Modestus

Nee, er bestaat geen reïncarnatie. Anders had Jezus dat gezegd. Johannes is geen Elias; hij lijkt alleen maar in vele opzichten op Elias.

Dank je en ook @Robert Frans. En om het belang van stilte en gebed te illustreren heb ik een prachtige monastieke Griekse liedje geupload (met Nederlandse ondertiteling). Geniet ervan en ontspan

En God heeft er sommigen in de Gemeente gesteld, ten eerste apostelen, ten tweede profeten, ten derde leraars, daarna krachten, daarna gaven der gezondmakingen, behulpsels, regeringen, menigerlei talen. Zijn zij allen apostelen? Zijn zij allen profeten? Zijn zij allen leraars? Zijn zij allen krachten? Hebben zij allen gaven der gezondmakingen? Spreken zij allen met menigerlei talen? Zijn zij allen uitleggers? Doch ijvert naar de beste gaven; en ik wijs u een weg, die nog uitnemender is. (1 Korinthiërs 12: 28-31)

Ergens in de brieven van Paulus schrijft hij dat hij kort na zijn bekering naar Arabië ging. Wat deed hij daar dat schrijft hij niet. Maar er bestaat het vermoeden dat hij daar ook als asceet leefde om voor zijn zendingswerk zichzelf voor te bereiden. Arabië is immers voor het grootste deel een grote woestijn. Denk ook aan 40 dagen van zijn eenzame verblijf in de woestijn, waar hij streng vastte voordat hij zijn missie of heilswerk onder de mensen begon te doen.

Ik ook. @nikie90 mocht je interesse hebben voor de ascese van de christelijke kluizenaars, kijk dan bijvoorbeeld naar deze film over een hedendaagse Koptische kluizenaar. Zwijgzaamheid bij hen is niet het doel op zich, maar een middel.

Het vermijden van onnodig gepraat is natuurlijk een deugd zowel bij monniken als bij leken. Maar er wordt nadruk gelegd op het innerlijke; dat wil zeggen als je zuiver bent van hart, dan heb je ook een zuivere geest (mind); en als je rein bent van geest, dan ga je vanzelfsprekend niks onnodigs zeggen, want je houdt jezelf dan constant in de gaten vanuit je geest, zowel je gedachten als je woorden en de diepste intenties van je hart. In dit geval kun je jezelf veroorloven om te praten als het nodig is. Ik denk dat de zwijgzame kluizenaars wilden zich volledig concentreren op het gebed van

@sjako 1. Zelfs al vierden de heidenen iets anders op 25 december, het feest van de Geboorte van Christus verwijst niet naar afgoden. Dat vindt je ook nergens in de gebeden. 2. Het zetten van kerstboom en kerststal en het kussen van een meisje... met alle respect, maar het is geen kerkelijke gebruik. Als er ergens mensen zijn die dat in de kerk doen (niet dat ik het weet), dan is het hun verantwoordelijkheid; ik zou het wel storend vinden tijdens de kerkdienst en in de kerk. En of die gebruiken goed zijn buiten de kerk hangt er vanaf hoe vroom het gedaan wordt, of er veel onbeheersd gelac

@sjako Ik weet niet wat er zo heidens is in het vieren van de geboorte van Christus en zijn Opstanding. In de kerkdiensten worden deze twee grote wonderen van God herdacht met extra plechtigheid. Alle lofzangen en liederen zijn gebaseerd op de Bijbel. Pasen wordt jaarlijks niet gevierd op dezelfde dag. En als Kerstmis wordt op 25 december gevierd, dan wordt het niet heidens daardoor.

Hoeft niet. Alles wat ik hier zeg is gebaseerd op mijn kennis en ervaring. En het kan zijn dat ik fouten maak in wat ik zeg. Ik hoop dan dat mijn bericht jou zullen motiveren om zelfstandig op zoek te gaan naar de waarheid, zoals @Bastiaan73 dat al begonnen is te doen. Met zwijgzaamheid bedoelde ik voortdurend levenslang zwijgen van een kluizenaar.

Degene die deze ascese op zich namen leefden met name in de tijd wanneer het christendom algemeen aanvaard werd als staatsreligie (Romeinse en Oost-Romeinse Rijk vanaf 4de eeuw) en iedereen hoorde een christen te zijn. Omdat het evangelie al bekend was, was er in het algemeen geen noodzaak om als apostelen van het ene huis naar het andere te gaan om de Blijde Boodschap te verkondigen. De tijd van de regelmatige vervolgingen was voorbij. Daardoor waren de massa's mensen naar de Kerk toegestroomd om het voorbeeld van hun keizer te volgen en christen te worden. Ijverige christenen zagen dat het c

@Bastiaan73 De extreme voorbeelden die ik aanhaalde waren karakteristiek voor de solitaire monniken van Egyptische (of Koptische) en Syrische afkomst. De eerste grote christelijke monniken waren met name nakomelingen van de oorspronkelijke Egyptenaren (heiligen Antonius de Grote, Macarius van Egypte, Pachomius...), ook al droegen velen Griekse namen. Het is dan ook mede dankzij hun cultuur dat ze kozen en waren in staat voor zo'n fanatieke levenswijze. Desalniettemin God zegende hun inspanningen. Ze waren namelijk bekend geworden met hun gaven van helderziendheid, toekomstvoorspellingen, konde

Inderdaad, en er zijn nog andere voorbeelden in het Oude en Nieuwe Testament. Bijvoorbeeld 40 dagen vasten van Mozes op de berg Sinaï of harde ascetische leven van profeet Elias. God zij dank. Zet dan 'like'. ?

Dat is niet wat ik bedoelde. Het is de genade Gods die de mens voor alle 100 procent redt. Maar met onze inspanningen of werken maken aan God wel mogelijk om ons te redden en vindt hij dan ook geen tegenwerking in ons hart. Inderdaad, het is maar een van de middelen voor die heiligen, die hun zondigheid beseften. Maar als je al zuiver van hart bent en blijft, dan hoef je ook niks te doen.

Hij (apostel) praat hier duidelijk over Joodse en/of gnostische bijgeloven of ketterse leer met hun afkeer van het materiële, alsof het door een slechte God geschapen is. Het heeft dus niks met christelijke ascese te maken, die geen wet of verplichting is, maar een vrije keuze van een christen met het oog op het zuiveren van de ziel/hart.

Met alle respect voor de leer van meneer Knoch, maar het klopt niet met het evangelie. Als 'de fysieke middelen ontkennen onze compleetheid in Christus' dan moeten we niet naar de kerk gaan, want de kerk (als tempel of de plaats van samenkomst) is ook een fysiek middel; het uitspreken van gebeden, gebedenboek en de Bijbel zelf zijn ook fysieke middelen. Het bidden en vasten van Jezus en apostelen was dan ook zinloos zo te zien. "Zalig zijn de zuiveren (of reinen) van hart, want zij zullen God aanschouwen". Het is in Mattheüs 5, als ik me niet vergis.

Waarom dan niet? Er is geen sprake van 'voorwaardelijke genade'. In het algemeen de enige voorwaarde is dat je tot Jezus bekeert. Als je vrij bent van zonde, dan heb je geen behoefte aan ascese. Je hart is dan volledig ontvankelijk voor de genade van God die in je vrij en onbelemmerd kan werken. Maar omdat mensen beseffen dat ze niet vrij zijn van losbandigheid, huichelarij, ontucht, toorn, afgunst... en alle andere zonden en hartstochten, zoeken ze hulpmiddelen om hun hart te zuiveren van alles wat de Goddelijke genade niet kan tolereren in een christen. Het is een manier om de Goddel

God verlangt van mij de vruchten van een deugdzaam leven, dat wil zeggen dat ik zijn wil doe in alle situaties van het leven. Maar om dat te kunnen doen en niet toegeven aan zonde moet je ascese beoefenen. Jezus zelf heeft het belang van bidden en vasten benadrukt. Ascese blijft een middel om het doel te bereiken, het is geen doel op zich. Het belangrijkste daarbij is het gebed van het hart; vasten en alle andere lichamelijke ascese moet altijd gepaard gaan met het gebed. In de levens van de heilige asceten vind je ook heel andere soorten van lichamelijke ascese; bijvoorbeeld eenzaam wonen in

Voor mij is dat gebeden lezen, Bijbel en de geestelijke literatuur lezen, grote en kleine buigingen maken voor God (tegen over het kruis), vasten (onthouden van zuivel voor een bepaalde periode en soms ook van alle voedsel voor een deel van de dag); daarnaast ga ik gerelmatig in het koud meer kort zwemmen (met name 's winters). Dat zijn puur ascetische oefeningen. Mensen die daar meer gelegenheid voor hebben kunnen dat met meer intensiteit en strengheid doen. Dit alles is bedoeld om niet alleen het vlees (geen lichaam) met haar hartstochten te doen sterven, maar ook om van binnen waakzaam te z

Van de menselijke hartstochten, waarmee de menselijke natuur bedorven is na de zondeval. Daartegen moet men een strijd voeren door middel van ascese.

Er zijn wel een paar verzen in de Bijbel met wat lijkt op een ironische humor vanuit Gods perspectief. Toen Adam viel in een miserabele toestand van de zondeval en hoorde dat van God, zei God tenslotte: "Toen zeide de HEERE God: Ziet, de mens is geworden als Onzer een, kennende het goed en het kwaad! " (3:22). Mens is geworden als één van Ons, zei God, terwijl Adam en Eva gekleed waren in de rokken gemaakt van de dierenhuid. En daarna zegt hij: "Nu dan, dat hij zijn hand niet uitsteke, en neme ook van den boom des levens, en ete, en leve in eeuwigheid"; alsof hij echt bang is dat mens va

Uit de bloemlezing van de orthodoxe ascetische monniken (de zogenaamde Filokalia en De uitspraken van de woestijn vaders) ben ik bekend met de volgende ervaring: Er zijn enkele soorten vreze Gods: Vrees om in de hel te belanden vanwege je zonden. Het is de vrees van een slaaf; vrees om de eeuwige beloning in de Hemel te verliezen vanwege je tekortkomingen. Het is de vrees van een huurling; Vrees om je Hemelse Vader te bedroeven met je daden en op die manier het band van liefde met hem te verbreken. Het is de vrees van een zoon. Dat laatste soort vrees is natuurlijk de meest ideale. Tot di

"Kunnen wij onze redding verliezen?" De schrikwekkende voorbeeld van de voormalige apostel Judas zegt het al.

God is inderdaad de Behouder van alle mensen, maar niet alle mensen willen behouden worden en de Blijde Boodschap aanvaarden. Meesten sluiten zich daarvan af en in hun hart willen ze liever niks mee te maken hebben met God en het geweten, die hun egoïstische leven in genotzucht niet goedkeurt. Die mensen sluiten zichzelf af van het eeuwig leven. Moge God ons daarvan behoeden.

Ik heb Engelse ondertiteling toegevoegd aan mijn video in het thema-bericht om het beluisteren en bekijken makkelijker te maken. Ik heb namelijk ontdekt dat ik een paar foutjes in woorden heb gemaakt in mijn toespraak. En het taalgebruik van de rabbijn was ook heel eigenaardig. Als iemand kan het Engels niet voldoende begrijpen, kan ik later ook Nederlandse ondertiteling maken.

We moeten wedergeboren worden door middel van doop omdat op deze manier worden we bevrijd van de erfzonde en onze persoonlijke zonden en worden we een nieuwe schepping in de gelijkenis van Christus. De doop is in die zin een dood voor de oude gevallen mens of menselijke natuur en de geboorte tot de nieuwe mens in de gelijkenis van Christus. Jezus zelf had geen enkele persoonlijke behoefte in de doop of in zijn lijden, dood en opstanding. Dat alles heeft hij ondergaan om in zichzelf de menselijke ras te hernieuwen naar het beeld en gelijkenis van God waarnaar de mensen oorspronkelijk geschapen