Tomega

Nou, als alleen boerenkinkels met de vuist op tafel slaan, is daadkracht en leiderschap exclusief een zaak voor boerenkinkels. Elke samenleving die ontwricht raakt zoekt en vraagt zelf actie om een vuist op tafel geslagen te krijgen. Want een vuist maken kan een groep als geheel uitsluitend als er samenhang en eensgezindheid en gezag is, Grote Zorg is inderdaad zoals je zegt van groot belang. Maar als je dienstbaar zoekt te zijn aan het faciliteren wat veel leeft, dan ben je een verzorgende, maar geen herder en leraar. Zoals Robert Frans al aangaf kun je een stapje terug doen in moralisti

Ja, een moralistisch gezinde regering gaat ook maar zo 100 dagen het land in om te luisteren naar wat er leeft. Maar ik denk dat als je nog moet luisteren, je te weinig weet wat er speelt, terwijl het luisteren dat wèl wordt gevraagd, juist gericht zou moeten zijn op die horizon achter de emotie en opvattingen die leven onder het publiek. Leiderschap vraagt visie, daadkracht, en trouw aan de wet; geen handjesvasthoud-, zandstrooi- en suspolitiek. Het gaat uiteindelijk om het evangelie van Jezus Christus, de Koning van alle geesten en wedergeboren mensen, niet om de mensen te behagen om wie het

Als je verbeelding en onderbouwing gemeenschappelijk ziet, heb je elkaars ogen niet meer nodig. Want je weet zelf wat je weet.

Laat maar zien. Ben benieuwd of je er in slaagt om te verklaren. Want een berekening is niet meer dan een beschrijving van je verbeelding en voorstelling. Maar een sluitende verklaring moet wettige verbeelding geven en een dwingend logische verband leggen.

Het huwelijk was al heilig, en de sabbat was al heilig en de christelijke samenkomst was al heilig, en het lichaam dat God je geeft was al heilig. Waar blijkt dat nog?? En dan denken we dat heiligverklaring van de aarde iets bijdraagt aan ons normbesef??

Tja, het lijkt wel een buurtvereniging. Zelfs in een politieke partij en sportclub zijn er strakkere kaders. Aan de gelovigen moet worden gevraagd welke richting de Kerk volgens de heilige Geest op moet. Iedereen mag dan kenbaar maken wat het is dat de heilige Geest door hen naar hun overtuiging wil zeggen. En net als met het spreken in tongen, dient elk woord te worden getoetst aan Schrift, belijdenis, en traditie.

Daar geloof ik niets van. De beschrijving van stimuluseffecten afleiden is niet hetzelfde als de stimulus verklaren en inhoudelijk afleiden uit zijn fundamenten. En dus kom ook jij (zeg ik) tot wonderlijke conclusies en fantastische mogelijkheden. Maar als je wel sluitend hebt verklaard en gegrond onderbouwd, dan is het niet meer wonderlijk, maar vanzelfsprekend. Iedereen kan het zien. Tot je gaat ervaren dat de bereidheid tot kloofnegerend denken en brugoverschrijdend verkennen, overgeleverd is aan nauwgezette dogmatici en integere gelovigen die meer waarde hechten aan wat bij hen hei

Als je wiskunde beschouwt als metaniveau, en daarmee weg komt, heb je een prachtig excuus om je nooit meer te verantwoorden tegenover de natuur. Maar wat onveranderlijk is, is de tijd. Dat maakt de tijd niet tijdloos, maar wel onveranderlijk. En het maakt het veranderlijke tijdelijk, zodat met de tijd ook evenwicht optreedt, wat jij weer tijdloos noemt. Nee, inderdaad, het zou al heel wat zijn als je van elk van die verschijnselen een enkel voorbeeld tot bedachtzame overdenking had gegeven.

Onderzoek of dure woorden zijn prima, als er maar wat zinvols uit komt. Het gaat om de oorzaak. Waarom zal het eindresultaat opheffen wat is veranderd? Ik zeg, dat is behoud van energie: de verandering wordt tegengestaan door zijn natuurlijke tegenover. Vanuit die stelling, zul je dus in onderzoek en bewoordingen zoeken naar de wijze waarop een verandering doorwerkt in een systeem. Want die verandering zal nooit worden verklaard en wettig als geneutraliseerd gelden, als je de bouwstenen ervan niet onderscheidt. Een formulematige beschrijving verklaart niets, maar zij beschrijft dat wij willen

Duidelijk. De bijbel zegt aan de getrouwen: weest heilig want God is heilig. En wat je hier brengt is meer een weest niet heiliger dan het volk, want wat en hoe het volk is, is waar en hoe God is, of althans waar de norm van God aansluiting moet kunnen vinden. Vindt men dat de kerk valt onder de getrouwen aan God? Of is de kerk de grootste gemene deler van wat er leeft onder de mensen die nog willen geloven? Waar jij het niet weet, is de vraag ook niet voor jou. En voor mij is 'ie retorisch. Ik weet het wel.

Er is geen nieuws onder de zon. In alle kerken is er een verschuiving geweest van herder en dienaar van God, naar dienaar van de gemeente. Dat de RK kerk zo behoudend bleef, was dankzij haar fundamenten. In handen van het volk zijn geen fundamenten, maar slechts begeerte naar rust en onderlinge verbondenheid en geborgenheid. Die wordt eerder gevonden in de vrede van de raden en staten en met de buurman en de huisvriend, dan met God die hoog in de hemel woont. Tenzij Die natuurlijk alles begrijpt en goed vindt. Het volk vindt dat. Dan begrijp je nu wel mijn opmerking dat ik het begrijp:

Sorry, maar Ik probeer mee te denken. Als zoals je zegt inderdaad dat wat gebeurt, past binnen orde en principe van het gezag, dan is het toestaan van leken en vrouwen en opinies die niet door concilies zijn geaccordeerd, een directe vorm van miskenning van het gezag van de meerdere vergadering en een revolutie tegen wat geldt (dus gold) op het niveau van een concilie. Waarmee de concilie dus impliciet meewerkt en goedkeuring verleent en verantwoordelijk is voor wat er gebeurt. En dan rest niets anders dan wat er gebeurt in het kader van wat jullie synode noemen, te plaatsen binnen context en

Hoe kom je hierbij, op basis van de aangeboden stimulus? Wat bedoel je, dat je het niet meer weet, of dat je niet ziet hoe je voorstelling in zichzelf grijpt? De veranderingsfactor of stimulus die je voorstelt, beschrijft hoe twee onbekenden samen dezelfde uitkomst geven, maar dan in een verdeelde verhouding naar die twee onbekenden. Oftewel (2+1)/2 = 1,5 waarbij de verhoudingen dan zijn 2/1,5=4/3 en 1/1,5=2/3 met 4/3 + 2/3 = 2 zodat inderdaad als gezegd 2 en 1 worden gepresenteerd als delen van 2, het geheel. Welk geheel 2 was, en dus nu weer 2 is. Oftewel, jouw waarde 2 laat je

Het staat zelfs in de titel? Wat zegt dat? Ah; maar nu begrijp ik het: in jouw perspectief is een synode zonder gezag, en is pas een concilie gezaghebbend. Als protestant ben ik meer vertrouwd met het begrip synode als gezaghebbend. In de Protestantse kerken ligt het gezag van de kerk bij de synode. In jouw voorstelling, of wat ik ervan begrijp, gaat het bij jouw begrip synode om raadpleging van de leken. Dat dit een verschil is, lijkt me evident, want ik kan me nauwelijks voorstellen dat het gezag van de kerk voor het benoemen van een nieuwe paus nu ineens bij vrouwen en leken ligt. Maar dan

Is het inderdaad echt een synode? En valt onder behoeden ook behoeden voor dwalingen? Als in het algemeen een zegen wordt gevraagd en gegeven, dan slaat dat meestal op iets van vervulling in een gekozen of ingeslagen weg. Dus zou ik hier genuanceerder spreken wensen. Wat je wellicht ook zoekt, als je spreekt over 'de deelnemers'. Verder lijkt mij dat grote misstanden nooit een excuus mogen zijn om veranderingen te wensen of te stimuleren. Maar het zou een aanjager moeten zijn om terug te keren tot God en tot heiligheid en tot een zuiverder omgang met wat van God is, en waarover God iets heeft

Maar zouden we dan niet, teruggekomen bij het beginpunt, vanwege het voortschrijdend inzicht, een nauwere cirkel krijgen of zelfs iets van een helische of konische of spiraalgewijze voorstelling kunnen krijgen alsof we iets van een reële of denkbeeldige berg beklimmen of althans iets van druk opvoeren waardoor we nader tot de reële of denkbeeldige kern komen? Jij begon met een voorstelling van 2+1= 2. Het geval wil, dat Lorentz precies dat toevallig mathematisch al formuleerde als een contractie-wet. Einstein begon met een voorstelling die dezelfde wet bestempelde en incorporeerde als na

Niet te oppervlakkig denken. Door de onderlinge verbindingen treedt er vervuiling op met de verbinding via de gelijke verdwijnpunten aan de horizon, en gaan mensen daardoor scheel kijken of dubbel zien. Of anders gezegd, wie zich richt op wat verbindt, richt zich niet langer ten eerste op zijn verbinding met de horizon. Of nog weer anders gezegd, wie de liefde voor God onderschikt aan de onderlinge verbindingen, die verliest daarin iets van de focus op God. Of nog weer anders gezegd, wie zich laat leiden door sociale motieven en verbindingen, laat zich niet langer leiden door de wet. A

Als jij inbrengt van eerste en laatste Adam (wat ik eerste en tweede Adam noem) en eentje er tussenin, dan denk jij ook in termen van een soort- of familienaam. Het is niet gek dat mensen het daar moeilijk mee hebben. Het is gek dat mensen dat klakkeloos accepteren. Inderdaad, dat klakkenloos accepteren doen ze ook niet. En dus eisen ze bewijsvoering, en vragen ze naar de wonden, waarvan ze zelf hebben gezien dat die geslagen zijn.

De concreetheid houdt zich niet aan een of ander, of die gemodificeerde twee. Maar elk van de onderdelen, brengt zijn eigen waarde, en neemt die naar de ander mee. Kun jij hier met verstand een algemene lijn aangeven? Volgens mij is wat je waarneemt of bedenkt als hoger plan of niveau van waarschijnlijke waarheid, niet veel meer dan een perspectivische voorstelling, die aan de hoedanigheid van zijn van de concreetheid weinig toevoegt. Maar het abstractieniveau van wat ik nu zeg is in weerwil van het concreetheidsstreven zodanig hoog, dat we waarschijnlijk toch weer op dezelfde oeverloze golfle

Je mist het punt. Als ik zeg, laat die stimuli los, bedoel ik ook om er op te wijzen dat je beter met iets concreets bezig kunt gaan (onderzoekt alles) en daarvan het goede oppikken. Dat er een stimulus voor is of onder ligt is dan niet meer zo'n heet hangijzer. Of anders gezegd, waarom zou je het generieke in abstractie prevaleren boven het concrete in expliciete toepassing? Of nog weer anders gezegd, wat heb je aan die wondermiddelen in tijdloosheid, als je tot in de eeuwigheid niet tot iets concreets daarmee komt? En vandaar dat ik je voorstelde om iets concreets aan te dragen. Dan kun je

Nee, Adam is een soortnaam voor mens, hoewel zowel hij als alle mensen individuen zijn. En Christus de tweede Adam is een soortnaam voor de nieuwe mens in de opstanding, hoewel zowel Hij als alle opgestane mensen individuen zijn. Want dewijl de dood door een mens is, zo is ook de opstanding der doden door een Mens. Want gelijk zij allen in Adam sterven, alzo zullen zij ook in Christus allen levend gemaakt worden. Maar een iegelijk in zijn orde: de eersteling Christus, daarna die van Christus zijn, in Zijn toekomst. Dat zijn geen onmogelijkheden, maar zaken uit het echte leven. N

Onderzoekt alles en bewaar daarvan het goede. En summum van alle wijsheid, is het bewaren van de wetten van God. Dus zullen de stimuli ook daarop zien of daarop intrinsiek afgestemd zijn.

Waarom doe jij wat je niet gelooft?

Er is wet, en er is een norm die de wet draagt. De wet is het zichtbare, het spiegelende van de norm. En de norm is wat wordt eigengemaakt en gevoeld, waar men de wet liefheeft. De wet kun je doen of laten als een dienstknecht of slaaf of onderworpene. Maar de norm doe je als zoon en als kind en als geest die naar de geest van de vader is, en dat noemen we dan: naar de geest van de wet. Er is dus een vader van de wet, en er is een kind van de wet. En waar deze tijd en samenleving schipbreuk leidt, is dat het schip als geheel de wet meent vervuld te zijn en afgedaan te hebben in Christus,

Al die paradoxen en anomalieën zijn op een redelijke manier afleidbaar van de stimulus binnen dit topic, hieraan verbonden de vraag of het überhaupt mogelijk is om tot een horizonversmelting te komen. Laat de stimulus los. Maar stel drie vragen van kennis, wetenschap en inzicht, en zie dat er slechts één horizonpunt is. Een veel gemaakte denkfout is dat mensen kijken naar wat verbindt. Een even vaak voorkomende denkfout is dat verstandige kennisdragers beginnen te doen wat die kennis brengt. Maar noodzakelijk premisse bij verbinding en toepassing, is dat er een gemeenschappelij