elkaar te delen.
Het werk heet 'Christus in de woestijn' en is van Ivan Kramskoj.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Christus_in_de_woestijn_(schilderij)

Ik zie de relevantie van je vragen niet. Waar ik op reageerde is jouw stelling dat de slachtoffers in een vorig leven dader zijn. Dat staat zeker weten niet in Nieuwe Testament. En het staat ook los van of er wel of geen vergeving voor is, dat is namelijk niet aan mij maar aan het slachtoffer en aan God. Nog eens los van die vergeving moet er gewoon aangifte gedaan worden en een rechter een uitspraak doen over de strafbaarheid en strafmaat.

Begin jaren 70-tig  werkte ik in een kindertehuis, kinderen die een verstandelijke en vaak een lichamelijke beperking hadden. Er woonden ook 2 kinderen met de ernstige ziekte phenylketonurie, https://www.pkuvereniging.nl/over-pku/wat-is-pku/ .Het trieste is dat wanneer deze ziekte in een vroeg stadium ontdekt zou zijn zou deze handicap voorkomen worden, o.a door diëten.. Gelukkig de hielprik kwam begin jaren 70-tig, even een klein prikje en inderdaad moeders vinden het vaak zielig, maar hoe zielig zou het zijn wanneer deze ziekte zich zou openbaren bij uw kindje omdat je een prik zielig vindt.

Een muzikale wens voor iedereen. Goede dagen en de beste wensen voor 2020!
 
 
 

Een muzikale wens voor iedereen. Goede dagen en de beste wensen voor 2020!
 
 
 

Klopt, ook binnen evangelische kringen is het een kleine groep. In ieder geval veel kleiner dan de groep die in gebedsgenezing gelooft.

Inderdaad een wanhoopskreet van een moeder die haar kind verliest. Ik weet niet wat is zou doen als een vriendin mij dit vroeg; allereerst zou ik haar in mijn armen nemen en zeggen dat haar kindje dood is. Maar misschien zou ik bidden om haar rust te geven, rust dat alles gedaan is. Maar ik zal zelf weten dat haar kindje hier niet meer is.
We kunnen nu de moeder niet verwijten dat ze nooit eerder (weet ik ook niet zeker) voor andere overleden kinderen bad. Ik ben niet charismatisch en mijn gebed zou zijn, "help haar dit erge leed te dragen".

Is er nou werkelijk niemand - behalve Noël -  die zich inleeft in het verlies van deze ouders? Ze maken een van de ergste dingen mee, misschien wel het allerergste verlies wat een mens kan meemaken, het verlies van een kind. Een heel klein kind. Een plotseling verlies. En ieder mens reageert anders op zo’n intens verdrietige gebeurtenis. De eerste reacties kunnen heel irrationeel zijn, heel wanhopig, en een heel onwerkelijk gevoel geven. En dit is  zo’n uiting daarvan. In feite is het een wanhoopsschreeuw in de diepste ellende die ouders overkomen kan.  

Weet je wat je veel beter kunt doen? Een lofzang van Maria zingen ipv tot Maria. Maria is net zo afhankelijk van onze Here Jezus Christus als ieder ander mens.
 

Zingen jullie dat tijdens de metten? Bij ons, de katholieken, wordt het magnificat namelijk tijdens de vespers gezongen. Toch bijzonder, zulke verschillen.
Het tweede gezang is een berijmde versie van hetzelfde magnificat; lees de tekst maar.
Protestanten hebben de traditie om psalmen en kantieken (ofwel cantica) berijmd en strofisch te zingen, zodat het hele volk (uit volle borst) kan meezingen zonder hulp van een koor of cantor. Alleen een goede organist is dan nog nodig om de zang te begeleiden.

Dit is het antwoord op de vraag waarom de moeder voor haar kind bidt. Maar dat is niet de vraag die ik je stelde.
De vraag die ik je stelde was waarom jij voor dit meisje bidt en niet voor de duizenden andere kinderen die op dezelfde leeftijd sterven.

Vertel me eens, hoe werkt dat? Diegenen die geloven worden niet ziek? Of zijn de niet-gelovigen verantwoordelijk voor alle ziektes (en doden)? Betekend dat ook dat er nu meer of minder mensen ziek worden afhankelijk van het aantal (of percentage?) niet-gelovigen? Ik zou dan graag de cijfers en het causaal verband willen zien.

Hiermee laat Trump zien dat hij toch bang is dat de blanke evangelische gemeenschap zich van hem afkeert.
Hij doet immers alleen iets als hij denkt daar persoonlijk voordeel van te hebben,.

Totaal oneens. Als je als ouder je eigen schulden niet durft bekennen en bij fouten jezelf niet excuseert, wat leert het kind dan?
Natuurlijk moet je niet sorry zeggen wanneer je terecht gezag uitoefent en ze krokodillentraantjes opwekken. Maar ouders maken ook fouten en dan is een excuus zeker niet misplaatst. 
Een kind is een volwaardig lid van je gezin.

@Bastiaan,
Fundamenteel heeft mij ook verschillende p-btjes gestuurd en ik heb hem advies gegeven (voor wat het waard is). Ik heb ook een link gestuurd via facebook naar de mensen in Oeganda. Ik heb nog geen bericht terug -ws zitten ze niet veel op facebook-. Een organisatie die bijna stalkend om geld vraagt is niet fris. Dus de foto van dat meisje zegt me niets over de waarheid.
 

Tja, ik heb zo mijn connecties. ??