Hopper
-
Aantal bijdragen
5.946 -
Geregistreerd
-
Laatst bezocht
Alles door Hopper geplaatst
-
Misschien kun je je vinden in de stelling: "Jezus was/is gegrond in God?" Indien het antwoord 'ja' is, dan kunnen we het hebben over 'wat' God is. Jezus leefde als mens in de tijd, daar zal niemand over twijfelen. Dan komen we uit bij het vraagstuk waar mens en God elkaar 'gronden'. Waar we als mens ook iets aan hebben, indien we Jezus in alle ernst als 'te volgen' beschouwen.
-
Als het over één gaat, dan heb ik daarbij het wezenlijke op het oog. Adam en Eva verloren het wezenlijke uit het oog met het verwerven van kennis van goed en kwaad. Kennis van goed en kwaad gaat middels het denken! Met het wezenlijke bedoel ik dan ook de oorspronkelijke éénheid (paradijs). Dat staat bv in Joh 17:5. Johannes 17 spreekt in zijn geheel over het gegeven dat Jezus niet van de wereld is. Hij bidt dat God 'ze' (wij dus) niet uit de wereld wegneemt, maar hen bewaart van den boze. Ik begrijp daar uit dat Jezus in feite de 'Adam' in ons toespreekt. Dat wij ons jui
-
Behalve dat het geen Nederlands is, herken ik er ook geen respons in, in het door mij gestelde.
-
In den beginne was het Woord en het Woord was bij God. Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond. Het Woord (Logos) is de geestelijke werkzaamheid van God. Er staat ook geschreven dat alle dingen door het Woord geworden zijn. Dat begrip 'geworden' is belangrijk. Jezus is 'geworden' in het vlees. Maar in God zelf (ik ben die ik ben) is Jezus één gebleven met God vanaf zijn geboorte. Wat Johannes 1 beschrijft is het verschil tussen 'Zijn' en (ge)'worden'. Dus was Jezus God (Zijn)? Ja. Was Jezus mens (geworden)? Ook ja! Iets tegenstrijdigs is beiden waar
-
Onder één versta ik niet-twee (negatie). Jezus sprak over de 'verborgenheid' van de kosmos. Wat in de kwestie welke we hier aanroeren praktisch gesproken Vader én Zoon is en waar deze toch ook één zijn. Je kunt zijn boodschap ook zo verstaan dat jij zelf Zoon wordt.
-
Jezus zegt ook: Ik en de Vader zijn één. Het kan ook zo zijn dat Jezus zowel God als de Zoon is en ons tot voorbeeld strekt.
-
Die situatie is er nu al, als je kijkt vanuit tegenwoordigheid. Mensen doen zichzelf 'de hel' aan. Overigens is daar in zekere mate wat aan te doen, je kunt je medemens helpen 'dragen'. Maar hemel en hel als voorstellingsbeeld bestaat natuurlijk niet, dat zijn gedachte beelden. De toekomst is er niet en en het verleden is voorbij in het 'eeuwig nu'. Alleen het denken kan verleden en toekomst denken..... Ik wist niet dat hij op Netflix staat. Edit: ik kan hem op de Nederlandse Netflix niet vinden.
-
Als ik 'de schepping' bekijk dan is daar ook niks mis mee. Een zichzelf regulerend systeem wat dynamisch opereert. Het is een punt wat ik op GG ook al vaak gemaakt heb: Geloven dat er een God is die aan knopjes draait is ronduit blasfemie. Alsof God minder is dan de mens. De mens kan ook 'dingen' maken die uit zichzelf werken. Waar God een probleem mee had was kennis van goed en kwaad. Dus werden Adam en Eva 'verbannen uit het paradijs' en geplaatst in het veld van goed en kwaad. De mens werd sterfelijk. En in die situatie zitten we nog steeds. Mensen verblijven graag in
-
Prima, Hetairos. De kwestie was alleen waarom Adam en Eva in de zondeval liepen. En met hen de gehele mensheid. Omdat @Petra beweerde dat God perfect is. (Iets wat één is kan niet imperfect zijn). En dan had God een Adam en Eva kunnen scheppen die ook perfect zijn. De reden waarom God imperfecte wezens heeft geschapen zijn mij bekend.
-
1. Waarnemen is geestelijk licht (Het licht schijnt in de duisternis). Het is niet zo zeer een eigenschap van de menselijke geest, maar een deelname aan de goddelijke geest. Ik zeg het wat anders, maar het is in feite 'dat' van de geest wat van God als zodanig komt. 2. Die uitspraak is niet tegenstrijdig met de bewering dat liefde nergens op gericht is. Jij denkt daar mens en God gescheiden van elkaar. Doch het credo blijft: Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Het is de Christus welke jou bij de Vader brengt, in die liefde verhouden mens en God zich niet als subject tot object
-
1. Het vermogen tot waarnemen is geen 'ding' , het is per definitie ongeschapen. Dat is omdat het vermogen om waar te nemen het geschapene waarneemt. Hetgeen de scheiding "ik en de wereld" tot stand brengt. De verwarring bestaat er uit dat het vermogen om waar te nemen aanwezig is in de geschapen mens en middels de zintuigen gebruik maakt van de geschapen mens. 2. Menselijke liefde is altijd ergens op gericht. De liefde uit God is nergens op gericht, omdat God in zichzelf één is (er is niks buiten God, God is onveranderlijk). Objecten van liefde bevinden zich in de wereld. Om
-
Je ziet nog iets over het hoofd wat God niet kon meescheppen: het waarnemen. Middels het waarnemen zien we een tijd-ruimtelijke omgeving waarin vormen verschijnen. Adam had de mogelijkheid om Eva lief te hebben als verschijningsvorm. Hetgeen ook de degene (Adam) bewust doet worden van de gerichtheid op de ander (Eva). Door dit gericht-zijn verloor de mens de oorspronkelijke liefde -die nergens op gericht is- uit het oog. Degene (Adam of Eva) werden middels die gerichtheid zich bewust van elkaar en zo ook bewust van zichzelf. Zelfbewustzijn is alleen mogelijk als er een 'ander' is.
-
Dat kun je niet weten voordat het gebeurd. Maar mensen op commando dood maken ga ik niet doen.
-
In mijn ogen is dat gewoon moord in jouw voorbeeld. Het is een bekende tactiek in de diverse legers: als jij weigert te doden dan doden we jou. In de praktijk gingen veel Duitse soldaten uiteindelijk toch nog dood. En daarnaast werden ook hun vrouwen en dochters nog vermoord, verkracht e.d. Hitler had mss enkele honderdduizenden mannen kunnen doden, maar uiteindelijk had hij toch moeten zwichten voor pacifisme. Het probleem is dat 'de gewone man' bereid is te moorden en te verkrachten. Dat zien we nu ook in Rusland; het Kremlin en de kerk zeggen dat het moet, dus doet men het.
-
Verplaats je eens in een Rus die momenteel wordt opgeroepen om in Oekraïne oorlog te voeren. Weigeren kan problemen opleveren, we weten hoe het Kremlin is. Maar door ten strijde te trekken corrumpeer je jezelf en uiteindelijk ben je nog dood ook. Verdedigen is een andere zaak, toezien hoe de Russen je vrouw verkracht en je kinderen vermoord is een andere kwestie. Tegen geweld mag je je verdedigen. Proportioneel.
-
In 1 Korinthiërs 13 staan antwoorden. We kennen ten dele, we profeteren ten dele. (profeteren = uitspreken van een boodschap van God door een werking van de Heilige Geest.) We 'zien' door een wazige spiegel, de Christus heeft het volledige 'zien'. De Christus 'kent' (ziet) zoals ik ook gekend ben. Dat stukje gaat volledig over hoe wij mensen tegenover elkaar staan. De Geest heeft zijdelings ook met 'kennen' te maken, maar dan op een andere wijze. In mijn eigen taal: dat wat we 'zelf' noemen is een afspiegeling van 'de wereld'. Deze afspiegeling vinden we in Math 16:25 terug g
- 132 antwoorden
-
- 1
-
-
- alverzoening
- gnosis
- (en 2 meer)
-
Nee, absoluut beeldloos. En niet zijnde liefde.
-
1. Gelovigen hebben een 'beeld' bij de Christus. Als ongelovige heb ik daar geen last van. Jezus duidt zichzelf dan ook aan als 'Mij'. In Math 16:25 wordt er duidelijk gesproken over zelfverlies. Die 'Mij' kan ik zelf dus niet zijn, maar is wel aanwezig in mij. (Het is dus niet de liefde, want daar waren we het al over eens dat God dat niet meegeschapen heeft) 2. De Boeddha geeft interessante aanwijzingen, een aanrader voor iedereen. Maar een boeddhistische inslag is bij mij niet aanwezig. 3. De Christus in jezelf moet tot leven komen. Zodat het tot een innerlijk verstaa
- 132 antwoorden
-
- 1
-
-
- alverzoening
- gnosis
- (en 2 meer)
-
Ik nam dat ook letterlijk. Je kunt de liefde die in God is niet begeren, dus het enige wat je kunt doen is het begeren uit de wereld opgeven. Dat is een 'afgescheidenheid' welke pijnlijk is, omdat we als mens geworteld zijn in de wereld. Dat is een innerlijk proces welke zich in eenzaamheid voltrekt. Het vraagt een onmenselijke bescheidenheid, want in die 'afgescheidenheid' zondert de mens zich ook af van de liefde van zijn geliefden. Die leven immers ook in de wereld, als mens zijn we ook geworteld in de liefde van onze geliefden. Je kunt dat opvatten als een metaforische, innerlijke to
- 132 antwoorden
-
- 1
-
-
- alverzoening
- gnosis
- (en 2 meer)
-
Misschien niet haalbaar, maar je kunt het toch proberen? Zoals hiervoor betoogd is het een pad van ontdekking van het 'eeuwige' ten opzichte van het tijdelijke. Liefde heeft geen persoonlijk doel, liefdadigheid doen in de hoop op goedkeuring van God lijkt mij een slecht idee. Juist omdat je dan een persoonlijk doel hebt. Liefde heeft i.m.o. een transformerend karakter, Jezus is de verpersoonlijking van die liefde. In dat transformerende karakter vormt het mij als mens. En herken je 'het' ook in de medemens. Liefde (in de medemens) trekt aan, het kwaad stoot af. Zo bevrucht de liefde
-
Ik verbind even 1 en 2 met elkaar. Want in het 2e gedeelte maak je een terechte opmerking en in het 1e gedeelte ook. Ja, we kunnen er over nadenken en dat moeten we zeker doen. Je maakt een terechte opmerking dat we de liefde die in God is niet kunnen begeren. Juist omdat liefde zonder verwachtingen is. Dat zonder verwachtingen zijn houdt verband met het "Niet mijn wil geschiedde'. Het is juist het willen en het innerlijk scheppen van verwachtingen wat alleen in tijd en plaats, plaats kan hebben. Het 'willen' is een begeerte welke zich uitstrekt tot een gedachte toekomst wel
-
Ik veronderstelde dat voordat God begon te scheppen er niks buiten God was. Ik veronderstel dat de mens liefde heeftvoor iets buiten zichzelf. (Ik hou van jou, van iets) (naastenliefde) Daarmee is ons begrip van liefde inderdaad beperkt: relationeel. Maar hoe God liefde kan hebben voor iets wat er nog niet is (de nog niet bestaande mens/schepping), dat ontgaat mij. Als God Liefde is, dan is dat in zichzelve lijkt mij. Of kun je me verduidelijken waarom dat anders is?
-
Dat ben ik met je eens. Voordat God met scheppen begon kon hij geen liefde hebben voor iets (de mens) die er nog niet was. God kon alleen liefde hebben voor zichzelf. Er was immers nog niks buiten God. Wij mensen verschillen daarmee van God, wij kunnen liefde hebben voor iets buiten ons (de medemens o.a.). In het veld van goed en kwaad (ervaring) kunnen we ons die goddelijke liefde eigen maken. Met 'eigen maken' bedoel ik het als 'wezen maken', het als wezenlijk ervaren. Waarmee de mens (vrijwillig) naar God toekomt en waarmee God binnen zijn oorspronkelijkheid blijft. In die vrijwi
-
Een bekend gezegde luidt: "de enige christen is aan het kruis gestorven". Wie Jezus volgt , volgt 'de weg' die naar de Waarheid leidt. Maar een weg dient de mens wel te bewandelen natuurlijk, dus geloven in 'de weg' lijkt me niet voldoende. Christus is hier het equivalent van Waarheid. Het lijkt mij dat alleen de Waarheid behouden blijft. Zoiets staat ook in Math 16
-
Als Jezus geboren is als Gods zoon, dan had hij van meet af aan al weet van het 'eeuwig nu'. (Daar zijn de Vader en de zoon één) Zijn volbrachte werk was voor 'de mens'. Het "dus gelden voor Hem geen tijd en plaats meer", was reeds aanwezig. Jezus was geboren uit een vrouw dús een persoon zoals wij. Personen (Jezus) leven in de tijd. Nu nog zien uit te vogelen wat 'dat' is waar geen plaats en tijd is.