Robert Frans

Het maakt niet zozeer uit hoelang je bidt, als je maar dagelijks bidt. Een goede richtlijn is minimaal een kwartiertje per dag, omdat de menselijke geest nu eenmaal enige tijd nodig heeft om tot rust te komen. Maar je zult vooral moeten luisteren naar je geest en het je niet te zwaar maken. Van een vast gebedsquotum voor leken heb ik nog nooit gehoord. Bij ons zijn enkel geestelijken en kloosterlingen verplicht bepaalde gebeden te verrichten en zo dagelijks een vastgestelde tijd te besteden aan gebed. Maar als je een uur per dag wilt bidden, dan kun je dat uur natuurlijk ook gewoon splitsen i

Natuurlijk maak ik even een karikatuur, maar een dergelijke omgang met de Schrift al ware het een orakel ben ik best weleens tegengekomen. Bijgeloof kom je overal tegen, soms in heel subtiele vormen. Je kunt de relieken daar dus niet de schuld van geven mijns inziens. Inderdaad, net zoals je geliefden als zij in de hemel zijn. Maar ze zijn alleen niet meer op aarde. Je kunt geen direct contact met ze hebben zoals ik nu met jou door dit te schrijven. Wij geloven dat de band tussen mensen op aarde en in de hemel inderdaad niet verbroken is en wij hen om hun voorspraak kunnen vragen, maar we m

Tja, dat heb je natuurlijk bij alle voorwerpen die als heilig of als heel bijzonder worden gezien. Zelfs de Schrift kan bijgeloof opleveren, zeker als men het als een soort orakel gaat gebruiken ("ik sloeg zomaar een bladzijde open en kreeg precies het antwoord op de vraag waar mijn afstandsbediening lag!"). Daar moet je denk ik dan ook beter maar gewoon doorheen kijken en er een eigen weg in vinden. Je moet goede dingen nooit laten verpesten door vreemde of zondige neigingen daarmee van andere mensen. Een reliek is iets als een foto van je overleden ouders. Of de as van je overleden geliefde

Ligt eraan. Zo komt in de film Fight Club heel veel expliciet geweld voor. Toch vind ik het een hele goede en mooie film. Want het geweld dient direct het verhaal. Zonder het geweld zou het verhaal niet verteld kunnen worden. Daarbij is de kwaliteit van de film gewoon hoog, qua sfeer, scenes, plotwendingen, etc. Het is zo'n film die je een paar keer moet kijken om haar diepere lagen te ontdekken. Net zoals de film Requiem of a Dream. Het enige wat je daar ziet is vier mensen die door het maken van verkeerde keuzes steeds dieper in de meest afschuwelijke ellende zakken en daar niet meer uitkom

Ik zie geen seksuele handeling in dat gedeelte, maar enkel dat ze aan zijn voeten gaat liggen. Wat in die tijd zoiets als een huwelijksaanzoek was.

Ach kijk, daar heb je hem weer.

Het aanpassen van voedselwaren is al zo eeuwenoud, dat het haast geen discussie-onderwerp zou kunnen zijn. Al sinds we landbouw zijn gaan bedrijven, verzinnen we allerlei technieken en slimmigheden om nog grotere appels, nog sappigere peren en nog voedzamere groenten te krijgen. Met dieren doen we ook al niet anders. Al sinds we dieren houden, dus zelfs nog vóór de landbouw, hielden we fokprogramma's aan om van een dier meer en malser vlees te krijgen en de eigenschappen van het dier te perfectioneren of om te buigen naar ons voordeel. Waarom denk je dan dat het voedsel in de supermarkt er z

Zelf heb ik laatst besloten dat als ik me weer voor een forum of iets dergelijks zal aanmelden, ik gewoon mijn voornaam zal gebruiken, dus Robert. Zodat men tenminste écht tegen mij spreekt en niet tegen iemand die ik verzonnen heb. Hier heet ik al naar mijn naam, omdat ik ooit toen ik mod werd mijn nickname (Oogje) moest opgeven. Mijn achternaam en de rest van mijn gegevens zal ik echter niet op internet gooien. Daardoor laat ik ook nauwelijks herkenbare sporen achter op internet. Men kan mij haast niet googelen. Zo hoef ik dus niet te schuilen achter een nickname, maar ook niet traceerbaar

Skippy, ik weet niet of je zomaar kunt oordelen over de Britse koninkelijke familie. Je kent die mensen immers niet en moet het enkel doen met berichten uit de (roddel)media. Het is waar dat het Britse koningshuis veel traditioneler en afstandelijker is (wat mijns inziens geen verkeerde eigenschappen hoeven te zijn voor een koningshuis) en dat ze misschien niet altijd even juist reageert op dingen, maar laat je niet teveel leiden door de media daarin. En zéker niet door de roddelmedia, die graag ook over koningshuizen roddelen. Ik kan je aanraden om de film The Queen eens te kijken. Die gaat

Klopt, maar aan de andere kant moeten we wel eerlijk zijn. In de meeste parochies gaat slechts een paar procent van de leden regelmatig naar de Mis. En in de meeste parochies zullen ook maar een paar procent echt geloven in het Evangelie, de eucharistie en de sacramenten. De rijen voor de biechturen zullen in de meeste parochies ook niet bijster lang zijn. Mijn pastoor is er zelfs maar weer mee gestopt, omdat er nauwelijks iemand kwam en de mensen die willen biechten toch wel bellen (je kunt je afvragen of het wel voldoende bekend is gemaakt, maar ik heb het idee dat ook dat niet veel zal hebb

Met die gelijkenis bedoelde ik enkel aan te geven dat het niet verkeerd hoeft te zijn om iemand te waarschuwen voor een mogelijk gevaar dat de ander niet ziet. Als je meent dat iemand gevaarlijk handelt, dan is het niet per se vreemd of bangmakerij als je diegene daarvoor wilt waarschuwen.

Stel, je bent blind geboren en hebt dus nog nooit een snelweg gezien. Je hebt er echter wel eens van gehoord. En je loopt met een net zo blind geboren vriend door de weilanden. Op een gegeven moment hoor je het voortdurende geraas van waarschijnlijk auto's en meent dus dat er een snelweg in de buurt is. Je vriend zegt echter niets te horen en wil gewoon doorlopen, die vermeende snelweg over. Toch blijf je ervan overtuigd dat daar een snelweg is en zomaar doorlopen daarom levensgevaarlijk is. Je vriend houdt echter voet bij stuk en blijft bij zijn besluit. Jullie wegen scheiden dus. Is het dan

MysticNetherlands, het is ook niet vreemd dat je deze gevoelens hebt. Integendeel, dat hoort bij de ontwikkeling van een "zondagsschoolchristen" tot een christen die de echte realiteit stukje bij beetje meer krijgt te zien en te ervaren, maar toch hoop houdt, blijft geloven en liefhebben. En wat jij nu ziet is nog maar een schaduw. De échte werkelijkheid, de passie van Gods liefde en de zwartheid van de zonde, die kun je nog niet aanschouwen op deze aarde. Je zou dan direct sterven. Je eerste reactie is dan ook typerend. Je vergelijkt Gods Rijk met het leven hier op aarde. Terwijl als Gods R

Ik niet, maar dat kunnen we hier laten rusten. Toch draagt God je op die zorgen te behouden, maar wel in vrede. En in het vertrouwen dat God uitsluitend dingen toestaat die uiteindelijk goed voor de mens zijn. Dit klinkt misschien heel hard en misschien onwezenlijk, zelf heb ik daar ook moeite mee, maar wel iets belangrijks om te beseffen: God heeft de schepping en de mens goed gemaakt. Het enige kwaad is de zonde en zelfs dat weet God nog uiteindelijk ten goede te keren. God heeft het leven geschapen precies zoals het is. Hij heeft ons precies zo kwetsbaar en vrij gemaakt als Hij wilde. D

Punt natuurlijk is dat God onze gebeden daarover al verhoord heeft voordat wij ze baden. Er is namelijk voldoende voedsel op aarde om iedereen te voeden, er zijn genoeg voorzieningen op aarde om een voldoende lang en gelukkig leven hier te hebben en we hoeven in feite maar weinig medicijnen echt op dieren te testen. Er is alleen niet voldoende voor onze hebzucht en onze ongebreidelde drang om ten koste van alles maar lang te leven en elk spoortje lijden maar uit de weg te gaan. Zodat we zelfs onze leefomgeving vernietigen. Je punt is dus heel begrijpelijk, maar het besef dat je schetst begint

Nee hoor, dat heeft God zelf al gedaan door mens te worden. Maar ik begrijp je punt wel. Het is natuurlijk vreemd als een zo onmetelijk grote God dat een heel universum heeft geschapen, zich bezig gaat houden met de dagelijkse bezigheden van gewone mensen als jij en ik. Zelf geloof ik ook niet dat God voor elk mens een gedetailleerd plan heeft, maar je verschillende genaden en instrumenten heeft gegeven om te groeien naar het goede, naar Hem dus. Toch moeten we Hem niet teveel binden aan wat wij acceptabel en normaal vinden van een God. God is nog altijd God en Hij houdt zich toch wel graag

Het slot komt mij een beetje over als een nabeschouwing zoals je in films over waargebeurde verhalen ziet. Na de film wordt dan nog heel in het kort vertelt of via tekst weergegeven, hoe het met de hoofdpersonen verder afgelopen is. Het geeft het verhaal, als de film goed is, dan nog een extra dramatische laag, omdat je je dan beseft dat het om echte personen ging, die de vertoonde gebeurtenissen echt hebben meegemaakt. Ik zie het verhaal van Marcus dan zo als een film voor me. De laatste scéne, in het schemerdonker. De vrouwen komen bij het graf, zien het tafereel zoals omschreven en schrik

Dat is niet erg, Josephina, denk maar aan die arme vrouw in de tempel. Het gaat er om dat je zo ook financieel je verantwoordelijkheid neemt ten opzichte van je parochie of gemeente, omdat het onderhoud daarvan nu eenmaal geld kost. En elk bedrag dat je met een blijmoedig en vrijgevig hart kunt geven is goed. Over dat plaatsengeld heb ik niet echt een mening. Elke parochie moet maar doen wat haar goeddunkt daarin en men zal echt niet gaan controleren of je wel geeft. Het is denk ik ook meer iets voor vaste kerkgangers.

Klopt, maar de collecte levert vaak niet veel op. Het is vooral voor de onkosten die bij het opdragen van de Mis horen, zo had ik begrepen. Dus de hosties en wijn, het onderhoud van het altaar, het heilig vaatwerk en de liturgische kleding, de verwarming, de elektriciteit voor licht en geluid, etc. Sommige parochies vragen dan ook plaatsengeld, een soort tweede collecte, maar dan iets minder vrijblijvend en met een vastgesteld bedrag. Meestal iets van vijftig cent of zo.

Proficiat Fee, je gaat een bijzondere weg tegemoet.

Edelweiss, ik kan je enkel aanraden om dit topic nu even te verlaten en morgen of overmorgen hier weer terug te komen. Zodat de storm in je even kan gaan liggen. Want je dreigt nu deuren dicht te slaan die niet dichtgeslagen hadden moeten worden.

Ik vind het een wat lastig onderwerp. Vrijwel alle geboden zijn namelijk mijns inziens gewetenskwesties of zouden dat moeten zijn. Denk aan het zondag naar de kerk gaan, het gebruik van voorbehoedsmiddelen binnen het huwelijk als men al kinderen heeft, de celibaatsplicht voor priesters, het wel of niet voor een katholieke zelfdoder de Mis opdragen, etc. Toch lijkt de Kerk daar nog weleens anders over te denken. Net als bij sommige geboden waarvan zij meent dat ook niet-christenen zich daaraan zouden moeten houden. Mijns inziens moeten mensen buiten de Kerk maar zelf weten of ze naar haar wijsh

Terzijde: de organisatie waar ik cliënt van ben is geen psychiatrisch ziekenhuis of iets in die strekking. Om misverstanden daarover te voorkomen.

Ik wil niet meteen twijfelen aan de integriteit van degenen die dit systeem hebben opgezet. Ik denk dat men echt wel met goede wil geprobeerd heeft simpelweg de verschillende zorgbehoeften inzichtelijker te maken voor het budgetteren en het sneller oplossen van veel voorkomende problemen. De moeilijkheid is echter dat het systeem zo bepalend wordt, dat men te generaliserend gaat "ontzorgen." Procedures zijn goed voor standaard problemen, maar de problemen bij cliënten in deze sector zijn vaak juist niet standaard. Daar doelde ik op met mijn stelling dat de managerscultuur prima is voor bepaal