Hopper

https://www.stichtingpromise.com/de-geestelijke-mens.html 1. Wie kennis heeft van de ziel zal dit punt beamen. De ziel is een schakel tussen lichaam en geest, maar is geen van beiden. Wie geen kennis heeft van de ziel zal denken dat het 'zelf' louter lichamelijk en geestelijk is. Dat is omdat we in ons denken (geest) en lichaam (acteren) ons verhouden tot 'de wereld'. Dan 'zijn' we ten opzichte van de wereld. 2. Het klopt dat zaken zoals het willen, gevoel en emoties functies zijn van de ziel en niet de ziel zelf is. Net zoals wandelen een functie is van je lichaam, maar nie

Juist. Zijn zonder verwachtingen is ook zijn zonder hypotheses. Zo vermijden we dat we zelf dat onderzoek alvast maar gaan invullen.

Zie ook 1 CORINTHIËRS 2: 7 en 14 Daar wordt ook gesproken over 'verborgenheid' (7) en vooral 14 waar staat dat de natuurlijke mens die dingen niet begrijpt. Vers 15 is ook van belang : "Doch de geestelijke mens onderscheidt wel alle dingen, maar hij zelf wordt van niemand onderscheiden. " Paulus onderscheidt de natuurlijke mens (voortkomende uit de natuur) en de geestelijke mens die zelf van niemand wordt onderscheiden (leegte). Alleen in dat niet-onderscheiden-zijn kan de liefde gespiegeld worden in de mens, omdat de mens (voortkomende uit de natuur) van zichzelf geen liefde heeft

De mens spreekt naar zijn kennis, "Want de wijsheid dezer wereld is dwaasheid bij God". (1 CORINTHIËRS 3:19). Wat zoveel wil zeggen dat kennis over 'de wereld' dwaasheid is. Ik geef niet zoveel om boekjes, tenzij het iemand is die meer weet dan ik.

Ik ben er niet op uit om met wie dan ook 'horizonversmelting' na te streven. Als mens heb ik een individuele ervaringshorizon en het is aardig om gelijkgestemden te ontmoeten, maar in de praktijk ben je dan snel uitgepraat. Wat mij fascineert is dat er geestelijk gezien iets is wat één is in de mens (de Christus), maar dat het tegelijkertijd verschillen kent. Anders zou onze wereld ook niet kunnen bestaan zoals hij bestaat.

Jij gaat hier een andere kant op. Bij 'verdubbeling' heb ik het over de verdubbeling in presentie. Jij brengt hier de denkwereld ter berde, de denkwereld is geheel iets anders dan presentie.

Het woord 'mind' zegt mij niks. Met 'fulness' er achter nog minder. Spreken over de vermogens van de geest schept meer duidelijkheid. Het woord 'aandacht' kan ik plaatsen, net zoals het scheppende vermogen van de geest. (Enz enz)

Andere betekenissen toekennen zorgt voor verwarring. Tijdsgeest is niet iets wat mijn primaire belangstelling heeft. Presentie (of existentie) heeft dat wel.

De liefde kent geen enkel eigenbelang en kan alleen schenken. Dat is een verborgenheid (occult is het verborgene) in deze wereld. De wijze waarop Paulus over de liefde schrijft beschrijft het verborgen karakter van de liefde. Vroeger in mijn leven zou ik de diepzinnigheid van Paulus niet herkent hebben , toen was het nog verborgen voor me. Vandaar dat ik het met de topictitel (het onderschrift van Chaim) radicaal oneens ben. Paulus sprak op zijn manier over de evangeliën die nog geschreven moesten worden toen hij zijn brieven schreef! Ik hou dan ook de Jezus aan zoals die in de evangel

Ik begrijp de bedoeling er wel achter, maar net zoals er van de oorspronkelijke leer van Jezus weinig meer over is, is er van al dat mindfulness ook weinig oorspronkelijks meer over. Als je 'dat wat aandacht heeft' daadwerkelijk wilt leren kennen, dan kun je dat ook doen in de dagelijkse praktijk. Je bent je eigen leraar (autodidactisch). Kijk bv eens wat er gebeurd met 'de aandacht' van een gesprekspartner terwijl je met hem/haar in gesprek bent. Dat vereist een 'verdubbeling' van je eigen geest, je dient immers niet alleen de aandacht aandacht te geven, maar ook het onderwerp van gesp

Ik ben uitermate geïnteresseerd in de relatie van het eeuwige tot het tijdelijke. De Zoon staat voor mij als 'tegenwoordigheid van geest' te boek. Wat vrijwel hetzelfde is als 'heden' maar dan als een steeds zich verplaatsend 'heden' wat an sich stil staat. De Vader staat (mede) voor het verleden (Memoria) , wat wil zeggen dat de Vader kennis heeft van het gehele verleden, zoals een mens kennis heeft van zijn persoonlijke verleden. (Waren we niet naar Zijn gelijkenis geschapen?)

Ook hier geldt dat jouw en mijn uitleg elkaar nergens raken. Dus komen we niet verder dan dat we van elkaar wederzijds zeggen dat de ander er niks van begrijpt. Ook in de uitleg van de 'verloren zoon' hanteer ik een andere uitleg dan de andere forumdeelnemers. Ik ben reeds thuisgekomen bij de Vader.

Ik volg dan ook de esoterische uitleg van de evangeliën , dat raakt nergens de exoterische uitleg.

1. De mens is onwetend van de cirkel. De boeddhisten zeggen dat je moet mediteren. Dan gaan mensen mediteren en voelen ze een enorme ontspanning. "Wat is dat fijn" zeggen ze dan, niet wetende dat ze de gebondenheid eventjes vaarwel hebben gezegd. Om vervolgens weer hun begeerte uit te laten gaan naar dat ontspannen gevoel. Dan begeren ze 'dat' wat ze in wezen al zijn. Jezus zegt om je naaste lief te hebben. Dat vinden vele gelovige okay, zolang er maar wel een beloning tegenover staat. Welke die ook moge zijn. Dan wordt de beloning begeerd en zodoende degene die begeert in st

https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/banksy-duikt-op-in-oekraine-laat-werk-achter-op-verwoest-gebouw Banksy laat van zich horen in Oekraïne. Mooi dat Banksy kunst stelt tegenover de redeloze woede van de Russen.

De theodicee wordt ook opgelost binnen de leer van Jezus en de daarbij behorende (geestelijke) wederopstanding. Het Ene kan niet 'iets' begeren buiten zichzelf, want dan zou het Ene zichzelf niet langer zijn maar 'twee'. Waar 'twee' is , is de tweeheid van degene die begeert en hetgeen dat begeert wordt. Voilà, daar hebben we Adam en Eva. De metaforische eerste mens werd zelfbewust juist door het begeren van iets buiten hem/haar. Zelfbewustzijn is dan ook de erfzonde. Het kwaad was een noodzakelijk kwaad, zonder kwaad kon God de wereld zoals wij die kennen niet scheppen. En daarmee

Gewoon de leer van Jezus volgen en Mij laten spreken zonder maat of oordeel. Het idee dat de mens het helemaal in zijn eentje moet doen is een vals idee. Het is de jager (het willen) die de zelfzucht verbeeldt, het is de prooi die de liefde (niet-willen) verbeeldt. Zie de hemelreizigers, de hemel is 'dat' waar op wordt gejaagd.

Binnen de illusie (de zintuigelijke wereld) gaat alles nietsontziend zijn gang. Zodra ik mijn 'willen' wederom zou inzetten zou ik wederom in die vicieuze (samsarische) cirkel van mijn eigen emoties gevangen raken. Maar ik heb -zoals gezegd- het veld der overtuigingen verlaten, net zoals alle hoop voor de wereld. Dat maakt mij geen onverschillige of apathische Stoa , wat er 'werkelijk' is, is niet te vinden in deze wereld. Ik volg daarin Jezus: Niet mijn wil geschiedde.

Bepaalde punten die Chaim brengt zijn natuurlijk wel waar. Paulus' brieven zijn ouder dan de evangeliën , de evangeliën die vervolgens pseudepigrafisch van aard zijn. Waarmee de evangeliën nooit gebeurd kunnen zijn zoals ze beschreven staan. Daarmee haalt Chaim de basis onder het christendom uit, want de meeste christenen geloven dat de evangeliën daadwerkelijk gebeurd zijn. Voor mij als allegorisch lezer van de evangeliën maakt dat geen bal uit , sterker het verzonnen karakter van de evangeliën is voor mij glashelder. Net zoals de occulte kennis van Paulus voor mij glashelder is. (1 K

Onze natuur is sowieso 'de dood', dat zegt Jezus ook als hij zegt: "Laat de doden de doden begraven". We zien het ook in de hele schepping om ons heen, alles sterft, niets is blijvend. Zelfs de planeet waarop we leven heeft niet het eeuwige leven. Jezus leer wijst wel de weg naar 'het eeuwige' en het is dichterbij dan je denkt. Het eeuwige is niet in een hiernamaals te vinden, want dat is er (nog) niet. De oude Grieken wisten het al: Men kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen.

Ik ben in mijn ontwikkeling altijd apofatisch geweest. Daarmee wordt het discursieve denken haar macht ontnomen, en met dat ontnemen van de macht is de betovering van de zintuigelijke waarneembare wereld ook gebroken. Dat is ook wat Kierkegaard aangeeft met "leef voorwaarts en begrijp achterwaarts". Inmiddels zie ik dat ik de enige niet bent die dat doet. Gebondenheid c.q. ongebondenheid heeft te maken met zelfzucht en liefde. De energie van zelfzuchtige mensen blijft gebonden en zo blijven ze in een vicieuze cirkel van hun eigen emoties gevangen. Hartverscheurend is het soms

Geest op het niveau van de ziel heeft dan ook geen lichaam nodig om te kunnen existeren. In de aanschouwing aanschouwen we immers ook het eigen lichaam inclusief de levensenergie.

In de weg naar binnen komt men de levensenergie onvermijdelijk tegen. Maar erg belangrijk vind ik het niet. Jezus noemde wat wij 'leven' noemen juist 'dood'. (Laat de doden de doden begraven). Er is dan ook maar een plek waar de levensenergie naar terug gaat (het stroomt) en dat is de Bron. Dat betekent ook dat op het moment van fysiek sterven, de entiteit die we zijn definitief dood gaat. Voor 'dat wat leeft' is er geen plaats in welk hiernamaals dan ook. Jezus zag het goed: dood is dood.

Als ik de beschrijvingen op internet lees is het antwoord 'nee'. Die schijnt zich op de ruggenwervel te bevinden? Prana (of chi) bevindt zich als een dubbellichaam in de mens. En omdat het met het geestelijk oog waarneembaar is, kan het nooit het geestelijk oog zelf zijn. (Dat lees ik nog wel eens). Vrije levensenergie heeft haar ingang ter hoogte van het borstbeen. Mensen met 'gebonden' levensenergie zullen het in het geheel niet kennen, die denken dat ik onzin klets. Voor mij is het net zo normaal als dat ik twee benen, twee armen en een hoofd heb.

Het cursieve denken mag er na afloop(van de weg) haar zegje over doen. Toen de levensenergie vrij kwam in mij begreep ik in eerste instantie niet wat er gebeurde. Zo bouwt de mens voort, een stukje van de weg afleggen en dan pas mag er nagedacht worden. (Wederom Kierkegaard)