Robert Frans

Ik weet het niet. Ik geloof wel dat a. het meeste lijden uit de zonde voortkomt en wij dat lijden dus zelf ook kunnen voorkomen, b. dat het lijden door het Kruis een diepe betekenis heeft gekregen en men met diens lijden zo heel intiem kan delen in Christus' offer en c. dat het lijden niet het laatste woord heeft en uiteindelijk overwonnen zal worden. Dat God als volmaakt beeld van zichzelf een gemartelde Man aan een kruis toont, zegt denk ik ook veel over zijn goddelijk wezen. God wil niet dat zijn kinderen lijden, maar dat we gelukkig en vrij Hem en elkaar liefhebben. Dat wij in alle kwets

Ik begrijp je en deel ook je weerstand tegen het onbeschrijflijke leed. De term "gekunstelde constructies" vind ik dan weer spijtig om te horen, omdat we wel degelijk serieus nadenken over het lijden en de mens in relatie tot God en we niet zomaar wat verzinnen. We proberen zo enkel Gods barmhartigheid te duiden, die lang niet zo zwart-wit is als sommigen ons doen laten geloven. De zieken en lijdenden zijn Gods grootste schatten en verdienen in het bijzonder al onze zorg, aandacht en gebeden, zo leert de Kerk ons ook. Ook denk ik dat je algemene uitspraken verward met persoonlijke cases. Van

Ik kan daar ook niet altijd wat mee hoor. En heb ook menigmaal me afgevraagd of het allemaal eens niet wat minder, ja, langdradig en nodeloos wreed kan allemaal. Maar toch... Als ik de kerk binnenloop, dan hangen aan de muren rondom de kerk veertien afbeeldingen van een man die gefolterd en gekruisigd wordt en hoog boven het altaar hangt pontificaal een groot kruisbeeld. Tijdens de mis wordt sacramenteel het kruisoffer tegenwoordiggesteld op een altaar in de vorm van een Romeins graf, waarin wellicht ook stoffelijke resten van een heilige liggen (weet niet of mijn kerk die heeft). Toch is

Het probleem is natuurlijk dat als je een zekere betekenis aan lijden wil geven en voorbeelden van mensen geeft die naar die betekenis leefden, je meteen de vraag krijgt: "Maar al die anderen dan?" Of men roept terug dat die anderen dus blijkbaar verkeerd zouden hebben geleefd, of niet bekeerd zouden zijn? Terwijl je natuurlijk ook iets over de een kan zeggen, zónder meteen iets over de ander te zeggen. Als ik Titus Brandsma als voorbeeld geef over hoe hij in Dachau toch Gods vrede bewaarde en zelfs medelijden met de SS-ers had, dan zeg ik daarmee niets over zijn kampgenoten en bagatelliseer

Die vraag is over het algemeen niet relevant voor veel bewuste gelovigen. Het gaat er niet om of een idee het leven zin geeft of niet, maar of het idee juist is, ofwel het meest volledig verwoordt wat de mens voortdrijft. En met of zonder God, uiteindelijk weten ook veel gelovigen dat ze zelf iets van het leven moeten maken en het leven vanuit liefde en mededogen uiteindelijk het meeste geluk geeft. Daarbij kan het idee van een liefhebbende God zowel aantrekkelijk als beangstigend zijn. Want als we zeggen dat God liefde is, dan bedoelen we wel het serieuze werk en dus niet dat wat kleffe ged

Bevredigende antwoorden zijn dan ook altijd antwoorden die jouzelf aangaan. Als je een antwoord weet te vinden op het lijden dat jou overkomt, dan kan dat rust en innerlijke genezing brengen. Maar ook al Antwoorden voor andere mensen vinden gaat je niet lukken en dat is denk ik ook onze taak niet. Wij zijn er niet om antwoorden te brengen, maar Christus. Klinkt nogal als een dooddoener, maar wat ik daarmee bedoel is dat we als Christus moeten zijn voor mensen in nood. Dus hulpvaardig, liefdevol, barmhartig, meelevend, dat soort dingen. Bij dit soort vragen denk ik altijd even aan de zalig

In de OP van het oorspronkelijke topic vertelt Gaitema zijn verhaal over hoe hij voorzien werd in wat hij op dat moment het meest nodig had: een nieuw huis en zelfs een nieuwe stofzuiger. Daar is hij God dankbaar voor en dat deelt hij dus met ons. Vervolgens stelt DBI een aantal kritische vragen over hoe hij dat dan beziet in het licht van de orkaanramp in Puerto Rico, waarom God die mensen dan geen nieuwe huizen zou geven. En vindt hij het egoïstisch dat Gaitema zijn voorspoed toeschrijft aan Gods voorzienigheid. Volgens mij reageerde ik daar vrij netjes op door aan te geven dat mensen

Heb dit soort berichten wel vaker gelezen: hoe kun je dankbaar zijn als rijke westerling voor je voorspoed, terwijl in andere werelddelen mensen liggen te creperen? De vraag is wellicht uit integere, oprechte bedoelingen gesteld, maar toch zou het mijns inziens niet juist zijn om een soort taboe te creëren op eenvoudige dankbaarheid voor het goede dat je hebt. Dankbaarheid om het goede, hoe klein ook, maakt namelijk bescheiden, vrolijker en uiteindelijk toch liefdevoller. Wie het kleine niet eert... Het één sluit het andere dan ook niet uit. Je kunt in hetzelfde gebed namelijk dankbaar zi

Een zeer geheime overlevering leert ons dat Paulus in 1 Korintiërs 14,33-35 aanvankelijk dit schreef: Zoals in alle gemeenten der heiligen, mogen de vrouwen in uw bijeenkomsten ook spreken. Het is niet toegestaan hen het woord te ontnemen; zij moeten gelijkwaardig blijven, zoals trouwens de wet het voorschrijft. Totdat hij eens een vergadering van de zusterhulp daar bezocht...

Eenmaal in de hemel, altijd in de hemel, die zekerheid mag je van God inderdaad verwachten. Een heilige kan echter wel van de heiligenkalender worden geschrapt als bijvoorbeeld blijkt dat hij of zij nooit bestaan heeft, of dat diens levensverhaal wel érg sterk gemythologiseerd is. Maar als je een echt-bestaande heilige bent, dan is er geen sprake van dat je ooit weer uit de hemel kan worden verwijderd. Blijkbaar is God daarin barmhartiger en milder dan jij. Iemand kan uit onwetendheid iets verkeerds verkondigen, of iemand kan gewoon een eigen gedachte verkondigen die hem of haar wel mo

Mág worden, niet móét. De heiligenverering is facultief. Natuurlijk ontkom je er niet aan als katholiek dat er heiligen vereerd worden, met name tijdens liturgische plechtigheden en feesten, en kun je het ook niet verbieden als het gebeurt. Maar in je persoonlijke devotie ben je vrij in welke heilige je wel of niet wil vereren.

En vergeet ook niet hoe men vandaag de dag in de synagoge met de vaak rijkelijk versierde en bekleede Torah omspringt. Het wordt plechtig rondgedragen, gekust en gestreeld, de Torah zelf wordt nooit met de handen aangeraakt maar altijd met een speciaal aanwijshandje, de jad, en Torah's voor de synagoge worden ook speciaal met de hand letter-voor-letter gekopieerd op speciale materialen door speciaal daartoe toegeruste schrijvers. Het zeer eerbiedig omgaan met gewijde zaken en het rijkelijk versieren met patronen en beelden van bijzonder heilige voorwerpen is een eeuwenoude traditie die je in e

Daar zij enige hinder ondervinden in het voortzetten van het leven op aarde na het verlies van hun hoofd, zullen zij hun levens inderdaad voortzetten in de hemel en voor het martelaarschap een rijkelijke beloning ontvangen. Ook als zij overigens niet onthoofd zijn, maar op andere wijzen zijn gedood vanwege hun geloof in Christus. En uiteraard is er plaats in de hemel voor élke gelovige die in vriendschap met Christus sterft, want die vriendschap laat zich nu eenmaal niet onderbreken door een onoverkomelijkheid als de dood.

Hoe zielig om te lezen!

Nee, de eerste opstanding gebeurt bij het doopsel, dus hier op aarde. De tweede opstanding gebeurt tijdens de wederkomst, als ziel en lichaam weer verenigd worden. Traditioneel onderscheiden we drie delen van de Kerk: de strijdende Kerk op aarde, de lijdende Kerk in het vagevuur en de zegevierende Kerk in de hemel. Uiteindelijk zal dat onderscheid er niet meer zijn, net zoals nu al dat onderscheid tijdelijk wegvalt tijdens de eucharistie en we nu al in Christus met elkaar verbonden zijn. Over wat het vredesrijk is, heb ik in mijn eerste post hier al geschreven.

Nu heb ik van Openbaringen niet al teveel kennis, omdat het een nogal ingewikkeld boek is vol oudtestamentiche, apocalyptische beeldspraak dat wij hier niet meer zo beheersen. Gelukkig mogen we dan ook putten uit de wijsheden van de kerkvaderen van weleer en valt hierover dus nog wel wat te zeggen. Wij geloven dat als iemand als christelijke martelaar sterft, diegene direct naar de hemel gaat. Ook als diegene nog niet gedoopt zou zijn, geldt het martelaarschap als doopsel van het bloed. De martelaren verdienen dan ook een speciale plaats in de hemel, waar zij in het bijzonder voorspraak voor

@Kaasjeskruid Paul Washer is echter helemaal geen calvinist, maar meer een traditionele evangelical. Hij keert zich niet zozeer tegen het zondaarsgebed zelf, maar tegen het vooral Amerikaanse idee dat je gered of wedergeboren zou zijn door simpelweg dat gebed op te zeggen, zonder echter daadwerkelijk je leven te veranderen en je te bekeren. Hij roept juist daarom op tot bekering in het filmpje, om het zondaarsgebed zodanig te verinnerlijken, dat het gebed werkelijk een weerspiegeling is van een echt, vruchtvol geloof in en navolging van Christus.

Nee, Paulus waarschuwt er voor overleveringen afkomstig van mensen die bedrog en gemene listen gebruiken. Dus niet voor overleveringen an sich. De overleveringen van de Kerk komen echter niet van mensen, maar van Christus zelf. Wij laten ons daarom ook niet meesleuren door elke wind van leer, maar houden vast aan wat Christus ons al eeuwenlang overgeleverd heeft. Dus als een zeker WTG ineens besluit dat God geen Drie-eenheid zou zijn, dat de heerlijke beloften van Christus enkel een klein groepje van zogenoemde gezalfden zou toekomen, dat de sacramenten niet Christus' handelen in deze wereld

Jezus heeft niets tegen overleveringen, Hij heeft immers zelf ook veel overgeleverd aan zijn Kerk, maar enkel tegen een te wettische of legalistische toepassing ervan en ook tegen hypocrisie. Liefde en rechtvaardigheid blijven immers belangrijker dan welk gebod ook. Zoals je ongetwijfeld wel weet, geloofden Jezus en de farizeeërs veel dingen hetzelfde: het bestaan van engelen, de opstanding en de leerstelling dat Gods liefdevolle wet, Gods liefdevolle leiding er ook voor het volk is en niet enkel voor de tempelaristocratie, gevormd door voornamelijk de sadduceeën. De farizeeërs vormden da

Allicht. Maar wij baseren onze theologie dan ook niet enkel op een aantal losse bijbelgedeelten, maar op heel de geloofstraditie van het christendom door de eeuwen heen. Als je deze duiding wat onzinnig vindt, dan is er dus nog helemaal niets aan de hand.

@sjako Je vult nu die gelijkenis echter in met je eigen denkwijze. Er staat immers ook niet dat de rijke man slechts een paar minuten zou lijden. Er staat zelfs niet dat dit tafereel zich op aarde afspeelt, maar enkel na de dood. Hij geeft ook niet aan dat Abraham zijn broers zou moeten waarschuwen omdat hij stervende is, maar enkel omdat hij zo vreselijk lijdt. Hij klaagt dus enkel over het lijden, niet over het sterven. De druppel water kan daarbij ook verstaan worden als bescheidenheid en nederigheid, dat hij simpelweg een zo klein mogelijk verzoek wilde doen om niet meteen afgewezen te wor

Toen Jezus het Offer nog niet had volbracht, wachtte koning David samen met de andere rechtvaardigen in het voorgeborchte, totdat uiteindelijk door het Offer de poorten van de hemel voor hen geopend werden. Het voorgeborchte was wat het OT omschrijft als het dodenrijk, een plaats van stilte en van duister waar God niet geloofd werd, maar niet per se van leed en kwelling. De rechtvaardigen wachtten er gewoon op de opstanding, op de bevrijding uit de ketenen van de dood, die door Christus dus werd gebracht. Hij daalde af in het dodenrijk, bevrijdde daar Adam en al zijn rechtvaardige nakomeling

Je weet het zelf dus ook niet zeker. Waarom dan zo stellig reageren op Antoon?

Bij vrije lezingen kom je echter ook tegen dat dominees eenzelfde setje populaire bijbelgedeelten kiezen om te lezen. Of om bijbelgedeelten te vermijden die te moeilijk of te grimmig zouden zijn. Bij een vast leesrooster kun je dat vermijden en zorg je er ook voor dat er überhaupt fatsoenlijke Schriftlezingen in de eredienst zíjn. Ook op spiritueel vlak heeft het iets bijzonders om (een deel van) de liturgie te moeten vólgen in plaats van zelf samen te stellen. Je schikt je dan naar iets dat niet van jou is, dat je niet zelf bedacht hebt en dat, wanneer in alle parochies of gemeenschappen va

In katholiek verstaan wordt, zo had ik begrepen, met het duizendjarig Rijk de Kerk zelf bedoeld. Gods vrede is immers hier volmaakt op aarde door de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in het sacrament en in elke gelovige die Hem bemint. Iedereen kan ten volle in die vrede delen door gebed, sacrament en naastenliefde, door Christus na te volgen, door zich met geheel zijn lichaam en ziel te verenigen met zijn Offer en door zo zichzelf te verloochenen. Het Rijk Gods is op aarde gevestigd door de incarnatie van Christus in het vlees, door zijn geboorte, prediking, lijden, kruisdood, ver